Adler Elizabeth - Wcześniej czy później.pdf - Adler Elizabeth - barmar7

Elizabeth Adler

Wcześniej czy później

Prolog

1971

Wyściełane miękką skórą siedzenia białego kabrioletu bentleya, w ulubionym kolorze

Eleanor Parrish Duveen, czerwonym, były bardzo gorące. Minęło południe, ale Ellie nie

znała się na zegarku, miała dopiero pięć lat.

Jej ojciec obejmował ramieniem mamę, która prowadziła, i na całe gardło śpiewał

„Naprzód, rycerze Chrystusa". Miał przyjemny, niski głos. Odrzucił głowę do tyłu i

wykrzykiwał hymn niebu, drzewom i zdziwionym ptakom, a mama śmiała się radośnie z

jego popisów. Co jakiś czas odwracał się do Ellie i porozumiewawczo puszczał do niej

oko, śpiewając coraz głośniej. Wtedy mama śmiała się jeszcze bardziej. Biały bentley

pokonywał niebezpieczne zakręty górskiej szosy.

Gorące kalifornijskie słońce paliło ogniście rude loki Ellie. Miała wrażenie, że jej mózg

wysycha na wiór.

Podniosła z podłogi słomkowy kapelusz i naciągnęła go na czoło. Ziewnęła szeroko,

układając się na czerwonym siedzeniu, zła, że nawet w największym upale rodzice nie

zaciągają dachu. Tatuś zgadzał się na to jedynie wtedy, gdy padało, a i tak w porze

deszczów uciekali z Kalifornii do Europy.

Tego dnia pojechali na obiad do starego zajazdu ukrytego w dolinie między górami Los

Padres. Ellie spodobała się mała knajpka, gdzie niemal prawdziwi kowboje piekli steki na

grillu, gotowali kukurydzę, śpiewali piosenki, brzdąkali na gitarach. Tata im wtórował,

wymachując przy tym szklanicą piwa. Potem mama zaczęła tańczyć, aż wirowała jej

długa spódnica, klaskała w dłonie nad głową jak Cyganka.

Ellie wpatrywała się w jej drobne stopy w kowbojkach z jaszczurczej skóry. Dla niej

mama była najlepszą tancerką, a ojciec najwspanialszym śpiewakiem, mimo że mama

zawsze wybuchała śmiechem, gdy intonował „Naprzód, rycerze Chrystusa", co robił

zawsze, ilekroć wypił za dużo.

Czasami Ellie słyszała, jak inni wyrażają się o rodzicach. Niektórzy mówili o nich

„wariaci", ale ci ich nie znali, nie wiedzieli, w jakich kręgach się obracają i jak bardzo są

bogaci. Ci natomiast, którzy to wiedzieli, z uśmiechem nazywali ich „ekscentrykami".

Twierdzili, że Parrishowie umieją się bawić, że to bogaci hippisi. Jeśli gdzieś na świecie

odbywało się warte uwagi przyjęcie, byli tam.

-A dlaczego nie?" - odpowiadała Romany Parrish Duveen, gdy pytano ją, czemu

przemierza dziesięć tysięcy kilometrów dla jednej nocy zabawy. Rory Duveen święcie

wierzył, że życie jest po to, by się bawić, i tę wiarę wcielał w życie.

Obiad się przeciągał, Ellie zjadła za dużo. Teraz oczy same się jej zamykały. Zapadła w

półsen. Słońce zaglądało pod zamknięte powieki błyskami czerwieni i fioletu. Chwilami

słyszała śmiech matki. Był to w jej uszach najwspanialszy dźwięk. Kiedy mama się

śmiała, w świecie Ellie wszystko układało się dobrze.

- Ojej! - krzyknęła mama, kiedy bentley zadrżał na zakręcie.

Ellie z trudem uniosła powieki. Zobaczyła drogę, a niżej spalone słońcem zbocze

wąwozu. Biały kabriolet cicho jechał w dół zbocza. Ellie zmrużyła oczy z westchnieniem

zadowolenia.

- Naprzód, ryceeerze Chrystusa, idziemy za krzyżem Jezusaa...

Silny baryton ojca i perlisty śmiech mamy odbijały się echem od gór, spływały ku

dolinom, aż Ellie zaczęła się obawiać, że obudzą śpiące grzechotniki.

A potem mama znowu zawołała: „Ojej!" i bentley znowu zadrżał. Pytającym wzrokiem

spojrzała na męża. Zajrzeli sobie w oczy; zdawali się tonąć w ich głębi. Ojciec nie

przerwał ani na chwilę, nie stracił rytmu: -Naprzód, ryceeerze Chrystusa..."

śpiewał nadal, czysto i głośno, kiedy wielki ciężki samochód obracał się bezwładnie

dokoła własnej osi.

- Ojej! - zawołała mama, ze śmiechem starając się odzyskać panowanie nad pojazdem.

śmiała się nawet wtedy, gdy kabriolet runął na dno kanionu. Bo czyż całe życie nie jest

żartem? Więc może śmierć również?

Rozdział 1

Ośrodek Hudson zbudowano na skalistym brzegu rzeki, w najbardziej na północ

wysuniętym zakątku stanu Nowy Jork. Od głównego budynku z czerwonej cegły, w

którym mieściły się biura, odchodziły mniejsze skrzydła - w nich mieszkali pacjenci.

Bluszcz piął się po murach, oplatał kraty w oknach. Na wiosnę tłumnie zlatywały się tu

jaskółki i wróble, szukając schronienia przed porywistymi wiatrami i drapieżnikami.

Ci spośród pacjentów, którzy nie utracili całkowitego kontaktu z rzeczywistością, nie

podzielali ptasiego entuzjazmu dla tej instytucji. Oprócz krat w oknach, od świata dzieliły

ich systemy alarmowe, zamki we wszystkich drzwiach, uzbrojeni strażnicy.

Pielęgniarzami byli potężnie zbudowani mężczyźni, gotowi w razie potrzeby powalić

pacjenta na ziemię jednym ruchem. Nawet do skrzydła kobiecego zatrudniano

pielęgniarki nie tylko o wysokich kwalifikacjach, lecz także dużej sile fizycznej. Ośrodek

Hudson był doskonale strzeżonym prywatnym zakładem dla chorych psychicznie,

przejawiających agresję wobec siebie samych bądź wobec otoczenia. Umieścili ich tu

najbliżsi w trosce o własne bezpieczeństwo.

W oczach pacjentów mężczyzna z pokoju dwadzieścia siedem uchodził za szczęściarza.

Miał narożny pokój, z dwoma oknami. Co prawda były małe, zakratowane, i umieszczone

wysoko, jednak i tak wnikało przez nie więcej słonecznego światła i lepiej było widać

wierzchołki drzew, kołysanych nieustannym wiatrem. W małym zamkniętym światku,

gdzie większość pacjentów nosiła tanią, zużytą odzież, odznaczał się również wyjątkowo

dobrym ubraniem. Nosił płócienne koszule i popelinowe spodnie w lecie, w zimie - dobrej

jakości swetry i sztruksy.

Miał także niewyczerpany, zdawałoby się, zapas papierosów, a z pobliskiego Rollins

przywożono nawet specjalne jedzenie: pizzę, pieczonego kurczaka, żeberka. Krążyły

plotki, że przekupiony strażnik zaopatruje go w wódkę i wyrzuca puste butelki. W oczach

tych pacjentów, którym zostały resztki rozumu, był bogatym człowiekiem, prawdziwym

szczęściarzem.

Patrick Buckland Duveen nie zgadzał się z tą opinią. Nie można uważać za szczęście

przebywania w Ośrodku Hudson. Nie tak dawno temu nazwano by go domem wariatów.

Dla jego pensjonariuszy pokój niczym nie różnił się od celi w doskonale strzeżonym

więzieniu. „Przywilejów", którymi się cieszył, nie opłacali współczujący krewni, nie

finansował ich z własnego majątku. Miały one uspokoić sumienie kobiety, która go tu

umieściła, zamknęła niczym wściekłą bestię, jak go nazwała. Powiedziała to surowym

głosem, bez cienia strachu.

Fakt, że się go nie bała, stanowił jeden z powodów, dla których chciał ją zabić. Co za

pech, że mu się nie udało.

- Powinieneś iść do więzienia! - krzyczała, gdy służący powalił go na ziemię. Leżał z

twarzą wciśniętą w miękki, puszysty dywan u jej stóp. - Ale nie pozwolę, abyś okrył

hańbą nazwisko mojej wnuczki.

Odmówiła wniesienia oskarżenia, ale, jako że stanowił zagrożenie dla społeczeństwa,

umieściła go w zakładzie zamkniętym.

Jej przyjaciele, znani lekarze, pospiesznie przybyli na wezwanie. Jednogłośnie uznali, że

jest niebezpieczny, że zabijanie ma we krwi. „To wariat, wystarczy spojrzeć mu w oczy".

Natychmiast podpisali dokumenty, za sprawą których znalazł się tutaj - na zawsze.

Zdaniem Bucka Duveena przyzwoite ubrania, pizza i butelka wódki - którą pił nie dlatego,

że ją lubił, a dlatego że najmniej śmierdział po niej oddech - nie były wystarczającym

zadośćuczynieniem za zmarnowane życie. Nie był nim również pokój o okratowanych

oknach i strażnik na każdym piętrze. Buckowi brakowało restauracji, barów, alkoholu i

kobiet. I poczucia mocy. Nie doznał go od dwudziestu lat, a pragnął jak dziecko cukierka.

Pewnego pochmurnego kwietniowego ranka wyprowadzili go z pokoju. Szedł z dwoma

uzbrojonymi strażnikami długim zielonym korytarzem bez okien. Skuli mu ręce

kajdankami, bo miał opinię agresywnego pacjenta. Zabrali go do gabinetu dyrektora.

Hal Morrow siedział za biurkiem zawalonym papierami. Poczuł zapach miętowych

pastylek Duveena, zanim podniósł wzrok. W milczeniu przyglądał mu się przez dłuższą

chwilę. Dobrze wygląda, przemknęło mu przez głowę. Zerknął do papierów - Buck

Duveen miał teraz czterdzieści dwa lata. Był wysoki, szczupły, miał rudą czuprynę,

pociągłą twarz z bladą cerą więźnia i silne ręce wieśniaka.

Morrow zamknął teczkę. Właśnie tymi rękami Duveen usiłował udusić kobietę, która go

tu umieściła, i prawdopodobnie dwie prostytutki. Nie znaleziono żadnych dowodów

łączących go z zabójstwami, nigdy też nie był za nie sądzony, podobnie jak w przypadku

starszej kobiety, ale to jej wybór. Zdaniem Morrowa nie chciała procesu, bo obawiała się,

że Duveen wyjdzie z najsurowszego więzienia za dobre sprawowanie.

Buck Duveen był psychopatą: przystojnym, czarującym, pozbawionym uczuć,

bezlitosnym psychopatą. I przebiegłym. Nowi strażnicy w Hudson zawsze powtarzali, że

rzadko się spotyka równie miłych ludzi; uprzejmych, inteligentnych, wygadanych. Sam

się nauczył greki i łaciny, czytał Platona i Wergiliusza w oryginale. Starannie uprawiał

swój ogródek, skrawek ziemi w olbrzymim parku. Hodował tylko kwiaty. Piękne,

wypieszczone kwiaty, na których nigdy nie było owadów, bo natychmiast je zabijał. Jego

róże zawsze przyciągały wzrok. Uprawiał kwiaty kwitnące latem, jesienią i wiosną. Zimą

śnieg zakrywał ziemię na długie miesiące.

Buck Duveen wydawał się wspaniałym kumplem. Nietrudno było polubić jego

towarzystwo. Wkrótce rozmówca zaczynał się zastanawiać, co taki uroczy człowiek robi

w takim miejscu. Buck Duveen tylko na to czekał.

Mało brakowało, a udusiłby strażnika, który traktował go raczej jak przyjaciela niż

pacjenta. Rzucił się na niego, zacisnął ręce na szyi z taką siłą, że trzeba było trzech

mężczyzn, by go okiełznać. Nawet kiedy stracił przytomność, siłą musieli odrywać jego

palce od szyi strażnika.

Ilekroć miał atak szału, nakładali mu kaftan bezpieczeństwa, zamykali w celi bez okien,

stawiali pod drzwiami straż i słuchali, jak wyje i miota przekleństwa na nich i na kobietę,

która go tu umieściła.

Po kilku dniach milkł.

- Czy moglibyście mnie stąd wypuścić? - prosił uprzejmie. I robili to, tylko że nakładali mu

kajdanki i łańcuchy na nogi. Prowadzili go do pokoju, zamykali i obserwowali przez

judasza w drzwiach. Zazwyczaj siedział przy biurku, czytał poezję łacińską albo

przeglądał jeden z magazynów ogrodniczych, które prenumerował. Znowu był wzorowym

pacjentem.

Buck Duveen obserwował Morrowa z pozornie obojętną miną. We własnym mniemaniu

był mądrzejszy i sprytniejszy od psychiatry, z którym spotykał się raz w tygodniu. Wodził

doktorka za nos, mówiąc mu to, co tamten spodziewał się usłyszeć: brednie o snach

erotycznych, fantazjach, wizjach. Czuł na sobie wzrok psychiatry, widział, jak tamten z

zadumą kiwa głową, i w głębi duszy skręcał się ze śmiechu, że z taką łatwością udało mu

się ich oszukać.

Niestety, nie był na tyle sprytny, by stąd uciec, chociaż próbował nieraz. Ta świadomość

nie dawała mu spokoju. Musi się zemścić na Charlotte Parrish, która go tu umieściła.

Pożądał wszystkiego, co miała. Wszystko należało się jemu.

Rozmyślał o tym noc w noc, podczas mroźnych zim, gdy wiatr wył za oknem jak wściekli

pacjenci za ścianą, i w upalne, parne letnie popołudnia, gdy nagi krążył po pokoju,

uwięziony jak zwierzę w klatce.

Pewnego dnia ją dopadnie. Wtedy zostanie tylko jedna przeszkoda. Nie wiedział, co się

stało z dzieckiem, Ellie Parrish Duveen. Teraz to już dorosła kobieta. Młoda i apetyczna.

Tysiące razy wyobrażał ją sobie, wysoką i rudowłosą. I tysiące razy rozkoszował się

wizją tego, co jej zrobi, kiedy w końcu dorwie ją w swoje ręce. śmiał się wtedy i wył jak

szaleniec, a strażnicy na korytarzu zatrzymywali się w pół kroku i nasłuchiwali z głowami

przechylonymi na bok.

- Buck Duveen znowu zaczyna-mówili. - Mamy pełnię księżyca. - Odchodzili pospiesznie

i zostawiali go samego z jego śmiechem, wyciem i marzeniami.

Hal Morrow studiował dokumenty i po raz kolejny zastanawiał się, czy nie ma innego

wyjścia niż to, co zaraz zrobi. Ośrodek Hudson był instytucją prywatną. Koszty

Adler Elizabeth - Wcześniej czy później.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: