Taisha Abelar - Magiczna podróż.pdf - Carlos Castaneda - morefaya2006

Taisha Abelar

Magiczna Podróż

The Sorcerer’s Crossing: A Woman’s Journey

Przekład: Paweł Karpowicz

Przedmowa Carlosa Castanedy.

Taisha Abelar jest jedną spośród trzech kobiet, które przeszły staranne szkolenie

u czarowników z Meksyku pod kierunkiem don Juana Matusa.

Obszernie pisałem o moim własnym treningu, kierowanym przez don Juana Matusa, lecz

nigdy nie wspominałem o tej specyficznej grupie, której członkiem jest Taisha Abelar. Wśród

wszystkich osób, które znajdowały się pod opieką don Juana, panowała milcząca umowa co do

tego, iż nic nie powinno się o tych kobietach mówić.

Tą umowę utrzymywaliśmy ponad dwadzieścia lat. Chociaż pracowaliśmy i żyliśmy

w bliskim sąsiedztwie, nigdy nie rozmawialiśmy między sobą o naszych osobistych

doświadczeniach. W rzeczywistości nigdy nie nadarzyła się okazja, by wymienić informacje

o tym, czego dokładnie don Juan lub czarownicy z jego grupy uczyli każdego z nas.

Te uwarunkowania nie wiązały się z obecnością don Juana. Po tym jak on oraz jego grupa

opuściła świat, dalej podtrzymywaliśmy te ustalenia. Nie mieliśmy ochoty zużywać energii na

zmianę jakichkolwiek poprzednich uzgodnień. Cały dostępny czas i energię przeznaczaliśmy na

ugruntowanie tego, czego tak cierpliwie nauczał nas don Juan.

Don Juan nauczał nas drogi czarownika jako praktycznego przedsięwzięcia, poprzez które

każdy może bezpośrednio postrzegać energię. Utrzymywał on, że aby postrzegać energię w ten

sposób, musimy uwolnić się od naszej nawykowej percepcji. Uwolnienie siebie i bezpośrednie

spostrzeganie energii było zadaniem, które całkowicie nas pochłaniało.

Z punktu widzenia czarownika charakter naszej codziennej percepcji jest nam narzucany jako

część procesu wychowania. Nie dzieje się to wprawdzie przypadkowo, lecz jednak posiada

zobowiązujący charakter. Jednym z aspektów tych obligatoryjnych czynników jest system

interpretacji, który porządkuje dane zmysłowe w znaczące całości. Porządek społeczny staje się

strukturą interpretacji.

Nasze normalne funkcjonowanie w obszarze porządku społecznego wymaga ślepego

i ufnego przywiązania do wszystkich reguł, z których żadna nie nawołuje do bezpośredniego

postrzegania energii. Na przykład don Juan utrzymywał, iż jest możliwe postrzeganie ludzkich

istot jako energetycznych pól – jako wielkich, podłużnych, białawo świecących jaj.

Aby zrealizować heroiczne przedsięwzięcie przemiany naszej percepcji, potrzebujemy

wewnętrznej energii. W ten sposób problem pozyskania wewnętrznej energii, aby wypełnić takie

zadanie, staje się kluczowym zagadnieniem dla osoby studiującej czarownictwo.

Okoliczności właściwe dla naszego czasu i miejsca uczyniły możliwym dla Taishy Abelar

napisanie o jej treningu, który był taki sam jak mój, a jednak całkowicie różny. Pisanie zabrało jej

długi czas, ponieważ najpierw musiała ona dojrzeć do użycia środków czarownika w celu

pisania. Don Juan Matus osobiście powierzył mi zadanie spisania jego wiedzy czarownika.

Również on osobiście określił styl tego zadania, mówiąc – Nie pisz, tak jak pisarz lecz jak

czarownik. Miał on na myśli to, że musiałem to uczynić w zmienionym stanie świadomości,

który czarownicy nazywają śnieniem. Taishy Abelar zabrało wiele lat doskonalenie jej śnienia do

punktu, w którym uczyniła je narzędziem pisania czarownika.

W świecie don Juana, czarownicy w zależności od charakteryzującego ich temperamentu,

byli dzieleni na dwie dopełniające się grupy śniących i skradających się. Mianem śniących

określa się tych czarowników, którzy mają wrodzoną łatwość do schodzenia w wyższy stan

świadomości poprzez kontrolowanie swoich snów. Ta zdolność na drodze treningu

doprowadzana jest do kunsztu, który nazywa się sztuką śnienia. Z drugiej strony skradający się to

ci czarownicy, którzy mają wrodzoną łatwość posługiwania się okolicznościami i są zdolni do

osiągania wyższej świadomości przez kontrolowanie swego własnego zachowania. Poprzez

specjalny trening ta naturalna zdolność jest rozwijana w sztukę skradania się.

Carlos Castaneda.

Wstęp.

Całe swoje życie poświęciłam praktykując rygorystyczną dyscyplinę, którą z powodu braku

bardziej trafnego określenia, nazywamy czarownictwem. Jestem również antropologiem

i otrzymałam w tej dziedzinie tytuł doktora. Wymieniłam te dwa obszary wiedzy, w których

jestem ekspertem akurat w tej kolejności, ponieważ najpierw przyszło moje zaangażowanie

w czarownictwo. Zazwyczaj odbywa się to w ten sposób, że ktoś staje się antropologiem

i prowadzi badania terenowe nad jakimś aspektem kultury, na przykład bada praktyki

szamańskie. Ze mną było na odwrót będąc już uczennicą czarownika podjęłam studia

antropologiczne.

Pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy mieszkałam w Tucson, w Arizonie, spotkałam

meksykańską kobietę o imieniu Clara Grau, która zaprosiła mnie do zamieszkania w jej domu

w stanie Sonora, w Meksyku. Tam uczyniła wszystko, co mogła, by wprowadzić mnie w jej

świat. Clara Grau była czarownicą, członkiem zwartej grupy szesnastu czarowników. Niektórzy

z nich byli Indianami Yaqui, inni byli Meksykanami o zróżnicowanym pochodzeniu, w różnym

wieku i różnej płci. Większość z nich stanowiły kobiety. Wszyscy oni zdążali, szczerze

i uczciwie, do tego samego celu przełamania percepcyjnych ograniczeń i więzów, które zamykają

nas w więzieniu, wewnątrz granic zwykłego codziennego świata i powstrzymują przed

wkroczeniem w inne postrzegalne światy.

Dla czarownika przełamanie percepcyjnych uwarunkowań umożliwia przekroczenie bariery

i skok w niewyobrażalne. Taki skok bywa nazywany lotem czarownika. Czasami określa się go

jako – abstrakcyjny lot, ponieważ umożliwia on oderwanie się od konkretnej, fizycznej strony

i dotarcie do poszerzonej percepcji i bezosobowych abstrakcyjnych form.

Czarownicy, których poznałam, chcieli pomóc mi w osiągnięciu tego specyficznego stanu,

tak bym mogła podzielać ich zasadnicze doświadczenia.

Trening akademicki stał się dla mnie integralną częścią przygotowań do lotu czarownika.

Lider grupy czarowników, z którym byłam zaprzyjaźniona, którego nazywają nagual jest

osobą głęboko zainteresowaną formalną, akademicką erudycją. Stąd wszyscy, którymi się on

opiekował, musieli rozwinąć zdolność do klarownego, abstrakcyjnego myślenia, która jest do

zdobycia jedynie na nowoczesnym uniwersytecie.

Jako kobieta byłam nawet bardziej zobligowana do wypełnienia tego wymagania. Kobiety

zazwyczaj od wczesnego dzieciństwa są uczone, by polegać na mężczyznach, jeśli idzie

o podejmowanie decyzji i inicjowanie zmian. Czarownicy, którzy mnie uczyli, kładli bardzo duży

nacisk na to, że jest niezbędne, aby kobiety rozwijały swój intelekt i wzmacniały zdolność do

analizy oraz abstrakcji, w celu lepszego rozumienia otaczającego nas świata.

Trening intelektu jest także bona-fide wybiegiem czarownika. Przez staranne zaangażowanie

umysłu w analizę i rozumowanie, czarownicy stają się wolni, bez przeszkód badając inne obszary

rzeczywistości. Innymi słowy, podczas gdy strona racjonalna jest zajęta formalnymi,

akademickimi działaniami, strona energetyczna czy irracjonalna, którą czarownicy nazywają –

sobowtórem, jest zajęta spełnianiem specjalnych zadań. W ten sposób podejrzliwy, analityczny

umysł mniej jest skłonny przeszkadzać czy nawet zauważać, co się dzieje po irracjonalnej

stronie.

Dopełnieniem mego akademickiego rozwoju było wzmocnienie mojej zdolności

utrzymywania świadomości i percepcji. Te dwie części razem tworzą nasze pełne istnienie. Ich

łączne działanie pozwoliło mi wydobyć się ze zwykłej rzeczywistości, w której się urodziłam

i zostałam wychowana jako kobieta. Przeniosły mnie w obszar szerszych możliwości

percepcyjnych niż te, które mi oferował normalny świat.

Nie twierdzę, że jedynie moje zaangażowanie w świat czarów zapewniło mi sukces.

Działanie codziennego świata jest tak mocne i trwałe, że niezależnie od pilnego treningu,

wszyscy praktykujący tą drogę ciągle znajdują się w obliczu ignorancji, pobłażania sobie

i wewnętrznego chaosu, jak gdyby niczego się nie nauczyli.

Mój nauczyciel ostrzegał mnie, że nie jestem wyjątkiem. Jedynie prowadzona z chwili na

chwilę nieugięta walka może zrównoważyć naszą naturalną, lecz ograniczającą niechęć do

zmieniania się i rozwoju.

Po uważnym zbadaniu moich ostatecznych celów doszłam, razem z moimi towarzyszami, do

wniosku, że muszę opisać mój trening, aby unaocznić poszukującym nieznanego, znaczenie

rozwoju zdolności do poszerzonej percepcji tak, byśmy postrzegali więcej. Taka poszerzona

percepcja ma być realną, pragmatyczną, nową drogą postrzegania. Nie może być ona, w żadnym

razie, jedynie kontynuacją postrzegania świata życia codziennego.

Zdarzenia, o których tutaj opowiadam, obrazują wstępne stadia treningu czarownika

należącego do kategorii skradających się. Wtedy to przy pomocy tradycyjnych środków

czarownika następuje zmiana nawykowego sposobu myślenia, zachowania i odczuwania.

Zadanie to muszą wykonać wszyscy nowicjusze. Zwane jest ono – rekapitulacją. Aby dopełnić –

rekapitulacji – byłam uczona szeregu praktyk, zwanych – szamańskim przekraczaniem, które

włączały ruch i specjalny sposób oddychania. Aby nadać tym praktykom właściwą spójność

byłam instruowana przy pomocy odpowiednich filozoficznych racji i wyjaśnień.

Celem wszystkiego, czego mnie uczono, było przemieszczenie mojej normalnej energii

i wzmocnienie jej tak, że mogła być ona użyta do szczególnej, niezwykłej percepcji, wymaganej

dla czarownika. Idea treningu zakłada, że kiedy kompulsywne wzorce dawnych nawyków, myśli,

oczekiwań i uczuć zostaną przełamane poprzez środki – rekapitulacji, osoba z pewnością

znajdzie się w stanie pozwalającym na gromadzenie dostatecznej energii, by żyć według nowych

zasad, dostarczonych przez tradycję czarownictwa. Jednocześnie może ona uwiarygodnić te

Taisha Abelar - Magiczna podróż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: