Coulter Catherine - Panna młoda 06 - Rudzielec.pdf - CYKL - PANNA MŁODA - glinka7-1987

CATHERINE COULTER

RUDZIELEC

ROZDZIAŁ 1

Zamek Northcliff

15 sierpnia 1815

Tysen Sherbrooke spojrzał przez szeroko otwarte okno na

północną część parku Northcliffe. W zamyśleniu zmarszczył brwi.

- W rzeczy samej - przyznał - wiedziałem, iż należę do

spadkobierców tytułu, Douglasie, ale lista prawowitych dziedziców była

tak długa... Nigdy nie wyobrażałem sobie nawet, że kiedykolwiek

mógłbym uzyskać tytuł. Właściwie nie myślałem o tym od dobrych

dziesięciu lat. Jego ostatni wnuk, Ian, naprawdę nie żyje?

- Tak, zginął sześć miesięcy przed śmiercią staruszka. Zdaje się, że

spadł z klifu do Morza Północnego. Jego prawnik sądzi chyba, że to

właśnie śmierć młodego lana wpędziła starego Tyronne'a do grobu.

Oczywiście, miał już osiemdziesiąt siedem lat i nie potrzebował w

tej kwestii specjalnej motywacji.

Wszystko więc wskazuje na to, że ty, Tysenie, jesteś teraz baronem

Barthwick. To stary tytuł, jeszcze z początku piętnastego wieku, kiedy

baronami zostawali ludzie dysponujący wielką władzą i majątkiem.

Hrabia to tytuł znacznie późniejszy. Przez długi czas hrabiowie byli

parweniuszami.

- Pamiętam zamek Kildrummy - przyznał Tysen - na wybrzeżu,

poniżej Stonehaven, z widokiem na Morze Północne. Piękne miejsce,

Douglasie. Zamek nie jest szczególnie wielki i nie ma wysokich okien,

jak to bywało w średniowiecznych szkockich budowlach. Pochodzi

raczej z późniejszego okresu. O ile dobrze sobie przypominam, to

siedemnastowieczna budowla.

Pamiętam, mówiono mi nawet, że stary zamek został zniszczony w

jednej z klanowych waśni. Nowy ma przyczółki nad oknami i drzwiami

i dodatkowe ogrzewanie w przewodach kominowych... jakiś tuzin

kominów, a poza tym jeszcze cztery okrągłe, narożne wieże oblężnicze.

Pierwszy poziom budynku wychodzi na wewnętrzne podwórze

zamknięte wysokim murem. - Tysen przerwał na chwilę i próbował

sobie wyobrazić zamek tak, jak widział go w dzieciństwie. Oczy mu

błyszczały, kiedy dodał: - Ale okolica jest dzika i nieokiełznana, jakby

Bóg spojrzał na nią z niebios i postanowił, iż nie będzie na niej

nowoczesnych budynków ani dróg, po czym pozostawił ją nietkniętą.

Jest tam więcej stromych stoków, niż możesz sobie wyobrazić,

wiele wąskich dróg gruntowych i jedna, jedyna droga, która wiedzie do

zamku. Strome skaliste wzgórze schodzi aż na plażę. I te polne kwiaty.

Wszędzie polne kwiaty.

Dla jego poważnego, rozsądnego i konkretnego brata opis był zbyt

poetycki, ale Douglas cieszył się, że Tysen nie tylko pamięta Barthwick,

ale najwyraźniej również uwielbia to miejsce.

- Pamiętam, jak pojechałeś tam z ojcem. Miałeś wtedy... ile? Jakieś

dziesięć lat?

- Tak. To był najpiękniejszy czas w moim życiu.

Douglas nie był tym zaskoczony. Nieczęsto bowiem zdarzało się,

że któryś z nich miał ojca na dłuższy czas tylko dla siebie. Kiedy

Douglasowi to się udawało, uznawał to za dar niebios. Wciąż tęsknił za

hrabią, człowiekiem honoru, który kochał swoje dzieci i cierpliwie znosił

trudny charakter swojej żony, kwitując jej zachowanie krzywym

uśmiechem i wzruszeniem ramion. Douglas westchnął. Tyle się

zmieniło.

- Skoro jesteś teraz baronem i właścicielem wielkiego majątku,

powinienem chyba pozwolić ci wreszcie siadać na honorowym miejscu

przy stole.

Tysen nie roześmiał się, choć może uśmiechnął się pod nosem. Nie

śmiał się prawie wcale od czasu, kiedy postanowił poświęcić się Bogu.

Miał wtedy siedemnaście lat. Douglas pamiętał, jak jego brat Ryder

mówił Tysenowi, że ze wszystkich ludzi, których Bóg umieścił na tym

nieszczęsnym padole, to właśnie pastor powinien mieć największe

poczucie humoru, ponieważ najwyraźniej posiada je również

Najwyższy. Wystarczy tylko spojrzeć na wszystkie absurdy wokół nas.

Pytał, czy Tysen obserwował może gody pawia albo czy widział tego

bufonowatego księcia regenta, który jest tak gruby, że muszą go wpy-

chać, a potem końmi wyciągać z balii, kiedy chce się umyć. Czyż to nie

zabawne?

Ale Tysen był poważny. Jego kazania brzmiały zawsze górnolotnie

i udowadniały, że Bóg jest surowy i niełatwo wybacza człowiekowi jego

grzechy. Tysen miał teraz trzydzieści jeden lat i wyglądał jak każdy z

rodu Sherbrooke, wysoki, dobrze zbudowany, miał brązowe włosy z

odrobiną jasnych refleksów, i oczy jak wszyscy Sherbrooke'owie,

niebieskie jak letnie niebo. Douglas wyróżniał się w rodzinie czarnymi

jak u kruka włosami i ciemnymi oczami.

Tysen za to, jako jedyny w rodzie, nie posiadał tej radości życia, tej

wrodzonej, niezmąconej szczęśliwości i wiary, że świat jest cudownym

miejscem.

-Tak mówisz? - uśmiechnął się Tysen. - Chyba muszę pojechać

najpierw do Szkocji i sprawdzić, co w trawie piszczy. - Westchnął. -

Tyle mam tu zawsze różnych zajęć, ale wuj Tyronne zasługuje na

dziedzica, który przynajmniej dopilnuje, by majątek był właściwie

zarządzany. Tyle że ja nie mam w tej kwestii żadnego

doświadczenia.

-Wiesz, że ci pomogę, Tysenie. Wystarczy, że poprosisz. Chciałbyś,

żebym ci towarzyszył do Bathwick?

Tysen potrząsnął głową.

- Nie, Douglasie, ale dziękuję za dobre chęci. Muszę to zrobić sam.

Mam tu na miejscu zastępcę, który na jakiś czas przejmie moje

obowiązki. Pamiętasz Samuela Pritcherta?

Och tak, nie można było nie pamiętać tego nudziarza.

-Pojadę więc sam. Wszyscy z tej Unii nie żyją, Douglasie.

Pamiętam tych wszystkich kuzynów. Tylu chłopców. A teraz

wszyscy nie żyją!

-Tak, to przykre. Choroby, wypadki albo pojedynki, jeden z nich za

dużo hulał. Jak już mówiłem, ostatni w rodu, łan Barthwick, spad!

z klifu do morza. Niewiadomo dokładnie, jak to się stało.

- Z tej Unii było sześciu chłopców w kolejności do tytułu. Wszyscy

przede mną. Chyba zresztą tylko dlatego wuj Tyronne umieści! mnie na

liście spadkobierców, Anglika uczynił legalnym kandydatem do tytułu

Coulter Catherine - Panna młoda 06 - Rudzielec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: