James Redfield - Niebiańskie Proroctwo.pdf - Książki - Ezoteryk30

JAMES REDFIELD

NIEBIAŃSKIE PROROCTWO

Potem ujrzałem: Oto drzwi otwarte w niebie,

a głos, ów pierwszy, jaki usłyszałem,

jak gdyby trąby mówiącej ze mną, powiedział:

"Wstąp tutaj, a to ci ukażę, co potem musi się stać".

Doznałem natychmiast zachwycenia: a oto w niebie stał tron

[...]

a tęcza dokoła tronu - podobna z wyglądu do szmaragdu

Dokoła tronu - dwadzieścia cztery trony;

a na tronach dwudziestu czterech siedzących Starców,

odzianych w białe szaty

[...]

I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową,

bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły

(Apokalipsa św. Jana 4, 1-4; 21, 1)

* * *

Sarze Wirginii Redfield

Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia,

a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości,

jak gwiazdy przez wieki i na zawsze.

Ty jednak, Danielu, ukryj słowa

i zapieczętuj księgę aż do czasów ostatecznych.

Wielu będzie dociekało, by pomnożyła się wiedza.

(Księga Daniela, 12: 3-4)

Podziękowania

Niemożliwością byłoby wymienić tu wszystkich, którzy wywarli wpływ na kształt tej

książki. Szczególne podziękowania należą się jednak Alanowi Shieldsowi, Jimowi

Gamble'owi, Markowi Lafountainowi, Marcowi i Debrze McElhaneyom, Danowi

Questenberry'emu, B. J. Jonesowi, Bobby'emu Hudsonowi, Joy i Bobowi Kwapienom i

Michaelowi Ryce'owi, autorowi powieści odcinkowej Dlaczego znów mnie to spotyka?

Przede wszystkim zaś muszę podziękować mojej żonie Salle.

Od autora

W ciągu ostatniego półwiecza w społeczności ludzkiej zaczyna torować sobie drogę

nowa świadomość. Można ją nazwać transcendentalną bądź duchową. Niewykluczone, że już

w trakcie czytania tej książki wyczujecie "szóstym zmysłem", co się dzieje, że być może

dostąpicie wtajemniczenia.

Zaczyna się to zwykle nasiloną wrażliwością na to, co dokonuje się wokół nas.

Zauważamy, że pewne pozornie przypadkowe zjawiska dają znać o sobie akurat we

właściwym momencie, rzucając światło akurat na właściwych ludzi i nagle nasze życie

zaczyna się toczyć w zupełnie odmiennym kierunku. Może bardziej niż ktoś inny i niż my

kiedy indziej wyczuwamy intuicyjnie ukryte znaczenie tych tajemniczych wydarzeń.

W gruncie rzeczy wiemy, że życie jest zjawiskiem o charakterze duchowym, bardzo

osobistym i frapującym, nie wyjaśnionym do końca przez żadną religię ani filozofię. Wiemy

także coś więcej: że gdy tylko zrozumiemy, o co tu chodzi, skoro zdołamy włączyć się w ten

duchowy proces i zmaksymalizować jego wpływ na nasze życie - ludzkość dokona

gigantycznego przeskoku w całkiem nową jakość. Powstaną wtedy możliwości realizacji

tego, co najlepsze w naszej tradycji, i ukształtuje się kultura, do jakiej zmierza cała historia

ludzkości.

Prezentowana powieść stanowi propozycję nowego sposobu myślenia. Jeśli wywrze na

was jakieś wrażenie, pomoże wam nazwać coś, czego doświadczaliście w życiu - podzielcie

się z innymi swoimi spostrzeżeniami. Myślę bowiem, że nasza nowa duchowa świadomość

najlepiej rozwija się w ten sposób, nie za pośrednictwem mody lub hipnozy, lecz drogą

pozytywnych kontaktów międzyludzkich. Jest wszakże jeden warunek: musimy wyzbyć się

dotychczas nurtujących nas wątpliwości i rozterek. A wtedy cudownym sposobem ta nowa

rzeczywistość stanie się i naszym udziałem.

James Redfield

James Redfield żyje i pracuje na Południu Stanów Zjednoczonych. Poza pisarstwem

zajmuje się astrologią i psychologią. Wydaje biuletyn The Celestine Journal, gdzie publikuje

refleksje i doświadczenia z pracy nad odrodzeniem duchowym. Gdy pierwsze wydanie

Niebiańskiego proroctwa znalazło się w małej prowincjonalnej księgarni, poruszyło serca i

umysły czytelników, którzy podawali sobie tę książkę z rąk do rąk. Dalszy ciąg, nad którym

autor pracuje, będzie poświęcony dziesiątemu wtajemniczeniu.

Stan krytyczny

Zaparkowałem samochód w pobliżu restauracji i rozsiadłem się wygodniej na siedzeniu,

żeby zebrać myśli. Wiedziałem, że Charlene czeka tam na mnie i ma mi coś do powiedzenia.

Co to może być? Sześć lat nie dawała żadnego znaku życia, dlaczego więc pojawiła się akurat

teraz, gdy na tydzień zaszyłem się w lasach?

Wysiadłem i przeszedłem kawałek pieszo do restauracji. Za mną dogasały ostatnie

promienie zachodzącego słońca rzucając bursztynowe błyski na mokrą płytę parkingu. Przed

godziną przeszła krótka, lecz gwałtowna burza, a po niej nastał chłodny i rześki letni wieczór.

Przyćmione światło i wiszący na niebie półksiężyc robiły wrażenie wręcz surrealistyczne.

Idąc rozmyślałem o Charlene. Czy wciąż jest tak piękna i wrażliwa, czy też może czas ją

zmienił? Wspomniała coś o jakimś rękopisie. Nie wiedziałem, co o tym myśleć - czy ten

starożytny dokument odnaleziony w Ameryce Południowej zawiera coś tak ważnego, że musi

bezzwłocznie powiadomić mnie o tym?

- Mam dwie godziny postoju na lotnisku - oznajmiła przez telefon. - Może zjedlibyśmy

razem kolację? Będziesz zachwycony tym rękopisem - to taka zagadka, jakie lubisz!

Taka zagadka, jakie lubię? Cóż to miało oznaczać?

Restauracja była przepełniona. Grupki ludzi czekały, aż zwolni się jakiś stolik.

Kierowniczka sali poinformowała mnie, że Charlene zajęła już dla nas miejsca na galerii, nad

główną salą jadalną.

Kiedy wszedłem na górę, zauważyłem, że wokół jednego stolika zebrał się spory tłumek.

Było tam nawet dwóch policjantów. W pewnej chwili policjanci odwrócili się, minęli mnie i

zbiegli na dół. Wkrótce rozeszli się także pozostali. Ośrodkiem ich uwagi okazała się siedząca

przy stoliku kobieta. To była Charlene!

Podbiegłem do niej.

- Charlene, czy coś się stało?

Pozornie gniewnym gestem odrzuciła głowę do tyłu i wstała, ze swoim zwykłym,

olśniewającym uśmiechem. Zauważyłem, że chyba zmieniła kolor włosów, ale jej twarz w

niczym nie różniła się od tej, którą zapamiętałem. Te same delikatne rysy, szerokie usta i

duże, błękitne oczy.

- Nie uwierzysz - zaczęła, kiedy wymieniliśmy powitalne uściski. - Wyszłam na chwilę

do toalety i nim wróciłam, ktoś ukradł mi teczkę.

- Co w niej miałaś?

- Nic ważnego, kilka książek i czasopism na drogę. To coś niesamowitego! Goście od

sąsiednich stolików powiedzieli, że ktoś po prostu wszedł, wziął teczkę i wyszedł. Opisali go

policji dość dokładnie i gliniarze obiecali, że przeczeszą teren.

- Może powinienem pomóc im szukać?

- Nie, nie myślmy już o tym. Nie mam zbyt dużo czasu, a chciałabym zamienić z tobą

parę słów.

Zgodziłem się i usiedliśmy. Podszedł kelner, toteż przejrzeliśmy kartę i złożyliśmy

zamówienie. Następne dziesięć czy piętnaście minut przegadaliśmy o wszystkim i o niczym.

Starałem się grać rolę, którą sam sobie narzuciłem, ale Charlene przejrzała moje matactwa.

- Ale co się naprawdę z tobą dzieje? - spytała pochylając się ku mnie z czarującym

uśmiechem.

Odpowiedziałem jej uważnym spojrzeniem.

- Chciałabyś od razu wszystko wiedzieć.

- Jak zawsze.

- Widzisz, tak naprawdę to postanowiłem posiedzieć nad jeziorem, żeby mieć trochę

czasu dla siebie. Ostatnio dużo pracowałem, ale myślę o zmianie stylu życia.

- Wspominałeś kiedyś o tym jeziorze, ale zdawało mi się, że ty i twoja siostra musieliście

je sprzedać.

- Jeszcze nie, ale może będziemy musieli, bo podatki od nieruchomości na terenach

podmiejskich wciąż rosną. Przyznała mi rację.

- No a co chcesz robić dalej?

- Na razie nie wiem, ale coś całkiem innego. Rzuciła mi badawcze spojrzenie.

- Zdaje się, że jesteś tak samo zabiegany jak wszyscy.

- Chyba tak - przyznałem. - A dlaczego pytasz?

- Bo o tym jest właśnie mowa w Rękopisie. Odwzajemniłem jej badawcze spojrzenie.

- Opowiedz mi o tym rękopisie - poprosiłem. Odchyliła się na krześle, jakby chcąc zebrać

myśli, po czym znów spojrzała na mnie uważnie.

- Wspominałam ci chyba przez telefon, że kilka lat temu odeszłam z redakcji gazety i

podjęłam pracę w instytucie naukowym, który bada przemiany kulturowe i demograficzne dla

potrzeb ONZ. Ostatnio otrzymałam zlecenie wyjazdu do Peru. Gdy prowadziłam badania na

uniwersytecie w Limie, doszły mnie słuchy o pewnym starym rękopisie, który właśnie

odkryto. Tyle że nikt nie potrafił podać żadnych szczegółów, nawet na wydziałach

archeologii i antropologii. Gdy próbowałam zasięgnąć informacji w kołach rządowych,

wszyscy zaprzeczali, jakoby coś o tym wiedzieli. W końcu ktoś mi powiedział, że z jakichś

powodów rząd robi wszystko, aby ten dokument ukryć. Ale ta osoba też nie wiedziała niczego

pewnego. Znasz mnie - ciągnęła dalej. - Wiesz, że jestem dociekliwa. Kiedy wykonałam

swoje zadanie, postanowiłam przedłużyć trochę pobyt i spróbować dowiedzieć się czegoś

więcej. Początkowo wszystkie tropy, którymi szłam, prowadziły donikąd, aż kiedyś

wstąpiłam coś zjeść do knajpki na peryferiach Limy.

Zauważyłam, że jakiś ksiądz dziwnie mi się przygląda. Po paru minutach podszedł do

mnie i wyznał, że słyszał o moim zainteresowaniu Rękopisem. Nie chciał ujawnić swojego

nazwiska, ale zgodził się na rozmowę.

Przerwała na chwilę, wciąż intensywnie się we mnie wpatrując.

- Powiedział, że Rękopis pochodzi sprzed około sześciuset lat przed naszą erą i

przepowiada gruntowne przemiany w społeczności ludzkiej.

- Kiedy te przemiany mają się zacząć? - spytałem.

- W ostatnich dziesięcioleciach dwudziestego wieku.

- To znaczy teraz?

- Tak, teraz.

- I czego mają dotyczyć? Przezwyciężając zakłopotanie powiedziała:

- Ksiądz twierdzi, że ma to być odrodzenie naszej świadomości, które będzie dokonywać

się bardzo powoli. Nie ma ono charakteru religijnego, raczej duchowy. Odkryjemy zupełnie

nowe aspekty naszego życia na tej planecie, nowe funkcje naszej egzystencji. Według księdza

ma to radykalnie zmienić oblicze kultury.

Po krótkiej przerwie dodała:

- Ksiądz mówił, że Rękopis dzieli się na części czy rozdziały, z których każdy

poświęcony jest jednemu "wtajemniczeniu". Zapowiada, że właśnie za naszych czasów

ludzkość zacznie przyswajać sobie jedno po drugim kolejne wtajemniczenia, aż cywilizacja

ziemska osiągnie stadium pełnego uduchowienia.

Potrząsnąłem głową i sceptycznie uniosłem brwi.

- I ty naprawdę w to wierzysz?

- No cóż, myślę... - zaczęła. Przerwałem jej.

- Rozejrzyj się! - wskazałem tłum wypełniający salę pod nami. - To jest realny świat. Czy

dostrzegasz w nim jakieś zmiany?

Odpowiedź nadeszła od stolika pod ścianą. Gniewna uwaga, której treści nie

zrozumiałem, była tak głośna, że cała sala zamilkła. Pomyślałem, że znów coś komuś

ukradziono, ale okazało się, że to tylko kłótnia. Kobieta, około trzydziestki, zerwała się z

miejsca i patrząc z oburzeniem na mężczyznę siedzącego naprzeciw krzyczała:

- Nie! Chodzi o to, że nasz związek nie jest taki jak chciałam! Rozumiesz? Nie taki! -

Opanowała się nieco, rzuciła na stół serwetkę i wyszła.

James Redfield - Niebiańskie Proroctwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: