4.Saga o upadłych aniołach - Uroczy oszust _Anielski hultaj_ pdf.pdf - Upadły anioł Saga - Jurand2007

Mary Jo Putney

Uroczy oszust

(Angel Rogue)

Futrzanemu przyjacielowi za stałą obecność.

Teresie Jemison -

z wyrazami wdzięczności

za zgodę na uŜycie

indiańskiego imienia

Kanawiosta.

Prolog

Okazały dwór Wolverhampton zdobił Dolinę York niczym królewska korona. Został

wzniesiony w końcu XVII wieku przez pierwszego markiza Wolverton, którego wyrafinowany

smak architektoniczny dorównywał wraŜliwości na piękno kobiece. Pan na Wolverhampton miał

bowiem trzy Ŝony.

W następnym stuleciu dwór zamieszkiwały kolejne generacje lordów i ich dostojnych

małŜonek. Andreville’owie byli pierwszą rodziną, która pochodziła z północnej Anglii. Jej

członkowie słynęli z honoru, powściągliwości i ogromnej dumy, a przynajmniej większość

z nich.

Rozsądniej było wziąć bryczkę, ale Robin wolał jechać konno. Tyle lat minęło od jego

ostatniej bytności w Anglii. Jak na wczesny grudzień było ciepło, choć w cichym powietrzu

czuło się nadchodzącą burzę śnieŜną.

Stary odźwierny poznał go i rzucił się do bramy, omal się przy tym nie przewracając. Robin

posłał mu powitalny uśmiech, ale się nie zatrzymał.

Do dworu prowadziła porośnięta wiązami aleja dojazdowa. Wkrótce oczom Robina ukazała

się granitowa fasada. Wolverhampton nie sprawiało miłego wraŜenia, ale to był jego dom, i tu

właśnie zamierzał odpocząć po cięŜkich obowiązkach w ParyŜu.

Pod drzwiami powitał go lokaj. Robin zsiadł z konia, bez słowa oddał wodze słuŜącemu, po

czym wspiął się po schodach ku masywnym, wysokim na dziesięć stóp drzwiom. Powinien był

powiadomić brata o swoim przyjeździe, ale postanowił tego nie robić. Tym sposobem nie

usłyszy, Ŝe nie jest mile widziany.

Lokaj, który zjawił się w marmurowym holu, był młody i nie znał przybysza. Dopiero kiedy

otrzymał kartę wizytową, szeroko otworzył oczy i wydukał:

– Lord Robin Andreville?

– We własnej osobie – potwierdził gość. – Czarna owca wróciła. Czy lord Wolverton

przyjmuje?

– Zaraz zapytam – odparł słuŜący, przywołując na twarz wyraz obojętności. – Czy jego

lordowska mość zechce zaczekać w salonie?

– Znam drogę – powiedział Robin, widząc Ŝe lokaj zamierza go poprowadzić. – W końcu się

tu urodziłem. Przysięgam, Ŝe niczego nie ukradnę.

Lokaj spłonął rumieńcem, ukłonił się i zniknął w głębi domu.

Robin wszedł do salonu. Przesadna nonszalancja ustąpiła miejsca zdenerwowaniu. Tak

dawno nie widział starszego brata. Zastanawiał się, jak Giles go przyjmie. Pomimo róŜnych

temperamentów, kiedyś byli przecieŜ przyjaciółmi. To Giles nauczył go jeździć konno, strzelać

i z niewielkim powodzeniem starał się utrzymać zgodę między nim a ich groźnym ojcem. Nawet

po wyjeździe Robina z Anglii bracia utrzymywali ze sobą kontakt.

Jednak od czasów, kiedy razem mieszkali, minęło piętnaście lat, a trzy od ostatniego

spotkania w Londynie. Nie naleŜało do najmilszych i zakończyło się burzliwą kłótnią. Giles

rzadko wpadał w gniew, a juŜ nigdy z powodu brata, toteŜ ich sprzeczka bardzo Robina

przygnębiła. Choć udało im się pogodzić i rozstać w przyjaźni, nadal czuł niesmak na

wspomnienie tamtego dnia.

Rozejrzał się po salonie. Wydał mu się jaśniejszy i przyjemniejszy niŜ kiedyś. Styl wersalski

złagodzono nieco angielską przytulnością. To na pewno pomysł Gilesa. Starszy brat nigdy nie

przepadał za pompatycznością. A moŜe to dzieło kobiety, która przez krótki okres była jego

Ŝoną? Robin nigdy jej nie poznał.

Zastanawiał się, czy nie usiąść, ale odpoczynek był niemoŜliwy. OŜyły bowiem echa

dawnych kłótni z ojcem. Zaczął nerwowo chodzić po salonie, rozcierając bolącą rękę. Nie

zagoiła się jeszcze od czasu wypadku sprzed ośmiu miesięcy, kiedy to pewien niezbyt uprzejmy

jegomość postanowił ją złamać.

Z wiszących na ścianie portretów patrzyły na niego surowe twarze przodków. Zapewne cele,

którym słuŜył Robin, nie wzbudziłyby ich sprzeciwu, za to nie poparliby metod, jakimi je

osiągał.

Na honorowym miejscu nad rzeźbionym kominkiem wisiał portret braci Andreville,

wykonany na dwa lata przed wyjazdem Robina z Wolverhampton. Ktoś obcy nie poznałby, Ŝe

przedstawieni na nim młodzieńcy są braćmi. Nawet ich oczy miały odmienny odcień błękitu.

Giles był wysoki, mocno zbudowany, o gęstych ciemnych włosach. JuŜ w wieku dwudziestu

jeden lat na jego twarzy rysowała się powaga, jakby przygniatało go poczucie odpowiedzialności.

Młodszy z braci był średniego wzrostu, o lekkiej budowie ciała i włosach przywodzących na

myśl łan zboŜa. Malarzowi udało się uchwycić szelmowski błysk w lazurowych oczach chłopca.

Robin nie zmienił się od tego czasu, choć nie był juŜ szesnastolatkiem z portretu, lecz

trzydziestodwuletnim męŜczyzną. Zachował jednak młodzieńczy wygląd, mimo Ŝe wiele juŜ

w Ŝyciu przeszedł.

Spojrzał przez okno na zielone trawniki, nieskazitelnie równe nawet późną jesienią. Migotały

na nich pierwsze przezroczyste płatki śniegu.

Co ja tu robię? – pomyślał. Zupełnie nie pasował do Wolverhampton. Ale lord Robert

Andreville nie pasował do Ŝadnego miejsca.

Usłyszał, Ŝe drzwi się otwierają. Odwrócił się i zobaczył markiza Wolverhampton,

rozglądającego się po salonie z niedowierzaniem, jakby wątpił w przekazaną przez lokaja

wiadomość. Robin z trudem opanował drŜenie rąk. Surowa, acz przystojna twarz brata,

przypomniała mu zmarłego ojca. Byli do siebie podobni, a lata tylko pogłębiły podobieństwo.

Oczy braci spotkały się na dłuŜszą chwilę. Pierwszy odezwał się Robin.

– Powrót syna marnotrawnego – rzucił niedbałym tonem.

Na ustach markiza pojawił się słaby uśmiech i Giles podszedł do młodszego brata

z wyciągniętą ręką.

– Wojna skończyła się wiele miesięcy temu. Co cię tak długo zatrzymało?

Robin z ulgą pochwycił dłoń brata.

– Pod Waterloo tak, ale potrzebowali mnie przy rokowaniach pokojowych.

– No tak – stwierdził oschle Giles. – Co zamierzasz teraz robić, kiedy nastał pokój?

Robin wzruszył ramionami.

– Nie mam pojęcia. Dlatego pojawiłem się w twoich progach, jak zły szeląg.

– To takŜe twoje progi. Miałem nadzieję, Ŝe w końcu przyjedziesz. Po latach zwodzenia

Robin czuł potrzebę szczerości.

– Nie wiedziałem, czy będę mile widziany – powiedział. Giles uniósł wysoko brwi.

– A niby dlaczego nie?

– Zapomniałeś juŜ o naszej kłótni?

– Nie zapomniałem i cały czas tego Ŝałowałem. Nie powinienem był tak do ciebie mówić, ale

martwiłem się o ciebie. Sądziłem, Ŝe jesteś na granicy załamania i obawiałem się, Ŝe twoja

decyzja o powrocie na kontynent moŜe cię kosztować Ŝycie.

Miał rację, to były cięŜkie czasy. Robin spojrzał na okaleczoną rękę i pomyślał o Maggie.

– Byłeś bardzo bliski prawdy.

– Cieszę się, Ŝe tylko bliski. – Giles połoŜył dłoń na ramieniu brata. – Masz za sobą długą

podróŜ. Pewnie chcesz się odświeŜyć i odpocząć przed obiadem?

Robin skinął głową.

– Dobrze być znowu w domu – rzucił jakby od niechcenia.

Rozmawiali przy obiedzie i jeszcze do późna w nocy. Tymczasem za oknami padał śnieg.

Poziom brandy w karafce stopniowo się obniŜał. Giles z uwagą obserwował brata. JuŜ przed

trzema laty dostrzegł na jego twarzy napięcie, ale teraz wzrosło do tego stopnia, iŜ markiz

podejrzewał, Ŝe Robin jest na skraju wyczerpania nerwowego i fizycznego. Pragnął mu jakoś

pomóc, ale nie wiedział, jak się do tego zabrać.

– MoŜe zbyt wcześnie o tym mówić, ale czy masz jakieś plany na przyszłość? – zapytał

w końcu, korzystając z przerwy w rozmowie.

– JuŜ próbujesz się mnie pozbyć? – rzucił kpiąco Robin.

– Nic podobnego, tylko sądzę, Ŝe Yorkshire wyda ci się trochę nudnawe po wszystkich

twoich przygodach.

Robin odchylił głowę na oparcie bujanego fotela. W migotliwym świetle świec wydawał się

bezbronny i delikatny.

4.Saga o upadłych aniołach - Uroczy oszust _Anielski hultaj_ pdf.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: