Steven Saylor-Roma Sub Rosa - 09 -Ostatnio widziany w Massilli.pdf - Steven Saylor - Joolka

STEVEN SAYLOR

Cykl ROMA SUB ROSA



tom 9

O STATNIO WIDZIANY W M ASSILII

Księgozbiór DiGG



2012

bi tu es colere mores Massiliensis postulas?

Nunc tu si vis subigitare me, probast occasio.

Plaut, Casina (963-964)



ROZDZIAŁ 1

zyste szaleństwo! - burknąłem pod nosem. - Przeczuwałem, Dawusie, że

nie powinniśmy zjeżdżać z drogi. To mi dopiero skrót!

- Ale, teściu, słyszałeś, co mówił ten gość w tawernie. Droga do Massilii jest

niebezpieczna. Massylczycy tkwią zamknięci w mieście, a wojska Cezara są

zbyt zajęte obleganiem, by zawracać sobie głowę patrolowaniem dróg. Galijscy

bandyci zupełnie się rozzuchwalili i napadają na każdego podróżnego.

- Przydałby się nam teraz jakiś galijski bandyta. Przynajmniej wskazałby

nam kierunek.

Topografia okolicy rzeczywiście mogła przyprawić o ból głowy. Stopniowo

zapuszczaliśmy się w długą i wąską dolinę, której urwiste zbocza

niedostrzegalnie rosły po obu stronach jak z wolna unoszące głowy kamienne

olbrzymy, a teraz znaleźliśmy się otoczeni zewsząd niemal pionowymi

ścianami bladych wapiennych skał. Środkiem doliny wił się strumyk, teraz,

pod koniec długiego i suchego lata, niemal doszczętnie wyschnięty. Jego

kamieniste brzegi porastały niskie drzewa. Nasze konie stąpały ostrożnie

między ostrymi kamieniami i poskręcanymi dziwacznie korzeniami grubości

męskiego ramienia. Posuwaliśmy się naprzód bardzo powoli.

Tego ranka wcześnie wyruszyliśmy z tawerny i za radą gospodarza szybko

porzuciliśmy płaską, szeroką, precyzyjnie ułożoną rzymską drogę. Powiedział

nam, że dopóki będziemy się trzymać kierunku południowego i jechać po

prostu w dół, ku morzu, nie możemy nie trafić do Massilii. Zwłaszcza że tylu

wokół niej żołnierzy Cezara. Teraz jednak, kiedy słońce zaczynało się chować

za zachodnią ścianę doliny, powoli nabierałem podejrzenia, że facet zrobił nam

brzydki kawał. Cienie między głazami robiły się coraz głębsze, a korzenie

drzew, dziko rozrzucone po skalistym podłożu, zdawały się żyć własnym

życiem. Coraz częściej miałem wrażenie, że kątem oka widzę splątane gromady

węży wijących się wśród skał. Konie najwyraźniej miały to samo złudzenie,

gdyż raz po raz parskały, wierzgały, a nawet usiłowały atakować korzenie

kopytami.

Nie wiedząc, jakim sposobem znaleźliśmy się w tej dolinie, tym bardziej nie

potrafiłem powiedzieć, jak z niej wyjechać. Próbowałem się zorientować w

terenie (i w ten sposób dodać sobie ducha) - słońce zniknęło za urwiskiem po

naszej prawej ręce, dolina więc prowadzi nas na południe. Jedziemy w dół

strumyka, a zatem, prawdopodobnie, ku morzu. Na południe i w stronę morza,

- C

czyli dokładnie według wskazówek karczmarza. Ale gdzie, na Hades, jesteśmy?

Gdzie jest Massilia i obozująca pod nią armia Cezara? I jak mamy się wydostać

z tego kamiennego jaru? Najwyższe partie wschodniej ściany wąwozu

oświetlało teraz zachodzące słońce, barwiąc ich kredową biel krwistą

czerwienią. Odbity blask aż mnie oślepiał. Kiedy przymknąłem oczy, cienie

wokół nas wydały mi się jeszcze głębsze, a szemrząca po kamieniach woda

przybrała czarny kolor. Przez dolinę niosło się tchnienie ciepłego wiatru.

Obraz i dźwięki stały się niepewne i nierzeczywiste; w szumie liści słyszałem

ludzkie sapanie lub syk węży. Wśród skał zaczęły majaczyć dziwne zjawy:

wykrzywione twarze, poskręcane ciała, dziwaczne postacie, które równie

szybko się rozpływały. Pomimo ciepłego powiewu poczułem dreszcz. Jadący

obok mnie Dawus pogwizdywał melodię, którą poprzedniego wieczoru

śpiewał w tawernie wędrowny galijski pieśniarz. Po raz kolejny w ciągu

dwudziestu jeden dni naszej podróży z Rzymu zacząłem się zastanawiać, czy

mój niewzruszony zięć rzeczywiście nie czuje ani trochę strachu, czy po prostu

brak mu wyobraźni.

Nagle aż się wzdrygnąłem. Musiałem też ściągnąć wodze i wydać jakiś

okrzyk, ponieważ mój koń stanął jak wryty, a Dawus błyskawicznie dobył

miecza.

- Co się stało, teściu?

- Nic... - Zamrugałem, z lekka oszołomiony.

- Ale przecież...

- Nic się nie stało. Tylko... - Patrzyłem w mrok zalegający między głazami i

nisko zwisającymi gałęziami. Tam, wśród ulotnych zjaw i cieni, chyba ujrzałem

prawdziwą ludzką twarz i wpatrzone we mnie oczy. Oczy, które rozpoznałem...

- Co tam widziałeś, teściu?

- Wydawało mi się, że widzę człowieka.

Dawus wytężył wzrok, usiłując przebić ciemność.

- Bandytę? - spytał.

- Nie. Kogoś, kogo kiedyś znałem. Ale to byłoby... niemożliwe.

- Kto to był?

- Nazywał się Katylina.

- Ten buntownik? Ale przecież go zabito tak dawno temu! Byłem wtedy

jeszcze chłopcem.

- Nie tak znowu dawno, raptem trzynaście lat. - Westchnąłem. - Ale masz

rację. Katylina zginął w bitwie. Sam widziałem jego głowę... zatkniętą na tyce

przed namiotem wodza, który go pokonał.

- No, to nie mogłeś go widzieć tu dzisiaj, prawda? - W głosie Dawusa

zabrzmiała nutka niepewności.

- Oczywiście, że nie. Wieczorne światło, cienie liści na kamieniach,

wyobraźnia starego człowieka... - Odchrząknąłem. - Wiele o nim myślałem

Steven Saylor-Roma Sub Rosa - 09 -Ostatnio widziany w Massilli.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: