Cussler Clive - Operacja HF.pdf - CUSSLER CLIVE - beladit

Clive Cussler

Operacja „HF”

Deep Six

Przełożył: Sławomir Kędzierski

Wydanie oryginalne: 1984

Wydanie polskie: 2003

Preludium

„San Marino”

75 lipca 1966 roku

Ocean Spokojny

Dziewczyna osłoniła piwne oczy przed słońcem i patrzyła na wielkiego petrela

szybującego nad tylnym bomem przeładunkowym statku. Parę minut podziwiała pełen

wdzięku lot ptaka, a potem znudzona usiadła, odsłaniając czerwone pręgi, wyciśnięte

listewkami staroświeckiego fotela wypoczynkowego na jej opalonych plecach.

Rozejrzała się, wypatrując członków załogi. Nie dostrzegła nikogo i pospiesznie

poprawiła piersi w staniku bikini.

Czuła, jak w przesyconym wilgocią powietrzu jej ciało staje się spocone i gorące.

Przesunęła dłonią po płaskim brzuchu i poczuła występujące przez skórę krople potu. Znowu

położyła się w fotelu, rozluźniona i spokojna. Rytmiczne dudnienie maszyn starego statku i

ciężki żar słońca skłaniały ją do snu.

Strach, który ją dręczył od chwili wejścia na pokład, zniknął. Już nie leżała bezsennie,

wsłuchując się w łomotanie serca, nie wpatrywała się w twarze członków załogi z obawą, że

dostrzeże jakieś podejrzliwe spojrzenie. Zniknęły także obawy, że kapitan ponurym głosem

poinformuje ją, iż została aresztowana. Powoli przestawała myśleć o swoim przestępstwie i

zaczynała zastanawiać się nad przyszłością. Przekonała się z ulgą, że poczucie winy słabnie.

Kątem oka dostrzegła białą kurtkę azjatyckiego stewarda, który pojawił się w zejściówce.

Zbliżał się lękliwie, z oczyma wbitymi w deski pokładu, jakby krępował go widok jej prawie

nagiego ciała.

- Przepraszam, panno Wallace - powiedział. - Kapitan Masters przesyła wyrazy szacunku

i pyta, czy zechce pani zjeść dziś wieczorem obiad z nim i jego oficerami. Oczywiście jeżeli

czuje się pani lepiej.

Estella Wallace pomyślała, że jej intensywna opalenizna na pewno ukryje gwałtowny

rumieniec. Chciała uniknąć rozmów z oficerami statku i od chwili kiedy weszła na pokład w

San symulowała złe samopoczucie i wszystkie posiłki jadła w swojej kabinie. Teraz uznała

jednak, że nie może bez końca unikać kontaktów z ludźmi. Nadeszła pora, by zacząć

próbować żyć zgodnie ze swymi kłamstwami.

- Proszę powiedzieć kapitanowi Mastersowi, że czuję się o wiele lepiej. Z przyjemnością

skorzystam z zaproszenia.

- Bardzo się z tego ucieszy - odparł steward. Jego szeroki uśmiech odsłonił szczelinę

między zębami. - Dopilnuję, żeby kucharz przygotował coś specjalnego.

Ukłonił się w sposób, który wydał się Estelli zbyt uniżony, nawet jak na Azjatę.

Przekonana o słuszności podjętej decyzji, patrzyła bezmyślnie na wysoką nadbudówkę

śródokręcia „San Marino”. Niebieskie niebo było niesamowicie niebieskie nad czarnym

dymem, którego kłęby wydobywały się z pojedynczego komina, kontrastując ostro z białą

farbą łuszczącą się na ściankach.

- To dobry statek - oznajmił z dumą kapitan, prowadząc Estellę do mesy. Chcąc podnieść

dziewczynę na duchu, opowiedział jego historię, podał dane techniczne, zupełnie jakby

Estella była przerażoną turystką na pierwszej wycieczce łódką po przełomie rzeki.

„San Marino” był wybudowany w 1943 roku jako standardowy statek typu Liberty i

przewoził materiały wojskowe przez Atlantyk do Anglii. Udało mu się wykonać szesnaście

rejsów tam i z powrotem. Tylko jeden raz, kiedy odłączył się od konwoju, został trafiony

torpedą, ale nie miał ochoty zatonąć i o własnych siłach dotarł do Liverpoolu.

Po wojnie wędrował po oceanach świata pod panamską banderą jako jeden z trzydziestu

statków należących do Manx Steamship Company w Nowym Jorku. Miał długość czterystu

czterdziestu jeden stóp, zadarty dziób oraz półokrągłą rufę i przecinał fale Pacyfiku z

prędkością jedenastu węzłów. Po kilku latach zarabiania na armatora najprawdopodobniej

skończy w stoczni złomowej.

Jego stalowe poszycie plamiła rdza. Wyglądał obskurnie jak dziwka z Bovery, ale w

oczach Estelli Wallace był czysty i piękny.

Przeszłość już zacierała się w jej pamięci. Z każdym obrotem wysłużonych maszyn

przepaść oddzielająca monotonne życie Estelli od wytęsknionych marzeń powiększała się

coraz bardziej.

Pomysł przeistoczenia się Arty Casilighio w Estellę Wallace powstał w chwili, gdy

podczas wieczornego szczytu w Los Angeles znalazła paszport na to nazwisko, wciśnięty pod

siedzenie autobusu na Wilshire Boulevard. Właściwie nie zdając sobie sprawy, dlaczego to

robi, wsunęła go do torebki i wzięła do domu.

Nie oddała dokumentu kierowcy autobusu ani nie wysłała go właścicielce. Przez wiele

godzin oglądała strony ostemplowane zagranicznymi pieczęciami. Intrygowała ją twarz na

fotografii. Mimo bardziej eleganckiego makijażu była zaskakująco podobna do jej własnej.

Obie były mniej więcej w tym samym wieku - różnica wynosiła zaledwie osiem miesięcy.

Kolor oczu zgadzał się całkowicie i gdyby nie mała różnica w uczesaniu i odcieniu włosów,

mogłyby uchodzić za siostry.

Musi spróbować upodobnić się do Estelli Wallace, swojego alter ego, które mogło uciec

do egzotycznych miejsc na świecie, niedostępnych dla cichej, myszowatej Arty Casilighio.

Pewnego wieczoru po zamknięciu banku, w którym pracowała, zorientowała się, że

patrzy właśnie na stosy świeżo wydrukowanych banknotów dostarczonych po południu z

Banku Rezerw Federalnych, mieszczącego się w śródmieściu Los Angeles. W ciągu czterech

lat pracy tak przyzwyczaiła się do dużych sum pieniędzy, że uważała się za uodpornioną na

ten widok - stan ducha, który wszyscy kasjerzy osiągali prędzej czy później. Ale tym razem w

trudny do wytłumaczenia sposób stosy zielonych papierków zafascynowały ją. Podświadomie

zaczęła sobie wyobrażać, że należą do niej.

Wróciła do domu na weekend i zamknęła się w mieszkaniu, aby umocnić się w swoim

postanowieniu i zaplanować przestępstwo, które miała zamiar popełnić. Ćwiczyła każdy gest,

każdy ruch. Przez całą noc z niedzieli na poniedziałek leżała skąpana w zimnym pocie. Nie

mogła zasnąć, ale zdecydowana była przeprowadzić sprawę do końca.

W transporcie pieniędzy przywożonych co poniedziałek pancernym samochodem

znajdowało się od sześciuset do ośmiuset tysięcy dolarów. W banku liczono je powtórnie i

przechowywano do momentu ponownego rozprowadzenia do oddziałów rozproszonych po

całym Los Angeles. Postanowiła, że zrealizuje plan w poniedziałek wieczorem, kiedy będzie

oddawać szufladę z pieniędzmi do skarbca.

Rankiem wzięła prysznic i zrobiła makijaż, a później nałożyła parę rajstop. Od połowy

łydki do samej góry owinęła nogi dwustronną taśmą klejącą, pozostawiając zewnętrzną

warstwę ochronną. Te dość dziwne elementy odzieży zostały zakryte długą spódnicą

sięgającą aż do kostek.

Następnie wzięła dokładnie przycięte paczki papieru i wsunęła je do dużej,

przypominającej sakwę torby. Na zewnętrznych stronach miały umieszczone nowiutkie

banknoty pięciodolarowe i oklejone były prawdziwymi niebiesko-białymi banderolami Banku

Rezerw Federalnych. Postronny obserwator uznałby je za autentyczne.

Stanęła przed dużym lustrem i powtarzała raz za razem: „Arta Casilighio już nie istnieje.

Jesteś obecnie Estellą Wallace”. Autosugestia zaczęła działać. Poczuła, jak jej mięśnie

rozluźniają się, oddech staje się wolniejszy i bardziej płytki. Nabrała głęboko powietrza,

wyprostowała się i poszła do pracy.

Tak bardzo chciała sprawiać zupełnie zwyczajne wrażenie, że niechcący przyszła do

banku o dziesięć minut za wcześnie. Mogło to zdziwić tych, którzy dobrze ją znali, ale był

poniedziałek rano i nikt tego nie zauważył. Kiedy usiadła za swym kontuarem kasowym,

miała wrażenie, że każda minuta ciągnie się godzinę, a każda godzina wieczność. Czuła się

dziwnie obca w tym tak dobrze jej znanym otoczeniu, lecz szybko tłumiła każdą myśl o

porzuceniu zuchwałego planu.

Kiedy wreszcie nadeszła szósta i jeden z zastępców wiceprezesa zamknął i zabezpieczył

masywne drzwi frontowe, szybko podliczyła zawartość swojej kasetki i dyskretnie wymknęła

się do damskiej toalety. Tam, zamknięta w kabince, szybko odkleiła zewnętrzną warstwę

taśmy, wrzuciła ją do sedesu i spuściła wodę. Potem wyjęła spreparowane paczki, umocowała

je do taśmy i kilkakrotnie tupnęła nogami, aby upewnić się, że żadna nie odklei się w czasie

chodzenia.

Uznała, że wszystko jest gotowe, i wróciła na salę. Tam marudziła do chwili, kiedy

pozostali kasjerzy umieścili swoje szuflady z pieniędzmi w skarbcu i wyszli. Potrzebowała

jedynie dwóch minut samotności w tym wielkim stalowym pomieszczeniu. Kiedy została

Cussler Clive - Operacja HF.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: