Aprilynne Pike - Skrzydła Laurel - rozdział 09.pdf - skrzydła Laurel - mag1002

Następnego dnia Laurel wyglądała jak własny cień. Nie chciała wierzyć w

to, co powiedział jej Tamani, ale nie mogła przestać o tym myśleć. Czy to

może być prawda? Złościła się na samą siebie: powtarzała sobie, że jest

śmieszna, a potem znowu zaczynała się zastanawiać, i tak w kółko.

Dawid próbował kilkakrotnie złapać ją na korytarzu, ale za każdym razem

umykała przed nim do klasy.

Potem jednak była lekcja biologii.

Dawid zajął swoje miejsce tuż obok Laurel.

- Co się stało? Rozrasta się ? – szepnął, zanim zdążyła się odwrócić.

Pokręciła głową, a włosy opadły jej na twarz, tworząc zasłonę oddzielającą

ją od Dawida.

Przesunął krzesło nieco bliżej, bo pozostali uczniowie hałaśliwie zajmowali

swoje miejsca.

- Laurel, musisz ze mną porozmawiać. Zwariujesz, jeśli będziesz wszystko

w sobie dusić.

- Nie mogę… - zaczęła, ale przerwała, czując napływające do oczu łzy. –

Nie teraz.

- A po szkole? – szepnął, pan James bowiem rozpoczął już lekcję.

Kiwnęła głową i spróbowała ukradkiem obetrzeć łzy.

Dawid pogłaskał pod stołem jej nogę i zaczął bazgrać w swoim zeszycie.

Miała nadzieję, że zapisze dokładnie to, co mówi nauczyciel, i będzie mogła

później od niego odpisać.

Dzień wlókł się niemiłosiernie. Laurel na zmianę strofowała się za obietnicę

daną Dawidowi i czuła ulgę, że wreszcie wszystko z siebie wyrzuci. Nie miała

pojęci, jak zacząć. Bo jak można zareagować, kiedy ktoś nagle mówi: „Cześć,

bo wiesz, najprawdopodobniej jestem baśniowym stworzeniem”.?

- Nie jestem – szepnęła do siebie. – To głupota.

Ale nie była do końca przekonana.

Po szkole ruszyli z Dawidem w stronę jego domu. Chłopak wyczuł, że nie

jest jeszcze gotowa do rozmowy, i maszerowali w milczeniu.

Był niezwykle delikatny, kiedy pomagał jej przejść przez ogrodzenie, a jego

ręka świadomie unikała jej pleców. Chwycił ją w ramiona, kiedy zeskoczyła na

ziemię, ale nie puścił, nawet gdy już odzyskała równowagę.

Miała wielką ochotę przytulić się do niego i zapomnieć o tych wszystkich

bzdurach, ale wiedziała, że to niemożliwe. Dawid wpatrywał się w nią

uważnie, dopóki nie włożyła rąk w kieszenie i nie odwróciła się.

- Tędy – powiedział, prowadząc ją do splątanego drzewa.

Laurel spojrzała na gęsty baldachim nad głową. Był już październik i liście

rozpoczęły swoje jesienne przeobrażenie. Krawędzie miały

pomarańczowoczerwone, niektóre także żółte lub jasnobrązowe, ale ich

środki nadal starały się za wszelką cenę pozostać zielone. Las stanowił

przepiękną mieszaninę kolorów, tylko Laurel ze smutkiem patrzyła, jak zieleń

przegrywa z bardziej jaskrawymi barwami.

To przypominało jej o własnym kwiecie. Czy on też powoli zacznie umierać,

tak jak liście? „Czy to będzie bolało?” – pomyślała, owładnięta nagłym

strachem. Nawet jeśli tak, to niska cena za jego zniknięcie. Ale Tamani

powiedział, że za rok wyrośnie następny. Miała nadzieję, że większość z

tego, co mówił, jest prawdą. A reszta… O tym wolała nie myśleć.

A jednak ciągle wracała myślami to tamtego spotkania. I chociaż nie chciała

się do tego przyznać przed samą sobą, powodem nie były jedynie dziwaczne

informacje, które usłyszała; powodem był także sam Tamani. Wstrząsnął jej

emocjami – pokazał uczucia, których nigdy wcześniej nie doznała. Takie

niepohamowane pragnienie drugiej osoby, której się zupełnie nie zna… Tego

jeszcze nie doświadczyła. Wobec nikogo. Było to uczucie ekscytujące i

radosne, ale i trochę przerażające. Jakaś część jej wymknęła się zupełnie z

pod kontroli i dziewczyna nie była pewna, czy jest z tego zadowolona.

Tamani był taki… Czy „piękny” to właściwe słowo? Chyba tak. W każdym

razie nie mogła oderwać od niego oczu. To właśnie dlatego zastanawiała się,

czy nie jest tylko złudzeniem, niezwykle realistycznym snem.

Spojrzała na swój nadgarstek, na miejsce, z którego starła złoty proszek. To

było prawdziwe. Jeszcze w domu znalazła drobinki na dżinsach. A więc i

Tamani musiał być prawdziwy.

No i cały czas nie mogła pozbyć się wrażenia, że już go wcześniej gdzieś

spotkała. Bo on zachowywał się, jakby ją znał. Ale skąd? I dlaczego? Kręciło

jej się w głowie od tego wszystkiego.

- Co się stało wczoraj? – zapytał w końcu Dawid, kiedy dotarli do drzewa.

Laurel jęknęła. Pomyślała sobie, że po tym, jak zgodziła się porozmawiać z

Dawidem, wszystko zaczęło jej się wydawać idiotyczne.

- Kiedy to śmieszne. Nie wiem, czemu tak się przejęłam. Pewnie dlatego, że

czuję się jak kretynka.

- Czy to ma jakiś związek z… eee… kwiatem?

- Chyba. Nie wiem – odparła. Zaczęła chodzić w tę i z powrotem, a słowa

same popłynęły z jej ust: - O ile to prawda, ale ja nie mogę w to uwierzyć.

Zaczynam już myśleć, że sobie to wszystko wmyśliłam, że to sen, tylko nie

pamiętam momentu zasypiania.

- Brakuje w tym sensu, Laurel.

- Brakuje sensu?! – prychnęła. – Kiedy opowiem ci, co on mówił, dopiero

zobaczysz, że brakuje w tym sensu.

- Kto?

Przestała chodzić i oparła się o drzewo.

- Spotkałam kogoś. Na naszej posesji. Takiego chłopaka. „Prawie

mężczyznę” – pomyślała, ale nie powiedziała tego głośno. – Mówił, że tam

mieszka.

- Na waszej ziemi?

- To samo mu powiedziałam.

- A co na to twoi rodzice?

- Nie widzieli go?

- Byłaś sama?

Pokiwała głową.

- Zupełnie sama z jakimś obcym facetem? Dobrze, że nic się nie stało! –

Zatrzymał się na chwilę, a potem zapytał cicho:” – Coś ci zrobił?

Ale Laurel już kręciła przecząco głową.

- To nie tak – powiedziała. Przez chwilę myślała o tym, co czuła, siedząc na

małej polanie. – Czułam się bezpieczna. Byłam bezpieczna. On… on mnie

zna. Nie wiem, jak to możliwe. Zobaczył mój kwiat i wcale nie był zdziwiony.

Powiedział, że… zakwitłam.

- Zakwitłaś?

- Powiedział, że kwiat zniknie. Mam nadzieję, że to jedyne jego słowa, które

się spełnią.

- Kim jest? Powiedział ci?

- Mówił, że ma na imię Tamani – ledwie to wypowiedziała, a już pożałowała.

Imię brzmiało magicznie i wypowiedziane na głos przywoływało uczucia, nad

którymi nie potrafiła zapanować. Przed oczami znowu miała jego twarz, która

przesłaniała wszystko inne. Jego intensywne spojrzenie, półuśmiech, to, jak

poczuła się błogo i pewnie, gdy dotknął jej dłoni.

- Tamani? – głos Dawida sprowadził ją do rzeczywistości. – Dziwne imię.

Laurel tylko pokiwała głową. Zmusiła się do myślenia o tym, co tu i teraz.

- Co jeszcze mówił?

- Powiedział, że jest taki jak ja. I że dlatego wie wszystko o moim kwiecie.

- Taki jak ty? Co to znaczy?

Zaśmiała się, próbując złagodzić napięcie, ale nic to nie dało.

- Kiedy to takie głupie. On powiedział… powiedział, że jestem kwiatem.

Rośliną.

- Rośliną?

- No właśnie, to głupota.

Dawid zamilkł. Zastanawiał się nad tym, co usłyszał.

- Coś jeszcze?

- Pytasz, czy coś jeszcze? Mało ci? Powiedział, że jestem jakąś pieprzona

rośliną! Nie jestem rośliną. Nie jestem – powtórzyła niczym zaklęcie.

Dawid ześlizgnął się plecami po pniu drzewa i usiadł na ziemi, uderzając

palcami o kolana.

- Wiesz, to by wiele wyjaśniało – powiedział z wahaniem.

- Proszę, Dawid! Ty też?

- Co jeszcze powiedział? – Dawid zignorował jej uwagę.

Odwróciła wzrok i zaczęła skubać korę z drzewa w miejscu, w którym się o

nie opierała.

- Takie różne idiotyzmy.

Dawid wstał i podszedł do drzewa, które odrapywała; czekał aż na niego

spojrzy.

- Skoro to były idiotyzmy, czemu aż tak się nimi przejmujesz?

- Bo… bo to takie głupie.

- Laurel…

Spojrzała na niego.

- Co on powiedział?

- To kretyńskie. Powiedział, że jestem… Będziesz się śmiał.

Wypuściła powietrze i pochyliła ramiona do przodu.

- Powiedział, że jestem wróżką – szepnęła.

Dawid milczał przez chwilę, a potem rozprostował palce dłoni.

- Wróżką? – powtórzył z niedowierzaniem.

- Jak widać, trochę większą – zakpiła.

Dawid jedynie się uśmiechnął.

- Co? – zapytała ostrzejszym tonem, niż zamierzała, ale nie przeprosiła za

to.

- No wiesz, to całkiem sensowe.

- Jakiś szaleniec twierdzi, że jestem baśniowym stworzeniem, i to brzmi dla

ciebie sensownie? – Laurel oparła rękę na biodrze.

Dawid zaczerwienił się i wzruszył ramionami.

- Gdybym miał wybrać jedną osobę, która najbardziej przypomina mi

wróżkę, to byłabyś nią właśnie ty.

Spodziewała się, że Dawid wybuchnie śmiechem i powie, że to głupota –

liczyła na to. Ale on jakby uwierzył w to, co usłyszał! I chociaż wiedziała, że to

irracjonalne, była zła.

- Możemy wracać? – zapytała.

Odwróciła się i ruszyła w drogę powrotną.

- Zaczekaj. – Dawid podbiegł do niej. – Nie jesteś tego wszystkiego

ciekawa?

- Nie, Dawid – warknęła, rozzłoszczona. – Nie jestem. Chcę wrócić do

domu, iść spać, a potem po obudzeniu stwierdzić, że to wszystko było tylko

snem. Że nigdy nie istniał żaden kwiat, żaden guz, nawet szkoła. Tylko tego

chcę! – Nie czekając na odpowiedź, pobiegła pierwszą lepszą ścieżką:

prowadzącą w przeciwnym kierunku niż dom Dawida. Nie obchodziło jej,

dokąd zajdzie, musiała po prostu uciec.

- Czego się bardziej boisz, Laurel? – krzyknął za nią Dawid. – Tego, że on

ma rację, czy tego, że jej nie ma?

***

Laurel biegła całą drogę, a potem stała przez kilka minut w uliczce i dyszała

ciężko, zanim podeszła łukowatą ścieżką do domu. Dni stawały się coraz

krótsze: słońce zaczęło już zachodzić. Opadła na werandę i objęła kolana.

Była to niesamowita pora dnia, kiedy chmury stawały się fioletowe z

odcieniem pomarańczowym – Laurel je uwielbiała. Dom miał wielkie okno

wychodzące na zachód i często stała przy nim z mamą, obserwując, jak

chmury rozkwitają fioletem, a potem bledną do liliowego, żeby w końcu

zniknąć w pomarańczowym świetle gasnącego słońca.

Dzisiaj jednak nie widziała w tym nic pięknego.

Patrzyła na ogród i białe derenie posadzone wzdłuż ścieżki; zastanawiała

się, ile ma z nimi wspólnego. Gdyby wierzyć Tamaniemu, z pewnością więcej

niż z rodzicami krzątającymi się po drugiej stronie drzwi.

Popatrzyła na swoje stopy. Bez namysłu zdjęła klapki i wsunęła palce w

grudkowatą ziemię na rabatce. Zaczęła szybciej oddychać, ogarnęła ją

panika; otrzepała stopy i włożyła je z powrotem w buty. Co by się stało, gdyby

przeszła na tyły ogrodu, zakopała stopy w żyznej ziemi i wzniosła ręce do

nieba? Czy jej skóra zmieniłaby się stopniowo w korę drzewa? Czy wyrosłoby

jej więcej płatków, może z brzucha albo czubka głowy?

Przerażały ją te myśli.

Ale przecież Tamani wyglądał normalnie… Skoro był taki jak ona, czy to

znaczy, że i ona się nie zmieni? Laurel nie była jednak pewna, czy może ufać

jego słowom.

Zaskrzypiały drzwi i dziewczyna zerwała się na równe nogi. W drzwiach

ukazała się głowa taty.

- Tak mi się wydawało, że kogoś słyszę – powiedział z uśmiechem. – Co

robisz?

Milczała przez chwilę, próbując sobie przypomnieć, dlaczego właściwie

usiadła na werandzie.

- Patrzyłam na zachód słońca – powiedziała, zmuszając się do uśmiechu.

Tata westchnął i oparł się o framugę.

- Piękny, prawda?

Kiwnęła głową, próbując przełknąć grudę, którą poczuła w gardle.

- Jesteś ostatnio bardzo milcząca, Laurel – powiedział cicho. – Wszystko w

porządku?

- Stresuję się szkołą – skłamała. – Jest trudniej, niż myślałam.

- Jak sobie radzisz? – zapytał, siadając obok niej na stopniu.

- Dobrze, ale sporo mnie to kosztuje.

Uśmiechnął się i objął ją ramieniem. Zesztywniała, ale tata nie zauważył ani

jej reakcji, ani cienkich płatków pod tkaniną.

- Mamy mnóstwo brzoskwiń, dodadzą ci energii – powiedział ze śmiechem.

- Dzięki, tato.

- Chodź do domu – poprosił. – Kolacja już prawie gotowa.

- Tato…

- Tak?

- Czy ja byłam w dzieciństwie… inna niż reszta dzieci?

Zobaczył jej minę, zatrzymał się, a potem znowu przysiadł obok niej.

- Co masz na myśli?

Pomyślała o tym, żeby mu wszystko powiedzieć, ale szybko zmieniła

zdanie. Najpierw musi się przekonać, co on wie.

- No, na przykład jeśli chodzi o jedzenie. Żadne znajome dziecko nie jadło

tak jak ja. Wszyscy uważają, że to dziwne.

- Faktycznie, jest trochę inaczej, ale nie znam nikogo, kto zjadałby tyle

owoców i warzyw – myślę, że to zdrowe. Ale chyba nie masz żadnych

Aprilynne Pike - Skrzydła Laurel - rozdział 09.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: