CINQUECENTO
XVIw.
Znany jest epoką pełnego renesansu. Wpływ włoskiego malarstwa XVIw. na inne kraje był tak wielki, że pozbawił je przez jakiś czas własnego oblicza. W tym okresie uwidacznia się logiczny rozwój form klasycznych, greckich i rzymskich.
Charakterystyczną cechą tego malarstwa jest równowaga, symetria, ład. Rysunek postaci nie jest konturem, a barwa nie jest płaską plamą. Rysunek to mocna rusztowanie, ukryte pod barwą nasyconą światłem, co tworzy złudzenie bryłowości. Kompozycja obrazów jest bardzo przemyślana, cechuje ją symetria, układ równoważących się części po obu stronach osi wyznaczającej środek, zwartość i powiązanie ze sobą wszystkich elementów. Formę takiego dzieła nazywamy tektoniczną. Kompozycja jest zamknięta, skończona, nie potrzebuje uzupełnień. Plastyczność, pełnia kształtów wydobyta jest walorem. Dominują freski i technika olejna. Na czoło wysuwa się Rzym, dzięki papieżom – mecenasom sztuki (Juliusz II, Paweł III).
Uwaga twórców skoncentrowana była głównie na ciele ludzkim, szczególnie na akcie. Proporcje ciała w dziełach sztuki były bardziej masywne niż w poprzednim stuleciu, a pozy i ruch bardziej skomplikowane. Postaci przedstawiane były w antycznych szatach, a strój współczesny pojawiał się jedynie na portretach. Wyjątek od tej reguły stanowiła Wenecja, gdzie postaci biblijne i mitologiczne wyobrażane były w szatach weneckich. W kompozycji dzieła artyści stawiają sobie za cel jej prostotę i czytelność. Z tego powodu komponowano w oparciu o symetrię osiową czy też wpisywano grupy figur w kształt trójkąta lub koła.
Artyści włoscy w czasach cinquecenta kształcili się studiując anatomię, ruch i rzeźby antyczne. Postaci ludzkie rysowano najpierw w akcie, a potem "odziewano" w szaty. Czasem zaczynano od konstrukcji samego szkieletu, który potem oblekano ciałem. Rysowano według rzeźb, odlewów, a także żywych modeli.
a.bunia