George Catherine - Wakacje w Wenecji.pdf - George Catherine - glinka7-1987

Tytuł oryginału: A Venetian Passion

Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2005

Harlequin Presents, 2005

Redaktor serii: Małgorzata Pogoda

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Opracowanie redakcyjne: Helena Burska

Korekta: Zofia Firek

Samolot z Londynu przyleciał punktualnie. Do-

menico Chiesa odnotował ten fakt jako jedyny plus

tego ranka. Gdyby ktokolwiek inny poprosił go o wyj

ście po gościa na lotnisko, na pewno by odmówił.

Teraz, w hali przylotów lotniska Marco Polo, ob

serwował w skupieniu strumień wysiadających, wy

patrując młodej, samotnie podróżującej blondyn

ki. W końcu udało mu się dostrzec drobną kobiecą

postać, w olbrzymim płóciennym kapeluszu i oku

larach przeciwsłonecznych, które zasłaniały jej pół

twarzy. Ciągnęła za sobą małą walizkę na kółkach.

To mogła być ona.

- Czy panna Green? - zagadnął, zastępując jej

drogę.

- Tak.

Podniosła na niego wzrok.

- Witam w Wenecji - powiedział z lekkim ukło

nem. - Jestem Domenico Chiesa z Grupy Forli.

Lorenzo Forli, dyrektor, prosił mnie, żebym po panią

wyszedł.

- Naprawdę? Jak to miło z jego strony. - Dziew

czyna uśmiechnęła się, zaskoczona.

Z mojej tym bardziej, pomyślał ze złością.

- Chodźmy - burknął i pociągnął ją za sobą

Enterprises sp. z o.o., Warszawa 2007

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji

części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane

w porozumieniu z Harlequin Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.

Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych

- żywych lub umarłych - jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy Wydawnictwa Harlequin

i znak serii Harlequin Światowe Zycie są zastrzeżone.

Arlekin - Wydawnictwo Harlequin Enterprises sp. z o.o.

00-975 Warszawa, ul. Rakowiecka 4

Skład i łamanie: COMPTEXT®, Warszawa

Printed in Spain by Litografia Roses, Barcelona

ISBN 978-83-238-5026-7

Indeks 389994

ŚWIATOWE ŻYCIE - 73

CATHERINE GEORGE

WAKACJE W WENECJI

w stronę kasy przy wyjściu. - Musi pani mieć bilet na

vaporetto. Autobus wodny Aligaluna linii 1 odpływa

za moment.

Kupił bilet i wcisnął jej w rękę razem z planem

wskazującym, jak dotrzeć z placu Świętego Marka do

hotelu.

- Locandę Verona powinna pani znaleźć bez tru

du - rzekł na zakończenie, jakby jak najszybciej

chciał się od niej uwolnić.

- Dziękuję. Do widzenia - odpowiedziała, uśmie

chając się grzecznie.

- Przykro mi... - zaczął, ale dziewczyna już nie

słuchała.

Ciągnąc swój bagaż, śpieszyła do przystani. Wy

glądało na to, że nie zależy jej na towarzystwie no

wego znajomego.

Dotknęło go to do żywego. Wyszedł z pracy, kiedy

był tam szczególnie potrzebny; poświęcił jej swój

cenny czas, a ta młoda dama najwyraźniej tego nie

doceniła.

Tłumiąc gniew, wezwał wodną taksówkę, żeby

jak najszybciej wrócić do pracy.

Laura tymczasem, zupełnie nieświadoma emocji,

jakie wzbudziła, z podziwem śledziła trasę łodzi.

Była szczerze wdzięczna Forlemu za zorganizowanie

jej pobytu w Wenecji. Z przewodnika wiedziała, że ta

właśnie łódź płynie Canale Grande powoli, aby dać

turystom czas na podziwianie mijanej architektury.

Usiadła więc wygodnie, chłonąc wspaniale widoki

i starając się nie stracić ani sekundy ze swego krót

kiego pobytu w Wenecji. Wzdłuż kanału przesuwały

się tymczasem kolejne palazzo, o delikatnej, niemal

koronkowej architekturze.

Laura nigdy przedtem nie była w Wenecji, a nie

odparcie towarzyszyło jej wrażenie, że wszystko to

już kiedyś widziała. To uczucie déjà vu było oczywi

ście skutkiem wszechobecnych mediów. Żadne mia

sto na świecie nie było bowiem tak często filmowane

i fotografowane jak Wenecja.

Jej podniecenie wzrosło na widok słynnej wieży

z zegarem wznoszącej się nad placem Świętego

Marka. I kiedy tylko łódź przybiła do brzegu, Laura

jako jedna z pierwszych wysiadła i podziwiała ko

lumnę z lwem. Zachwycił ją orientalny przepych

Bazyliki Świętego Marka i najchętniej natychmiast

wmieszałaby się w różnobarwny i wielojęzyczny

tłum turystów i zaczęła zwiedzanie, lecz przedtem

musiała jednak znaleźć Locanda Verona. Znajomość

włoskiego wyniosła ze szkoły i nigdy jeszcze nie

miała okazji wykorzystać jej w praktyce. Nie miała

jednak wątpliwości, że jeśli nawet zapyta o drogę,

to i tak nie będzie w stanie zrozumieć odpowiedzi.

Musiała poradzić sobie sama, z pomocą planu i zdaw

kowych informacji pana Chiesy.

Poprawiła na ramieniu płócienną torbę i, ciągnąc

walizkę na kółkach, przeciskała się wśród turystów

i gołębi na drugą stronę wielkiego, zdobnego kruż

gankami placu. Miała przejść przez słynną Mecerie,

gdzie sklepy kusiły turystów aż do Rialto. Wiedziała

z grubsza, że jej hotel znajduje się gdzieś poza

plątaniną wąziutkich uliczek zwanych calles, tam

gdzie kanały poprzecinane są słynnymi weneckimi

CATHERINE GEORGE

WAKACJE W WENECJI

mostami. I rzeczywiście, po dwóch nieudanych podej

ściach, znalazła most, który doprowadził ją wprost

pod drzwi hotelu.

Locanda Verona okazała się małym pensjonatem

o ścianach w kolorze ochry, charakterystycznych

weneckich oknach i, co Laurę szczególnie ucieszyło,

zaskakująco przystępnych cenach jak na okolice pla

cu Świętego Marka.

Po upale panującym na zewnątrz szczególnie miło

było wejść do chłodnego, wysoko sklepionego holu.

Za biurkiem recepcji siedziała tam sympatyczna ko

bieta, która przedstawiła się jako Maddalena Rossi,

żona właściciela. Po załatwieniu rutynowych formal

ności zaprowadziła Laurę do pokoju na najwyższym

piętrze.

- Pokój jest mały, ale ma pani własną łazienkę,

panno Green - oświadczyła signora Rossi, wpusz

czając ją do środka. - Mam nadzieję, że będzie tu

pani wygodnie.

- Na pewno! - wykrzyknęła Laura z entuzjaz

mem, na widok belkowanego sufitu, reprodukcji Bo-

ticellego na ścianie i nieskazitelnie czystego łóżka.

Signora Rossi z dumą otworzyła dwuskrzydłowe

oszklone drzwi, wychodzące na ukwiecony dach.

W dole rozpościerał się wspaniały widok: domki jak

z obrazka i mieniący się granatowo kanał.

Laura westchnęła z podziwu, a signora przypo

mniała jej tylko, że pensjonat nie oferuje posiłków,

natomiast jest wiele miejsc, gdzie można coś zjeść,

a wszelkie informacje otrzymać można w recepcji.

Laura najpierw zadzwoniła do matki z informacją,

że dojechała szczęśliwie, a potem w błyskawicznym

tempie doprowadziła się do porządku. Wzięła prysz

nic, wymodelowała włosy lokówką i wprawnie zrobi

ła makijaż. Ubrana w prostą czarną sukienkę, którą

specjalnie zabrała na okazję samotnych wyjść w We

necji, zeszła na dół. Powiedziała, dokąd idzie i,

zostawiwszy klucz w recepcji, wyruszyła do miasta.

Natychmiast ogarnął ją gwar i ciepło letniego wie

czoru. Przeszła przez most nad kanałem i plątaniną

malowniczych uliczek wędrowała w stronę słynnej

„Cafe Florian", gdzie, jak wiedziała, można było

posiedzieć i za cenę kawy czy kieliszka wina po

słuchać koncertu w wykonaniu miejscowej orkiestry.

Tym razem jednak, dla uczczenia swego pobytu

w Wenecji, Laura miała zamiar coś zjeść, bez wzglę

du na cenę.

Kelner zaprowadził ją do stolika w kawiarnia

nym ogródku, a ona, posługując się swym szkol

nym włoskim, który ćwiczyła przez całą drogę

z hotelu, zamówiła wodę mineralną i kanapkę z se

rem i szynką. Pomyślała, że później może zaszaleje

i zamówi jeszcze kawę, ale na razie wystarczało

jej, że tu jest i chłonie piękno tego wyjątkowego

miejsca.

Siedziała przy stoliku i jedząc, obserwowała

przesuwający się koło niej barwny, wielojęzyczny

tłum. Była tak tym pochłonięta, że w pierwszej

chwili nie usłyszała, jak tuż obok ktoś wymówił jej

nazwisko.

- Panna Green? - powtórzył niski męski głos.

- Buona sera.

CATHERINE GEORGE

WAKACJE W WENECJI

Laura odwróciła się gwałtownie i ujrzała Domeni

ca Chiese, który jej się przyglądał.

- Dobry wieczór - odpowiedziała zaskoczona.

_ Mężczyzna uśmiechał się ciepło, co stanowiło

spory kontrast z niecierpliwością i opryskliwością,

jakie zademonstrował na lotnisku.

- Najpierw zajrzałem do hotelu - wyjaśnił. - Si

gnora Rossi powiedziała mi, że tu mogę panią zna

leźć. Mam nadzieję, że jest pani zadowolona z po

koju?

Zapewniła go, że tak. Dopiero teraz zwróciła

uwagę, jak przystojnym mężczyzną jest jej rozmów

ca. Domenico Chiesa był szeroki w ramionach

i szczupły w biodrach, znakomicie ostrzyżony

i doskonale ubrany. A ponieważ nie miał teraz na

nosie ciemnych okularów, zauważyła głęboki błę

kit jego oczu i wyraz niekłamanego zadowolenia

z siebie.

- Byłam tak pochłonięta obserwowaniem placu,

że pana nie zauważyłam - powiedziała.

- A ja panią przestraszyłem. Więc, w drodze

rekompensaty, czy mogę pani zaproponować kawę

albo kieliszek wina?

Laura zawahała się przez moment, a potem pomy

ślała: czemu nie?

- Dziękuję - rzekła. - Miałabym ochotę na caffè

macchiato, jeśli można.

- Pani akcent jest czarujący - powiedział, przy

siadając się do niej. Przedtem jednak zapytał: - Per

messo!

Nie miała innego wyjścia, musiała się zgodzić.

Ale czy jakakolwiek kobieta przy zdrowych zmys

łach odrzuciłaby towarzystwo tak czarującego męż

czyzny? Szczególnie w piękny, księżycowy wieczór,

kiedy jest sama, a obok gra muzyka?

- A więc jakie są pani pierwsze wrażenia

z Wenecji? - zapytał, kiedy kelner przyniósł im

kawę,

Laura rozejrzała się po rozjarzonym światłami,

pełnym życia Piazza San Marco.

- Widziałam to już niezliczoną ilość razy w kinie

i w telewizji, a mimo to Wenecja na żywo zapiera

dech.

- Cieszę się, że moje miasto się pani podoba.

- Trudno, żeby było inaczej - westchnęła, popija

jąc kawę. - Przyjaciółka radziła mi, żeby najpierw

przyjść tutaj.

- Dobry pomysł - przyznał. - Ale proszę mówić

do mnie Domenico.

- Dobrze. Ja mam na imię Laura - uśmiechnęła

się w odpowiedzi.

- A jakie masz plany na jutro, Lauro?

- Chciałabym sobie pochodzić po twoim niezwy

kłym mieście i zwiedzać.

- Jeszcze kawy?

- Była znakomita, ale już dziękuję.

- Ale nie odmówisz mi kieliszka proseccol

Znów musiała się zgodzić. Uspokoiła się jednak

w duchu, że Domenico działa zapewne w myśl pole

ceń swego zwierzchnika. Fen wspominała, że Loren-

zo wyznaczy kogoś, kto pomoże jej jak najlepiej

zorganizować te krótkie wakacje. Chociaż trudno

CATHERINE GEORGE

WAKACJE W WENECJI

było sobie wyobrazić, że Domenico Chiesa jest czyim-

kolwiek podwładnym, tyle miał w sobie dumy i pew

ności siebie.

- Salute! - powiedział, wznosząc kieliszek. - Czy

dobrze znasz signora Forli?

- Widziałam go dwa razy u mojej przyjaciółki.

Jest mężem jej siostry. A ty mieszkasz w Wenecji?

- Od urodzenia. A gdzie ty mieszkasz?

- Mój dom rodzinny jest w Gloucester, ale pracu

ję i mieszkam w Londynie.

- A co robisz? - zapytał i z ujmującym zaintere

sowaniem słuchał, jak opowiadała o pracy analityka

Banku Inwestycyjnego Docklands.

- Jestem pod wrażeniem - rzekł, dopijając wino;

potem z westchnieniem podniósł się z miejsca. Mu

siał wracać do swych obowiązków.

Laura została, żeby posłuchać orkiestry.

- Dzięki za kawę i wino - rzekła na pożegnanie.

- Buona sera, Laura - ukłonił się i odszedł.

- Dobranoc - odpowiedziała i z lekkim rozbawie

niem patrzyła, jak odchodził.

Domenico Chiesa miał w sobie jakąś typową dla

włoskich mężczyzn butną arogancję; zdążyła to już

zaobserwować. Jednak nie odbierało mu to wrodzo

nego czaru i wdzięku.

Wezwała kelnera, bo zgubiła gdzieś swój rachunek.

- // conto, per favore? - zapytała.

- Scusa? - Kelner był zdziwiony.

Myślała, że nie zrozumiał, przeszła więc na an

gielski, lecz okazało się, że rachunek został już

w całości zapłacony.

Zaskoczona, dała kelnerowi napiwek i powoli

pomaszerowała w kierunku swego hotelu.

Następnego dnia obudziła się wcześnie i wpat

rując się w plamy słońca na ciemnych belkach sufitu,

nie bardzo mogła sobie przypomnieć, gdzie się znaj

duje. Naraz się uśmiechnęła. W Wenecji! Wyskoczy

ła z łóżka i przeciągnęła się błogo, patrząc na wspa

niały widok za oknem.

Przede wszystkim musiała pomyśleć o śniadaniu.

To, co zjadła poprzedniego wieczoru, z trudem mog

łoby udawać kolację, a głód dawał już o sobie znać.

Miała wyrzuty sumienia, że Domenico za nią

zapłacił, z drugiej strony jednak, jego wygląd wska

zywał, że dobrze zarabia, więc z pewnością było go

na to stać. Może zresztą działał w imieniu Lorenza

Forli i miał na to fundusze?

Zeszła na dół w dżinsach i białej koszulce; zapyta

ła signorę Rossi, gdzie najlepiej iść na śniadanie

i zaraz znalazła mały, przytulny bar. Zamówiła kawę

i croissanta z migdałami. Jedząc, pilnie studiowała

swój przewodnik. Postanowiła, że pochodzi po skle

pach i rozejrzy się po stoiskach z pamiątkami, bo

musiała przecież kupić jakieś prezenty. Podchodziła

do tego metodycznie, jej zasoby finansowe były dość

ograniczone.

Przedpołudnie okazało się wyczerpujące. Wraca

jąc, zjadła coś na stojąco w jakimś barze, bo prze

czytała w przewodniku, że wtedy mniej się płaci, niż

siedząc przy stoliku. Po powrocie do hotelu nie miała

już siły na nic, wzięła więc prysznic i położyła się

z książką.

George Catherine - Wakacje w Wenecji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: