Small Bertrice - 03 Miłość ponad wszystko.pdf - CYKL - NAMIĘTNOŚCI SKY'E O'MALLEY - glinka7-1987

Prolog

SierpieŃ roku 1577

Lord Bliss umierał. Był to powolny, choĆ bezbolesny proces. Lecz teraz, gdy przesycajĄca

powietrze woŃ

jabłek i rozkwitajĄce obficie michałki zapowiadały, iŻ wkrótce nastanie jesieŃ, uŚwiadomił sobie,

Że nie

zostało mu juŻ wiele czasu. JeŻeli w ogóle czegoŚ Żałował, to jedynie tego, iŻ pozostawia po

sobie tylko

jednego potomka, córkĘ Aidan. Siedziała oto przy jego łóŻku, szyjĄc - istne uosobienie posłusznej

kochajĄcej córki, a zarazem milczĄcy wyrzut sumienia. Gdyby nie jego egoizm oraz wynikajĄca z

głĘbokiej

miłoŚci niemoŻnoŚĆ rozstania siĘ z niĄ, Aidan byłaby juŻ od dawna mĘŻatkĄ. Kochał córkĘ

bardziej niŻ

kogokolwiek na Świecie.

Długo na niĄ czekał, lecz odkĄd przyszła wreszcie na Świat, spełniała wszelkie jego oczekiwania,

a nawet je

przerosła. Bez trudu wybaczył Żonie, iŻ pierwsze dziecko okazało siĘ dziewczynkĄ, była bowiem

młoda i

mogła daĆ mu synów, silnych i zdrowych jak Aidan. Kiedy tak siĘ nie stało, nie miało to juŻ

znaczenia, oddał

bowiem czĘŚĆ serca, nienaleŻĄcĄ jeszcze do Żony, swej córce. Ta zaŚ miała pozostaĆ wkrótce

sama na

Świecie. Obawa, co siĘ z niĄ stanie, nie dawała mu spokoju.

Czy królowa, której powierzył opiekĘ nad swym ukochanym dzieckiem, zadba o to, by Aidan

znalazła

szczĘŚcie? Gdy był juŻ w stanie stawiĆ czoło ŚwiadomoŚci, Że jego czas na ziemi dobiega kresu,

napisał do

władczyni, powierzajĄc Aidan jej opiece i proszĄc ElŻbietĘ Tudor, aby znalazła dla dziewczyny

dobrego

mĘŻa, co najmniej jej równego pod wzglĘdem pozycji społecznej. OdpowiedŹ, która nadeszła

niedawno,

choĆ bezosobowa, bardzo go ucieszyła. Królowa zgodziła siĘ spełniĆ proŚbĘ umierajĄcego.

Pozostawiał córkĘ dobrze zabezpieczonĄ. Odziedziczy po nim wielki majĄtek, zarówno w ziemi,

jak i w

pieniĄdzu. Bogactwo nie zdoła jednak zatrzeĆ piĘtna mało szlachetnego pochodzenia. WiĘkszoŚĆ

dobrych

partii zawierano, gdy przyszli małŻonkowie byli jeszcze w kołysce. Z Żalem przekonał siĘ, iŻ

przedstawiciele

wielkich rodów pobierali siĘ niemal wyłĄcznie miĘdzy sobĄ. NaleŻało wziĄĆ pod uwagĘ takŻe

samĄ Aidan.

Dziewczyna nie była piĘknoŚciĄ. Och, nie brakowało jej urody, zwłaszcza gdy poŚwiĘciła swemu

wyglĄdowi

nieco uwagi, jednak na ogół fryzurĘ miała roztrzepanĄ, a twarz brudnĄ. A kiedy upominał jĄ z

tego powodu,

Śmiała siĘ, odpowiadajĄc:

- Nie mogĘ doglĄdaĆ rozległych włoŚci, które ty i mój dziadek z zapałem gromadziliŚcie, nie

przemierzajĄc

ich na koŃskim grzbiecie, a drogi sĄ tu pyliste, ojcze.

Protestował wtedy, mówiĄc:

- Zostaw to rzĄdcy, dziecko. ObjeŻdŻanie włoŚci naleŻy do jego obowiĄzków, a jego rodzina

zamieszkiwała

te ziemie, zanim my tu nastaliŚmy.

- RzĄdca - odpowiadała wówczas Aidan rozsĄdnie ¬pracuje najlepiej, jeŻeli puŚci siĘ wodze

luŹno. Lecz

musi czuĆ, Że ma je na szyi. Poza tym, ludzie powinni mnie widywaĆ. Dobrze ich znam. Podobnie

jak ich

dzieci, kłopoty i dolegliwoŚci. PotrafiĄ byĆ lojalni tylko wobec pana, które¬go widujĄ, ojcze -

koŃczyła z

uŚmiechem.

Kiedy siĘ uŚmiechała, było tak, jakby słoŃce nagle wyjrzało zza chmur. Pod wzglĘdem urody nie

umywała siĘ

do swej piĘknej matki, jednak pod rozwichrzonĄ fryzurĄ i smugami brudu kryło siĘ całkiem ładne

dziewczĘ.

Na wspomnienie drugiej Żony, Bevin FitzGerald, wargi lorda mimo woli wygiĘły siĘ w lekkim

uŚmiechu.

Nie widział narzeczonej na oczy, dopóki nie przybyła z Irlandii, by go poŚlubiĆ. Miała wówczas

zaledwie

szesnaŚcie lat i podróŻowała sama, jedynie ze słuŻĄcĄ, podejrzliwym stworzeniem o imieniu Mag.

WiĘkszoŚĆ młodych kobiet byłaby przeraŻona, gdyby przyszło im przemierzaĆ rozszalałe morza,

wylĄdowaĆ w innym kraju i poŚlubiĆ tam obcego mĘŻczyznĘ. WiĘkszoŚĆ, ale nie Bevin,

ciekawska niczym

sroka i dzielna jak stado wilczarzy, które przywiozła mĘŻowi w prezencie Ślubnym.

Daleka kuzynka Elizabeth FitzGerald Clinton, hrabiny Lincoln, odznaczała siĘ, podobnie jak jej

krewniaczka,

wysokim wzrostem i pełnĄ wdziĘku sylwetkĄ. Spod masy rudokasztanowych włosów o ciepłym

odcieniu

spoglĄdały na Świat jasnoniebieskie oczy, których kolor przywodził na myŚl niebo o Świcie.

Usposobienie

miała zaŚ tak miłe i była tak słodka w obejŚciu, Że, ku swemu zdumieniu, nagle zaczĘło mu

zaleŻeĆ, aby

uczyniĆ jĄ szczĘŚliwĄ. Kiedy rozebrał swĄ pannĘ młodĄ podczas nocy poŚlubnej, jej skóra wydała

siĘ

doŚwiadczonym i zmĘczonym oczom dojrzałego mĘŻczyzny cudownie jasna i nieskazitelna. Stała

przed nim,

otulona migotliwym blaskiem Świecy, w pełnej chwale swej młodoŚci, ani trochĘ niezawstydzona

nagoŚciĄ.

PomyŚlał wtedy, Że dopisało mu szczĘŚcie, gdyŻ dziewczyna okazała siĘ nie lada zdobyczĄ.

Przodkowie lorda Bliss, St. Michaelowie, byli londyŃskimi kupcami, zamoŻnymi i cieszĄcymi siĘ

dobrĄ

reputacjĄ. Zdobyli tytuł i ziemie, gdy dziadek obecnego lorda uratował najstarszego syna Henryka

VII,

ksiĘcia Arthura, kiedy ten popadł w powaŻne tarapaty finansowe, zadawszy siĘ z nieuczciwymi

złotnikami.

Cedric St. Michael przypadkiem dowiedział siĘ o kłopotach ksiĘcia i sprytnie wykupił jego weksle

złotników, którzy nie byli na tyle sprytni, by je zatrzymaĆ. Zdobywszy weksle, wspaniałomyŚlnie

umorzył dług.

Król, skĄpy i w podeszłym wieku, był mu wdziĘczny. Nie na tyle, by przyznaĆ domom kupieckim

St.

Michaelów miano królewskich dostawców, na co Cedric po cichu liczył, lecz wystarczajĄco, aby

nadaĆ mu

niewielki, zrujnowany majĄtek w Worcestershire oraz ustanowiony ad hoc tytuł barona Bliss.

Dziadek lorda

przyjĄł dar, który nie kosztował króla ani pensa, by potem spokojnie odbudowaĆ rodzinnĄ fortunĘ.

SĄsiadujĄcy z włoŚciami St. Michaelów majĄtek, znany jako Pearroc Royal, po latach został

wystawiony na

sprzedaŻ, gdyŻ jego właŚciciele wymarli, bĄdŹ okazali siĘ niezdolni utrzymaĆ ziemiĘ. Rodzina St.

Michaelów

czym prĘdzej go kupiła. Wkrótce to, co było kiedyŚ niewielkĄ posiadłoŚciĄ, znacznie siĘ rozrosło.

Jednak

mĘŻczyŹni w rodzinie nadal uczyli siĘ kupieckiego fachu, gdyŻ gnuŚnoŚĆ była im tak obca, jak

byłby

czerwonoskóry Indianin, gdyby któremuŚ zdarzyło siĘ na niego natknĄĆ.

Rodzina prosperowała doskonale, majĄtek rósł jak za sprawĄ magii, toteŻ powodziło im siĘ

zdecydowanie

lepiej niŻ pobratymcom. Nie zapomnieli przy tym o swych korzeniach. SzczĘŚcie omijało ich tylko

pod

jednym wzglĘdem: w kaŻdej generacji rodził siĘ, bĄdŹ doŻywał wieku dorosłego, zaledwie jeden

syn. Teraz

zaŚ pozostała tylko córka, której przeznaczeniem zdawało siĘ staropanieŃstwo, chyba Że królowa

dotrzyma

obietnicy i znajdzie dla dziewczyny mĘza.

Obecny lord Bliss był Żonaty dwa razy. Pierwsza Żona, córka barona z północy, przeŻyła z nim

trzydzieŚci

cztery lata, z czego dwadzieŚcia piĘĆ poŚwiĘciła bezowocnej walce o to, by daĆ swemu miłemu i

cierpliwemu

mĘŻowi dziedzica. Jednak poza licznymi poronieniami i martwymi płodami zdołała urodziĆ tylko

trójkĘ dzieci:

słabowitego chłopca i dwie dziewczynki, z których Żadne nie doŻyło dwóch lat. W koŃcu stało siĘ

jasne, iŻ

nie bĘdzie wiĘcej dzieci. Lady Bliss popadła w melancholiĘ, by wreszcie, po dziewiĘciu

przeŻytych w

rozpaczy latach, znaleŹĆ ukoje¬nie w Śmierci. Lord Bliss czuł siĘ nieco winny temu, iŻ od¬czuwa

ulgĘ, Że

nastĄpiło to w czasie, gdy był jeszcze w stanie ponownie siĘ oŻeniĆ i spłodziĆ dzieci. Zrozumiał

teŻ

desperackie wysiłki króla Henryka VIII, który pozbywał siĘ Żon niezdolnych urodziĆ mu dziedzica.

Gdy jego Żona umarła, miał piĘĆdziesiĄt dwa lata. Opłakiwał jĄ, jak naleŻy, przez rok, gdyŻ była

dobrĄ

kobietĄ• Pod koniec okresu Żałoby traf chciał, iŻ był w stanie wspomóc finansowo lorda Edwarda

Clintona i

jego ŻonĘ, którzy potrzebowali dodatkowych funduszy, aby utrzymaĆ siĘ

na dworze. Nie było to zbyt rozsĄdne posuniĘcie, poŻyczył jednak, nie baczĄc na własny interes,

ich

lordowskim moŚciom duŻĄ sumĘ. Gdy potem zastanawiał siĘ, dlaczego tak postĄpił, przychodziio

mu jedynie

na myŚl, iŻ nadal opłakiwał ŻonĘ i nie myŚlał jasno.

Lord i lady Clinton okazali zaskakujĄcĄ wdziĘcznoŚĆ, zaŚ lady w przypływie łaskawoŚci

powiedziała nawet:

- JeŚli moglibyŚmy coŚ dla ciebie zrobiĆ, panie, nie wahaj siĘ poprosiĆ.

I oto nagle, ku własnemu zaskoczeniu, odrzekł:

- Jestem wdowcem, madame, i szukam Żony. Znasz moŻe odpowiedniĄ, zdrowĄ młodĄ kobietĘ,

która nie

byłaby komuŚ przyrzeczona?

- Niewykluczone, iŻ bĘdĘ mogła ci pomóc. Daj mi kilka dni, muszĘ siĘ zastanowiĆ - odparła

Elizabeth

FitzGerald łasbwie.

- AleŻ ten człowiek ma tupet - burknĄł póŹniej do Żony lord Clinton. - Kupiecka krew daje o sobie

znaĆ.

CieszĘ siĘ, Że go spławiłaŚ, Beth.

- Nic podobnego - odparła z namysłem jego małŻonka.

- NaprawdĘ znam odpowiedniĄ dziewczynĘ. Mój kuzyn

Rogan FitzGerald z Munster ma młodĄ córkĘ bez choĆby pensa posagu. Nawet klasztor nie

przyjmie

dziewczyny, która nie jest w stanie wnieŚĆ wiana, załoŻĘ siĘ jednak, Że lord Bliss byłby

zachwycony, mogĄc

poŚlubiĆ kuzynkĘ lorda admirała.

- A skoro połĄczĄ nas wiĘzi rodzinne, nie bĘdziemy musieli oddawaĆ długu! - stwierdził jej mĄŻ,

uderzajĄc siĘ

z zadowoleniem w kolano. - Na Boga, Beth, sprytna z ciebie kobieta! Jestem zadowolony, Że ciĘ

poŚlubiłem!

Elizabeth Clinton uŚmiechnĘła siĘ do mĘŻa.

- Lord Bliss uchodzi za przyzwoitego i mimo swego pochodzenia udowodnił, Że potrafi byĆ

dŻentelmenem.

ZwiĄzek z nami zapewni jego rodzinie wiĘksze powaŻanie. Córka kuzyna jest dorodnĄ, zdrowĄ

dziewczynĄ,

która z pewnoŚciĄ urodzi wiele dzieci, a przecieŻ o to głównie mu chodzi.

Lady Elizabeth nie ukrywała przed lordem Bliss niczego: dziewczyna jest bez grosza, gdyŻ ta

gałĄŹ rodu

FitzGeraldów nie posiada majĄtku. Bevin FitzGerald przybĘdzie zatem do mĘŻa w jednej koszuli,

jest jednak

młoda, zdrowa i z dobrej rodziny. Nie musiała wyraŻaĆ siĘ jaŚniej, gdyŻ lord Bliss nie był głupi.

Potrafił

dostrzec inne, poza materialnymi, korzyŚci zwiĄzane z oŻenkiem; szybko stało siĘ teŻ jasne, iŻ

poŻyczka,

jakiej udzielił paŃstwu Lincoln, nie bĘdzie niczym innym, jak tylko opłatĄ za znalezienie młodej,

szlachetnie

urodzonej Żony. Mimo to układ został zawarty, gdyŻ lord Bliss był człowiekiem praktycznym.

Razem z

kontraktem małŻeŃskim do Irlandii powĘdrowała takŻe sakiewka, ciĘŻka od złota. Narzeczona

miała kupiĆ za

nie najlepsze materiały na suknie i ubrania. Bevin przybyła jednak do Anglii z bardzo niewielkim

bagaŻem,

jej ojciec uznał bowiem, iŻ przyszły mĄŻ nie odmówi piĘknej dziewczynie niczego, zaŚ rodzina ma

zbyt wiele

potrzeb, aby marnowaĆ pieniĄdze na ubrania.

MałŻeŃstwo, choĆ zaaranŻowane, okazało siĘ szczĘŚliwe, gdyŻ Bevin była dziewczĘciem czułym

i słodkim,

zaŚ lord Bliss, łagodny z natury i bardzo samotny, odczuwał wielkĄ potrzebĘ, by kochaĆ i byĆ

kochanym.

Aidan urodziła siĘ w pierwszym roku ich małŻeŃstwa. Jej ojciec miał wtedy piĘĆdziesiĄt cztery

lata, matka

zaŚ siedemnaŚcie. Ku radoŚci lorda dziewczynka okazała siĘ zdrowa i silna. To, iŻ poród, a

przedtem ciĄŻa,

przebiegały bez komplikacji, zdawało siĘ zapowiadaĆ, Że wkrótce pojawiĄ siĘ kolejne dzieci.

Lady Bliss spĘdziła kilka nastĘpnych lat swego krótkiego Życia rozpaczliwie starajĄc siĘ daĆ

mĘŻowi

upragnionego syna i dziedzica. Zdołała jednak urodziĆ tylko dwie zdrowe dziewczynki, bliŹniaczki,

które

umarły wraz z niĄ podczas letniej epidemii, wkrótce po trzecich urodzinach. Aidan miała wtedy

dziesiĘĆ lat.

Teraz lordowi zostało juŻ tylko ukochane dziecko. Mógł, jak wielu innych, znów siĘ oŻeniĆ, wĄtpił

jednak, czy

znalazłby w nowym małŻeŃstwie szczĘŚcie, jakiego zaznał z Bevin, a osiĄgnĄł juŻ wiek, kiedy nie

zadowoliłby siĘ niczym innym. Aidan została zatem dziedziczkĄ, a jej nieustajĄco dobre zdrowie

utwierdzało

lorda w przekonaniu, iŻ wolĄ Boga było, aby posiadał jedynie córkĘ.

Lata mijały aŻ nazbyt szybko i oto nagle ze zdziwieniem - był bowiem zawsze krzepki -

uŚwiadomił sobie, Że

jego Życie dobiega kresu. Aidan nie była juŻ dzieckiem, lecz młodĄ kobietĄ w wieku dwudziestu

trzech lat.

Pochylona nad tamborkiem nie zdawała sobie sprawy, Że ojciec przyglĄda jej siĘ z troskĄ. Nie

odziedziczyła

po matce urody, pomyŚlał z Żalem. O ile Bevin szczyciła siĘ grzywĄ krĘconych, kasztanowych

loków, włosy

Aidan miały dziwaczny rudawy odcieŃ, stanowiĄcy mieszankĘ blondu ojca i kasztanowych

splotów matki.

Były teŻ długie i jak drut proste. Bevin miała oczy błĘkitne niczym kwietniowe niebo o Świcie, oczy

jej córki

były zaŚ zwyczajnie szare. WestchnĄł cicho. Dlaczego Aidan nie odziedziczyła po matce uroczej

okrĄgłej

twarzyczki, zamiast pospolitego owalu? Tylko pod dwoma wzglĘdami Aidan przypomina matkĘ,

pomyŚlał. Ma

ŚlicznĄ cerĘ Bevin i jest, jak niegdyŚ ona, wysoka i mocno zbudowana.

WestchnĄł znowu. Zrobił dla córki, co mógł. Gdyby Żyła Bevin, nauczyłaby dziewczynĘ kobiecych

umiejĘtnoŚci, takich jak konserwowanie miĘsa i ryb, przechowywanie dziczyzny, smaŻenie

powideł oraz

konfitur, obowiĄzków zwiĄzanych z warzeniem piwa i destylowaniem trunków, dba¬niem o

warzywnik i

ogródek z ziołami, sporzĄdzanie maŚci i wywarów, wĘdzenie i marynowanie, wytwarzanie na

po¬trzeby

domu Świec, mydła i perfum, zaopatrywanie na zimĘ spiŻarni i nadzorowanie słuŻby.

Gdy Bevin i bliŹniaczki zmarły, lord Bliss wziĄł na siebie troskĘ o edukacjĘ pozostałej córki,

traktujĄc to jako

lekarstwo na smutek. Ku jego absolutnemu zaskoczeniu Aidan okazała siĘ tak pojĘtna, Że po

jakimŚ czasie

wynajĄł dla niej emerytowanego nauczyciela z Oksfordu. Uczyła siĘ jĘzyków staroŻytnych oraz

współczesnych i posługiwała łacinĄ czy grekĄ równie łatwo, jak angielskim czy francuskim.

Nauczono jĄ

matematyki i tego, jak prowadziĆ rachunki, czytania oraz pisania, a takŻe historii, zarówno staro-,

jak i

nowoŻytnej. Miała słuch, wiĘc całkiem nieŹle radziła sobie z lutniĄ czy wirginałem. Cztery razy w

tygodniu w

domu pojawiał siĘ teŻ nauczyciel taŃca.

Co waŻniejsze, posiadała błyskotliwy. umysł i zawsze potrafiła znaleŹĆ błyskawicznĄ ripostĘ.

Zalewał tylko,

Że nie weszła w swoim czasie do towarzystwa, wydawała siĘ jednak zupełnie tym nie

interesowaĆ. Nie raz

zapewniała go, iŻ woli zostaĆ z nim w Pearroc Royal, co sprawiało mu nieustajĄcĄ przyjemnoŚĆ.

W roku 1569 lord Clinton otrzymał tytuł hrabiego Lincoln i lord Bliss uŚwiadomił sobie, iŻ winien

zacieŚniĆ

łĄczĄce go z tĄ rodzinĄ wiĘzy, choĆby ze wzglĘdu na córkĘ. Był jednak zbyt samolubny i nie

chciał jej straciĆ.

Był takŻe dumny, a po tym, jak oŻenił siĘ z Bevin, nieczĘsto miał okazjĘ widywaĆ Clintona i jego

ŻonĘ, która

stała siĘ sławna, gdy lord Surrey poŚwiĘcił jej poemat zatytułowany Nadobna Geraldine.

ZdajĄc sobie sprawĘ, Że bliski jest Śmierci, powierzył opiekĘ nad córkĄ nie Clintonom, z którymi

była

spokrewniona, ale królowej. Wiedziai bowiem, iŻ moŻny lord Lincoln wziĄłby po prostu Aidan do

siebie, gdzie

zniknĘłaby pomiĘdzy licznymi pociotkami i słuŻbĄ. Miał nadziejĘ, Że władczyni znajdzie dla jego

córki

miejsce na dworze, gdzie Aidan miałaby szansĘ poznaĆ dŻentelmena, któremu zaleŻałoby nie

tylko na

zdobyciu majĄtku, ale i Aidan jako takiej. Tudorom zdarzało siĘ wspieraĆ mĘŻczyzn z rodzin

znacznie mniej

znacznych niŻ St. Michaelowie i osoby te były potem akceptowane przez starĄ szlachtĘ. MoŻe i

jego córka

Small Bertrice - 03 Miłość ponad wszystko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: