Wielkie kłamstwo.doc

Wielkie kłamstwo
Z prof. drem hab. Zbigniewem Jaworowskim, radiologiem, rozmawia Jacek Świdziński
Panie profesorze, wielokrotnie już przeciwstawiał się Pan poglądowi, że dwutlenek węgla jest "zabójcą", który to pogląd wydaje się być obowiązujący np. w Unii Europejskiej. Na czym opiera się Pański sprzeciw w tej kwestii?
Bodaj w 1874 r. wielki polski uczony, prof. Emil Godlewski jako pierwszy
udowodnił, że dwutlenek węgla jest "gazem życia" - całe życie na naszej planecie
zależy od tego gazu. Każdy organizm żywy zbudowany jest ze związków węgla, a
ten pierwiastek pobierany jest z atmosfery - właśnie z CO2. W roli dawcy życia
dwutlenek węgla był traktowany przez świat naukowy przez całe dziesiątki lat. I nagle
biurokraci z Brukseli, biurokraci z Ameryki, a konkretnie pierwsze ministerstwo
ochrony środowiska - amerykańska EPA - wydają dekret, że "CO2 to zabójca",
groźne skażenie.
Mało kto chce pamiętać, że to, co przemysł produkuje i wysyła do atmosfery,
stanowi maleńki ułamek tego, co wytwarza Matka Natura. Głównie chodzi tu o
oceany. To, co dodaje człowiek do tego naturalnego strumienia CO2, to raptem
niecałe 5 proc.! Tylko tyle przemysł paliwowy, przemysł cementowy i rolnictwo, i
motoryzacja dokładają do ogólnego bilansu CO2. Mało kto wie, że cała ludzkość w
procesie oddychania wprowadza do atmosfery więcej dwutlenku węgla niż wszystkie
samochody razem wzięte!
Kwestionuje Pan, Profesorze, także rolę CO2 w ogrzewaniu ziemskiego
klimatu...
Bo głównym czynnikiem sprawczym tzw. "efektu cieplarnianego" (bez którego
średnia temperatura Ziemi wynosiłaby -18 st. C, a nie +14 st. C, jak obecnie) nie jest
wcale dwutlenek węgla, lecz w ogromnej mierze para wodna. Jedni naukowcy
mówią, że to 99 proc., inni że 97 proc., a jeszcze inni, że "tylko" 95 proc. tego efektu
to zasługa pary wodnej. Jeżeli przyjmiemy ostrożnie, że jest to 95 proc., to na
wszystkie pozostałe czynniki, w tym CO2, przypada zaledwie 5 proc.! Z kolei, jeśli
wziąć pod uwagę tylko dwutlenek węgla pochodzenia ludzkiego, w tym jako efekt
produkcji przemysłowej, motoryzacji, gospodarki komunalnej itd. to na efekt
cieplarniany z tego źródła przypada zaledwie 0,15 proc.! A więc dwutlenek węgla
wytworzony przez człowieka ma znikomy udział w efekcie cieplarnianym. Przy
wszystkich naturalnych fluktuacjach klimatu działalność człowieka nie ma zatem
żadnego odczuwalnego wpływu na jego zmiany.
Z tego, co Pan powiedział, wynika, że ogromny wysiłek (finansowy,
organizacyjny, technologiczny, legislacyjny itd.), włożony przynajmniej przez
Unię Europejską w redukcję emisji, to zwyczajne wyrzucanie pieniędzy oraz
trwonienie sił i środków.
Ja to nazywam "zbrodniczym marnotrawstwem" - dokładnie tak! Niedawno
zwróciła się do mnie pewna parlamentarzystka z Nowej Zelandii, zajmująca się tymi
zagadnieniami, z prośbą o napisanie artykułu. W tym artykule starałem się - między
innymi - opisać, jak to się stało, że wpadliśmy w taką idiotyczną pułapkę: walczymy z
czymś, co nie istnieje. Nie ma żadnego zagrożenia ze strony ludzkiego CO2. Sam od
dłuższego czasu zastanawiałem się, skąd się ten kretynizm wziął, więc zacząłem
zbierać materiały na ten temat. Okazuje się, że jest to kwestia upolityczniona i to już
od dziesiątków lat. Rzekome ocieplenie klimatu to zagadnienie sterowane przez
polityków, posługujących się uczonymi. A idą na to wszystko ogromne pieniądze. Na
badania klimatyczne wydaje się dziesiątki miliardów dolarów. Pieniądze te biorą ci,
którzy opowiadają, że Ziemia niedługo zagotuje się w wyniku działań człowieka; ci
zaś, którzy mówią, że to nieprawda - pieniędzy nie dostają. Wiadomo kogo słychać
lepiej.
Pańska kolejna, zdumiewająca teza, Profesorze, to to, że nie grozi nam
globalne ocieplenie, lecz nadchodzące globalne ochłodzenie. Co przemawia za
taką projekcją przyszłości klimatycznej Ziemi?
Kończy się pewna epoka - Współczesne Ocieplenie. I to jest zjawisko
naturalne. Odkąd Ziemia istnieje, bezustannie zachodzą fluktuacje klimatu
powodowane nie przez czynniki ziemskie, lecz pozaziemskie - o naszym klimacie w
największym stopniu decyduje słońce. A dwutlenek węgla jest tu czynnikiem
wtórnym, zmiany jego stężenia w atmosferze ziemskiej nie są zjawiskiem pierwotnym
i wiemy to na pewno. Zawsze wtedy, kiedy zachodziła zmiana klimatu - bądź
ocieplenie, bądź ochłodzenie - to musiało minąć naprawdę sporo lat (800, tysiąc), by
można było zaobserwować wzrost stężenia CO2 przy ociepleniu i spadek przy
oziębieniu. Tu chodzi głównie o wpływ oceanu ziemskiego, w którym dwutlenku
węgla jest 50 razy więcej niż w atmosferze. W cieplejszym oceanie rozpuszczalność
CO2 jest mniejsza niż w zimnym, więc uwalnia się do atmosfery. Zanim ochłodzi się
bądź ogrzeje tak wielka masa, jaką jest ocean, musi upłynąć sporo czasu.
I wiemy bezspornie, że najpierw następuje zmiana temperatury - niezależnie
od przyczyny - a dopiero później dochodzi do zmian stężenia CO2. Dlaczego zatem
nagle teraz miałoby się wszystko w przyrodzie odwrócić?!
Skąd zatem ocieplenie notowane w ostatnim czasie?
Mało kto chce zauważyć kolejny bezsporny fakt: przez 60 lat XX wieku i kilka
obecnego stulecia żyliśmy na Ziemi w okresie nadzwyczajnej, nie spotykanej od
tysiąca lat aktywności słonecznej. A teraz aktywność słońca gwałtownie zmalała (np.
w sierpniu nie było ani jednej plamy słonecznej, pierwszy raz od 1913 r.) i nadchodzi
epoka ochłodzenia, które - dodajmy - także jest w dziejach Ziemi czymś normalnym
i naturalnym. Jak już powiedziałem, jest to zależne od aktywności Słońca,
zmieniającej się stale w krótkich cyklach jedenastoletnich, a także długoterminowych.
Czyżby Protokół z Kioto i inne inicjatywy zmierzające do zahamowania emisji
CO2 były pomyłką?
Pomyłką na pewno nie. Świadomym wprowadzaniem ludzkości w błąd - tak.
Rosjanie na przykład przez dłuższy czas negowali postanowienia z Kioto, a główny
strateg ekonomiczny prezydenta Putina, Andriej Iłarionow publicznie mówił podczas
wielkiego kongresu klimatycznego w Moskwie, że jest to działanie zbrodnicze,
zmierzające do zahamowania rozwoju ekonomicznego. Wystarczyło jednak, że
Europa powiedziała: "O co wam chodzi, przecież na sprzedaży uprawnień do emisji
wasz kraj zarobi kilkadziesiąt miliardów dolarów!", by pół roku później ten sam Putin
Protokół z Kioto podpisał. Perspektywa krótkookresowego zysku przesłoniła
wszystko.
Innym przykładem może być dynamiczny rozwój Chin czy Indii, który dokonał
się miedzy innymi dlatego, że kraje te nie przejęły się ideologią ekologiczną. Kraje,
które podpisały Protokół z Kioto, dobrowolnie zawiązały sobie pętlę na szyi.
Przypomina to średniowieczny handel odpustami, z którego zrodziły się bogactwa
Watykanu.
W Pańskich publikacjach na temat kłamstwa o CO2 przewija się postać
Maurice'a Stronga. Kto to taki?
Bardzo tajemnicza postać. To Kanadyjczyk, multimilioner, który
prawdopodobnie nawet nie ma matury, bo z domu uciekł w wieku 14 lat. Piął się po
różnych szczeblach w górę, aż został głównym doradcą Kofi Annana, sekretarza
generalnego Narodów Zjednoczonych. To on był głównym organizatorem i
przewodniczącym II Konferencji "Świat i Rozwój" w Rio de Janeiro z 1992 r. i potem
animatorem Traktatu z Kioto, wykutego na obowiązującej dzisiaj doktrynie o
zgubnym wpływie ludzkiego CO2 na klimat Ziemi. Nazywa się go powszechnie
"Ojcem Chrzestnym" walki z dwutlenkiem węgla. Maurice Strong zajmuje się nie tylko
sprawami zmian klimatu; można go nazwać "guru" wszystkich Zielonych na świecie.
On nie publikuje, ale działa. Był pierwszym dyrektorem UNEP, "światowego
ministerstwa ochrony środowiska" Organizacji Narodów Zjednoczonych, które
powstało na wzór amerykańskiej Agencji Ochrony Środowiska (EPA), powołanej do
życia w grudniu 1969 r.; UNEP powstało wkrótce potem. Sam Strong w jednym z
wywiadów wyraźnie mówi, że dla uratowania Ziemi "przywódcy świata winni
zawiązać tajny związek mający doprowadzić do ekonomicznego kolapsu". To właśnie
zaczyna się realizować, tak jak i większość poprzednich mizantropijnych zaleceń
Stronga.
"Cui bono" - kto ma z tego osiągnąć korzyść, takie pytanie zawsze zadaje
sobie detektyw w kryminałach. Jak to wygląda w tym przypadku?
Wiadomo, że na początku lat 60. XX wieku w amerykańskim, pilnie
strzeżonym ośrodku Iron Mountain doszło do spotkania grupy intelektualistów,
którego celem było postanowienie, co dalej? Wojna przez stulecia była - przy
wszystkich swoich okrucieństwach - pozytywnym czynnikiem sprawczym: dzięki niej
powstawały i wzrastały państwa, stymulowała postęp technologiczny i naukowy,
dyscyplinowała ludność, a w pewnym sensie zbliżała cywilizacje i kultury, powodując
ich wzajemne przenikanie się. Broń jądrowa spowodowała, że wielkoskalowa wojna
stała się niemożliwa. Amerykanie zaczęli poszukiwać czynnika mobilizującego
społeczeństwa, który zastąpiłby wojnę. Krótko wydawało się, że czymś takim może
być podbój kosmosu: pierwsze lądowanie na Księżycu wzbudziło entuzjazm, ale
następne loty - już nie.
Sięgnięto zatem po pokłady ludzkiego altruizmu - większość z nas gotowa jest
płacić drożej za energie elektryczną, za benzynę do samochodów itd., gdy wie, że to
wszystko w imię ratowania naszej planety, że to dla ochrony natury. Ten mechanizm
działa znakomicie.
Co zatem robić, by nie dać się nabrać na historyjki o "zabójczym CO2"
Uczyć się. Myśleć.
Dziękuję za rozmowę.