Jane Ann Krentz
Mężczyzna znad jeziora
ROZDZIAŁ PIERWSZY
- Proszę się nie zatrzymywać! To zaczyna byc interesujące! Męski głos, dochodzący z wnętrza ciemnego pomieszczenia, brzmiał lodowato i przypominał trzask odwodzonego cyngla. Brenna Llewellyn miała wrażenie, że wycelowano w nią śmiercionośnąbroń. Zjedna nogą przerzuconą już przez parapet okna, zamarł w bezruchu. Znalazła się w pułapce. Szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się przerażona w głąb ciemnego pokoju. Przypłacę życiem tę moją przygodę, pomyślała nieco histerycznie. Nie mając nic do stracenia, postanowiła ratować się ucieczką. Ten wynajęty przez nią domek letniskowy, do którego przyjechała na wakacje nad jezioro Tahoe, nie był pusty. Miał już lokatora! Ukrywał się w nim jakiś złodziej lub nawet bandyta. Jej niespodziewane nocne wtargnięcie musiało być dla niego przykrym zaskoczeniem. - Na pani miejscu nie próbowałbym uciekać - ostrzegł ten sam stalowy męski głos. - Jest na to stanowczo za późno. W bezsilnym geście Brenna zacisnęła dłonie na parapecie. Wiedziała, że mężczyzna ma rację. Na tle okna, w księżycowej poświacie, była z wnętrza domku dobrze widoczna. Stanowiła doskonały cel. Zanim udałoby się jej zeskoczyć z okna, ukrywający się złoczyńca mógłby ją zastrzelić. Nie wątpiła, że jest uzbrojony. Brenna siedziała więc nadal okrakiem na parapecie, rozpaczliwie szukając w myśli jakiegoś wyjścia. Próbowała opanować strach. Jeśli wpadnie w panikę, sytuacja stanie się jeszcze gorsza. - Niech mnie pan posłucha - powiedziała po chwili zdumiewająco spokojnym głosem. - Nie widzę w tych ciemnościach pańskiej twarzy. Nie wiem, jak pan wygląda, więc nigdy nie będę mogła pana zidentyfikować. Proszę pozwolić mi wyjść tą samą drogą, którą tu przyszłam. Słowo honoru, nikomu nie powiem, że pana tu zastałam. - Słowo honoru? - powtórzył mężczyzna. - W ustach włamywaczki? To brzmi interesująco - dodał z sarkazmem. W ciemnościach Brenna dostrzegła nagle jakiś ruch. - Nie! Proszę! - krzyknęła. W tej właśnie chwili promienie księżyca oświetliły wnętrze pokoju. Na widok mężczyzny serce podeszło jej do gardła. Był bosy, obnażony do pasa. Miał na sobie tylko obcisłe dżinsy. Trzymał łuk ze strzałą. Brennę zdumiał widok prymitywnej broni. Była jednak przekonana, że w rękach tego mężczyzny może być równie groźna, jak każda inna. - Mó j Boże! - szepnęła. W co ja się wpakowałam? pomyślała z przerażeniem. - Jak długo zamierza pani tak siedzieć na parapecie? Równie dobrze może pani wejść teraz do środka. - Przepraszam, nastąpiło jakieś nieporozumienie... - powiedziała niepewnym głosem. - Jestem o tym przekonany - mruknął mężczyzna, Zbliżył się do niej jednym nagłym kocim ruchem. - Przykrą stroną życia jest to, że trzeba płacić za popełnione błędy. Jako profesjonalna włamywaczka pani chyba dobrze o tym wie. Nie spuszczając wzroku ze swej ofiary, odstawił na bok łu k i strzałę. Teraz albo nigdy, pomyślała Brenna. To moja ostninia szansa. Jednym szybkim ruchem spróbowała przerzucić nogę przez parapet i zeskoczyć na zewnątrz domku. Nie udało się. Poczuła nagle, jak wokół przegubu jej dłon i zaciska się stalowa obręcz. Błyskawicznym ruchem ręki mężczyzna wciągnął ją do środka. Zapalił światło w pokoju. Do licha, nie poddam się przecież bez walki, pomyślała rozgniewana Brenna patrząc w zimne oczy przeciwnika. Rzuciła się na niego jak rozeźlona kotka, usiłując się uwolnić ze stalowego uścisku. Widząc bezlitosny wzrok mężczyzny, była przekonana, że nie cofnie się on przed niczym. I zanim zorientowała się, co się stało, leżała już na podłodze, przygwożdżona jego rękami. Zamknęła bezwiednie oczy i nabrała głęboko powietrza. - Ty łobuzie! - syknęła z wściekłością. Napastnik jedną ręką docisnął obie dłonie Brenny do podłogi, drugą zaś zaczął przesuwać wzdłuż jej ciała. Siedział teraz na niej okrakiem. Pod wpływem dotyku męskiej ręki Brenna zesztywniała. - Przysięgam na Boga, że jeśli mnie zgwałcisz, to gorzko tego pożałujesz. Sprawiedliwość dosięgnie cię nawet na końcu świata. -Był a równie wściekła, jak przerażona. - Niech pani się uspokoi - powiedział. - Chcę się tylko przekonać, jaki ekwipunek noszą włamywaczki w dzisiejszych czasach. Brenna popatrzyła na niego zaskoczona. Dopiero teraz uprzytomniła sobie, że mężczyzna rzeczywiście tylko ją obszukuje. Robi to sprawnie i fachowo. - Ni e jestem uzbrojona - powiedziała po chwili, zwilżywszy językiem spieczone wargi. - Na litość boską, niech mi pan da spokój, nie jestem włamywaczką! -Natychmiast pożałowała swych słów, gdyż uprzytomniła sobie, że ten bandzior, ukrywający się w opuszczony m domku nad jeziorem, potraktuje ją łagodniej, jeśli będzie przekonany, że i ona jest na bakier z prawem. Skończył obszukiwać Brermę. Wyprostował się powoli i zaczął przyglądać się jej uważnie. - Mni e nie nabierzesz. - Mężczyzna zachowywał się spokojnie, a jego głos brzmiał teraz niemal wesoło. -O ile mi wiadomo, większość ludzi włażących w nocy do cudzych mieszkań ma złodziejskie zamiary. - Wchodziłam nie do cudzego domu, lecz do własnego! Usiłowałam dostać się do środka! - Tak się składa, że to ja jestem w tej chwili właścicielem tego domku. Kto pierwszy, ten lepszy. Jak wiesz zapewne, w obliczu prawa najczęściej' wygrywa posiadacz... - zawiesił głos nie kończąc zdania. - Wszedł pan nielegalnie w jego posiadanie! - przerwała mu ostro Brenna. Zaczęła wstępować w nią odwaga. Instynkt podpowiadał, że sytuacja nie jest bardzo zła. Pocieszające było to, że bandyta zachowywał się jak profesjonalista, a nie jak wariat. Ni e wyglądało na to, że nagle wpadnie w szał i ją zabije. Taką przynajmniej miała nadzieję. - Wejść nielegalnie w posiadanie - powiedział kpiącym tonem. -W ustach włamywaczki taka terminologia? Do czego to już doszło w dzisiejszych czasach! - Zamierza pan temu zaprzeczyć? - przypierała Brenna mężczyznę do muru. - Tak. Zaprzeczam. Czy mampokazać mojąumowę dzierżawną?Brenna popatrzyła na mężczyznę z największym zdumieniem. - Umowę? - powtórzyła. - Na trzy miesiące począwszy od pierwszego czerwca. - Podniósł się z podłogi i podciągnął Brermę do góry. Była niemile zaskoczona i zmieszana. - Coś mi się zdaje - zaczęła ostrożnie - że nastąpiła jakaś pomyłka. 9 - Już to pani mówiłem. - Przyglądał się jej napiętej twarzy. - Za błędy się płaci, w taki czy inny sposób. Patrzyła na niego w milczeniu, próbując wziąć się w garść. Czy to możliwe, że usiłowała dostać się do niewłaściwego domku? Rozejrzała się po pokoju. Wido k wnętrza zdawał się potwierdzać te ponure podejrzenia. Pościel na łóżku była rozrzucona. Otwarte drzwi szafy ukazywały jej półk i wypełnione męskimi rzeczami. Na podłodze stało eleganckie obuwie, a obok niego dwie pary zniszczonych, turystycznych butów. Mał a półka w rogu pokoju była zarzucona papierami i książkami. Z głębokim westchnieniem Brenna spojrzała ponownie na mężczyznę. Stał, spokojnie czekając, aż nieproszony gość zakończy lustrację wnętrza, a na jego wargach błąkał się lekki uśmiech. Kiedy ich oczy ponownie się spotkały, Brenna odetchnęła z ulgą. Z uśmiechem na ustach mężczyzna wyglądał mniej groźnie niż poprzednio. Była przekonana, że, sprowokowany, potrafi być niebezpieczny, ale że nie jest wariatem, mimo łuku i strzały. Nieco uspokojona, zaczęła przyglądać mu się. uważnie. Był wysoki. Bruzdy wyżłobione wokół oczu i ust świadczyły o tym, że młodość ma już za sobą. Wyglądał na jakieś trzydzieści siedem lub osiem lat. Skronie miał przyprószone siwizną. Gęste brązowe włosy były, jak na jej gust, ostrzyżone zbyt krótko. Nie był przystojny w konwencjonalnym znaczeniu tego słowa, lecz jego twarz uwidaczniała wewnętrzne cechy charakteru. Malowały się na niej zarówno pewność siebie, jak i autorytet. Twarde spojrzenie stalowych oczu, orli nos, mocno zarysowany podbródek i wysokie kości policzkowe dopełniały obrazu. Bezwiednie, wzrok Brermy przesunął się niżej i zatrzymał na szerokim i umięśnionym torsie, po krytym ciemnym owłosieniem. Dolną cześć ciała 10 skrywały obcisłe czarne dżinsy. Mężczyzna by ł silny i dobrze zbudowany. Brenna przypomniała sobie, jak wynurzył się z mroku, z łukiem i strzałą w rękach. Spokojny i opanowany, by ł panem sytuacji. Wyglądał na profesjonalistę w każdym calu. Brenna nie umiała odpowiedzieć sobie na pytanie, jaki mógł być jego zawód. W każdym bądź razie było oczywiste, że na posiedzeniach ciała pedagogicznego w college'u, w których brała udział, jego obecność byłaby zupełnie nie na miejscu. Zdawała sobie sprawę, że mężczyzna też przygląda się jej uważnie. Musiała wyglądać okropnie, ale się tym nie przejmowała. Długie ciemne włosy wysunęły się spod klamerki zapiętej z tyłu głowy i opadały teraz w nieładzie na plecy i ramiona. Według obiegowych kanonów urody, nie była ładna. Miała interesującą twarz. Szeroko rozstawione brązowe oczy odzwierciedlały inteligencję i poczucie humoru. Mim o łagodnie zarysowanych ust, skłonnych do śmiechu, z oblicza Brermy przebijały upór i stanowczość. Była ubrana w długi, czerwony, bawełniany sweter, zbyt obcisły na piersiach. Pod wpływem taksującego ...
przygodka23