Iding Laura - Radosc zycia.pdf - Iding Laura - glinka7-1987

Laura Iding

Radość życia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jej siedemnastoletnia siostra znowu nie wraca do domu o umówionej porze.

Odemknąwszy jedno oko, Jenna Reed zerknęła na świecące w ciemnościach wskazówki

budzika. Prawie dwunasta. Rae miała być w domu pół godziny temu. Gdzie ona się

podziewa?

Przewróciła się na plecy, obciągając pod kołdrą bawełnianą koszulkę. Z ulicy dochodziły

głośne rozmowy, a z otwartego okna któregoś z sąsiednich domów płynęła nastawiona na

cały regulator muzyka rap. Nic nadzwyczajnego. W dzielnicy Barclay Park miasta Milwaukee

na ulicach rzadko panowała cisza, a jej dom miał ściany cienkie jak papier. Niemniej, po

przyłożeniu głowy do poduszki, Jenna zapadała zwykle w kamienny sen.

Chyba że jej siostrzyczka wypuściła się na miasto ze swoim chłopakiem, tym durnym

Nelsonem. W takie wieczory o śnie nie było mowy. Rae nic nie obchodziło, że Jenna musi

wstać o szóstej, żeby zdążyć na siódmą do stacji ratownictwa lotniczego Lifeline.

Przeraźliwy pisk opon, a zaraz potem głośny łomot, poderwały Jennę na nogi.

– Ratunku! Pomocy!

Jenna wyskoczyła z łóżka, wsunęła pospiesznie stopy w sandały i wybiegła na ulicę. Na

pustym placu po drugiej stronie jezdni stal rozbity samochód, który wbił się nosem w uliczną

lampę. Powodowana instynktem ratownika, przedarła się przez tłumek gapiów.

– Ile osób jest w środku? Dwie?

– Trzy – odparła stojąca obok Jenny znajomo wyglądająca nastolatka. – Dwie z przodu i

dziecko z tyłu.

Jenna bezskutecznie spróbowała otworzyć wgniecione drzwi od strony kierowcy. Zalana

krwią twarz mężczyzny spoczywała bezwładnie na kierownicy. Samochód nie był

wyposażony w poduszki powietrzne.

– Zadzwoń pod numer 911 i powiedz, że są trzy ofiary zderzenia, jedna w poważnym

stanie – zarządziła.

Nastolatka z ufarbowanymi na fioletowo włosami, mniej więcej w wieku jej siostry,

posłusznie wyciągnęła komórkę, a Jenna przeszła na prawą stronę samochodu, gdzie

zauważyła opuszczone tylne okno.

– Zaraz przyleci helikopter! – zawołała podniecona nastolatka.

– Helikopter? – zdziwiła się Jenna. Do śródmieścia na ogół nie wysyłano helikoptera,

chyba że akurat znajdował się w pobliżu.

– Jak ich wydostaniemy? – zaciekawiła się nastolatka, która miała na imię chyba LuAnn.

– Bardzo ostrożnie. – Jenna wsunęła rękę w szparę okna i z pewnym trudem odblokowała

drzwi. Będzie mogła przynajmniej wyciągnąć dziecko, które na szczęście siedziało w

foteliku, przypięte pasami. Wyglądało, jakby nie doznało obrażeń. Miało dobrą cerę i równy

oddech. – Potrzymaj małego i pilnuj go – rzekła Jenna, podając dziecko LuAnn. Dziewczyna

stała w grupie nastolatków, których Jenna znała z miejskiego ośrodka młodzieżowego.

Wsiadła do samochodu i między siedzeniami przeczołgała się do przodu. Stwierdziwszy,

iż kobieta na siedzeniu pasażera daje znaki życia, zajęła się kierowcą. Przyłożyła dwa palce

do jego szyi i po chwili odetchnęła z ulgą, gdy wyczuła słaby puls. Poczuła też wyraźny odór

alkoholu.

– Czy pan mnie słyszy? – zapytała, przykładając kierowcy usta do ucha. Mężczyzna nie

odpowiedział, ani się nie poruszył, a jego oddech był bardzo słaby. Potrzebował

natychmiastowej pomocy. Zwracając się do pasażerki, spytała: – Czy pani mnie słyszy?

– Tak – odpowiedział jej niewyraźny szept. Kobieta była w niewiele lepszym stanie.

– Gdzie panią boli?

– Wszędzie. Najbardziej w piersiach.

– Proszę się nie ruszać. Zaraz przyjedzie pogotowie.

Usłyszawszy warkot nadlatującego helikoptera, Jenna wyczołgała się z auta, otwierając

przy okazji prawe przednie drzwi. Z helikoptera, który wylądował tymczasem na wolnej

parceli, wyskoczyły dwie osoby z noszami na kółkach. Jenna rozpoznała jedną z nich i serce

jej zamarło. Dlaczego lekarzem, który przyleciał do wypadku, musi być akurat Zach Taylor?

– Jenna, to ty? – wykrzyknął Zach, równie zaskoczony. Więc jednak pamięta, jak mam na

imię, pomyślała, a jednocześnie zawstydziła się swego skąpego stroju. – Mieszkasz w tej

dzielnicy? – dodał z niedowierzaniem.

Poczuła, że się rumieni.

– Mamy młodą kobietę z poważnie uszkodzoną klatką piersiową – powiedziała rzeczowo,

ignorując jego pytanie. – Kierowca też ma uszkodzoną klatkę piersiową, a do tego obrażenia

głowy. Nie reaguje na pytania, słabo oddycha, jego puls jest ledwo wyczuwalny.

– Dzięki, zaraz się nimi zajmiemy – odparł Zach z godnym pozazdroszczeniem spokojem

i pewnością siebie.

Zdając sobie sprawę, jak musi wyglądać w powyciąganej, a do tego przykrótkiej

koszulce, Jenna oddałaby w tej chwili połowę swoich odkładanych na studia młodszej siostry

oszczędności, żeby móc jakimś cudem wycofać się między gapiów i uciec do domu.

Pielęgniarka Kate uklękła przy samochodzie, aby zbadać poszkodowaną pasażerkę.

– Chodź, pomożesz mi zająć się kierowcą – powiedział Zach, podchodząc do samochodu.

Rozwiała się nadzieja na ucieczkę. Ostrożnie przesunęli wspólnym wysiłkiem rannego na

tylne siedzenie, aby tam przygotować go do transportu.

– Trzeba mu przede wszystkim założyć kołnierz – zarządził Zach.

Jenna niezwłocznie otworzyła apteczkę pierwszej pomocy, podając mu niezbędny

ekwipunek. Przeszkadzały jej w tym rozpuszczone włosy. Kiedy na koniec pacjent znalazł się

na noszach, Zach kazał podać mu kroplówkę.

Jenna dopiero od siedmiu miesięcy pracowała w pogotowiu lotniczym i mogła na palcach

jednej ręki policzyć swoje wyjazdy z Zachem, a i to głównie w okresie szkolenia, kiedy na

wszelki wypadek towarzyszyła im trzecia osoba. Albo się mijali, albo mieli wolne dni, kiedy

drugie pracowało, dość, że nigdy nie wysyłano ich na akcje razem. Widać los tak chciał,

zresztą ku najwyższej uldze Jenny. A dziś musiał się zdarzyć taki pech!

Kiedy Zach umieścił kateter w żyle chorego, Jenna podłączyła kroplówkę i uregulowała

przepływ płynu.

– Gotowe! – zameldowała.

– Dzięki, Jenna! – powiedział Zach, obdarzając ją swoim olśniewającym uśmiechem, a jej

zabiło serce. Musiała sobie przypomnieć, że Zach rozdaje uśmiechy na prawo i na lewo, więc

nie można sobie po tym niczego obiecywać. Jenna dobrze wiedziała, że Zach Taylor jest dla

niej całkowicie nieosiągalny. Żył w sferach oddalonych o mile świetlne od jej ubogiego,

przyziemnego świata.

Zrobiła gwałtowny krok do tyłu i aż syknęła, czując ostry ból w stopie. Spojrzawszy na

ziemię, zobaczyła sączącą się z boku stopy krew. Musiała nastąpić na odłamek szkła.

– Skaleczyłaś się w nogę? – zapytał wyraźnie zatroskany Zach, który szykował się już do

odejścia z noszami. – Powiedz Kate, żeby cię opatrzyła.

– Zapomniałeś, że jestem ratownikiem? – uśmiechnęła się Jenna. – Sama dam sobie radę.

– Ale nie lekceważ tego. – To powiedziawszy, ruszył z noszami w kierunku helikoptera.

Kate umieściła tymczasem drugą ofiarę na noszach i, poleciwszy ratownikom zająć się

dzieckiem, oddaliła się w tym samym kierunku. Po paru minutach śmigłowiec uniósł się w

powietrze.

– Jenna, co się tutaj dzieje?

Obejrzała się za siebie i ujrzała swoją nieletnią siostrę, ubraną w minispódniczkę i równie

skąpą bluzkę, odsłaniającą brzuch. Miała nadzieję, że Rae i jej przygłupi chłopak nie

uprawiają seksu ani nie biorą narkotyków.

– Gdzie byłaś do tej pory?

– Spoko. Straciliśmy poczucie czasu. Nie czepiaj się, i tak będę musiała niedługo

zakuwać do egzaminów – odparła Rae.

Jenna objęła siostrę, między innymi po to, aby zorientować się, czy nie piła. Nie

wyczuwszy alkoholu, trochę odetchnęła. Oby tylko Rae dotrwała bezpiecznie do końca roku

szkolnego i do czasu wyjazdu na studia. Wprawdzie jej cel nie zostanie osiągnięty, dopóki

siostra nie zdobędzie wykształcenia, lecz ukończenie szkoły średniej stanowi na tej drodze

pierwszy, najtrudniejszy etap.

Rae wyrwała się z objęć siostry z grymasem znudzenia i pomaszerowała przez jezdnię do

domu. Jenna, westchnąwszy, poszła za nią znacznie wolniej, utykając na skaleczoną nogę. Jej

własne wspomnienia ze szkoły były bardzo mgliste. Nie miała wtedy czasu na beztroskie

zabawy i niekiedy miała żal do siostry za lekceważenie zasad, jakie usiłowała jej narzucić.

Dobrze przynajmniej, że za nikogo więcej nie jest już odpowiedzialna. Przy odrobinie

szczęścia wkrótce wyjdzie z długów.

Obmywając pod kranem zranioną stopę, Jenna starała się nie myśleć o niedowierzającej

reakcji Zacha na jej widok w najuboższej i najbardziej niebezpiecznej dzielnicy miasta. Miała

nadzieję, że w pracy nadal będą się mijać, bo nie wiedziała, jak po tym wszystkim spojrzy mu

w oczy.

Było za dziesięć siódma, kiedy Jenna weszła do holu stacji Lifeline i nalała sobie kawy.

– Dzień dobry. – Na głos Zacha aż podskoczyła, oblewając się kawą.

– Dzień dobry – bąknęła. Dlaczego w jego obecności zachowuje się jak idiotka?

Wytarłszy serwetką przód lotniczego uniformu, opanowała się na tyle, by zapytać: – Jak ci

minęła reszta nocnego dyżuru?

– Względnie spokojnie. A jak twoja stopa? Oczyściłaś ranę z odłamków szkła?

– Wszystko w porządku odparła, niezgodnie z prawdą. Nie zdołała wyjąć jednego

odłamka, który przy każdym kroku boleśnie dawał o sobie znać. Ale za nic mu się do tego nie

przyzna. Upiwszy łyk kawy, spojrzała znacząco w kierunku sali odpraw. – Trzeba iść.

Zach ruszył za nią bez słowa. Pokonanie niewielkiej odległości jeszcze nigdy nie było dla

niej tak trudne. W sali czekał na nich kierownik zmiany, Reese Jarvis. Nie widząc swojej

partnerki, Jenna sięgnęła po dzienny grafik.

– Samantha wzięła wolny dzień, więc ją zastąpię przez pierwsze cztery godziny. Potem

zmieni mnie Kendall Simmons – wyjaśnił Zach.

– Co z Sam? – zaniepokoiła się Jenna, spoglądając pytająco na Reese’a, który był mężem

doktor Samanthy Jarvis.

– Nic wielkiego, ale przez całą noc okropnie wymiotowała. Możesz mi wyjaśnić,

dlaczego tak zwane poranne mdłości zdarzają się o różnych porach dnia? – zażartował Reese.

– Nie mam pojęcia. – W sprawach ciąży wiedza Jenny ograniczała się do tego, czego się

dowiedziała w szkole ratownictwa medycznego.

– Miejmy nadzieję, że poczuje się na tyle lepiej, aby móc bezpiecznie wyjść z domu –

odparł Reese. – Dziękuję, Zach, że zgodziłeś się ją zastąpić.

– Nie ma o czym mówić.

Na myśl, że ma spędzić z Zachem połowę dyżuru, Jennie przeszły ciarki po plechach. Ale

w końcu cztery godziny to nie tak długo. Chyba wytrzyma, nie tracąc profesjonalnego

podejścia do swego partnera. Popatrzyła na niego i spytała:

– Wracając do wczorajszego wypadku, czy wiesz, co z kierowcą samochodu?

– Jego stan jest stabilny. Leży w Trinity – odparł Zach. – Żona jest na obserwacji

kardiochirurgicznej, ale ma się stosunkowo nieźle. Dzięki za pomoc, bardzo się przydałaś.

Jenna przypomniała sobie swój wczorajszy wygląd i szybko zmieniła temat.

– Są jakieś planowe wezwania? – spytała.

– Tak. Dzwonili z Green Bay, zapowiadając transport do specjalistycznej klmiki, ale

muszą wpierw uzyskać zgodę rodziny. Na razie czekamy.

– A co z pogodą? – zwróciła się do Reese’a.

– Prognozują dobre warunki lotu. Bezchmurne niebo i brak wiatru.

Czyli nie wywinie się od wspólnego lotu do Green Bay. Co nie znaczy, że musi spędzić z

Zachem czas oczekiwania. Wstała i poszła do sali ogólnej po drugą kawę. W trakcie

nalewania usłyszała za sobą czyjeś kroki i sądząc, że to Reese, spytała:

– Tobie też nalać? Musisz być niewyspany.

– Bardzo proszę – usłyszała za plecami niski głos Zacha. Dobrze przynajmniej, że tym

razem nie rozlała kawy.

Opanowując drżenie rąk, napełniła drugi kubek. Kiedy mu go podawała, ich dłonie

zetknęły się na moment.

– Od dawna mieszkasz na rogu Barclay i Dwudziestej Drugiej? – zapytał. – To niezbyt

przyjemna dzielnica.

Iding Laura - Radosc zycia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: