Hawksley Elizabeth - Koligacje.pdf - Hawksley Elizabeth - glinka7-1987

Elizabeth Hawksley

KOLIGACJE

Zachodnia sypialnia w Selwood Priory zdradzała cechy świetności

splamionej niechlujstwem, co niewątpliwie charakteryzowało jej

właściciela. Olbrzymie łoże, na którym spoczywał umierający sir

Walter Selwood, zdobiły ciemnoczerwone adamaszkowe zasłony,

teraz jednak były one w kilku miejscach rozdarte, a do tego

wystrzępione. Rogi łoża zwieńczone były ozdobnymi gałkami, ale

tylko jedna noga trzymała się prosto, pozostałe zaś chyliły się pod

najdziwniejszymi kątami. Niegdyś pyszna kołdra straszyła

licznymi łatami i dziurami.

Sam sir Walter uzupełniał obraz zdegradowanej wielkości. Jego

ciemnopiwne oczy były zapadnięte, wydatny nos jawił się jeszcze

większy na tle wychudłej i pooranej bruzdami twarzy, brokatowy

szlafrok znaczyły plamy, a przekrzywiona na bakier peruka, mimo

że starannie ufryzowana, straszyła brudem.

Pokój miał sklepiony strop i dwa groteskowo rzeźbione wsporniki

po obu stronach gotyckiego okna. Na ścianach wisiały spłowiałe

tapiserie, przedstawiające zgwałcenie Europy. Raz po raz poruszały

nimi podmuchy, które ze świstem wpadały do pokoju przez szparę

w futrynie i podrywały kurz z podłogi, a boki byka sugestywnie się

wtedy marszczyły. Dookoła migotały płomienie kilkunastu świec,

odbijających się w niezliczonych lustrach.

Żadna z dwóch osób obecnych w sypialni zdawała się nie

zauważać jej żałosnego stanu. Walter dlatego, że nigdy go to nie

obchodziło, pieniądze zawsze przepijał i wydawał na hazard, a w

dobrych czasach również na łajdactwa; natomiast jego córka

Dorothea dlatego, że nie znała żadnego innego domu.

Miała już trzydzieści lat i w oczach większości ludzi uchodziła za

zdeklarowaną starą pannę. Jej praktyczne podejście do spraw

majątku i umiejętność gospodarowania w Selwood Priory sprawiły,

że z punktu widzenia ojca była wyjątkowo użyteczną osobą. Nic

więc dziwnego, że nigdy nawet nie spróbował znaleźć jej męża.

Zresztą, powtarzał sobie sir William, kto by taką zechciał? Dorothea

była chuda, niemal koścista, miała jasne włosy trudnego do

określenia koloru i - nie wiadomo dlaczego - bardzo ciemne oczy.

Część ludzi we wsi, którym nie podobał się ten kaprys natury,

zwała ją czarownicą.

Była ubrana w nietwarzową szarą suknię z wełny, a od

przeciągów chroniła się starym szalem, zarzuconym na ramiona.

Siedziała teraz, splatając na kolanach długie, delikatne palce, i

zadumanym wzrokiem wpatrywała się w ogień.

- „Maria” jest naturalnie twoja - powiedział z wysiłkiem sir Walter.

Dorothea odziedziczyła po matce siedem tysięcy funtów, które w

swoim czasie powinny były zostać bezpiecznie zainwestowane.

Niestety, ojciec, jedyny pełnomocnik rozporządzający tym

majątkiem, wykorzystał pieniądze, by zamówić w stoczni

Megavissey „Marię”, stutonowy okręt wyposażony w dwanaście

dział, który umożliwiał mu zwiększenie korzyści czerpanych z

przemytu. Tłumaczył sobie, że wszystko jedno, w co włożył te

pieniądze, skoro jego córka tak czy owak ma swoje trzysta

pięćdziesiąt funtów rocznie. Prawdę mówiąc, okręt kosztował

niewiele ponad tysiąc funtów, nie było jednak dokumentów, które

wykazywałyby, co stało się z resztą pieniędzy. Bez wątpienia trafiły

do kieszeni sir Waltera, by wesprzeć jego potrzeby hazardzisty oraz

hodowlę kogutów do walki.

Dorothea musiała się z tym pogodzić. Gdyby straż przybrzeżna

zatrzymała kiedyś „Marię”, okręt zostałby sprzedany albo

zatopiony, a to oznaczałoby całkowite przekreślenie jej spadku.

Mogła tylko się modlić, by los ją oszczędził.

- Poza tym wszystko dostaje dziedzic, niech go piorun strzeli -

dokończył sir Walter.

- A co z Fanny i dziećmi? - spytała zatroskana Dorothea.

- Fanny ma dwa tysiące, które na nią przepisałem. Fanny Potter

była guwernantką Dorothei, ale po śmierci pani Selwood uległa

żądaniom chlebodawcy i została jego kochanką. Z tego związku

urodziło się dwoje uroczych dzieci i od tej pory cała ta trójka

mieszkała - ku zgrozie miejscowego ziemiaństwa - w Selwood

Priory razem z Dorothea i jej ojcem. Ale jakie utrzymanie może

zapewnić sto funtów rocznie, a na tyle tylko mogła liczyć Fanny.

Siedemnastoletni Horace nadal musiał się uczyć, czekało go też

wejście w świat dorosłych. Sytuacja trzynastoletniej Sylwii

wyglądała jeszcze gorzej. Kto chciałby za żonę pannę z nieprawego

łoża, która nie ma posagu, żeby zatuszować tę przykrą wadę?

- A dzieci, ojcze? Co z Horace’em i Sylwią? Sir Walter nie

odpowiedział. Fanny już dawno przestała go interesować. Pozwalał

jej mieszkać w swoim domu tylko dlatego, żeby odpędzić

ewentualnych swatów, którzy chcieliby mu znaleźć nową żonę po

śmierci matki Dorothei. Obecność Fanny znaczyła bowiem tyle, że

żadna dobrze wychowana panna nie mogła złożyć wizyty w

Selwood Priory. Sir Waltera ani trochę przy tym nie interesowało,

że w ten sposób również córkę z prawego łoża odcina od wszelkich

kontaktów z miejscowym ziemiaństwem.

Rozmyślając o przyszłości, Dorothea zaczęła skubać chudymi

palcami frędzel szala. Dziedzicem był nie znany jej kuzyn,

wielebny Veryan Selwood, obecnie wykładający w New College w

Oksfordzie. Ojciec spotkał go tylko raz w życiu i wróciwszy potem

do domu, prychnął z pogardą:

- Świętoszkowaty księżulo, ot co! - Od tej pory nie pozwalał

wspominać jego imienia.

Dorothea siedziała w milczeniu. Ojciec mógł dawno ożenić się z

Fanny, żeby Horace zyskał wszelkie synowskie prawa, ale tego nie

chciał.

Milczenie córki irytowało umierającego człowieka nie mniej, niż

zirytowałaby go jakakolwiek jej uwaga.

- Miałbym się ożenić z nieczystą kobietą? Ja, Selwood?

- Była czysta, dopóki cię nie poznała - zwróciła mu uwagę

Dorothea.

- Była gotowa jak dojrzała śliwka.

Dorothea przygryzła wargę. Jaką szansę miała biedna Fanny,

guwernantka z pensją trzydziestu funtów rocznie, przy

chlebodawcy, którego roczny dochód wynosił dwa tysiące funtów?

Z moralnego punktu widzenia ich związek, rzecz jasna, był

naganny. Ale Fanny widziała w nim jedyną szansę ucieczki przed

ponurą przyszłością i nędzą na starość - któż mógłby mieć jej to za

złe?

Raz Dorothea ośmieliła się powiedzieć coś podobnego pani

Gunthorpe z Quilquin House i wprawiła ją tym w święte

oburzenie.

- Panna Potter powinna była wyjechać natychmiast, gdy tylko się

zorientowała, że jej cnota jest w niebezpieczeństwie - oświadczyła

dobitnie sąsiadka. - Bez wątpienia zrobiłabym wszystko co w mojej

mocy, żeby znaleźć jej posadę w prawdziwie chrześcijańskim

domu.

Dorothea wydawała się sceptyczna wobec tego twierdzenia.

- Jestem wstrząśnięta, Dorotheo - ciągnęła - że zapominasz się do

tego stopnia, by pobłażać ciężkiemu uchybieniu cnocie. Pomyśl

przynajmniej o własnej pozycji. Co do mnie, nie mogę nawet złożyć

wizyty w Selwood Priory, póki ta kobieta jest pod waszym dachem.

To straszne! Moja Isabel mogłaby wtedy nie mieć innego wyjścia,

jak ją poznać. - Isabel była córką pani Gunthorpe.

Dorothei nie interesowała Isabel, która wydawała jej się podobna

do matki, pruderyjna i wiecznie ze wszystkiego niezadowolona, nie

przejmowała się więc ani trochę brakiem kontaktów z

Gunthorpe’ami. Żałowała tylko, że do bojkotu jej domu nie

przyłączył się Bram Gunthorpe, brat Isabel. Był rówieśnikiem

Dorothei, rozwiązłym i dość bezwzględnym, i zawsze bardzo lubił

nocne hulanki z sir Walterem. Podczas jego wizyt Dorothea starała

się być poza domem. Ostatnio jednak jej niepokój w związku z

Bramem znacznie się nasilił, ten bowiem zainteresował się

trzynastoletnią Sylwią, którą w tym wieku reputacja Brama zaczęła

niebezpiecznie intrygować.

Jedyna korzyść z nieznajomego kuzyna po święceniach, pomyślała

Hawksley Elizabeth - Koligacje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: