Coulter Catherine - Pieśń 02 - Pieśń ognia.pdf - CYKL - PIEŚŃ - glinka7-1987

CATHERINE COULTER

PIEŚŃ OGNIA

ROZDZIAŁ 1

- Do stu dukatów! - krzyknął Graelam. - Tuzin łajdaków na

jednego kupca i jego sześciu ludzi.

Demon położył po sobie uszy, a Graelam obrócił się w siodle i

krzyknął do współtowarzyszy:

- Pokażmy tym przeklętym francuskim bękartom, na co stać

Anglików!

Mówiąc to wbił ostrogi w boki rumaka i sprawnym ruchem wyjął z

pochwy błyszczący miecz. Demon pomknął jak burza w dół po

nierównym, porosłym trawą zboczu w stronę dolinki. Wysadzane

srebrnymi ćwiekami wodze błyszczały w słońcu.

- Za Moreton! Za Moreton! - krzyknął Graelam. Spuścił przyłbicę i

począł złowieszczo wymachiwać ogromnym mieczem. Dwaj rycerze i

pozostałych dwunastu zbrojnych, którzy z nim byli, jechali tuż za nim,

odpowiadając na jego okrzyki niczym echo. Graelam zimnym wzrokiem

zmierzył bandę zbójców i pomyślał, że wybrali sobie idealne miejsce, by

przypuścić podstępny atak. Teraz, kiedy Demon dopadł konia jednego z

nich, wyrzucając jeźdźca wysoko w powietrze, Graelam zdał sobie

sprawę, że człowiek, który padł ofiarą napadu, to nie żaden kupiec. Był

zbyt bogato ubrany; kolczugę przykrywała mu aksamitna opończa

koloru czerwonego wina. Siedział na wspaniałym gniadym rumaku. Z

pewnością nieobce mu były turnieje rycerskie, bo kiedy już dopadło go

sześciu zbójców, w tym czterech na koniach, walczył tak zawzięcie, że

tylko ostrze miecza błyskało w słońcu. Jednak mimo swej dzielności

pozostawiony sam sobie zostałby szybko posiekany na drobne kawałki.

Graelam krzyknął ponownie: - Za Moreton! Za Moreton! - Połowa

bandy widząc, co się święci, rzuciła się do ucieczki w stronę lasu, choć

sześciu pozostałych nadal z wściekłością nacierało na samotnego

rycerza.

Nieźle walczy - przemknęło Graelamowi przez myśl, a chwilę

później sam włączył się do potyczki. Kiedy utopił miecz w gardle

jednego z napastników, twarz wykrzywił mu uśmiech. Trysnęła krew,

plamiąc mu zbroję, ale nie zwracał na to uwagi, pędząc na Demonie w

stronę kolejnego zbójcy. Demon stanął dęba, kopiąc konia przeciwnika w

kark. Graelam ciął zbójcę w pierś, tak że ten upadł, obracając się w

powietrzu od siły tego ciosu i wydając z siebie jakby zdziwiony, nikły

jęk. Graelam pochylił się nad nim, osłaniając swój bok i ryknął głośnym

śmiechem, widząc, jak pozostali rozbójnicy, wrzeszcząc z bólu i strachu,

rzucili się do ucieczki śladem swych towarzyszy.

Walka trwała może pięć minut, nie więcej. Z powrotem zapadła

cisza, przerywana jedynie jękami rannych. Graelam spokojnie wręczył

zakrwawiony miecz jednemu ze swych ludzi, po czym zsiadł z konia i

podszedł do rycerza Guya de Blasis.

- Ranny jest tylko Hugh, mój panie - powiedział lekko zdyszany

Guy. - Na szczęście niegroźnie. Tchórzliwe robactwo! Graelam skinął

głową i zbliżył się do bogato odzianego mężczyzny.

- Czyś ranny, panie?

- Nie, ale gdyby nie ty, już by mnie robactwo żarło. Przyjmij me

podziękowania. Nieznajomy zdjął szyszak i zsunął z głowy kaptur

kolczugi.

- Nazywam się Maurice de Lorris z Belleterre. - Uśmiechnął się

szeroko do Graelama, a jego oczy zabłyszczały Walczy, jakby był o wiele

młodszy pomyślał Graelam, przypatrując się krótko ściętym,

szpakowatym włosom Maurice'a i głębokim zmarszczkom wokół

ciemnozielonych oczu. Nadal dobrze się prezentował i nie zniewieściał,

co się często przydarzało innym starszym rycerzom. Ciało miał krzepkie,

bez odrobiny zbędnego tłuszczu, tak że Graelam widział wyraźnie, jak

poruszają mu się mięśnie ramion i rąk.

- Z trudem oddychasz, panie - odezwał się Graelam. - Usiądź,

odpocznij chwilę i powiedz, co to za banda zbójców chciała cię napaść?

Maurice skinął głową i zsiadł z konia. Serce waliło mu w piersi aż

do bólu, dyszał ciężko. Na rany Chrystusa - pomyślał - niełatwą walkę

stoczyłem!

- Jesteś ranny.

Maurice powiódł błędnym wzrokiem po swej zakrwawionej

podartej opończy i zaklął po cichu. Kassia napracuje się przy zszywaniu

tych strzępów.

- Nic to - powiedział wzruszając ramionami.

- Guy! - zawołał Graelam. - Każ jednemu z ludzi przynieść wody i

ubranie. - Uśmiechnął się do Maurice’a . - Lord Graelam de Moreton,

Anglik powracający z krucjaty do Ziemi Świętej. Już zaczynałem sądzić,

że jedziemy przez Eden - ciągnął dalej, spoglądając na lekko

pofałdowane wzgórza Akwitanii. - Diabelnie nudno zaczynało się robić.

Dzięki ci, panie, żeś nam dostarczył rozrywki.

- Boża w tym ręka, żeś się pojawił w tym właśnie czasie - odparł

Maurice, krzywiąc się nieznacznie, bo jeden z ludzi Graelama rozerwał

mu do końca rękaw opończy, żeby przemyć i opatrzyć ranę na ramieniu.

- Mówisz, żeś był w Ziemi Świętej? - zapytał, uważniej przyglądając się

postawnemu rycerzowi z Anglii, który ocalił mu życie. A gdy Graelam

potwierdził skinieniem głowy, ciągnął dalej:

- Słyszałem o Ludwiku. Biedny król! Tak umrzeć w kraju, gdzie

diabeł mówi dobranoc! Jakby nie był wart więcej niż gruda ziemi. Święty

to był człowiek. Ale jakie ma to teraz znaczenie? A wasz waleczny książę

Edward ocalał?

- Tak, przeżył. Jednak, mój panie, nie mów więcej, póki nie wrócą

ci siły. Graelam położył Maurice'a pod dębem, po czym wstał, żeby

zbadać, jakie szkody wyrządzili zbójcy. Zsunął z głowy kaptur kolczugi i

przygładził czarne włosy, które teraz straciły zwykły połysk.

- Guy - zawołał, wskazując na śmiertelnie rannego zbójcę, który

leżał na ziemi, jęcząc z bólu - wyekspediuj tego drania do diabła.

Dziwne - myślał Graelam - że nie tknęli ani jednego wozu.

Ponownie ujrzał w myśli bitwę, przypomniał sobie sześciu ludzi, którzy

napadli na Maurice'a de Lorris. Jeśli nie chodziło im o łupy, to w takim

razie...

Pokręcił głową z niedowierzaniem i wrócił do badania strat.

Zginęło trzech ludzi lorda Maurice'a, dwóch było rannych. Wydał swym

podwładnym dalsze polecenia i wrócił do Maurice'a, który miał już rękę

na temblaku.

Maurice przypatrywał się uważnie śniademu, silnemu rycerzowi,

który ocalił mu życie. Nawet jeśli jest Anglikiem, okazał się znaczącym

reprezentantem tego narodu i walecznym rycerzem. A do tego - myślał

Maurice mrużąc oczy w ostrym, popołudniowym słońcu - jest młody i

zdrowy. Tors ma masywny jak potężny, nieugięty dąb. Jest człowiekiem

Coulter Catherine - Pieśń 02 - Pieśń ognia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: