Clay Estrada Rita - Ta sama miłość.pdf - Clay Estrada Rita - glinka7-1987

Rita Clay Estrada

TA SAMA MIŁOŚĆ

(Twice loved)

PROLOG

Drogi Dzienniczku!

To z pewnością najbardziej ekscytujące zdarzenie, jakie mnie w życiu spotkało! Wyobraź

sobie, że ostatnie trzy tygodnie przed rozpoczęciem studiów spędzę we Włoszech, w Vernazzy!

Kiedy moja najukochańsza kuzynka Tina straciła głowę dla pewnego włoskiego przystojniaka,

uznałam, że to bardzo romantyczne, ale nigdy nie przypuszczałam, że go poślubi i wyjedzie z

Ameryki! I właśnie tutaj, w Vernazzy, zamieszka! Nie do wiary! A wydawało się, że należy do

osób pewnie stąpających po ziemi.

Jest tylko o trzy lata starsza ode mnie, ale czasem w porównaniu ze mną,

osiemnastolatką, zachowuje się jak stuletnia szacowna matrona. Nie wyobrażałam sobie, że

Tina Simpson, obecnie pani Arturowa Sottosanti, zdobędzie się na przenosiny do Włoch. Jeśli

jednak starczyło jej śmiałości, by zmienić nazwisko z pospolitego na wielce wyszukane,

czemuż miałaby nie pójść za ciosem i nie spróbować życia europejskiej awangardy? Jeśli ja

się zakocham (a do tego nie dojdzie!), też będą ode mnie wymagać, żebym pojechała w świat

za mężem.

I chyba dlatego nigdy nie wyjdę za mąż. To nie impreza dla feministki.

W każdym razie tu oto zaczynasz swoją rolę powiernika, mój dzienniczku – w wiosce

rybackiej Vernazza, na południe od włoskiej Riwiery. Tę okolicę nazwano Cinaue Terre (Pięć

Krain), ponieważ z brzegu wyrasta jak gdyby pięć wypustek, głęboko wrzynających się w

Morze Śródziemne. Na każdym cyplu jest wieś przytulona do średniowiecznego zamku. Czyż

to nie prześliczne?

Na tym kończę swój pierwszy zapis. Obiecałam mamie prowadzić dziennik podczas

podróży. To może się okazać trudne. Nigdy wcześniej nie zapisywałam swoich myśli, ale

mama mówi, że kiedyś, po latach, będę miała pamiątkę wrażeń z pierwszego kontaktu z

Europą. Sama prowadzi dziennik od dwunastego roku życia. Twierdzi, że sięgała do dawnych

zapisków, aby przypomnieć sobie, jak to jest, kiedy się ma dwanaście lat. W tym właśnie

wieku stałam się nie do wytrzymania. Cóż, spróbuję pisać, ale chyba jestem na to za stara.

Drogi Dzienniczku!

Włożyłam do plecaka dwie kanapki z serem i butelkę wody. Powędrowałam do następnej

miejscowości. Wydeptana ścieżka wiodła przez szczyty stożków wulkanicznych. Przez całą

drogę miałam zapierający dech w piersiach widok na Morze Śródziemne na dole, tarasowe

winnice na zboczach i zamki na wzgórzach. Kraina z baśni!

Może po studiach znajdę tu pracę i zostanę u Tiny? Dobrze nam razem. Rozumiemy się

jak rodzone siostry. Kiedy napomykam o powrocie do domu, jej oczy przybierają dziwny

wyraz. Ar turo chyba też odczytuje go jako tęsknotę za rodzicami, za rodzinnymi stronami, bo

ściska żonę za rękę albo całuje ją w policzek. Wie, że Tinie będzie mnie brakowało, kiedy

wyjadę.

Młodzi małżonkowie planują podróż do Luizjany w pierwszą rocznicę ślubu. Są oboje

tacy romantyczni... Myślę, że mama i tata też tacy byli. Ciekawe, czy kiedykolwiek i ja poczuję

się taka szczęśliwa.

Drogi Dzienniczku!

Spędziłam cudowny poranek, ucząc się zagniatać ciasto, wałkować, zwijać i kroić

najprawdziwszy włoski makaron. Tina też nigdy jeszcze tego nie robiła, więc jej teściowa nam

pokazała. Wyglądałyśmy zupełnie jak w telewizyjnych programach dla gospodyń domowych.

Tina uczy się włoskiego, a Mama Rosa próbuje mówić po angielsku. Ja natomiast nieźle

wypowiadam się na migi. Zwariowany to widok, ale, o dziwo, świetnie się dogadujemy.

Zanim skończyłyśmy się babrać w cieście, usiłując równo zwinąć rozwałkowane placki,

byłyśmy od stóp do głów unurzane w mące. W życiu się tak nie uśmiałam!

Codzienne zapiski podobają mi się coraz bardziej. Myślę, że będę dalej prowadzić

dzienniczek, lecz po powrocie do domu przemianuję go na poważny dziennik. Cóż, ostatecznie

zostałam studentką pierwszego roku Uniwersytetu Luizjana.

Drogi Dzienniczku!

Poznałam dziś cudownego faceta. Nazywa się David Marshall i pochodzi z Atlanty (w

Georgii). Właśnie skończył college, a od września zaczyna studia prawnicze. Prawo! No, no...

Jest zaledwie o cztery lata ode mnie starszy. Podróżuje z przyjacielem, Jerrym. Nie

przepadam za nim. Ma w sobie coś, co mnie irytuje.

Cóż, jestem zakochana po uszy – jak by powiedziała mama. Przysiadłam sobie na mojej

ulubionej skałce i wymyślałam arcymądry i błyskotliwy tekst pocztówki do Diedry – królowej

balu maturalnego – kiedy usłyszałam urzekający niski głos, który zapytał, czy to moja

prywatna skała. Już miałam odpowiedzieć, że nie, i podniosłam wzrok. Przede mną stał

fantastycznie wyglądający facet. Na widok jego uśmiechu po prostu się rozpłynęłam.

Ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i ciemne włosy. Po zdjęciu okularów

przeciwsłonecznych okazało się, że ma intensywnie niebieskie oczy. Nie mogłam z siebie

wydusić słowa! Dorosła dziewczyna, zaczyna studia, pojechała sama do Europy, a tak ją

zatkało! Po głowie kołatało mi tylko jedno słowo, którego w żadnym wypadku nie wolno było

użyć: cholera!

Nieznajomy uśmiechnął się, usiadł obok i wbił wzrok w morze. Gapiłam się na niego. Z

bliska wydawał się jeszcze piękniejszy. I wciąż nie przychodziło mi na myśl nic, czym

mogłabym zagaić rozmowę.

Kiedy sobie jednak przypominam tę sytuację, muszę stwierdzić, że on również się nie

odzywał. Westchnął tylko zadowolony. Nie jestem pewna, lecz sądzę, że podobnie jak ja

zachwycił się okolicą Cinque Terre. Po bardzo długiej chwili (trwającej pewnie z godzinę)

zaczęliśmy opowiadać o naszych domach w Stanach Zjednoczonych i o sobie. Gdy słońce

chyliło się nad horyzontem, podnieśliśmy się jednocześnie i w milczeniu wróciliśmy na

dziedziniec kościelny. To było takie romantyczne!

Drogi Dzienniczku!

Dziś znów spotkałam Davida. Wędrowaliśmy tą samą ścieżką do sąsiedniej wioski. To

tylko trzy godziny marszu, a jest tam plaża o drobnym wulkanicznym piasku. A poza tym, po

takiej ilości makaronu, jaką pochłonęłam poprzedniego wieczora, potrzebowałam spaceru.

Wracając do głównego wątku: David! Rozmawialiśmy o płytach, filmach, książkach i

znów o płytach. Mamy tyle cech wspólnych! David śmieje się z moich dowcipów i słucha

moich rozważań, jak gdybym była najmądrzejszą, najinteligentniejszą kobietą świata.

Po kąpieli słonecznej na plaży zjedliśmy placek prawdziwej włoskiej pizzy (która, drogi

Dzienniczku, w niczym nie przypomina swej amerykańskiej imienniczki) i poszliśmy z

powrotem. Dzień już się kończył. Schodząc serpentyną z ostatniego wzgórza, spojrzeliśmy w

dół na bajkową wioskę. Nie mogłam wprost oderwać wzroku od wąskiej doliny i mrocznej

baszty, górującej nad bladoniebieskim horyzontem po przeciwnej stronie.

David również się zatrzymał. Było oczywiste, że oboje nas ogarnęły te same uczucia.

Podniósł dłoń i położył na moim ramieniu. Ogarnęła mnie fala gorąca. Bałam się odetchnąć,

aby go nie spłoszyć i nie skłonić do cofnięcia ręki. Przez jedną cudowną chwilę czułam się

częścią przyrody, ziemi, powietrza, włoskiego krajobrazu. Wspaniały, ulotny moment.

Przestraszyła mnie jednak myśl, że poczułam się także cząstką Dańda.

Nie jestem jeszcze gotowa, aby zaakceptować to uczucie.

Drogi Dzienniczku!

Poznałam Dańda zaledwie tydzień temu, a nie pamiętam, jak wyglądało moje życie, zanim

na niego trafiłam. Spotykamy się każdego ranka przy naszej skale i planujemy cały dzień. Bez

względu na to co robimy, dopóki jesteśmy razem – bawimy się świetnie!

Wciąż nie lubię Jerry’ego, przyjaciela Davida. Zawsze patrzy na mnie z głupawym

uśmieszkiem, jak gdyby wiedział coś, czego ja nie wiem. Odnoszę wrażenie, że chciałby

zniszczyć szczęście moje i Dańda. Parę razy pytałam Davida o przyjaciela, ale wzruszał tylko

ramionami i mówił, żęto zwykły sposób bycia Jerry ‘ego. Potem zmieniał temat. Sądzę jednak,

że męczą go dziwaczne maniery kolegi, ponieważ stara się trzymać z dala od niego.

Dziś spędziliśmy razem niezwykły wieczór. Włóczyliśmy się wąskimi, krętymi uliczkami

rybackiej wioski. Wymieniłam pozdrowienia z kilkoma przyjaciółkami Mamy Rosy, które

siedziały na ławeczkach i plotkowały, pilnując bawiących się wnuków. Wydaje mi się, że nas

obserwowały. Sądzę, że uznały nas za miłą i dobraną parę, bo uśmiechały się, kiwały głowami

i szeptały coś do siebie.

Wreszcie dotarliśmy do naszego ulubionego miejsca na szczycie wzgórza, na tyłach

zamku, naprzeciwko niewielkiego cmentarza. Trzymając się za ręce, podziwialiśmy

zachodzące słońce i pogrążającą się w mroku dolinę. Tuż przed zapadnięciem nocy David

oparł się o ścianę zamku i przygarnął mnie do siebie. Oparłam głowę na jego ramieniu.

Obserwowaliśmy, jak morze zmienia barwę z pomarańczowoczerwonej na kruczoczarną.

Piękny i smutny zarazem widok...

Wtedy David mnie pocałował! Naprawdę, pocałował! To była najcudowniejsza chwila w

moim życiu. Kiedy wreszcie znalazłam dość siły, aby otworzyć oczy, David uśmiechnął się.

Bez słowa prowadził mnie dróżką do wioski. Wypiliśmy colę na stopniach kościoła świętej

Małgorzaty. Wydawało mi się, że całowałam się z nim przez całą noc.

David mówi na mnie „Annie” zamiast „Suzanne”. Twierdzi, że Suzanne to imię dla

staruszki. Nigdy przedtem nie miałam żadnego przezwiska czy pseudonimu. Bardzo mi się to

podoba!

Przez resztę wieczoru, kiedy tylko spojrzałam na Davida, uśmiechał się tak słodko, że

robiło mi się rozkosznie ciepło.

Drogi Dzienniczku!

Zaniedbuję codzienne zapiski, a przecież obiecywałam sumiennie notować wydarzenia

kolejnych dni spędzonych we Włoszech. Tyle się dzieje... Przez ostatnie dwa tygodnie bardzo

wydoroślałam. Czuję się jak całkiem inna osoba. Tina rzuca mi dziwne spojrzenia i wciąż

pyta, czy wszystko w porządku. Powtarzam jej, że tak, lecz widzę troskę w oczach kuzynki.

Staram się za wiele nie opowiadać o Dańdzie, aby uśpić jej iście matczyną podejrzliwość.

Niełatwa to sprawa.

Dziś znów idziemy podziwiać zachód słońca spod murów zamku. Tym razem jednak David

ma urządzić kolację na świeżym powietrzu. Ostrzegł Jerry’ego, aby nie deptał nam po

piętach. Nie mogę się już doczekać!

Drogi Dzienniczku!

Przed dwoma dniami David i ja zostaliśmy kochankami. Kochankami – cóż za cudowne,

wspaniałe, przypieczętowujące dorosłość słowo. Niewiele jednak mówiące o tym, co się

zdarzyło.

Przytuleni patrzyliśmy na księżyc wschodzący nad szczytami gór. Zaczęłam pieścić

Davida. Dotykał mnie. Nagle coś się we mnie zmieniło i zapragnęłam odważniejszych

pieszczot. Wiedziałam, co nastąpi, nie wiedziałam jednak, co i jak robić. Zresztą to nie miało

znaczenia. David pokazywał mi drogę, a ja kroczyłam za nim bez zastanowienia. Nie myliłam

Clay Estrada Rita - Ta sama miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: