Woodiwiss Kathleen E. - Wilk i gołębica.pdf - Woodwiss Kathleen - truskaweczunia

Kathleen E. Woodiwiss

„Wilk i Gołębica”

Legenda

W dawnych czasach, gdy przez lasy północnej Anglii wędrowali jeszcze druidzi,

odprawiając przy blasku księżyca sabaty, żył rozkochany w wojnie i przemocy

młodzieniec, który do tego stopnia opanował sztukę walki, że nikt nie mógł się z

nim mierzyć. Młody człowiek sam siebie nazwał Wilkiem i żerował na ludziach,

których upatrzył. Wieść o jego wyczynach dotarła do uszu bogów mieszkających

w wysokich górach położonych między ziemią a Walhallą. Wodan, król bogów,

wysłał zatem herolda, by zabił zuchwalca, który śmiał ściągać z ludzi haracz i

sam wyzywać los. Wezwani stanęli naprzeciw siebie, wyrwali miecze z pochew i

rozpoczęli straszliwy bój, trwający przez czternaście dni nowiu. Pole walki

rozciągało się od białych klifów południowych wybrzeży po posępne skaliste

brzegi północy. Młodzian okazał się tak zręcznym szermierzem, że nawet

posłaniec Wodana nie zdołał go pokonać. Herold musiał uznać jego wyższość i

ze wstydem wrócił w swe góry. Wodan popadł w długie i głębokie zamyślenie,

gdyż w runach zostało zapisane, że ten, kto pokona wysłannika bogów, osiągnie

na ziemi wieczne życie. W końcu Wodan wybuchnął śmiechem i niebiosa nad

Wilkiem zadrżały. Niebo rozdarła błyskawica, rozległ się huk gromu, a młody

wojownik wysunął przed siebie brzeszczot miecza.

- A więc zdobyłeś wieczne życie! - ryknął rozbawiony Wodano - A teraz stoisz

przede mną z bronią w ręku gotów do walki. Ale głupota nigdy nie bywa częścią

męstwa i nie mogę dopuściĆ, byś bezkarnie pustoszył te ziemie. Masz zatem

swoją nieśmiertelność, ale musisz czekać do chwili, aż moja wola da ci

zatrudnienie.

Bóg znów wybuchnął grzmiącym śmiechem, uniósł się, a w klingę zuchwale

wzniesionego miecza ugodziła błyskawica. Pod niebo powoli wzbił się kłąb

dymu. W miejscu, gdzie stał młodzieniec, teraz siedział na tylnych łapach

lśniący krwistą czerwienią, powoli stygnący, wielki żelazny wilk. Z

wyszczerzonego pyska sterczały mu kły.

Wieść niesie, że w jakiejś głębokiej, cienistej dolinie w pobliżu granicy ze

Szkocją, na mrocznej polanie, stoi żelazny posąg wilka. Pokryty jest rdzą,

spowijają go bujnie pleniące się pnącza, na łapach zielenieje mech. Powiadają

też, iż wtedy, gdy krainę ogarnia wojenna zawierucha, potężna, prężąca się do

skoku bestia ożywa, przekształcając się w wojownika - odważnego, silnego,

niepokonanego i dzikiego.

A teraz przybyły zza Kanału zastępy Wilhelma. Naprzeciw niego ruszył z

północy Harold i rozpoczęła się wojna, która ...

26 października 1066

Umilkła bitewna wrzawa. Krzyki i jęki rannych powoli cichły.

Pole walki spowił nocny mrok; wydawało się, że nawet czas uległ zawieszeniu.

Jesienny księżyc, krwawy i znużony, lśnił nad mętnym horyzontem. Spokój

zakłócało jedynie odległe wycie polującego wilka, pogłębiając jeszcze tajemniczą

ciszę. Nadciągająca od moczarów mgła unosiła się w postaci siwych pasm nad

porąbanymi, ociekającymi krwią ciałami poległych. Niski ziemny wał,

gdzieniegdzie tylko wzmocniony kamieniami, pokryty był całunem ciał

mieszkańców wioski. Liczący niewiele ponad dwanaście wiosen chłopiec

leżaIobok swego ojca. Dalej majaczyła wielka, ciemna sylweta dworzyszcza w

Darkenwaldzie; w niebo strzelała pojedyncza wieża strażnicza.

W rozległej sieni gródka siedziała Aislinn. Kuliła się na pokrytej słomą

posadzce przed krzesłem, z którego jej ojciec, nieżyjący już pan Darkenwaldu,

rządził swymi poddanymi. Na smukłej szy~ miała zaciśnięty mocno powróz.

Jego drugi koniec owinięty był wokół nadgarstka wysokiego, smagłego Normana

przybranego w kolczę, który rozpierał się na stolcu z herbem Erlanda. Ragnor

de Marte obserwował, jak jego ludzie plądrują dwór w poszukiwaniu co

cenniejszych przedmiotów. Patrzył, jak wbiegają po schodach do komnat,

słuchał, jak trzaskają masywnymi drzwiami, jak bobrują w skrzyniach, a cały

łup rzucają 'na rozpostartą przed nim rogożę. Aislinn dostrzegła wśród tych

skarbów, które do niedawna zdobiły jej dom, wysadzany drogimi kamieniami

sztylet i złoty, filigranowy pas, który bezlitośnie zdarto jej z bioder.

Między grabieżcami wciąż wybuchały sprzeczki o któryś ze skradzionych

przedmiotów, lecz ich wódz szybko uciszał swary krótką, ostrą komendą, a sam

przedmiot sporu zostawał bardzo niechętnie rzucany na rosnący nieustannie

stos łupów. Pite łapczywie przez najeźdźców piwo lało się strumieniami.

Mięsiwa, kołacze - wszystko to bez opamiętania pochłaniano na miejscu.

Potężnie zbudowany rycerz Wilhelma podnosił co chwila do ust róg napełniony

winem, nie zwracając wcale uwagi na to, że jego kolczę i klingę miecza wciąż

jeszcze plami krew ojca Aislinn. Dając upust okrucieństwu, szarpał od czasu do

czasu powrozem, który boleśnie wrzynał się w delikatną skórę szyi dziewki.

Każde pociągnięcie wywoływało na jej twarzy grymas bólu, a Ragnor wybuchał

ochrypłym śmiechem. Świadomość zwycięstwa rozpraszała nieco jego ponury

nastrój. Z całą pewnością jeszcze bardziej poprawiłby mu się humor, gdyby

Aislinn zaczęła płaszczyć się i błagać o litość. Ale ona zachowywała pełen

pogardy spokój, panowała nad każdym odruchem i ilekroć na nią spoglądał,

rzucała mu wyzywające spojrzenie, co jeszcze bardziej potęgowało jego złość.

Ktoś inny dawno padłby mu do nóg

i żebrał o zmiłowanie. Ale w tej dziewce było coś, co sprawiało, iż każde kolejne

szarpnięcie powroza dodawało jej sił. Ragnor nie wiedział, ile ich jeszcze w niej

zostało, lecz postanowił sprawdzić to, zanim skończy się noc.

Ją i jej matkę, lady Maidę, zastał w sieni gródka, kiedy jego ludzie wyłamali

ciężkie wrota. Obie niewiasty sprawiały wrażenie, jakby same zamierzały stawić

czoło całemu wojsku Normanów. Dzierżąc w dłoni skrwawiony miecz, zatrzymał

się w progu, a jego ludzie rozbiegli się po dworze w poszukiwaniu innych

brańców. Naprzeciw ich wysuniętych mieczy wyszły tylko dwie niewiasty i sfora

ujadających, warczących psów. Za pomocą kilku celnie wymierzonych

kopniaków zaprowadzono wśród zwierząt porządek, uwiązano je na łańcuchach,

a następnie zajęto się brankami.

Kuzyn Ragnora, Vachel de Comte, dał krok w stronę dziewki, zamierzając

zatrzymać ją dla siebie, lecz drogę zabiegła mu Maida, by nie dopuścić

najeźdźcy do córki. Wojownik chciał ją odepchnąć, ale ona chwyciła wiszący mu

u pasa krótki nóż i próbowała wyrwać go z pochwy. Vachel w porę zorientował

się w jej zamiarach i uderzeniem pięści zbrojnej w rycerską rękawicę powalił ją

na ziemię. Aislinn z krzykiem przypadła do matki, lecz zanim Norman zdążył

wyciągnąć po nią rękę, w sprawę wmieszał się Ragnor. Zerwał z włosów Aislinn

nałęczkę i na ramiona dziewki spłynęły. połyskliwą falą gęste pukle koloru

miedzi. Normański rycerz chwycił te włosy pełną garścią i przyciągnął

stawiającą opór Aislinn do krzesła. Rzuciwszy ją na nie, przywiązał kostki i

nadgarstki do jego masywnej drewnianej konstrukcji. Później przywleczono

nieprzytomną Maidę, dokładnie skrępowano i ciśnięto u stóp córki, a obaj

rycerze dołączyli do swych ludzi plądrujących wioskę.

Teraz Aislinn siedziała u jego stóp, pokonana i bliska śmierci.

Ale z jej ust nie padło ani jedno słowo skargi, nie skamlała o litość i życie.

Ragnor stracił na chwilę pewność siebie, widząc, że dziewka wykazuje siłę woli,

jakiej mógłby jej pozazdrościć niejeden mężczyzna.

Ale normański rycerz nie miał najmniejszego pojęcia, jak heroiczną walkę

musiała toczyć z sobą Aislinn, by nie drżeć, gdy patrzyła na matkę. Maidę

zmuszono do usługiwania rozhulanym żołdakom, którzy spętali jej nogi w

kostkach w taki sposób, że nie mogła wykonać pełnego kroku. Do pęt dowiązali

długi, wlokący się niczym psi chwost postronek, na który z uciechą

nadeptywali. Za każdym razem, gdy nieszczęsna niewiasta upadała, rozlegał się

głośny rechot, a Aislinn bladła. Gotowa była raczej sama znosić takie męczarnie

i upodlenie niż pozwolić cierpieć matce. Kiedy Maida, niosąc wielki, toczony w

drewnie półmich z jadłem i trunkiem, upadała pod przygniatającym ją ciężarem,

radość oprawców była podwójna i zanim dawna pani gródka ponownie

dźwignęła się z ziemi, za swoją niezdarność zarobiła kilka si;rczystych

kopniaków.

Aislinn ogarnęło przerażenie, straciła prawie dech ze zgrozy, gdy Maida,

zatoczywszy się na wojownika o nabrzmiałej, tępej twarzy, wylała nań łagiew

piwa. Rozeźlony mężczyzna wielką jak szynka dłonią chwycił jej matkę za rękę,

zmusił, by opadła na kolana, i potężnym kopniakiem rzucił ją w odległy kąt

sieni. Gdy wyrżnęła z impetem w kamienną posadzkę, z zanadrza wypadł jej

niewielki woreczek. Łajana przekleństwami, szybko chwyciła go i podniosła się z

podłogi. Zamierzała właśnie wsunąć zawiniątko za pas, kiedy pijany żołdak z

gniewnym wrzaskiem wyrwał je z jej ręki. Gdy próbowała odzyskać swą

własność, jej opór rozwścieczył mężczyznę jeszcze bardziej. Twardym kułakiem

wyrżnął ją w głowę tak mocno, że owinęła

się wokół własnej osi. Aislinn zrobiła gwałtowny ruch w stronę matki, oczy

pałały jej gniewem, z gardła wydobywało się głuche warczenie. Ale zadany cios

rozochocił tylko rozbestwionego mężczyznę. Zapominając chwilowo o skarbie,

podszedł do chwiejącej się na nogach Maidy, chwycił ją za ramię i z całych sił

zaczął okładać pięścią.

Z okrzykiem wściekłości Aislinn zerwała się z ziemi, ale Ragnor mocno

szarpnął powrozem i dziewka z impetem upadła na zakurzoną, pokrytą słomą

posadzkę. Kiedy odzyskała w bolącym gardle dech, Maida leżała nieprzytomna,

a nad nią stał oprawca, triumfalnie wymachiwał zdobycznym woreczkiem i

dzikim rykiem wyrażał swoją radość. Po chwili zac~ął z niecierpliwością

rozrywać zawiniątko, by sprawdzić, jaka też spotkała go nagroda. W środku

jednak znalazł tylko kilka zeschłych liści. Wybuchnął stekiem ordynarnych

przekleństw i cisnął zioła na podłogę. Odrzucił pusty woreczek i ponownie z

całych sił kopnął leżące na ziemi ciało. Aislinn zaniosła się bezgłośnym łkaniem,

zasłoniła uszy rękami i zamknęła oczy, nie mogąc znieść widoku upokorzonej

matki.

- Dosyć! - zawołał Ragnor, wyraźnie ukontentowany reakcją branki. - Jeśli ta

jędza przeżyje, będzie nam jeszcze usługiwać.

Aislinn siedziała na podłodze, obejmując się ramionami, i spoglądała na swego

oprawcę ciemnofiołkowymi, pełnymi nienawiści oczyma. Jej długie rudozłote

włosy opadały w dzikim nieładzie na ramiona i unoszące się w ciężkim oddechu

piersi. Patrzyła na Ragnora wzrokiem rozwścieczonej wilczycy. Wciąż miała w

pamięci szkarłat, który ściekał z jego miecza w chwili, gdy wkraczał do sieni

dworca, pamiętała świeżą krew ojca rozbryzganą na jego lśniącej kolczy. Starała

się zapanować nad ogarniającym ją strachem w obawie, że lęk odbierze jej

resztki sił, których niewiele już jej pozostało. Walczyła z przepełniającym ją

smutkiem i litością do samej si~bie. Wszystko to mogło w każdej chwili skłonić

ją do rezygnacji z oporu i do okazania Normanom pokory. Przełykała łzy na

wspomnienie ostatnich koszmarnych zdarzeń. Dręczyła ją myśl, że ojciec leży

bez życia na zimnej ziemi, że umarł bez błogosławieństwa i rozgrzeszenia, a ona

nie mogła niczemu zaradzić. Czyżby Normanom aż tak obce było uczucie litości,

że nawet teraz, po zwycięskiej potyczce, nie wzywają księdza, który zadbałby o

należyty pochówek poległych?

Ragnor zerknął na dziewkę. Oczy miała zamknięte, usta rozchylone i drżące.

Nie wiedział nic o targającej nią burzy sprzecznych uczuć. Gdyby w tej chwili

wstał, miałby już u swych stóp przerażoną i pokorną Aislinn. Ale on akurat

wrócił myślami do mężnego rycerza, który doprowadził do tej jatki.

Jeszcze przed zmierzchem zajechali butnie, jak przystało zdobywcom, przed

gródek i zażądali całkowitej kapitulacji. Darkenwald był zupełnie nie

przygotowany do odparcia tak potężnego wroga. Po krwawym zwycięstwie na

wzgórzu Senlac, gdzie przed dwoma tygodniami poległ król HaroId, rozniosła się

wieść, iż książę normański, rozdrażniony oporem Anglików, którzy mimo klęski

nie chcieli przekazać mu korony, pomaszerował do Canterbury. W serca

mieszkańców Darkenwaldu wstąpiła nadzieja, gdyż ich wioska nie leżała na

trasie przemarszu armii wroga. Nie wzięli jednak pod uwagę niewielkich

oddziałów, które rozesłano na wszystkie strony w celu trzymania w ryzach i

nękania miejscowej ludności, by w ten sposób zabezpieczyć flanki wojska

Wilhelma. Tak więc krzyk czatownika na wieży, zwiastujący zbliżanie się

Normanów, zatrwożył mieszkańców wioski. Erland, choć bezwzględnie wiemy

nieżyjącemu królowi, dobrze znał słabość swych pozycji i nie zamierzał jątrzyć

gniewu najeźdźców.

Pośród Normanów jedynie Ragnora de Marte gnębił niepokój, gdy jechali przez

pola, mijali chłopskie chaty i zbliżali się do szarego, kamiennego dworzyszcza.

Kiedy wtargnęli na dziedziniec, uważnie popatrzył na budowlę. W samym

gródku i przylegających doń budynkach panował martwy bezruch, zupełnie

jakby miejsce to zostało opuszczone przez mieszkańców. Główne wrota,

wykonane z dębowego drewna zbrojonego żelazem, zatrzaśnięte były na głucho.

Woodiwiss Kathleen E. - Wilk i gołębica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: