J.R.R. Tolkien - Władca Pierścieni Tom 2.pdf - Książki - Beridok

J.R.R. Tolkien

Władca Pier cienia

Dwie Wie e

Synopsis

Oto druga cz trylogii „Władca Pier cieni”.

Cz pierwsza - zatytułowana „Wyprawa” - opowiada, jak Gandalf Szary

odkrył, e Pier cie , znajduj cy si w posiadaniu hobbita Froda, jest tym

Jedynym, którzy rz dzi wszystkimi Pier cieniami Władzy; jak Frodo i jego

przyjaciele uciekli z rodzinnego, cichego Shire’u, cigani przez straszliwych

Czarnych Je d ców Mordoru, a w ko cu, dzi ki pomocy Aragorna, Stra nika z

Eriadoru, przezwyci yli miertelne niebezpiecze stwo i dotarli do domu Elronda

w dolinie Rivendell.

W Rivendell odbyła si Wielka Narada, na której postanowiono, e trzeba

zniszczy Pier cie , Froda za mianowano powiernikiem Pier cienia. Wybrano

te wówczas o miu towarzyszy, którzy mieli Frodowi pomóc w jego misji, miał

bowiem podj prób przedarcia si do Mordoru w gł b nieprzyjacielskiego

kraju i odnale Gór Przeznaczenia, poniewa tylko tam mo na było zniszczy

Pier cie . Do dru yny nale ał Aragorn i Boromir, syn władcy Gondoru - dwaj

przedstawiciele ludzi; Legolas, syn króla le nych elfów z Mrocznej Puszczy;

Gimli, syn Gloina spod Samotnej Góry - krasnolud; Frodo za swym sług Samem

oraz dwoma młodymi krewniakami, Peregrinem i Meriadokiem - hobbici,

wreszcie - Gandalf Szary, czarodziej.

Dru yna wyruszyła tajemnie z Rivendell, dotarła stamt d daleko na północ,

musiała jednak zawróci z wysokiej przeł czy Karadhrasu, niemo liwej zim do

przebycia; Gandalf, szukaj c drogi pod górami, poprowadził o miu przyjaciół

przez ukryt w skale bram do olbrzymich kopal Morii, lecz w walce z

potworem podziemi run ł w czarn otchła . Przewodnictwo obj ł wówczas

Aragorn, który okazał si potomkiem dawnych królów zachodu, i wywiódłszy

dru yn przez Wschodni Bram Morii skierował j do krainy elfów Lorien, a

potem w łodziach z biegiem Wielkiej Rzeki Anduiny a do wodogrzmotów

Rauros. W drowcy ju spostrzegli wtedy, e s ledzeni przez szpiegów

Nieprzyjaciela i e tropi ich Gollum - stwór, który ongi posiadał Pier cie i nie

przestał go po da .

Dru yna nie mogła dłu ej odwleka decyzji, czy i na wschód, do Mordoru,

czy te wraz z Boromirem na odsiecz stolicy Gondoru, Minas Tirith, zagro onej

wojn , czy te rozdzieli si na dwie grupy. Kiedy stało si jasne, e powiernik

Pier cienia nie odst pi od swego beznadziejnego przedsi wzi cia i pójdzie dalej,

a do nieprzyjacielskiego kraju, Boromis spróbował wydrze Frodowi Pier cie

przemoc . Pierwsza cz trylogii ko czy si wła nie tym upadkiem Boromira,

skuszonego przez zły czar Pier cienia, ucieczk i znikni ciem Froda oraz Sama,

rozbiciem dru yny, napadni tej znienacka przez orków, w ród których prócz

ołnierzy Czarnego Władcy Mordoru byli równie podwładni zdrajcy Sarumana

z Isengardu. Zdawa by si mogło, e sprawa powiernika Pier cienia jest ju

ostatecznie przegrana.

Z drugiej cz ci pod tytułem „Dwie Wie e” dowiemy si o losach

poszczególnych członków dru yny od chwili jej rozproszenia a do nadej cia

wielkich Ciemno ci i wybuchu Wojny o Pier cie - o której opowie cz trzecia i

ostatnia.

Po egnanie Boromira

Rozdział 1

Aragorn spiesznie wspinał si na wzgórze. Od czasu do czasu schylał si

badaj c grunt. Hobbici maj lekki chód i niełatwo nawet Stra nikowi odszuka

ich trop, lecz nie opodal szczytu potok przecinał cie k i na wilgotnej ziemi

Aragorn wypatrzył to, czego szukał.

- A wi c dobrze odczytałem lady - rzekł sobie. - Frodo wspi ł si na szczyt

wzgórza. Ciekawe, co stamt d zobaczył? Wrócił jednak t sam drog i zszedł na

dół.

Aragorn zawahał si : miał ochot tak e doj na szczyt, spodziewaj c si , e

dostrze e z góry co , co mu ułatwi trudny wybór dalszej drogi, ale czas naglił.

Decyduj c si błyskawicznie, skoczył naprzód, wbiegł na szczyt po ogromnych

kamiennych płytach i schodami na stra nic . Siadł w niej i z wysoka spojrzał na

wiat. Lecz sło ce zdawało si przy mione, ziemia daleka i osnuta mgł . Powiódł

wzrokiem wkoło - od północy do północy - nie zobaczył jednak nic prócz

odległych gór i gdzie , w dali, ogromnego ptaka, jak gdyby orła, z wolna

zataczaj cego w powietrzu szerokie kr gi i zni aj cego si ku ziemi.

Kiedy tak patrzał, czujny jego słuch złowił jaki gwar dochodz cy z lasów

poło onych w dole, na zachodnim brzegu rzeki. Aragorn spr ył si cały:

dosłyszał krzyki i ze zgroz rozró nił mi dzy nimi ochrypłe głosy orków. Nagle

gł bokim tonem zagrał róg, a jego wołanie odbite od gór rozniosło si echem po

zapadlinach tak pot nie, e zagłuszyło grzmot wodospadu.

- Róg Boromira! - krzykn ł Aragorn. - Wzywa na pomoc! - Zeskoczył ze

stra nicy i p dem pu cił si cie k w dół. - Biada! Zły los prze laduje mnie

dzisiaj, cokolwiek podejmuj - zawodzi. Gdzie jest Sam?

Im ni ej zbiegał, tym wyra niej słyszał wrzaw , lecz głos rogu z ka d chwil

słabł i zdawał si coraz bardziej rozpaczliwy. naraz wrzask orków buchn ł

przera liwie i dziko, a róg umilkł. Aragorn był ju na ostatnim tarasie zbocza,

nim jednak znalazł si u stóp wzgórza, wszystko przycichło, a gdy Stra nik

skr ciwszy w lewo p dził w stron , sk d dobiegały głosy - zgiełk ju si cofał i

oddalał, a w ko cu Aragorn nic ju nie mógł dosłysze . Dobył miecza i z

okrzykiem: „Elendil! Elendil!” p dem pomkn ł przez las. O jak mil od Parth

Galen, na polance nie opodal jeziora znalazł Boromira. Rycerz siedział oparty

plecami o pie olbrzymiego drzewa, jakby odpoczywaj c. Lecz Aragorn dostrzegł

kilka czarnopiórych strzał tkwi cych w jego piersi; Boromir nie wypu cił z r ki

miecza, ostrze było jednak strzaskane tu pod r koje ci , a róg, p kni ty na

dwoje, le ał obok na ziemi. Dokoła i u stóp rycerza pi trzyły si trupy orków.

Aragorn przykl kł. Boromir odemkn ł oczy. Zmagał si z sob chwil , nim w

ko cu zdołał szepn :

- Próbowałem odebra Frodowi Pier cie . ałuj ... Spłaciłem dług. - Powiódł

wzrokiem po trupach nieprzyjaciół: padło ich co najmniej dwudziestu z jego r ki.

- Zabrali ich... niziołków. Orkowie porwali. My l , e jednak yj . Zwi zali ich... -

Umilkł i zm czone powieki opadły mu na oczy. Przemówił jednak znowu: -

egnaj, Aragornie. Id do Minas Tirith, ocal mój kraj. Ja przegrałem...

- Nie! - rzekł Aragorn ujmuj c go za r k i całuj c w czoło. - Zwyci yłe ,

Boromirze. mało kto odniósł równie wielkie zwyci stwo. B d spokojny. Minas

Tirith nie zginie.

Boromir u miechn ł si słabo.

- Któr dy tamci poszli? Czy Frodo był z nimi? - spytał Aragorn.

Lecz Boromir nie powiedział ju nic wi cej.

- Biada! - zawołał Aragorn. - Tak poległ spadkobierca Denethora,

władaj cego Wie Czat. Jak e gorzki koniec! Nasza dru yna rozbita. To ja

przegrałem. Zawiodłem ufno , któr we mnie pokładał Gandalf. Có poczn

teraz? Boromir zobowi zał mnie, ebym poszedł do Minas Tirith, a moje serce

tego samego pragnie. Ale gdzie jest Pier cie , gdzie jego powiernik? Jak e mam

go odnale , jak ocali nasz spraw od kl ski?

Kl czał czas jaki i pochylony płakał, wci jeszcze ciskaj c r k Boromira.

Tak go zastali Legolas i Gimli. Zeszli cichcem z zachodnich stoków wzgórza,

czaj c si w ród drzew jak na łowach. Gimli trzymał w pogotowiu topór, Legolas

- długi sztylet, bo strzał ju zabrakło w kołczanie. Kiedy wychyn li na polan ,

zatrzymali si zdumieni; stali chwil skłaniaj c w bólu głowy, od razu bowiem

zrozumieli, co si tutaj rozegrało.

- Niestety! - powiedział Legolas zbli aj c si do Aragorna. - cigali my po

lesie orków i niejednego ubili my, lecz widz , e tu byliby my potrzebniejsi.

Zawrócili my, kiedy nas doszedł głos rogu, za pó no jednak! Obawiam si , e

jeste ranny miertelnie.

- Boromir poległ - rzekł Aragorn. - Ja jestem nietkni ty, bo mnie tutaj nie

było przy nim. Padł w obronie hobbitów, kiedy ja byłem daleko, na szczycie

wzgórza.

- W obronie hobbitów? - krzykn ł Gimli. - Gdzie tedy s ? Gdzie Frodo?

- Nie wiem - odparł ze znu eniem Aragorn. - Boromir przed mierci

powiedział mi, e ich orkowie pojmali. Przypuszczał, e s jeszcze ywi. Wysłałem

go za Meriadokiem i Pippinem. Nie zapytałem zrazu, czy Frodo i Sam byli tutaj

równie , za pó no o tym pomy lałem. Wszystko, cokolwiek dzisiaj

podejmowałem, obracało si na złe. Có teraz zrobimy?

- Przede wszystkim przystoi nam pogrzeba towarzysza - rzekł Legolas. - Nie

godzi si zostawia go jak padlin mi dzy cierwem orków.

- Musimy si jednak pospieszy - zauwa ył Gimli. - Boromir nie chciałby nas

zatrzyma . Trzeba ciga orków, je eli została nadzieja, e który z naszych

druhów yje, chocia w niewoli.

- Ale nie wiemy, czy powiernik Pier cienia jest z nimi, czy nie - odezwał si

Aragorn. - Mamy wi c go opu ci ? Czy raczej jego najpierw szuka ? Ci ki to

wybór.

- Zacznijmy od pierwszego obowi zku - powiedział Legolas. - nie ma czasu ani

narz dzi, by pogrzeba przyjaciela jak nale y i usypa mu mogił . Mogliby my

jednak zbudowa kamienny kurhan.

- Długa i ci ka praca! kamienie trzeba by nosi a znad rzeki - stwierdził

Gimli.

- Złó my go wi c w łodzi wraz z jego or em i broni pobitych przez niego

wrogów - rzekł Aragorn. - Zepchniemy łód w wodogrzmoty Rauros, powierzymy

Boromira Anduinie. Rzeka Gondoru ustrze e przynajmniej jego ko ci od

sponiewierania przez nikczemne stwory.

Spiesznie przeszukali trupy orków zgarniaj c szable, połupane hełmy i tarcze

na stos.

- Spójrzcie! - zawołał Aragorn. - Oto mamy znamienne dowody! - Ze stosu

morderczych narz dzi wyci gn ł dwa no e, o klingach wyci tych w kształt li cia,

dziwerowanych w złote i czerwone wzory; szukał jeszcze chwil , a dobrał do

nich pochwy, czarne, wysadzane drobymi szkarłatnymi kamieniami. - Nie jest to

bro orków - powiedział. - musieli j nosi hobbici. Z pewno ci orkowie ograbili

je ców, lecz nie o mielili si zatrzyma tych sztyletów, bo si poznali, e to robota

Numenorejczyków, a na ostrzach wyryte s zakl cia zgubne dla Mordoru. A wi c

nasi przyjaciele, je eli nawet yj , s bezbronni. Wezm te bro , ufaj c przeciw

nadziei, e b d mógł j kiedy zwróci prawym wła cicielom.

- A ja - rzekł Legolas - pozbieram jak najwi cej strzał, bo kołczan mam pusty.

Znalazł w stosie or a i dokoła na ziemi sporo strzał nie uszkodzonych, o

drzewcu dłu szym ni miewaj strzały, którymi zazwyczaj posługuj si orkowie.

Przyjrzał im si uwa nie. Aragorn tymczasem, patrz c na pobitych nieprzyjaciół,

rzekł:

- Nie wszyscy z tych, co tutaj padli, pochodz z Mordoru. Znam na tyle orków

i rozmaite ich szczepy, by odró ni przybyszy z północy i z Gór Mglistych. Ale

widz prócz tego innych, nieznanych. Rynsztunek maj te zgoła niepodobny do

u ywanego przez orków.

Le eli rzeczywi cie w ród zabitych czterej goblini wi kszego ni przeci tni

orkowie wzrostu, smagłej cery, kosoocy, o t gich łydach i grubych łapach.

Uzbrojeni byli w krótkie, szerokie miecze, nie w krzywe szable, których orkowie

powszechnie u ywaj , łuki za mieli z cisowego drzewa, długo ci i kształtem

zbli one do ludzkich. Na tarczach widniało niezwykłe godło: drobna, biała dło

na czarnym polu; elazne hełmy zdobił nad czołem runiczny znak S, wykuty z

jakiego białego metalu.

- Nigdy jeszcze takich odznak nie spotkałem - powiedział Aragorn. - Co te

one mog znaczy ?

- S to inicjał Saurona - rzekł Gimli. - Nietrudno zgadn .

- Nie! - odparł Legolas. - Sauron nie u ywa alfabetu runicznego elfów.

- Nie u ywa te swego prawdziwego imienia i nie pozwala go wypisywa ani

wymawia - potwierdził Aragorn. - Biel zreszt nie jest jego barw . Orkowie na

słu bie w Barad-Dur maj za godło Czerwone Oko. - Chwil milczał w zadumie,

potem rzekł wreszcie: - Zgaduj , e to S jest liter Sarumana. Co złego knuje si

w Isengardzie, zachodnie kraje nie s ju bezpieczne. Sprawdziły si obawy

Gandalfa: zdrajca Saruman jakim sposobem dowiedział si o naszej wyprawie.

Zapewne wie tak e o nieszcz ciu Gandalfa. Mo e cigaj cy nas wrogowie z Morii

wymkn li si stra om elfów z Lorien albo te omin li te krain i dotarli do

Isengardu inn drog . Orkowie umiej szybko maszerowa . Zreszt Saruman ma

rozmaite sposoby zdobywania wiadomo ci. Czy pamietacie tamte ptaki?

- teraz nie ma czasu na rozwi zywanie zagadek - powiedział Gimli. -

Zabierzmy st d Boromira.

J.R.R. Tolkien - Władca Pierścieni Tom 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: