Rawinis M.P. - Dla Ciebie księżyc.pdf - Rawins M P - haniak71

Rawinis M.P.

Romantyczne chwile

Dla Ciebie księżyc

- Czekoladkę?

Gabrysia Kubacka podziękowała uśmiechem i poprawiła się w fotelu.

Siedzący obok mężczyzna nadal trzymał przed nią otwarte pudełko.

- Już nie mogę się doczekać lądowania! - westchnął. Dziewczyna zajęta

była sprawdzaniem pasów i tylko skinęła

głową. Pan Alex Domino z Toronto zadręczał ją przez ostatnie godziny i

myślała z ulgą, że podróż dobiega już końca.

- Lądujemy za trzydzieści minut - powiadomił słodki głos stewardessy. -

Temperatura w Warszawie dwadzieścia cztery stopnie Celsjusza.

Dziękujemy państwu za wspólny lot.

- Przeżyłem to tylko dzięki pani, Gabi - Alex Domino pochylił się w

stronę sąsiadki. - Nie wiem, jak wytrzymałbym ten stres w innych

warunkach. Na pewno się pani nie poczęstuje?

- Słodycze są najlepsze na stres - zgodziła się. - Ale jeszcze jedna

oznacza katastrofę dla mojej figury.

We wzroku Aleksa Domino było zdumienie.

- Pani?! Pani nic takiego nie grozi!

Gabrysia odpowiedziała na komplement zmęczonym uśmiechem. To

była ich ósma godzina w samolocie linii Canadian i czuła się

wyczerpana. Podczas lotu nie mogła spać i teraz po prostu leciała z nóg.

Spojrzała na zegarek. Dwadzieścia pięć minut. Potem odprawa i

taksówką do domu, razem godzinka. O szóstej położy się do łóżka i

wstanie nie wcześniej niż za dwanaście godzin. Błogosławiona zmiana

czasu.

Jej sąsiad zdawał się być nieczuły na tę zmianę, choć Gabrysia

pamiętała, co mówił przed startem.

- Lecę dopiero drugi raz - oświadczył. - Nieźle jak na czterdzieści

dziewięć lat życia!

Początkowo był nieco irytujący, bo rozwodził się nad tym,

jak bał się podczas pierwszego lotu przed dwudziestu laty. Pierwszy lot

Aleksander Domino odbył z Warszawy do Toronto.

Uspokoił się nieco później, gdy byli już wysoko nad ziemią i przez

następnych kilka godzin samolot nie musiał wykonywać żadnych

niebezpiecznych manewrów. W ciągu tych kilku godzin Gabrysia

poznała dokładnie historię pana Aleksa.

- Nie sądziłem, że kiedykolwiek wrócę do starego kraju - opowiadał. -

Ani przez chwilę, proszę pani! Aż do zeszłego miesiąca.

W ubiegłym miesiącu pan Alex, niegdyś architekt, a teraz właściciel

niedużej firmy budowlanej, otrzymał list z zaproszeniem na ślub. Nie

byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie okoliczności.

- Napisał do mnie pierwszy raz - cieszył się pan Aleksander, od

dwudziestu lat będący Aleksem. - Ja pisałem wielokrotnie, wysyłałem

kartki, życzenia urodzinowe. I oczywiście pieniądze. Ale on nie napisał

nigdy. Ja wiem, że to moja była żona źle go do mnie nastawiła. Aż tu

naraz przychodzi listonosz i przynosi list. Płakałem, proszę pani, jak

strasznie płakałem! Z zewnętrznej kieszeni marynarki wyjął złożony

arkusik papieru. - Niech pani zobaczy! - zachęcał Alex, wciskając list

pomiędzy palce Gabrysi. - Niech pani zobaczy i sama powie, czy nie

mam racji. On tak pisze jak kochający syn. I to jak kochający! Teraz

wszystko zrozumiałem! Ona, moja żona, nie dała mu pisać wcześniej,

może ukrywała moje listy, może je wyrzucała bez czytania...

Gabrysia uprzejmie rzuciła okiem, ale pan Alex zachęcał, żeby

przeczytała list w całości.

„Drogi Tato - pisał młody mężczyzna imieniem Janusz. - Nareszcie

zdobyłem Twój adres. Nie wiem, czy życzysz sobie, żebym do Ciebie

pisał. Ale chcę, żebyś Ty wiedział, że wiele razy zastanawiałem się, kim

jesteś i jaki jesteś. Nic o tobie nie wiem, a chciałbym się wszystkiego

dowiedzieć. Może w ogóle nie pamiętasz, że istnieję. Na wszelki

wypadek przypominam Ci, że mam dwadzieścia sześć lat. Za miesiąc

żenię się z cudowną dziewczyną, Renatą. Pochodzi z Twoich stron, z

Krzemionki koło Supraśla. Ona i ja bardzo chcemy Cię poznać. Może

mógłbyś przyjechać na nasz ślub? Nie wiem, w jakiej jesteś sytuacji

finansowej, ale gdybyś był w trudnej, to zapłacę za Twoją podróż. Więc

niech pieniądze nie staną między nami. Oczekujemy Cię

w kościele (nowym) w Supraślu w sobotę, 29 czerwca, o godzinie 14".

Podczas długiego lotu Gabrysia dowiedziała się wszystkich szczegółów

z życia pana Alexa i jego rodziny. Zostawił żonę i dziecko, wyjechał za

chlebem. Powiodło mu się.

W portfelu pan Alex miał fotografię, starą fotografię, która towarzyszyła

mu przez lata pobytu w Kanadzie. Na fotografii kilkuletni chłopczyk

trzymał za rękę wysokiego, smukłego mężczyznę.

- To on - wyjaśnił niepotrzebnie Alex Domino. - Janusz. Ciekawe, czy

nadal jest do mnie podobny.

- Na pewno - stwierdziła Gabrysia.

- Tak pani myśli? - Pan Domino był zadowolony z tej uwagi. -

Kochałem go, gdy był mały - powiedział przez ściśnięte gardło. - Teraz

też go kocham. I jestem zadowolony, że znalazł kogoś, z kim chce się

związać na całe życie...

Pokazał Gabrysi pudełeczko, które wyjął z kieszeni marynarki. Były w

nim dwie grube złote obrączki, leżące na różowym aksamicie.

- Kazałem wyciąć napisy - chwalił się. - Kochanemu synowi Januszowi.

Kochanej córce Renacie. I data. - Napisałem do nich - tłumaczył

Gabrysi. - Napisałem na adres Renaty, bo tylko taki miałem. Że przyjadę

na ślub i że przywiozę obrączki. - Jestem pani bardzo wdzięczny, Gabi -

dziękował. - Rozmowa z panią bardzo wiele mi dała.

Gabrysia Kubacka uśmiechała się niepewnie. W czasie całego lotu

mówiła raczej niewiele i nie uważała, żeby sąsiad miał szczególne

powody do wdzięczności. Ale domyślała się, że Alex Domino dziękuje

jej za możliwość wygadania się. Opowiadał, jak ciężko i dużo pracował.

I mówił, jaki był osamotniony przez dwadzieścia lat pobytu w Kanadzie.

Im bliżej lądowania, tym bardziej wydawał się zestresowany. Bał się

spotkania z ziemią, bał się spotkania z Polską, bał się spotkania z synem.

- Już niedługo - Gabrysia uśmiechem dodała mu odwagi. Nagle jej

sąsiad gwałtownym ruchem poluzował krawat.

- Trochę mi słabo - oświadczył i Gabrysia zobaczyła, że bezwładnie

osuwa się w fotelu.

Personel samolotu zareagował bardzo profesjonalnie. Alex Domino

ocknął się, rozejrzał wokoło przepraszającym wzrokiem.

- To nic - powtarzał. - To przcież nic, ja zaraz... Pielęgniarka dotknęła

jego ręki, dyskretnie badając puls.

- Wytrzyma pan? To kilka minut.

- Tak, tak - zapewniał. - Nie chcę robić kłopotu... Gabrysia chciała

przesiąść się na inne miejsce, żeby chory

miał więcej powietrza, ale zatrzymał ją gestem.

- Proszę zostać, Gabi. Proszę zostać.

Zgodnie z życzeniem Aleksa Domino trzymała go za rękę aż do

wylądowania. Zaraz potem na pokład samolotu wszedł personel

wezwanej karetki pogotowia i starszy, siwy lekarz o pulchnych

policzkach.

- Proszę się nie ruszać - powiedział. - To nic wielkiego. Zrobił leżącemu

zastrzyk, a potem kazał go zabrać na nosze

i wynieść do czekającej na zewnątrz karetki.

- A pani kto? - zwrócił się doktor do Gabrysi, bo Alex Domino nie

chciał puścić jej ręki. - Rodzina?

- Nie - zaprzeczyła. - Co mu jest, panie doktorze?

- Zawał.

Gabrysia zbladła, więc lekarz uspokoił ją gestem.

- Raczej niezbyt groźny - wyjaśnił. - Poleży kilka dni.

- Kilka dni? - przeraziła się. - A wesele? Przyleciał na ślub syna, ma

obrączki i w ogóle...

Lekarz wzruszył ramionami.

- Ślub przecież można przełożyć. A poza tym źle chłopakowi w

kawalerskim stanie? Niech mu pani powie, żeby się jeszcze zastanowił.

Po co dobrowolnie włazić w paszczę tygrysowi?

Gabrysia podeszła do odprawy jako ostatnia. Młody celnik przyjrzał się

jej z wielką uwagą, jakby sprawdzał, czy ktoś tak wdzięczny dla oka

musi przejść obok jego stanowiska i nie może zostać na dłużej.

- Może coś do oclenia? - zapytał z nadzieją.

Patrzył na długie jasne włosy, zielonkawe oczy, prosty nos

Rawinis M.P. - Dla Ciebie księżyc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: