Sandemo Margit - Opowieści 30 - W cieniu podejrzeń.pdf - Margit Sandemo - Opowieści - Magick14

MARGIT SANDEMO

W CIENIU PODEJRZE İ

ROZDZIAŁ I

Z mlecznobiałej, g ħ stej mgły spowijaj Ģ cej Ļ wiadomo Ļę wyłaniał si ħ obraz.

Rozproszony i nieuchwytny. Nie potrafiła go skojarzy ę z niczym znajomym.

Miała wra Ň enie, Ň e stoi w pogr ĢŇ onej w półmroku zamkowej krypcie. Z oddali

dochodziły ciche d Ņ wi ħ ki chorału gregoria ı skiego Ļ piewanego gł ħ bokim głosem.

Najpierw ujrzała r ħ ce.

Niczym wyrze Ņ bione przez artyst ħ spoczywały na piersi m ħŇ czyzny. Były silne i

kształtne. Ogarn ħ ła j Ģ absurdalna t ħ sknota, by poczu ę ich dotyk.

Przeniosła wzrok na twarz le ŇĢ cego i niemal wstrzymała oddech.

Wydał si ħ jej najprzystojniejszym m ħŇ czyzn Ģ , jakiego kiedykolwiek widziała. Ciemne

kr ħ cone włosy okalały twarz o niewiarygodnie czystych rysach. Nie było w niej nic z

kobiecego pi ħ kna, wprost przeciwnie, odzwierciedlała pierwotn Ģ sił ħ . Ruchliwe płomienie

Ļ wiec tworzyły cienie pod jego ko Ļę mi policzkowymi. Rz ħ sy zdawały si ħ kruczoczarne, a

brwi mocno zarysowane, nos prosty, usta pełne. Opalona skóra o barwie złocistej nieco

skrywała blado Ļę .

Cała posta ę , ubrana na czarno, sprawiała wra Ň enie tak doskonale zbudowanej, i Ň

wydawało si ħ , Ň e została stworzona z inspiracji mistrza.

M ħŇ czyzna był martwy.

Obraz zacz Ģ ł si ħ oddala ę , a Ň znikn Ģ ł zupełnie.

Próbowała wydosta ę si ħ z mgły, która j Ģ otaczała, jednak wszystko dokoła si ħ

rozmywało. Czuła si ħ tak, jakby jej Ň ycie składało si ħ z okruchów rozbitego lustra,

rozrzuconych w kł ħ bach g ħ stego, białego jak mleko dymu. Jaskrawe, migoc Ģ ce kryształki

kr ĢŇ yły powoli dookoła i nie dawały si ħ złapa ę .

Na chwil ħ pojawił si ħ w pami ħ ci jeszcze jeden fragment: co Ļ małego, czarnego i

czworok Ģ tnego.

- Mam to - wymamrotała niewyra Ņ nie. - Musz ħ mu to odda ę .

Jakby z daleka usłyszała pytanie:

- Co pani mówiła?

Automatycznie przetłumaczyła na francuski to, co przed chwil Ģ powiedziała.

Obcy głos nale Ň ał do osoby pewnej siebie, pogodnej, z poczuciem humoru.

- Co takiego pani ma?

Obraz ponownie znikn Ģ ł.

- Nie wiem. Krypta zamkowa... Nie, nie pami ħ tam.

- Kim jest „on”? Powiedziała pani: „Musz ħ mu to odda ę ”. .

- Nie wiem. Jestem taka zm ħ czona.

- Wspomniała pani o krypcie zamkowej. Skupiła si ħ , by sobie przypomnie ę .

- Ach, to! To tylko obraz ze snu. Snu o kim Ļ doskonałym, nieosi Ģ galnym. On nie

istnieje.

- Czy to jemu miała pani odda ę to co Ļ ?

- Nie, nie - odparła zniecierpliwiona. - Przecie Ň on nie Ň ył. Ten sen miał chyba

znaczy ę , Ň e to, co doskonałe, nie istnieje w Ļ wiecie Ň ywych. To tylko utopia.

Otworzyła oczy i ujrzała obc Ģ m ħ sk Ģ twarz. Zreszt Ģ wszystko tutaj było jej obce, nie

znała tej rzeczywisto Ļ ci. Nie mogła tak Ň e przypomnie ę sobie swej przeszło Ļ ci, otaczała j Ģ

ogromna pustka.

Twarz o piwnych oczach i, co do Ļę zabawne, pokryta piegami, była nawet

poci Ģ gaj Ģ ca, mogła si ħ podoba ę . Jak Ň e jednak mo Ň na twierdzi ę , Ň e co Ļ jest pi ħ kne, je Ļ li

wcze Ļ niej we Ļ nie widziało si ħ kogo Ļ tak fantastycznego, jak m ħŇ czyzna z podziemia?

W pokoju unosił si ħ silny szpitalny zapach. Nieznajomy, siedz Ģ cy przy jej łó Ň ku, miał

na sobie biały fartuch.

Ponownie zamkn ħ ła oczy. Zadała klasyczne pytanie: , Gdzie ja jestem?

- W szpitalu, w Cannes.

- W Cannes? Na Riwierze? Ale ja przecie Ň nie znam francuskiego.

- Mówi pani Ļ wietnie po francusku, mademoiselle. Oszołomiona przetarła r ħ k Ģ czoło.

Ci Ģ gle szukała w pami ħ ci jakiego Ļ punktu zaczepienia, ale znajdowała tylko okruchy

rozbitego lustra.

M ħŇ czyzna, który najwidoczniej był lekarzem, spytał:

- Zanik pami ħ ci?

Zastanowiła si ħ .

- Nie - odparła po chwili. - Nie wierz ħ w co Ļ takie go jak zanik pami ħ ci. To tylko

chwyt cz ħ sto stosowany przez pisarzy, bo tak jest ciekawiej. W rzeczywisto Ļ ci jednak to

bardzo rzadkie zjawisko.

- To prawda. Jest pani inteligentna, mademoiselle.

Co Ļ za Ļ witało jej w głowie i gorzko si ħ u Ļ miechn ħ ła.

- Nazwał mnie głupi Ģ . „Głupia kwoka”, powiedział.

- Kim jest „on”?

- Nie wiem. Wszystko wydaje si ħ takie niewyra Ņ ne.

Nagle zadr Ň ała.

- Co si ħ stało? - zaniepokoił si ħ lekarz. - Co Ļ pani Ģ przestraszyło.

- Tak. Gdzie Ļ czai si ħ zło. Rozumie pan, moj Ģ Ļ wiadomo Ļę spowija g ħ sta biała mgła.

Nagle z tej mgły wyłoniło si ħ co Ļ du Ň ego i ciemnego, przepełnionego złem. Nie udało mi si ħ

odgadn Ģę , co to takiego, bo ju Ň znikn ħ ło.

- Blokada?

- My Ļ li pan, Ň e pod Ļ wiadomie tłumi ħ wspomnienia, gdy Ň jest w nich co Ļ , czego nie

znios ħ ? Nie, nie s Ģ dz ħ .

- W takim razie co to takiego? Zawahała si ħ , lecz po chwili odparła:

- Uwa Ň am, Ň e jestem pod wpływem jakiego Ļ Ļ rodka.

- Czy pani jest narkomank Ģ ?

- Nie, oczywi Ļ cie, Ň e nie. Ale z drugiej strony mogła bym przysi Ģ c, Ň e nie znam

francuskiego, a tak nie jest, wi ħ c ju Ň sama nie wiem. W moim Ň yciu mogło si ħ bardzo wiele

wydarzy ę . Jednak nie mog ħ sobie wyobrazi ę , Ň ebym kiedykolwiek próbowała narkotyków.

Nie, nie ja.

Lekarz przysun Ģ ł si ħ bli Ň ej.

- Musimy rozwikła ę ten problem. Na szcz ħĻ cie nie nast Ģ pił całkowity zanik pami ħ ci,

poniewa Ň potrafi pani mówi ę i jasno ocenia ę sytuacj ħ . Czy wie pani, jak si ħ pani nazywa?

Zastanowiła si ħ , zaledwie ułamek sekundy szukała w pami ħ ci.

- Tak. Marie - Louise - odparła. U Ļ miechn ħ ła si ħ rozmarzona. - Nazywał mnie Malou.

- Czy to ten sam człowiek, o którym pani wcze Ļ niej wspomniała?

- Prawdopodobnie. Ale nie mog ħ go sobie przypomnie ę . Co Ļ mi przeszkadza.

- Pani nie jest Francuzk Ģ . Na pocz Ģ tku mówiła pani w jakim Ļ skandynawskim j ħ zyku.

Sk Ģ d pani pochodzi?

- Z Norwegii - odrzekła bez zastanowienia. Potem znowu si ħ zawahała. - Nazywam

si ħ Marie - Louise Krogh i mieszkam w Oslo.

- Naprawd ħ ? - spytał zaskoczony. - Czy pami ħ ta pani, jak pani wygl Ģ da?

- Tak, niestety.

- Dlaczego niestety?

- Poniewa Ň nie ma nic szczególnego do pami ħ tania - westchn ħ ła. - Br Ģ zowe włosy.

Br Ģ zowe oczy. Przeci ħ tne rysy, Ň adnych znaków szczególnych, gdyby kto Ļ mnie chciał

poszukiwa ę . Gin ħ w tłumie.

- No có Ň , niezupełnie bym si ħ z tym zgodził - zaprotestował. - Jeszcze nigdy nie

widziałem osoby o tym samym kasztanowobr Ģ zowym kolorze włosów, brwi i rz ħ s. Bardzo

frapuj Ģ ce. A pani oczy, tak Ň yczliwe i sympatyczne! Linie w ich k Ģ cikach Ļ wiadcz Ģ o du Ň ym

poczuciu humoru, mimo Ň e teraz jest pani powa Ň na. Wymowne i pi ħ kne usta. U Ň ywaj Ģ c

okre Ļ lenia „wymowne”, nie mam oczywi Ļ cie na my Ļ li tego, Ň e pani du Ň o mówi.

- W jaki sposób trafiłam do tego szpitala?

- Znaleziono pani Ģ w górach, niedaleko Grasse.

Weszła piel ħ gniarka, lecz Marie - Louise nie miała nawet siły odwróci ę głowy.

Usłyszała tylko, jak tamta powiedziała co Ļ szeptem do lekarza i wyszła.

- W moich wspomnieniach pojawił si ħ nowy obraz - wyznała Marie - Louise. - To

kobieta. Nosi dziwne imi ħ . Nie lubi ħ jej.

- Mo Ň e to zazdro Ļę ? - spytał lekarz z u Ļ miechem.

- Niewykluczone. Jest bardzo pi ħ kna. Jak ona miała na imi ħ ? Nie, nie mog ħ sobie

przypomnie ę .

- Prosz ħ opowiedzie ę raczej o swoim Ň yciu w Norwegii. Musimy zacz Ģę od tego

okresu, bo najwyra Ņ niej wi ħ cej pani pami ħ ta. Czy ma pani rodzin ħ ?

Ten temat nie budził miłych wspomnie ı .

- Tak, rodziców. Oni... si ħ rozwiedli. Tak! Teraz przypomniałam sobie co Ļ wa Ň nego.

Chodziłam do szkoły. Niestety, nie ko ı cz Ģ ce si ħ konflikty i wreszcie rozwód miały na mnie

tak negatywny wpływ, Ň e nie uko ı czyłam nauki.

- Czuje si ħ wi ħ c pani nieszcz ħĻ liwym dzieckiem z rozbitej rodziny?

- Nie, nie to chciałam powiedzie ę . Widocznie mój umysł nie pracuje jeszcze

normalnie. Wa Ň ne jest to, Ň e kiedy przerwałam nauk ħ , rodzice postanowili wysła ę mnie do

Pary Ň a, abym si ħ podszkoliła we francuskim. Jako dziewczyna do dziecka.

- Aha, teraz wszystko zaczyna si ħ wyja Ļ nia ę . Czy pani tam pojechała?

Przymkn ħ ła oczy.

- Tak. Jestem bardzo zm ħ czona.

- Rozumiem. Zaraz sko ı czymy. Czy pami ħ ta pani, kiedy przyjechała do Pary Ň a?

Marie - Louise zamy Ļ liła si ħ .

- W pa Ņ dzierniku. Kiedy sko ı czyłam dwadzie Ļ cia lat.

- W pa Ņ dzierniku? Mamy wrzesie ı . A według paszportu ma pani prawie dwadzie Ļ cia

jeden lat. Uporz Ģ dkowali Ļ my wi ħ c daty. Teraz musimy tylko ustali ę , co pani pami ħ ta z

ostatniego okresu.

Sandemo Margit - Opowieści 30 - W cieniu podejrzeń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: