Field Sandra - W krainie fiordów.pdf - Field Sandra - glinka7-1987

Sandra Field

W krainie fiordów

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kristine czuła się w tym mieście jak u siebie w domu.

choćOslo od Kanady dzieliły tysiące mil. Rodzice wyjechali z

Norwegii, gdy miała trzy latka. Wychowała się na farmie

wśród kanadyjskich lasów. A jednak ta północna metropolia,

leżąca nad wielkim fiordem, wtopiona w łańcuch wzgórz i

lasów, była jej dziwnie znajoma.

Szła niespiesznie przez Karl Johansgate, sławny handlowy

deptak, oglądając kolorowe witryny sklepowe i zatłoczone

ogródki niezliczonych restauracji. Jasny, lipcowy wieczór

ściągnął na ulice tłumy rozkoszujące się łagodną letnią

atmosferą. Kristine spoglądała na wesołe, rozgadane twarze,

ignorując pełne uznania spojrzenia mężczyzn, śledzące ją spod

ogródkowych parasoli. Jej umysł coraz bardziej zaprzątała

myśl o apetycznej kanapce i szklance chłodnego piwa, lecz

wiedziała, że ceny w tym miejscu nie są na jej kieszeń.

Jeszcze rano, na granicy, zastanawiała się, czy nie

zawrócić do Szwecji. W głębi duszy obawiała się powrotu do

miejsca swoich narodzin i tego, co może tam odkryć. Dlatego

cieszyła się, że znalazła w sobie odwagę, by przejechać pod

szlabanem z czerwono - biało - niebieską flagą.

Minęła dokazujących na chodniku klaunów i grupę

ubranych w kolorowe stroje boliwijskich Indian, śpiewających

tradycyjne pieśni. Marząc o polse, czymś w rodzaju

norweskiego hot doga, lub o pieczonych ziemniakach,

oferowanych przez ulicznych sprzedawców, Kristine

zatrzymała się na chwilę, by posłuchać egzotycznej muzyki.

Rozkoszowała się poczuciem wolności, jakie dawał jej ten

długi, ciepły wieczór i wiadomość, iż kuzyn Harald, u którego

się zatrzymała, wróci dopiero w weekend.

Kolejny uliczny sprzedawca usiłował jej wcisnąć dorodną

różę o morelowym odcieniu. Potrząsnęła głową i z

uśmiechem, niepewnie, odparła: nci takk. Żałowała, że nie

zdążyła się poduczyć języka przed przyjazdem - teraz byłoby

jej o wiele łatwiej. Ba, przecież do zeszłej soboty, kiedy to

zadzwoniła do Haralda, nie miała pewności, czy w ogóle tu

przyjedzie...

Z eleganckiego, zbyt drogiego dla niej baru dobiegały

dźwięki jazzu. Gdy go minęła, zza budynków wyłoniła się

zieleń niewielkiego parku. Słyszała dochodzący z oddali

śpiew. Nie mogła sobie pozwolić na jedzenie w lokalach, lecz

ogromną radość sprawiało jej samo obserwowanie ludzi i ulic.

Zwłaszcza ludzi tego kraju, z którym łączyły ją więzy krwi.

Tym chętniej ruszyła w kierunku parku.

W ciągu ostatnich dwóch lat Kristine podróżowała wiele

po Indiach, Tajlandii. Turcji i Grecji. W żadnym z tych miejsc

nie pozwoliłaby sobie na samotny, nocny spacer po parku.

Tutaj, w Norwegii, czuła się całkowicie bezpieczna, niemal

jak w domu. W jej umyśle w dalszym ciągu toczyła się walka.

Przyjazd tutaj nie był jedyną decyzją, jaką musiała podjąć. W

Fjaerland, w małej osadzie, leżącej wiele mil na północ od

Oslo, mieszkał dziadek ze strony ojca. Czy powinna go

odwiedzić? Nie mogła zbytnio zwlekać z decyzją, bo

pieniądze topniały szybciej, niż się spodziewała. Jeszcze

chwila, a będzie musiała szukać pracy. Zatopiona w

rozważaniach, Kristine weszła do parku i zanurzyła się w

ciemnawą alejkę.

Nagle tuż przed nią z mroku wyłoniła się postać rodem z

horroru, z pomalowaną na biało twarzą, krwistoczerwonymi,

zastygłymi w uśmiechu ustami i oczami w grubych, czarnych

obwódkach. Czarny kostium rozpływał się wśród nocnych

cieni i upiorna maska klauna zdawała się wisieć w powietrzu.

Poczuła silne szarpniecie za torebkę. To nie był senny

koszmar! Kristine zobaczyła męskie dłonie z brudem za

paznokciami. Niewiele myśląc, cisnęła resztkę lodów

napastnikowi w twarz i nabrała powietrza, by krzyknąć - lecz

wtedy inna brudna dłoń zakryła jej usta.

A więc jest ich dwóch! Jak mogła być tak głupia, lak

niewiarygodnie naiwna? Palce napastnika wpijały się w jej

policzek. Czuła intensywną woń szminki i nikotyny. Jeszcze

parę lat wcześniej w podobnej sytuacji uległaby panice, jednak

podczas ostatnich podróży nauczyła się pewnych

pożytecznych obronnych sztuczek. Udając strach, przywarła

do napastnika, sięgając jednocześnie po nożyczki do paznokci,

które zawsze nosiła w kieszeni. Zręcznym ruchem dźgnęła w

rękę pierwszego mężczyznę, który odskoczył, wyjąc z bólu, i

niemal jednocześnie kopnęła drugiego, stojącego za nią.

Philippe, który nauczył ją tej sztuczki w czasie podróży po

Turcji, nie miał sobie równych w sztukach walki, choć

wyglądał jak cherubinek z obrazów Rafaela.

Kopniak zadziałał. Poza tym miała dużo szczęścia, bo

klaun, przeklinając po norwesku, potknął się o metalową

ławeczkę i przewrócił w krzaki. Kristine nabrała powietrza w

płuca i zaczęła krzyczeć najgłośniej, jak potrafiła. Pierwszy z

rabusiów rzucił się na nią z pięściami, lecz zdołała się uchylić

i uniknąć ciosu. Ponownie skierowała ku niemu swą

niepozorną, lecz jakże skuteczną broń. Gdy ostrze wbiło się w

ciało, szarpnął się tak, że oboje stracili równowagę. Wy -

puściła z ręki nożyczki, ale ta chwila wystarczyła jej, by

wyrwać się z łap napastnika i skoczyć między drzewa.

Kristine poczuła na policzku smagnięcie gałęzi, bolesne

niczym strzał z bicza. Była pewna, że rabusie ruszą w pościg.

Kluczyła miedzy drzewami, potem wybiegła na parkową

alejkę - i wpadła prosto w objęcia czekającego tam

mężczyzny. Była przerażona, lecz nie poddała się. Philippe

nauczył ją jeszcze jednej rzeczy.

- Pamiętaj - powtarzał - jedne nożyczki nie wystarcza.

Wcześniej czy później możesz się znaleźć w prawdziwych

opałach.

W tylnej kieszeni spodni nosiła więc scyzoryk. Zanim

kolejny prześladowca zdążył wykonać jakikolwiek ruch,

sięgnęła do kieszeni i wbiła ostrze w jego nagie ramię. Jęknął

z bólu, lecz nie wycofał się. Mocnym chwytem złapał ją za

ramiona, szybko mówiąc coś po norwesku. I to był błąd.

Kristine podwinęła nogę, celując kolanem w czułe miejsce.

Jednak reakcja nieznajomego była szybsza i kolano trafiło w

pustkę.

- Stop! - sapnął. - Usiłuję pani pomóc. Je suis un ami...

ein Freund.

Zamarła i cofnęła sięgające ku jego oczom palce. Nagle

dotarło do niej, że ten facet nie ma na sobie przeklętego

kostiumu klauna. Nie walczył, starał się jedynie chronić przed

jej obronnymi posunięciami.

- Co pan powiedział? - wykrztusiła. Nadal czuła na

ramionach ciepło jego rąk.

- Usiłuję pani pomóc - powtórzył po angielsku. - Zdaje się

jednak, że to niezbyt rozsądne z mojej strony. Wołała pani o

pomoc?

- Tak, wołałam. Myślałam, że pan jest jednym z nich. To

znaczy jednym z tych, którzy mnie zaatakowali. - Zadrżała.

Pod drzewami było ciemno i nadal nie miała pewności, czy

może mu ufać.

- Chodźmy na ulicę, tam jest więcej światła - powiedział,

jakby czytał w jej myślach. Bez wahania wziął ją za rękę i

poprowadził w kierunku wyjścia z parku.

Kristine poczuła nagle, ze ma nogi jak z waty. Potykając

się, podążała za swoim wybawcą. Gdy wyszli w krąg światła

latarni, zauważyła, że jest wysoki i barczysty, a ruchy ma

stanowcze i szybkie.

Field Sandra - W krainie fiordów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: