Greene Jennifer - Kobieta z wyspy.pdf - Greene Jennifer - glinka7-1987

Jennifer Greene

Kobieta z wyspy

R ozdział 1

Jarl otworzył puszkę piwa, ułoŜył się wygodnie na leŜaku i

wsunął na nos przeciwsłoneczne okulary.

PróŜnowanie naleŜało celebrować, lecz rzadko kto o tym

pamiętał. On jednak przygotował się do tego w sposób niezwykle

drobiazgowy. Czapeczka druŜyny Tygrysów z Detroit z roku, w

którym zdobyli puchar, była niezbędna, Ŝeby móc w pełni

rozkoszować się lenistwem, podobnie jak piętnastoletnie

obszarpane spodnie, gołe stopy i ułoŜenie ciała pod właściwym

kątem do słońca.

Nasunął na oczy czapkę, podniósł piwo do ust i badawczo

przyjrzał się swoim rozległym, niemal królewskim posiadłościom.

Piętnaście akrów otaczających zatoczkę w kształcie płatka kwiatu

naleŜało do niego. Większość terenów nad jeziorem Michigan

była latem zapełniona turystami, ale nie Clover.

Jarl mógł wreszcie odczuć urok prywatności, tak, jak czuł

zapach ściętej trawy i zielonych lasów za swoim domem. Woda

łagodnie pluskała, a czerwcowe słońce mocno przygrzewało.

Kilka białych chmur tańczyło na niebie. Woda była błękitna,

wystarczająco czysta, i chłodna, aby w jej nurtach kryły się

pstrągi.

Tym, co niezmiennie przyciągało jego uwagę, była owalna

wyspa pośrodku jeziora. Odkąd kupił ten kawałek gruntu,

opuszczona wysepka nie dawała mu spokoju. Widział jej

porośnięte wodorostami brzegi, a dalej karłowate drzewka. Mógł

teŜ dostrzec szczyt dachu całkiem potęŜnego budynku na

wschodnim krańcu wyspy. Maks ze sklepu wędkarskiego

powiedział mu kiedyś, Ŝe wyspa nie jest na sprzedaŜ. Przypomniał

teŜ sobie, Ŝe przed laty znajdował się na niej obóz skautów.

Musiała jednak do kogoś naleŜeć, chociaŜ Jarl nigdy nie

widział nikogo ani na niej, ani w pobliŜu. Zastanawiał się teŜ, czy

udałoby mu się przepłynąć tę odległość – z pewnością nie więcej,

niŜ milę – ale jezioro było lodowato zimne i skurcz mięśni groził

nawet doświadczonemu pływakowi. Mógł oczywiście

powiosłować, ale ten sposób nie dawał podobnej satysfakcji i nie

stanowił wyzwania.

Jednak w tej chwili jego umysł nie reagował na Ŝadne

wyzwania, pochłonięty był całkowicie smakowaniem lenistwa.

Dopijając resztę piwa, zamknął oczy w pełni świadom, Ŝe nudzi

się śmiertelnie. A przecieŜ inni ludzie spędzali tak całe wakacje.

PogrąŜali się w bezczynności, cieszyli się samotnością, spokojem

i bezruchem bez najmniejszych wyrzutów sumienia.

Nie opodal zabrzęczała pszczoła. Jarl stoczył krótki pojedynek

z tym Ŝółto-czarnym tłuściochem, który w końcu odfrunął w

kierunku dzikich bratków na skraju lasu.

Minęło siedem minut, a potem osiem. JuŜ prawie godzinę

pogrąŜa! się w bezruchu, kiedy usłyszał krzyk przeraŜonego

ptaka, a potem jeszcze jeden. Klnąc cicho wygramolił się z leŜaka,

gdyŜ w gruncie rzeczy miał juŜ dosyć siedzenia. Po raz kolejny

dobiegł go desperacki ptasi krzyk, lecz dopiero po paru chwilach

dostrzegł jasną, aksamitną plamę wśród liści zielonych krzaków.

Ptak był zdrowy, odŜywiony i całkiem dojrzały, tylko pazurki

zaplątały mu się beznadziejnie w oczka sieci rybackiej. Kiedy

padł na niego olbrzymi cień człowieka, zaczął się gwałtownie

szarpać, próbując ucieczki. Piski przybrały na sile, gdy Jarl

delikatnie przykrył go dłonią, odplątując uwięzione nóŜki. Z

przyczepionej do nich obrączki odczytał, Ŝe to gołąb pocztowy.

– Cicho, cicho – syknął. Ptak drŜał tak gwałtownie, Ŝe

utrudniało to rozplatanie siatki. JuŜ na pierwszy rzut oka widać

było, Ŝe chociaŜ gołąb był przeraŜony, nie miał Ŝadnych obraŜeń.

Jego piski rozlegały się w ciszy spokojnego popołudnia^

– Czy ty nie masz Ŝadnego instynktu? Jestem ostatnią osobą,

która mogłaby wyrządzić ci krzywdę. Za chwilę będziesz wolny.

Spokojnie, spokojnie...

Uwalnianie ptaka wymagało wielu pieszczotliwych gestów,

uspokajającej gadaniny i wreszcie uŜycia noŜyc. Gołąb z wyraźną

dezaprobatą potraktował noŜyce, lecz nie próbował dziobać Jarla,

co wskazywało na to, Ŝe był juŜ oswojony z ludźmi.

Jarl postawił ptaka na brzegu jeziora i wycofał się, obserwując

dalszy rozwój wydarzeń. Uśmiechnął się, widząc jego absolutną

obojętność. Ej, przecieŜ właśnie ocaliłem ci Ŝycie, głupku,

pomyślał. Gołąb zatrzepotał skrzydełkami, napuszył się jak

zarozumiała arystokratka, pogrzebał chwilę w piasku i wreszcie

odleciał.

MruŜąc oczy przed słońcem Jarl patrzył, jak ptak wzbija się w

górę. Ciekawość wzrosła, kiedy dostrzegł, Ŝe leci prosto w

kierunku tajemniczej wyspy. Wprawdzie opuszczona wyspa

mogła być idealnym miejscem dla dzikiego ptactwa, ale gołąb nie

był przecieŜ dziki. Co prawda Jarl nie znał się na pocztowych

gołębiach, ale wydawało mu się, Ŝe oswojony ptak zawsze

zmierza w stronę domu.

ChociaŜ ptak juŜ dawno zniknął, Jarl nie mógł oderwać oczu

od wyspy. Wyglądało na to, Ŝe nic się tam nie zmieniło. Widział

zielone liście połyskujące w letnim słońcu, rozgrzany dach domu i

powykręcane drzewa brzoskwiniowe, uginające się pod cięŜarem

owoców. Ale ani śladu Ŝycia.

Odkrycie, dokąd poleciał ptak, nie było z pewnością

największym problemem, z jakim zetknął się w swoim Ŝyciu,

jednak nie dawało mu spokoju. Często małe, niewaŜne sprawy

dręczyły go równie silnie, jak powaŜne kłopoty.

Następnego ranka załadował na łódź niezbędny sprzęt i termos

z kawą, O tak wczesnej porze gęsta mgła wciąŜ spowijała okolice,

a nad jeziorem wznosiła się łagodna poświata. Był to czas na

łowienie pstrągów, jedno z najwaŜniejszych porannych zajęć

Jarla.

O ile dobrze pamiętał, na końcu wyspy znajdowała się

rozsypująca się przystań. Pamięć go nie zawiodła. Przystań wciąŜ

tam była, tak samo rozwalona, ale miejsce to było najlepsze do

zacumowania lodzi. Wiosła zaryły się w piaszczyste dno pięć

metrów od brzegu. PosłuŜył się jednym z nich, podciągając łódź

bliŜej, i wyskoczył na brzeg.

Lodowata woda zmoczyła mu dŜinsy do połowy łydki, zanim

jego nagie stopy zagłębiły się w piasku. Przywiązując linę,

pochylił głowę, a kiedy ją podniósł, ujrzał nagle stojące w

zaroślach dziecko. Ile ten malec miał lat? Trzy? Cztery? Był

drobny, z ciemnobrązową czupryną i niebieskimi oczami.

– Cześć – powiedział Jarl, chcąc zachęcić chłopca do

rozmowy. Dzieciak stał bez ruchu, powaŜny i niemy. Miał podarte

dŜinsy i ślad zaschniętej pasty na policzku. Był szczuplutki, wręcz

chudy, ogromne oczy zdawały się wypełniać prawie całą twarz.

Jarl uśmiechnął się.

– Mieszkasz na tej wyspie? Przyjechałeś tu z rodzicami? –

śadnej odpowiedzi. Jarl pokiwał głową, – Nie wolno ci

rozmawiać z obcymi, prawda? Ja mam trzydzieści trzy lata i

ciągle nie mogę przekonać się do rozmów z ludźmi, których nie

znam. Jest tu gdzieś twoja mama lub tata? Nie musisz

odpowiadać. WskaŜ mi tylko ręką lub głową, gdzie mogę ich

znaleźć.

Chłopiec zamiast odpowiedzi schylił się i podniósł zabawkę,

zniszczony, zardzewiały spychacz, który mocno przycisnął do

piersi.

– Ładny – powaŜnie powiedział Jarl. – Wygląda, jakby odwalił

mnóstwo cięŜkiej roboty.

śadnego ruchu głową, brak nawet cienia uśmiechu, tylko

kurczowy uścisk na metalowym spychaczu. Jarl gorączkowo

Greene Jennifer - Kobieta z wyspy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: