Lennox Marion - Święta pełne słońca.pdf - Lennox Marion - glinka7-1987

Marion Lennox

Święta pełne słońca

Rozdział 1

– Pani doktor, telefon do pani. Dzwoni jakiś

doktor Webb Halford.

Webb Halford... Ruchem pełnym zniechęcenia

Bonnie Gaize przeczesała ręką krótkie, kręcone

włosy.

– A któż to jest doktor Halford? Nie znam go.

– To pewnie nowy konsultant. – Pielęgniarka

dyżurna skrzywiła się wymownie. – Przemawia

takim tonem, jakby był kimś strasznie ważnym.

Tylko tego jej brakowało. Spotkanie z

konsultantem. Czekał na nią ostatni pacjent, a potem

zaczynała urlop.

– Czy zechciałaby pani powiedzieć doktorowi

Halfordowi, że skończyłam już pracę? Proszę go

połączyć z doktorem Mitchimem.

Gdy Bonnie zasuwała zasłony wokół łóżka swego

ulubionego pacjenta, na całym oddziale słychać było

bożonarodzeniowe melodie.

– Już od sześciu miesięcy chodzi mi po głowie ta

piosenka o Bożym Narodzeniu pełnym śniegu –

powiedziała. – Za dziesięć dni święta, a ja zamiast

topić się z gorąca w Melbourne, będę lepiła śnieżki.

– Cały ten śnieg jest przereklamowany. – Na

wymizerowanej twarzy Irlandczyka trudno było się

dopatrzeć choćby śladu entuzjazmu. – Pomyśl tylko,

po cóż bym emigrował taki kawał, aż do Australii.

– Bo chciałeś zwiedzić świat, tak jak ja. – Nie

przerywając rozmowy, ujęła go za przegub i uniosła

rękę do góry. Spojrzała z niepokojem na wychudłe

ramiona. – Paddy, widzę, że dalej nic nie jesz. –

Zerknęła na nietknięty talerz, który stał obok.

– Nie jem, zupełnie mi się nie chce. Po co mam

ładować w siebie coś, na co nie mam ochoty?

Bonnie pokiwała głową. Rozumiała go w gruncie

rzeczy. Rozedma płuc i kłopoty finansowe zmusiły

Paddy'ego do opuszczenia swej farmy, a w wypadku

samochodowym doznał kontuzji nogi. Po dwóch

miesiącach na wyciągu rozedma zaostrzyła się do

tego stopnia, że nie było mowy o wypuszczeniu go

do domu. Nie miało to jednak większego znaczenia,

bo Paddy nie miał domu.

Teraz z obrzydzeniem patrzył na jedzenie.

– Pachnie środkami dezynfekującymi, jak

wszystko zresztą w tym szpitalu. Co ja bym dał,

żeby poczuć znowu kiedyś zapach prawdziwego,

krowiego nawozu. A teraz... teraz nawet ty mnie

opuszczasz.

Bonnie usiadła na brzegu łóżka. Nie miała już

dzisiaj więcej pacjentów. Zaczynała pierwsze w

swoim życiu wakacje, o których marzyła od dawna.

Boże Narodzenie pełne śniegu.

– I tylko o tym myślisz – mówił Paddy.

Bonnie poklepała go po ramieniu.

– Pojęcia nie mam, jak mogłam się przywiązać do

takiego upartego starego chłopa jak ty. A ciągle nam

przecież mówili na studiach, że nie wolno się

przywiązywać do pacjentów. Nie chcę cię zostawiać,

ale...

– Ale nigdy jeszcze nie miałaś prawdziwych

wakacji, właśnie skończyłaś staż i pierwszy raz w

życiu masz czas. – Paddy wziął Bonnie za rękę. –

Doskonale cię rozumiem. Nie ma tu w okolicy

żadnego lekarza, który by pracował tak ciężko jak

ty. A moi ludzie donieśli mi, że skończyłaś studia,

zarabiając sama na siebie. Rano nauka, a wieczorem

kelnerowanie. Zasłużyłaś sobie na wakacje.

Chciałbym... chciałbym tylko dożyć chwili, gdy

wrócisz, żebyś mi mogła o wszystkim opowiedzieć.

Zapadła cisza. Obydwoje wiedzieli, że nie można

było robić żadnych planów, zważywszy na stale

pogarszający się stan Paddy'ego. Na myśl o tym

Bonnie ścisnęło się serce. Gdyby go odwiedzali

jacyś ludzie! Gdyby go ktokolwiek odwiedzał...

– Czas już na ciebie – burknął, zgadując jej myśli.

– Nie należę przecież do twojej rodziny, a przed tobą

wymarzone wakacje. Przyślij mi kartkę z podróży i

nie myślmy już o tym.

– Dziękuję ci, Paddy – szepnęła i nachyliła się, by

ucałować jego zapadłe policzki.

– Gdybym miał te trzydzieści lat mniej... –

mruknął pod nosem.

Bonnie uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. Nie

sądziła, by mogła się podobać mężczyznom.

Bonnie to takie niepozorne stworzenie...

Mimo że minęło już tyle lat, słyszała jeszcze głos

ciotki, która nigdy nie omieszkała powiedzieć

gościom, że wysmukła dziewczynka o wielkich

błękitnych oczach i naburmuszonej buzi to jej

ukochana Jacinta, a Bonnie, maleńka Bonnie o

kasztanowych włosach, zielonych oczach i z

perkatym, a w dodatku piegowatym noskiem, została

zaadoptowana przez ciotkę i wuja, gdy jej rodzice

zginęli.

– Bonnie jest taka jak trzeba – odpowiadał zawsze

wuj Henry, ale ciotka i kuzynka spoglądały na

Bonnie z politowaniem i niczego nie można im było

wyperswadować.

Raz tylko wydawało się Bonnie, że jest ładna. Raz

Lennox Marion - Święta pełne słońca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: