Tadeusz Markowski - Mutanci - TOM I - Mutanci.pdf - E-booki - różne - TAKAJAQ

TADEUSZ MARKOWSKI

Mutanci

Tom I Cyklu Mutanci

Kobieta wpatrywała się jak urzeczona w metaliczną plakietkę Sił Zbrojnych

Układu Słonecznego, której pięć autentycznych diamentów, wieńczących

złotą spiralę odznaki pilota, hipnotyzowało jej wzrok od dwóch godzin.

Tyle trwała znajomość z jej posiadaczem, który z niezmąconym spokojem i

żelazną konsekwencją upijał się zawartością historycznych butelek Veuve

Cliquot.

W tym czasie zdążyła dowiedzieć się, że jej rozmówca ma na imię Pet i że

właśnie wrócił na Ziemię. To wyjaśniło jego rozrzutność i niefrasobliwość

w najdroższym lokalu Genewy. Pet poinformował również, że zachwycony jest

jej strojem, który składał się z obcisłych szortów i czegoś, co

przysłaniało prawą pierś, wystawiając lewą na żer koneserów. W Jaskini

jednak znajdowali się wyłącznie koneserzy. Fakt, że byli zblazowani

nadmiarem pieniędzy i wolnego czasu w niczym nie zmniejszał ich

znajomości pięknego kobiecego ciała.

Pet tymczasem objął ją lewą ręką, pozostawiając prawą do obsługi

kieliszka i butelki. Delikatnie wodził palcem po jej sutku, który

nabrzmiewał za każdym razem pod jego uważnym i krytycznym wzrokiem.

- Cudowne - mruknął, powtarzając tę operację po raz kolejny. - Nie mogę

się upić - dodał nagle, kiwając ze smutkiem głową. Kobieta nie

zareagowała, mimo że nawet w Jaskini jego zachowanie było co najmniej

ekstrawaganckie. Pilotom jednak uchodziło prawie wszystko. Po powrocie z

dalekiego rejsu, kiedy ich konta były nabrzmiałe odsetkami uchodziło

wszystko, a nawet jeszcze więcej.

- Jak się nazywasz? - zapytał przypominając sobie nagle o konwenansach.

- Judith.

- A dalej?

- Nazywaj mnie Judith z Genewy - odparła z zalotnym uśmiechem.

- Kelner! Jeszcze raz to samo - zawołał na całą salę nie przejmując się

zupełnie, czy go ktoś usłyszy. W tym jednym z nielicznych lokali z

autentycznymi kelnerami obsługa zawsze słyszała zamówienia. Jak to

robili, stanowiło ich słodką tajemnicę i nikt z gości specjalnie się tym

nie przejmował.

- Teraz pójdziemy się kochać, moja piękna z Genewy.

Wstał i bez słowa pociągnął ją za rękę w stronę gościnnych pokoi Jaskini,

które o wiele bardziej związane były z nazwą lokalu niż jego główna sala.

Dziewczyna nie opierała się, ale też nie wykazywała specjalnego

entuzjazmu.

Nie zwracała najmniejszej uwagi na mgliste spojrzenia mężczyzn, choć

rzucane spod oka iskry zazdrości innych kobiet wywoływały na jej twarzy

cień lekceważącego uśmiechu. Jej czekoladowa skóra nie wyróżniała się

specjalnie kolorem od innych. Pet był jednak biały i na dodatek był

pilotem. Żadna kobieta nie mogła więc przejść obok niego obojętnie, a już

z pewnością nie mogła ukryć zazdrości wobec takiego sukcesu innej

kobiety. Tym bardziej, że te inne kobiety zawsze posiadają tyle wad,

których nie są w stanie zauważyć zaślepieni mężczyźni. Pet nieświadom

tych spojrzeń ani uczuć, jakie im towarzyszyły kroczył prawie równym

krokiem do jednego z pokoi gościnnych.

Po drodze zgarnął sprawnym ruchem butelkę szampana z tacy przechodzącego

kelnera, co wywołało krótkotrwały protest ze strony niedoszłego

właściciela, który jednak szybko zorientował się, że ma do czynienia z

pilotem. Nie znaczyło to, że piloci byli zabijakami, czy czymś w tym

rodzaju. Po prostu zwyczajowo wolno było im wiele. A ten akurat wyczyn

należało potraktować jako żart.

Kiedy skończyli się kochać, dziewczyna położyła głowę na ramieniu Peta i

delikatnie wodziła ręką po jego piersi. Pet sprawiał wrażenie

nieobecnego. Dziewczyna podniosła się nieco na łokciu i włączyła ekran

ściennego telewizora. Akurat nadawano wiadomości. - Jak dowiaduje się

nasz wysłannik - mówił spiker podnieconym głosem - na kosmodromie

australijskim wylądowała wyprawa powracająca z Deneba. Ich statek,

Archimedes, uległ poważnym uszkodzeniom i załoga poniosła duże straty.

Wracali ciągiem awaryjnym przez ostatnie siedem lat.

Wśród powracających znajduje się także profesor Alfred Hildor, znany

przed laty jako ojciec mutantów. Na razie brak bliższych szczegółów o

wyprawie.

Prezydent Federacji Ziemi, Alonso Borisov, gościł dzisiaj na kontynencie

afrykańskim. Towarzyszyli mu...

Obraz zniknął wyłączony wolnym ruchem Peta.

- Zawiodłaś się na pilociku? - zapytał, nie otwierając oczu.

Dziewczyna spojrzała na niego uważniej. Jego ton, mimo, że wciąż wyraźnie

przesączony alkoholem stał się jakby poważniejszy.

- Byłeś tam? - zapytała, kładąc ponownie głowę na jego piersi.

- Nie.

- Skąd wracasz?

- Już wróciłem - odparł, obejmując ją ramieniem.

- Ale skąd?

- Ze szkoły - mruknął, całując ją.

- Kłamiesz!

Dziewczyna wyswobodziła się z objęć i usiadła mu na brzuchu.

- Chcę wiedzieć gdzie byłeś? - powtórzyła.

- Naprawdę ze szkoły - odparł wpatrując się z uznaniem w jej kształty. -

Nigdy nie kłamię. Wydawało mi się, że byłem w szkole. Musiałem za dużo

wypić.

Rysy dziewczyny stwardniały. Znikła wszelka kokieteria. Teraz wpatrywała

się w niego dorosła kobieta, która go nienawidziła.

- Czy wszyscy biali muszą być tacy sami? - syknęła przez zęby.

- Nienawidzę was chwilami - dodała zeskakując zgrabnie na ziemię.

Pet przypatrywał się jej w milczeniu przez cały czas, kiedy się ubierała.

Żegnaj piękna z Genewy - odezwał się wreszcie - było mi z tobą bardzo

dobrze. Jeżeli zechcesz mnie kiedyś odwiedzić, to adres znajdziesz u

portiera. Często odwożą mnie do domu.

Dziewczyna spojrzała na niego z nienawiścią i wyszła nie zamykając za

sobą drzwi. Pet nie ruszał się z łóżka.

Leżał tak z kwadrans, zanim wreszcie usłyszał kobiecy głos, który z

wyraźnym zaniepokojeniem pytał:

- Czy coś się stało?

- Wejdź, jeśli masz ochotę - odparł nie patrząc. - Kimkolwiek jesteś.

* * *

Piękna mulatka wyszła z Jaskini, udając że nie dostrzega złośliwych

spojrzeń, jakimi odprowadzały ją kobiety. Wsiadła do zaparkowanego przed

lokalem śmigacza i ruszyła ze świstem sprężonego powietrza, wydostającego

się spod fartuchów. Był to najnowszy model poduszkowca wprowadzony do

sprzedaży zaledwie przed dwoma miesiącami. Dziewczyna wyłączyła

automatycznego pilota i sama przejęła sterowanie, co było surowo

wzbronione w mieście.

Trzy kilometry za nią poruszał się dokładnie tą samą drogą mniejszy

śmigacz, model 3354. Siedziało w nim dwóch mężczyzn o wyglądzie

zdradzającym od razu ich zawód. Tajniacy przez wszystkie wieki od czasu

wynalezienia tej instytucji nie nauczyli się stapiać z przeciętnymi

ludźmi. Może dlatego, że trzeba było być bardzo przeciętnym, żeby

zaciągnąć się do tej służby.

W tym jednak przypadku nie przeszkadzało to nikomu, jako że obaj śledzili

wskazania automatycznego nadajnika zamontowanego potajemnie w samochodzie

dziewczyny. Całą robotę odwalał za nich ich automat sterujący pojazdem.

- No i zaliczyła pilocika - mruknął ten, który siedział za kierownicą.

- Coś jej nie wyszło - odparł drugi, parskając przy tym skrywanym

śmiechem. - I tak będzie miała co opowiadać przyjaciółkom.

- Sam bym ją zaliczył - odparł jego towarzysz z rozmarzeniem w głosie.

- Widziałeś jej śmigacz? - zapytał drugi, pozornie bez związku.

- Ciebie też nie stać.

- Poczekam, aż szef każe nam zwinąć to towarzystwo. Jego towarzysz

spojrzał na niego spod oka, w którym błysnął cień zrozumienia.

- Wiesz, że to zakazane?

- Po prostu dam pełną swobodę swoim Wolnym Genom - odparł drugi, śmiejąc

się przy tym jak głupi.

- Jesteś kawał sukinsyna - stwierdził jego towarzysz z wyraźnym uznaniem.

Przez chwilę jechali w milczeniu. Każdy z nich pogrążył się w

rozmyślaniach nad sposobem zaliczenia swojej klientki bez naruszenia

regulaminu. Jako dobrzy tajniacy nie robili sobie złudzeń, co do

możliwości zdobycia jej normalną drogą.

Śledzony śmigacz zatrzymał się nagle koło luksusowej rezydencji w okolicy

jeziora. Śledzący zwolnili nieco i jeden z nich przejął kierowanie

pojazdem. Powoli przejechali obok luksusowego śmigacza udając, że nie

zaglądają do wnętrza.

- Stój - zawołał nagle siedzący obok kierowcy. - Uciekła, cholera.

Pojazd zatrzymał się gwałtownie bokiem, tarasując przejazd. Obaj

mężczyźni wyskoczyli na ulicę i pobiegli do nagle opustoszałego

poduszkowca. Po dziewczynie nie było nawet śladu.

Jeden z nich podniósł do ust mały nadajnik.

- Patrol jeden dwa alfa do kwatery głównej. Priorytet zero. Obiekt

zniknął w kwadracie delta osiem. Zgodnie z poleceniem Brytan zalecamy

natychmiastowe poszukiwania obiektu. Odnaleźć i kontynuować obserwację.

Następnie obaj siedzieli w ponurym milczeniu, oczekując przybycia ekipy

śledczej.

* * *

Cherlawe chaty rezerwatu afrykańskiego w pobliżu Kongo dziwnym trafem

wytrzymywały strugi tropikalnego deszczu, który rozmył już wszystkie

drogi dojazdowe i zamienił okolice w bagno. Rezerwat był utrzymywany

przez Federację Afrykańską jako atrakcja turystyczna. Tak brzmiała

oficjalna wersja. W rzeczywistości, w okolicznych lasach można było

spotkać wszelkiego rodzaju bandy odszczepieńców, które odrzucały

dobrodziejstwa cywilizacji technicznej i żyły dokładnie według zaleceń

ich dalekich przodków. Rząd Federacji z sobie tylko wiadomych względów

udawał, że nic o tym nie wie.

Kongo III, bo tak nazywała się ta zbieranina bambusowych budowli, leżało

w samym sercu rezerwatu i składało się z czterdziestu ośmiu chat

zamieszkałych głównie przez murzynów afrykańskich i hindusów. Aktualnym

szefem wioski, w wyniku czterodniowych walk na noże, został ponury

murzyn, dwa metry dziewięć wzrostu, o twarzy pooranej bliznami, których

nigdy nie chciał usunąć operacyjnie i dłoniach wielkości stóp słonia,

które potrafiły być równie delikatne, jak ręce chirurga lub łamać inne

ręce z niesamowitą precyzją. Zawsze w dwóch miejscach, co z czasem stało

się jego podpisem równie wiarygodnym jak każdy inny. Na imię miał Han i

nikt, nawet szef federalnej policji nie znał jego nazwiska. W zależności

od sytuacji potrafił być inteligentny i miły, lub głupi i brutalny.

Humory nachodziły go z różną częstotliwością, ale w czasie takiej pogody

jak tego dnia, nikt nie odważyłby się wejść bez zaproszenia do jego

chaty, stojącej dokładnie w środku wioski. Pomieszczenie to było wyraźnie

większe niż pozostałe budowle i posiadało aż dwie izby, co stanowiło

wymowny wyróżnik w tych okolicach. Jedna izba służyła za jadalnię, salę

przyjęć i pokój bawialny. Druga była sypialnią urządzoną ze

starowschodnim przepychem. Całą powierzchnię zajmowało wielkie łoże

przykryte zawieszonym pod sufitem baldachimem w kolorze przezroczystego

błękitu.

Przykryte było narzutą ze skór lamparcich lub raczej z ich imitacji, bo

zwierzęta te spotkać było równie trudno, co samotnych turystów z innych

krajów Federacji Ziemi. W tych okolicach nic nie było jednak pewne. Białe

poduszki rozrzucone wzdłuż ścian mile kontrastowały z pozostałymi

kolorami, ale trudno było mówić o jakimś szczególnym wyrafinowaniu w

smaku ich właściciela. Na łóżku leżała w niedbałej pozie biała kobieta o

kruczych włosach rozrzuconych bezwładnie za głową, o pięknych rysach,

wyraźnie skażonych perwersją przebijającą z jej zielonych oczu. Kobieta

była wspaniale zbudowana. Musiała mieć około metra osiemdziesięciu

wzrostu, choć leżąc wydawała się niższa. Klasycznie długie nogi

przechodziły płynnie w biodra mogące niejednego mężczyznę doprowadzić do

szaleństwa. Płaski brzuch lekko falował wprawiając w drżenie piersi

równie doskonałe co reszta ciała. W przeciwieństwie do innych wysokich

kobiet, jej piersi były duże, i pełne i mimo niedbałej pozy ich

właścicielki prawie wcale się nie odkształciły. To falowanie zostało

wywołane przez równie wspaniałą mulatkę, która bezwstydnie klęcząc tyłem

do wejścia ofiarowała wchodzącym widok swoich bioder i ud w pozie, która

dawnych mieszkańców tych obszarów doprowadzała do szału pożądania. Jej

usta zajęte były całowaniem białych ud partnerki. Smutna hinduska, o

wiele niższa niż obie pozostałe kobiety, zadowalała się wodzeniem dłońmi

o niespotykanie długich palcach po ciałach obu koleżanek. Robiła to

jednak ze znawstwem świadczącym o doprowadzonej do rutyny wirtuozerii.

Żadna z kobiet nie wydawała z siebie żadnego dźwięku, jakby wszystkie

były niemowami. Ta cisza czyniła tę scenę w jakiś niewytłumaczalny sposób

odartą z czegokolwiek ludzkiego, jeśli nie liczyć trzech wspaniałych

powłok cielesnych, które brały w niej udział.

Han wstał nagle od stołu, przy którym dotąd siedział pijąc bimber pędzony

z okolicznych roślin i ruszył w stronę sypialni, jak człowiek, który

podjął ciężką, ale nieuchronną decyzję. Nawet alkohol nie zniszczył

kociej miękkości ruchów nabytej w genach przodków. Było w nim coś

pięknego i strasznego, coś, co kazało tym wszystkim straceńcom tworzącym

jego lud bać się go i podziwiać. Stanął na progu sypialni i przez chwilę

kontemplował dziejącą się tam scenkę. Jego nagie ciało zaczęło wkrótce

odpowiadać na ten widok, przed którym musiał ulec każdy normalny samiec.

A przecież jego nienormalność była zupełnie innej natury. Jeszcze chwilę

wybierał w milczeniu swoją ofiarę, by wreszcie zdecydować się na mulatkę.

Nie zdążył się jednak zbliżyć do niej. W izbie nic się właściwie nie

zmieniło. Tyle, że mulatka wyprostowała się i odwróciła głowę w jego

stronę, przyglądając mu się obojętnie. Hinduska nie przestała pieścić

piersi swej białej partnerki, która nie otworzyła nawet oczu, jakby

widziała wszystko nie patrząc. Han natomiast padł na kolana pod wpływem

niewidzialnej siły usiłując krzyknąć coś, co sądząc po nienawiści bijącej

z jego oczu musiało odnosić się do białej kobiety. Mulatka natomiast

wstała z równie murzyńską gracją i podeszła do niego, jakby kierowana

niesłyszalnym rozkazem. Delikatnie przywiązała obie dłonie do otworów w

murze, które uwięziły mężczyznę w pozycji klęczącej. Spojrzała pytająco

na białą towarzyszkę i sięgnęła po ukryty pod jedną z poduszek pejcz,

którym poczęła smagać murzyna z automatyczną miarowością. Kiedy wreszcie

Han zaczął krzyczeć przestała go bić i rzuciła niedbale pejcz na łóżko.

Han zawisł bezwładnie na uwięzionych rękach. Wyglądał jak żywa wizja

murzyńskiego Jezusa. Mulatka natomiast powróciła do poprzednio

wykonywanej czynności nie poświęcając mu już najmniejszej uwagi. Biała

kobieta uśmiechnęła się przez zamknięte powieki i delikatnie oddała jej

pieszczotę swoją wypielęgnowaną ręką.

Han ocknął się wreszcie z omdlenia i patrząc z nienawiścią na leżące

przed nim kobiety wychrypiał z trudem przez obolałe wargi:

- Zabiję cię, Anno Bor. Kiedyś cię wreszcie zabiję.

Nie było w jego słowach nienawiści. Wprost przeciwnie, wypowiedział swoją

groźbę spokojnym tonem człowieka, który oznajmia rzecz dawno i

nieodwołalnie postanowioną. Ta niesamowicie rzeczowa groźba powinna

przyprawić jej adresata o czysty strach.

W pokoju jednak nic się nie zmieniło. Jedyną odpowiedzią na jego słowa

był głośny jęk rozkoszy, który wyrwał się wreszcie z ust białej kobiety

pod wpływem działań jej partnerek. Tak się przynajmniej mogło wydawać,

patrząc na wygięte w spazmie ciało.

Anna Bor, cybernetyk i pilot V Wyprawy na Proximę, od trzech lat na

urlopie wypoczynkowym po powrocie na Ziemię, nie raz już zaskakiwała

wszystkich. Han nie był pierwszym. Byli przed nim lepsi od niego i tacy,

którym to się tylko wydawało. Niektórzy mieli się o tym przekonać za

późno. Pilotom jednak uchodziło wiele. Niektórzy sądzili, że zbyt wiele i

to stanowiło jedną z przyczyn pobytu Anny w tym zapadłym zakątku Afryki.

Błąd Hana polegał na tym, że nie miał o tym zielonego pojęcia.

* * *

Alfred Hildor skończył roczny urlop po powrocie z Deneba. Z chęcią

wylegiwałby się jeszcze w Australii, ale ostatnie informacje nadchodzące

z Genewy były na tyle niepokojące, że zdecydował się na powrót. Ktoś

wyciągnął jego stare eksperymenty genetyczne sprzed stu osiemdziesięciu

lat.

Tadeusz Markowski - Mutanci - TOM I - Mutanci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: