Small Bertrice - 06 Dzikuska.pdf - CYKL - NAMIĘTNOŚCI SKY'E O'MALLEY - glinka7-1987

Prolog

Indie, luty 1591

Nie potrafił odejść od okna w wieży, chociaż nie było

tam już nic do oglądania. Szlak prowadzący na wybrzeże

ciągnął się w nieskończoność, a karawana dawno zniknęła

z widoku. Nawet najlżejszy obłok pyłu nie znaczył drogi,

którą przebyła. Nie miał pojęcia, jak długo stoi już

przy tym oknie. Szary brzask przedświtu dawno ustąpił

miejsca jaskrawemu, żółtemu światłu dnia. Owady na drze

wach otaczających pałac zaczęły brzęczeć i głośno cykać -

nieomylny znak, że na zewnątrz panuje upał. Mimo to by

ło mu zimno.

Twarz miał wilgotną od łez, chociaż nie przypominał so

bie, by płakał. Ostatni raz zdarzyło mi się płakać, gdy by

łem małym chłopcem, pomyślał zdumiony. Przelewanie łez

nie leżało w jego charakterze, choć był człowiekiem uprzej

mym i wrażliwym. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się

w wilgotne czubki palców, widoczny dowód jego smutku.

Potarł pierś, starając się złagodzić dokuczliwy ból. Spojrzał

jeszcze raz przed siebie, wytężając wzrok, lecz nawet w jasnym

świetle dnia nie udało mu się niczego dostrzec. Miłość je

go życia odeszła.

Przytłoczony świadomością straty, odwrócił się od okna

i usiadł ciężko na jedynym stojącym tu meblu - długiej so

fie z oparciem z jednej strony, obitej brokatem w czerwo-

no-niebieskie pasy. Ból niemal pozbawiał go świadomości.

Czandra. Jego piękna, ukochana młoda żona. Odebra

na mu za sprawą okrutnego figla losu. Ból w piersi narastał

i pogłębiał się. Akbar, Wielki Mogoł, władca Indii, nie był

pewny, czy zdoła go wytrzymać. Czandra. Czandra. Czan-

dra. Imię żony odbijało się echem w jego myślach. Zmysły

zawiodły go po raz kolejny i z wolna odpłynął w niebyt.

Gdy doszedł do siebie, ze zdumieniem przekonał się, że

na zewnątrz zapadła już noc. Księżyc zalewał srebrzystą

poświatą szczyt wieży, gdzie siedział w bolesnym odosob

nieniu. Zaschło mu w ustach i choć było lato, nadal odczu

wał chłód. Spróbował zapanować nad smutkiem. Czandra,

jego Angielska Róża, odeszła. Dla ich córki, Jasaman, rów

nie dobrze mogłaby nigdy nie istnieć. Wzdrygnął się na tę

myśl. Czandra istniała. Pełna ciepła, radości i chęci życia.

Być może pokochał ją właśnie za tę młodość - choć nie, by

ło w tym coś więcej.

Angielska dziewczyna, sprowadzona na jego dwór jako

portugalska branka, okazała się kobietą inteligentną i od

ważną. Choć nie było to dla niej łatwe, pogodziła się z fak

tem, iż los rzucił ją w miejsce oddalone o tysiące mil od ro

dzinnego kraju i że nigdy więcej go nie zobaczy. A pogo

dziwszy się z rzeczywistością, zaczęła układać sobie życie

u boku swego indyjskiego męża. Kochał ją i wierzył, że ona

też nauczyła się go kochać. Powiedziała, że tak jest, a ra

czej nie rzucała słów na wiatr.

Ciepły nocny powiew przyniósł ze sobą woń jaśminu

i Akbar westchnął głęboko. Jaśmin, zwany w tutejszym języ

ku jasaman, był ulubionym kwiatem Czandry. Uwielbiała

jego zapach do tego stopnia, że nazwała imieniem kwiatu

ich córeczkę. Ich córeczka! Co teraz stanie się z dzieckiem?

Gdy katolicki duchowny, wuj Czandry, przybył na dwór,

by zabrać siostrzenicę do domu, Akbar czuł się zmuszony

zwrócić ukochaną rodzinie oraz mężowi, który miał być

martwy, a okazał się jak najbardziej żywy i chętny odzyskać

żonę.

Nie miał wyboru. Musiał odesłać Czandrę, lecz nie po

zwolił jej zabrać dziecka. Był od żony znacznie starszy

i znał świat o wiele lepiej niż ona. Rodzina Czandry uzna

łaby dziecko za bękarta. Bóg jeden wie, co mogłoby mu się

przydarzyć. Tu, pod opieką ojca, dziewczynka wyrośnie

na mogolską księżniczkę, którą przecież jest. Będzie szczę-

śliwa i kochana. Akbar wiedział, że matka nie byłaby w sta

nie zagwarantować dziecku równie świetlanej przyszłości.

Czandra nie zgodziła się jednak zostawić małej. Akbar

zmuszony był otumanić ją narkotykiem, a kiedy kobieta zo

rientowała się, co zaszło, zsunęła się z łóżka, na którym le

żeli i poczołgała ku Jasaman. Przez dłuższą chwilę wpatry

wała się w twarzyczkę śpiącego dziecka, a potem uniosła

ku niemu piękne, szmaragdowozielone oczy i powiedziała:

- Nigdy ci tego nie wybaczę. - Te słowa pewnie by go zała

mały, wiedział jednak, że zostały wypowiedziane po to, by

dać upust bezradności i frustracji.

- Pamiętaj, że cię kocham - powiedział wtedy. - To nie

minęło i nigdy nie minie.

- A ja, niech Bóg mi pomoże, kocham ciebie, mój panie

Akbarze - odparła. - Nie zapomnij mnie.

- Nigdy! - powiedział wówczas z mocą, a teraz powtó

rzył to na głos w pustym pokoju na szczycie wieży. - Nie,

moja ukochana i piękna Angielska Różo, nie zapomnę cię

nigdy!

Gdy Koło Miłości raz zostanie wprawione w ruch, prze

stają obowiązywać zasady. Nawet teraz słyszał jej głos. Wy

szeptała mu te słowa na pożegnanie, nim zapadła w narko

tyczny sen. Trzymał żonę w ramionach jeszcze przez kilka

minut, zanim pozwolił im ją zabrać. Teraz, na wspomnienie

tej chwili, ból znów ścisnął go za serce, odbierając świado

mość.

- Akbarze! Akbarze! Otwórz natychmiast!

Ktoś dobijał się do drzwi. Hałas sprawił, że oprzytom

niał. Potykając się, wstał i spostrzegł, że znów jest dzień.

Ale jaki dzień? Pamiętał ból, lecz nie miał pojęcia, jak dłu

go leżał nieprzytomny.

Czy ktoś naprawdę go wołał, czy też zaćmiony umysł

płatał mu figle? Choć palce nie chciały go słuchać, w koń

cu jakoś odsunął rygiel. Otworzył drzwi.

- Synu!

Zaskoczony, spojrzał na stojącą przed nim matkę. Co

ona tu robi? Nie mieszka przecież w pałacu.

- Synu!

Hamida Banu Begam, zwana przez bliskich Mariam

Makani, była smukłą, elegancką kobietą, dla której upły

wający czas okazał się łaskawy i to pomimo trudnego dzie

ciństwa oraz młodości. Jej czarne niegdyś włosy posiwiały,

z wyjątkiem jednego pasma na czubku głowy, wyglądające

go niczym ciemny przedziałek. Twarz Mariam nie była po

marszczona, a w czarnych oczach błyszczała inteligencja.

Teraz wypełniało je też współczucie. Akbar mógł sobie być

najpotężniejszym władcą na Wschodzie, lecz przede

wszystkim był jej synem. Jego smutek był jej smutkiem.

- Skąd się tu wzięłaś, mamo? - zapytał cicho.

- Twoje żony, Rugaia Begam i Dżodh Bai, posłały

po mnie. Opowiedziały, jaki los spotkał Czandrę. Rozpa

czam razem z tobą, mój synu. - Mariam Makani wyciągnę

ła rękę i pogłaskała delikatnie twarz syna. A potem wes

tchnęła głośno, zaskoczona. Akbar nie miał na sobie turba

nu, a długie włosy opadały mu na plecy. Gdy go ostatnio

widziała, te włosy były lśniąco czarne. Teraz zupełnie zbie

lały, podobnie jak zarost na twarzy.

- Nie musiałaś tu przyjeżdżać, mamo - powiedział. -

Wiem, że nie lubisz podróży.

- Akbarze, mój synu - powiedziała cicho jego matka -

czy zdajesz sobie sprawę, jak długo przebywasz w tym po

koju? Karawana Czandry wyruszyła z miasta przed cztere

ma dniami.

Akbar spojrzał na matkę, zaskoczony.

- Rugaia Begam i Dżodh Bai szanują twój smutek, lecz

kiedy pukały i wołały, a ty nie odpowiadałeś, zaczęły się

niepokoić. Nie ośmieliły się wyważyć drzwi, posłały więc

po mnie. Znany jesteś z tego, że bardzo rozpaczasz po stra

cie bliskich, lecz zawsze dawałeś upust swemu żalowi

na oczach tych, którzy cię kochają. Tym razem zamknąłeś

się w odosobnieniu. Nie wiedziały, co myśleć. Poza tym

żadna z nas nie chciała, by mój drogi wnuk, Salim, wycią

gnął z twego zachowania fałszywe wnioski. To czarujący

chłopiec, lecz zdarza mu się działać zbyt pochopnie.

Spojrzała na syna, a w jej oczach zabłysło rozbawienie.

Akbar nie podzielił jednak tego uczucia.

Small Bertrice - 06 Dzikuska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: