Święty zdrajca - rozdział 4.pdf - 1. Święty zdrajca - pawcio93

ROZDZIAŁ IV

Ciemność i ból. Do tego stopniowo zwężał się świat dla Barsufa.

Co kilka sekund słyszał w ciemności różne głosy w wielu językach.

Nagle zrobiło się jasno. Barsuf przez kilka minut nic nie widział.

Widok, który w końcu zobaczył, zmroził mu krew w żyłach. Był w

Niebie. Wszędzie, gdziekolwiek by nie spojrzał były niezliczone ilości

domów i jeszcze więcej niż domów było tam drzew. Po prawej

stronie wznosił się ogromny pałac, w którym mieszkał Bóg i

najbardziej zasłużeni spośród jego sług.

Jego uszy zostały porażone dźwiękiem trąb. W mieszańcu coś

drgnęło. Raz w życiu słyszał ten dźwięk i nie zapowiadał on wtedy nic

dobrego. Zaczął biec w stronę wzgórza, na którym zebrali się wszyscy

mieszkańcy Nieba. Barsuf dopiero u podstawy góry zdał sobie sprawę

z tego, że nie biegł, lecz unosił się kilka centymetrów nad ziemią.

Płynął w górę, przenikając przez kolejne zastępy aniołów. Na szczycie

zatrzymał się jak wryty. Barsuf patrzył na siebie, młodszego o trzy

tysiące lat, ale wciąż z takimi samymi cechami wyglądu. Czarne włosy

miał związane w niewielki kucyk, równie czarne włosy patrzyły przed

siebie a ciemniejsza niż teraz cera perliła się od potu. Jedyne co

różniło oryginał od wspomnienia, to posiadanie przez młodszego

Barsufa szarych skrzydeł.

Tłum zaczął głośno krzyczeć, gdy do kręgu wprowadzono

kobietę o płomiennie rudych włosach, równie ciemnych oczach jakie

miał mieszaniec i z wieloma innymi cechami, jakie Barsuf dostrzegał

w swojej osobie. Tak jak jego twarz, jej twarz nie zdradzała żadnych

emocji, szła w podobny sposób jak on. W lewej dłoni trzymała mocno

różaniec. Białe skrzydła zlewały się barwą z jej tuniką. Dwa anioły

uzbrojone w włócznie odprowadziły ją do syna, po czym odsunęły się.

Matka padła obok mieszańca na kolana i przytuliła go.

- Co się dzieje mamo?

- Ciii… Będzie dobrze skarbie – mówiła do niego matka rozkładając

skrzydła. Zasłoniła go nimi i wcisnęła w jego małą dłoń różaniec, który

wcześniej trzymała. – Nie płacz, jeszcze się spotkamy. – dodała

wstając.

Młodszy mieszaniec również wstał. Złapał matkę za rękę i

obserwował wszystkich, którzy stali najbliżej. W Niebie znów zapadła

cisza.

Z powietrza doszedł do nich szum skrzydeł. Barsuf wiedział kto

nadlatuje. Po chwili przed nim wylądowało siedmiu archaniołów.

Każdy w ciężkiej zbroi i z bronią przy boku. Po zachowaniu wszystkich

wokół wywnioskował, że moc jaką dysponowali razem, przerażała ich.

Grymas jaki dostrzegł na twarzy swojego młodszego wcielenia,

upewnił go w tym przekonaniu.

Będący pośrodku archaniołów mężczyzna ponownie wzniósł się

w powietrze i zawisnął pół metra nad ziemią. Mieszaniec wiedział, że

był to najsilniejszy spośród nich, Michał.

- Drodzy bracia i siostry! Zebraliśmy się tutaj, by oczyściś naszą ziemię

z ostatków rewolucji, którą zdławiliśmy w minionym roku. Nasza

siostra, Laina okazała się wybranką jednego z Upadłych, czego owoc

widzimy tutaj – wskazał na posiadającego skrzydła Barsufa i dobył

miecza. Ostrze broni zapłonęło jasnym ogniem. – Gabrielu, odczytaj

zarzuty, jakie zostały postawione naszej siostrze i następnie wydaj

wyrok.

Stojący najbliżej ducha Barsufa archanioł zrobił krok do przodu,

rozwinął pergamin i zaczął czytać:

- Laina, córka Hoszkana i Emmany, została oskarżona o spółkowanie z

diabłem, pomaganie buntownikom w czasie rewolucji, zabójstwo

trzech innych aniołów i urodzenie dziecka, które ma w sobie krew

świętych, jak i plugawych Upadłych. Jedyną karą, jaką można jej

wymierzyć, jest spalenie jej i wiara w to, że wtedy jej dusza zostanie

uwolniona a grzechy spłoną pośród tych świętych płomieni.

Natomiast Barsuf, syn Lainy u jednego spośród tych, którzy dla nas

umarli, zostaje skazany na to samo, na co zostali skazani inni

posiadacze złej krwi. Zostanie pozbawiony skrzydeł i dożywotnie

wypędzony z domu Ojca. Wyrok na Lainie zostanie wykonany przez

archanioła Rafała, zaś katem Barsufa będzie archanioł Uriel. Na

świadków przed Bogiem zostają powołani archaniołowie Barachiel,

Seatiel i Jehudiel oraz wy wszyscy, którzy tu się zebraliście. – Gabriel

skończył mówić i nakreślił w powietrzu znak krzyża. Zrobił krok do

tyłu i czekał na przebieg egzekucji.

Po kilku minutach ciszy i czekania do uszu wszystkich zebranych

doszedł dźwięk płaczu. Starszy Barsuf spojrzał na wspomnienie swojej

matki, która klęczała zalewając się łzami. Mniejszy mieszaniec

przytulił się do niej. Archanioł Michał wydał ręką kilka szybkich

komend i po chwili Barsuf został odciągnięty od matki przez jednego z

aniołów.

Jeden z archaniołów poruszył się. Zrobił dwa kroki do przodu.

Jego miodowe, krótkie włosy zdawały się płonąć w blasku słońca.

Podszedł do matki mieszańca i nakreślił na jej czole znak krzyża.

- Idź z Bogiem Laino, córko Hoszkana I emany, matko Barsufa –

powiedział wracając do szeregu. Pstryknął palcami i Laina stanęła w

białych płomieniach. Umarła w ciągu kilkunastu sekund, w całkowitej

ciszy.

Następnie uszy wszystkich istot niebiańskich zostały

zaatakowane przez wysoki krzyk. Barsuf zobaczył jak kolejny z

archaniołów o krótkich, kręconych, czarnych włosach, trzyma jego

lewe skrzydło w ręce. Odrzucił je, położył stopę na plecach dziecka i

złapał je za prawe skrzydło. Szarpnął mocno i ciało Barsufa zostało z

łatwością pozbawione kolejnego fragmentu wraz z dodatkowymi

kawałkami jego mięśni.

Wszystko nagle zniknęło, jednak Barsuf wciąż słyszał w uszach

swój własny krzyk.

- Dziś ja będę z tobą trenował, gówniarzu – zimny głos sprawił, że

mieszaniec wzdrygnął się.

Przed jego oczami pojawiła się jaskinia oświetlona ogniskiem.

- Wstawaj, nie mamy całej wieczności na trening!

Z ciemności wyszedł wysoki, szczupły mężczyzna o nienaturalnie

bladej cerze. Dłonią potarł łyse czoło i podszedł do nastoletniego

chłopaka, który siedział przy ścianie, ubrany jedynie w spodnie.

- Dlaczego nie przyszedł pan Samael, panie? – zapytał wstając i

sięgając po miecz.

- Sammy jest zajęty. Ma innych uczniów o wiele lepszych niż ty i o

wiele lepsze zajęcia niż zabawa z tobą – odpowiedział mężczyzna

dobywając broni.

Ogień nagle został stłumiony a jaskinia zatrzęsła się. Mężczyzna nagle

pojawił się przy Barsufie i przebił go na wylot. Następnie dotknął go i

uzdrowił.

- Jeszcze raz! – krzyknął atakując.

Fantomowy mieszaniec obserwował kilkugodzinny pokaz potęgi

jednego z pierwszych Upadłych.

- Ojcze, pan Lucyfer cię wzywa – powiedziała młoda dziewczyna

wchodząc w krąg światła. – I przyszedł pan Samael. – jej brązowe oczy

omiotły jaskinię i zatrzymały się na ledwo dyszącym mieszańcu.

Ten usiadł pod ścianą i ocierał ręką krew z warg. Jego spojrzenie

spotkało się z jej spojrzeniem. Jego ciemne oczy już wtedy miały ten

sam chłodny wyraz, co teraz.

Chłopak podniósł się i odwrócił plecami do wejścia i osób

przebywających w jaskini. Na jego plecach wciąż były mocno

widoczne rany zadane przez archanioła.

- Zaraz, jeszcze nie skończyliśmy. Powiedz Lucyferowi, żeby poczekał.

I nie gap się tak na tego chłystka, moja mała Hazo – powiedział

podchodząc do córki. Złapał ją za rękę i pociągnął mocno w stronę

wylotu jaskini.

- Mefisto! Uspokój się i potraktuj córkę z szacunkiem – powiedział

mężczyzna, który wkroczył w do pomieszczenia. Długie, czarne włosy

opadały mu na plecy. Ściągnął płaszcz i rzucił go na ziemię – I tak przy

okazji, możesz już iść – dodał patrząc prosto w oczy Mefistofelesa.

Barsuf pamiętał spojrzenie Samaela. Jad Boga miał w oczach

siłę, pod którą trzeba było się ugiąć. Oprócz tego same jego oczy

wywoływały strach u osobie, która w nie patrzyła. Były bowiem

wściekle żółte z pionowymi źrenicami.

- Jak sobie życzysz Wężousty – odpowiedział mu upadły archanioł

kłaniając się i wychodząc pospiesznie z córką.

Anioł śmierci wykonał leniwy ruch ręką i ogień zmienił barwę na

czarną.

Zbroja legionisty, jaką miał na sobie, błyszczała delikatnie w tym

świetle.

Święty zdrajca - rozdział 4.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: