Książnica Zadrugi
Antoni Wacyk
O polski charakter narodowy - Zadruga
Tegoż autora: Mit polski - Zadruga Toporzeł 1991 Rymy zadrużne opr. i skład Toporzeł 1992 Filozofia polska - Zadruga Toporzeł 1994 Na pohybel katolictwu - Zadruga Toporzeł 1995 Zasada personalizmu przenika całe życie polskie. Poprzez idee ogólne, system wychowawczy, świadomość narodową, instytucje prawne i publiczne, literaturę, systemy filozofii narodowej, sztukę, język, dostrzegamy powszechność zasady indywidualizmu wegetacyjnego. Jan Stachniuk 1. W czym rzecz? Rzecz w tym, że charakter narodowy polski uległ odpolszczeniu, został gruntownie skatoliczony. Powtórzę już cytowane przeze mnie gdzie indziej słowa miłośnika naszej przeszłości: "Czas przyszły wyjaśni tę prawdę, że od wczesnego polania nas wodą, zaczęły się zmywać wszystkie cechy nas znamionujące, osłabiał w wielu naszych stronach duch niepodległy, i kształcąc się na wzór obcy, staliśmy się na koniec sobie samym obcymi."1) O wodzie w katolickiej chrzcielnicy napisał Juliusz Słowacki, że jest to ta przeklęta woda, której pies nie chce, wąż nawet nie pije. To jest finezja poetycka wieszcza. Uczony natomiast, historyk kultury, stwierdza: "Pod wpływem nowej wiary zmienił się niebawem wygląd kraju i tryb życia. W niesłychany dotąd sposób zaciężył kościół nad jednostką, swobodną w pogaństwie."2) Jan Stachniuk nazwał rzecz po imieniu: "Chrystianizacja Polski była zaszczepieniem w jej organizm raka wspakultury. On też stał się kręgosłupem polskiej świadomości narodowej."3) Będzie komunałem, gdy powiem, że jak w życiu jednostki, tak w życiu narodu nierzadko decydują przypadki. Przypadkiem, nieszczęśliwym dla nie okrzepłej jeszcze narodowo Polski, była spółka germańskiego miecza z papieskim krzyżem, przybranym w zdarte z trupa Rzymu cezarów cywilizacyjne wspaniałości, przebóstwione na użytek ekspansji judochrześcijaństwa. I stało się, że pokolenia polskie były przez wieki i wciąż jeszcze są wychowywane w kieracie osławionych WC. I stało się, że na tych WC wycyzelowany został, wypieszczony za pomocą jezuickiego batoga charakter narodowy polski. O tym, że pomiędzy owymi WC a haniebnym upadkiem I Rzeczypospolitej być może zachodzi jakiś związek przyczynowy - nie uświadczy najmniejszej wzmianki w żadnym szkolnym podręczniku historii ojczystej. Znany w całej Europie z opisów Rulhirre'a i innych cudzoziemców polski kurdesz nad kurdeszami nie mógł trwać wiecznie. W roku 1772 uderzył grom pierwszego rozbioru. Co niektóry polakatolik - chodzący okaz charakteru narodowego - zaniepokoił się. W sejmie wystąpił poseł Feliks Oraczewski: "...trzeba nam ludzi zrobić Polakami, a Polaków obywatelami, stąd nastąpią wszystkie pomyślne dla kraju powodzenia. (...) Edukacyja narodowa czyni Anglika Anglikiem, Francuza Francuzem i ta powinna czynić Polaka dobrym Polakiem."4) Była to nieśmiała sugestia, że obowiązująca "edukacyja" kościelna, katolicka, nie wychowywała ani Polaków, ani obywateli. Zilustrował to, podając niewiarygodne wprost fakty, Hugo Kołłątaj: "Któżby temu wierzył, że państwa tak obszerne jak np. Galicya, Lodomerya z Księstwem Zatorza i Oświęcima, jak cała Biała Ruś, jak Prusy Zachodnie, bez wystrzelenia broni, bez dobycia pałasza, pójdą pod panowanie obce (...). Cóż to jest za naród, w którym dorachować się nie można sto tysięcy familii, mającej prawdziwy interes o Konstytucyą rządową."5) Nie tylko bez dobycia pałasza, ale przy pieniach Te Deum, jak to było we Lwowie, tym mieście "semper fidelis" podobno, szedł polakatolik do niewoli. W dwadzieścia lat później na sejmie rozbiorowym w Grodnie król Polski podpisze dobrowolnie ostateczny jej rozbiór. Fakt upadku Polski skomentował w swych pamiętnikach wytrawny mąż stanu Francji: "Podbito ją, kiedy tylko jej sąsiedzi tego zechcieli, a postępy, jakie poczyniły te jej części, które przypadły ludom bardziej od niej zaawansowanym w cywilizacji, dowodzą, że szczęśliwie dla niej stało się, że ją podbito."6) Ten paradoks w ustach cudzoziemca okazał się dalekowzroczną przepowiednią, dla Polski życzliwą. Jan Stachniuk w wydanych w roku 1939 Dziejach bez dziejów miał odwagę wskazać na dobroczynne dla przyszłości narodu skutki zaborów: "Postawa gospodarcza przeciętnego Polaka, zdeterminowana przez charakter narodowy, (...) znamionuje się chętką wycofania z tłoku współzawodnictwa i zamknięcia się w martwocie otoki ekonomicznej. (...) Dworek szlachecki stał się idealnym wzorem otoki ekonomicznej. W ślad za tym pójść musiało wyobrażenie Rzeczypospolitej jako sumy dworków szlacheckich, upadek wymiany między miastem a wsią, zwrot ku gospodarce naturalnej (likwidacja wczesnego kapitalizmu), cofnięcie się poziomu technicznego (...). Były to proste, bezpośrednie następstwa sklerozy otocznej. (...) Tak spreparowane gospodarstwo narodowe znalazło się po wojnach napoleońskich w orbicie żywych przemian. (...) Przede wszystkim ulega rozbiciu odwieczna skleroza otoczna. W szczególności rozwój kapitalizmu w latach od 1864 do 1914 r. dokonuje głębokiej rewolucji w strukturze gospodarczej narodu polskiego. (...) Z tą chwilą dopiero mamy uchylenie upiora bezdennej pauperyzacji wyniszczającej w zarodku możliwości biologiczne narodu, wysysającego krew setek milionów istnień ludzkich. Z chwilą gdy gilotyna pauperyzacji zostaje pohamowana (...) rozpoczyna się nowa era w demografii Polski. (...) W ciągu stulecia 1815-1913 ludność Król. Kongresowego wzrasta z 2,7 milionów do 13,1 milionów, czyli o 380%."7) Taki jest obraz czasów niewoli, kiedy charakter polakatolików, uważany przez nich za charakter narodowy polski, przestał być czynnikiem decydującym o sile gospodarczej i o liczebności polskiego etnosu. Nie dotyczy to zaboru austriackiego, gdzie polski charakter narodowy i jego wyraziciel - polakatolik trwał w najlepsze. Galicja w wieku XIX była krajem nędzy, przeciętny Galicjanin pracował za ćwierć - a jadł za pół człowieka.8) Po wsiach galicyjskich na przednówku ludzie marli z głodu, zdarzały się - w środku Europy! - wypadki ludożerstwa.9) Sztuką było tych rzeczy nie widzieć. W tych czasach wychodził w Krakowie miesięcznik Krytyka, redagował go Wilhelm Feldman. W zeszycie III z marca 1911 roku przeczytać można taki nonsens: "Nieszczęściem naszym głównym jest niewola. Gdyby Polska była niezawisła, wytworzyłaby rychło wielki swój przemysł, zorganizowaną klasę robotniczą i rozwijalibyśmy się normalnie, jak każdy naród zachodni" (str. 136). Z dopustu Pana Boga i z poduszczeń szatana tenże wyżej wymieniony Jan Stachniuk wymyślił, a Jego Zadruga rozgłasza, że istnieje ścisły związek pomiędzy charakterem narodowym polskim i upadkiem Polski - a katolicyzmem. Katolikowi czytać to hadko. Katolicka gwiazda literatury polskiej, Zofia Kossak, ustaliła, że to nieprawda. Wykryła mianowicie, że swoje Dzieje bez dziejów Stachniuk napisał pod dyktando Berlina. Zofia Kossak, czołowa działaczka Frontu Odrodzenia Polski (w Chrystusie oczywiście), odgrywała wraz z tą swoją organizacją znaczącą rolę w życiu Polski Podziemnej w latach okupacji hitlerowskiej 1939-1944. Jako prawidłowa emanacja charakteru narodowego polakatolików ten FOP szkolił kadry dla Katolickiego Imperium Narodu Polskiego, ono zaś miało, według planów polakatolików, rozciągać się po wojnie aż za Dniepr.10) I jeszcze jeden rys egzotyki polakatolickiej: w roku 1943 pani Kossak z ramienia FOP zwróciła się listownie do Komendanta AK, by w żywotnym interesie Polski nasza Samodzielna Brygada Spadochronowa, utworzona w Wielkiej Brytanii, zaćmiła wyczyn hitlerowca Skorzenego i uwolniła papieża z rąk Niemców.11) Właśnie tego papieża, Piusa XII, który po napaści Hitlera na Polskę trzykrotnie złamał konkordat z roku 1925, samowolnie obsadzając diecezje polskie swoimi mianowańcami. Na protesty rządu polskiego w Londynie nie odpowiadał. Nauka polska uparcie nie dostrzega najbliższych skojarzeń katolicyzmu z nieszczęsnymi losami narodu. Istnieje dzieło współczesnego historyka, właśnie o rozbiorach. Jest w tej książce Aneks nr 3 pod tytułem: Przyczynek do dziejów charakterologii narodowej w polskiej historiografii.12) Autor cytuje i komentuje mniej lub bardziej dorzeczne banały o polskim charakterze narodowym od Lelewela począwszy, a na Konopczyńskim skończywszy. W cytowanej charakterologii nawet nie pada słówko: katolicyzm. Z sześciu bitych stron zbioru uderza płycizna i nieporadność wobec problemu upadku narodu. Od siebie autor nie ma nic do dodania. Czytelnik naszych historyków wciąż jest skazany na brednie o pożądliwości sąsiadów, o rozleniwiającym wpływie bezkresów Ukrainy na charakter zagubionej tam szlachty polskiej. Czytelnik winien domyślić się, że co innego psujące charakter stepy Ukrainy, a zgoła co innego hartujące tężyznę człowieka prerie Ameryki czy bezludzia Kanady. 1) Zorian DoŁęga Chodakowski O Sławiańszczyźnie przed chrześcijaństwem, 1818, s. 2. 2) Aleksander Brckner Cywilizacja i język, Warszawa 1901, s. 36. 3) Jan Stachniuk Droga rewolucji kulturowej w Polsce, Bydgoszcz 1948, maszynopis, s. 110. 4) StanisŁaw Tync Komisja Edukacji Narodowej, Oss., 1954, s. 18. 5) MichaŁ Janik Hugo Kołłątaj, nakł. Feliksa Westa, Brody, 1912. 6) Charles Talleyrand Pamiętniki, Puls, Londyn 1994, s. 465. 7) Jan Stachniuk Dzieje bez dziejów, Warszawa 1939, rozdział XVII. 8) StanisŁaw Szczepanowski Nędza Galicji..., Lwów 1888. 9) Józef Putek Miłościwi panowie i krnąbrni poddani, WL, Kraków 1959. 10) CzesŁaw ŻerosŁawski Katolicka myśl o ojczyźnie, PWN, 1987, ss. 93, 118, 169. 11) Jan Rzepecki Wspomnienia i przyczynki historyczne, 1956, s. 209. 12) Marian Henryk Serejski Europa a rozbiory Polski, PWN, 1970. 2. Polski "indywidualizm" Każdy przeciętniak, choćby nawet we własnych oczach niewiele wart, musi jednak widzieć coś w sobie, co by go utrzymywało w dobrym samopoczuciu, bez którego trudno wszak żyć. Polakatolika uwiera psychicznie jego kompleks niższości wobec przedstawicieli innych narodów. Ratuje więc swoje dobre samopoczucie wmówieniem sobie, że jest, proszę państwa, indywidualistą. Niejednokrotnie wyśmiewany przez trzeźwych krytyków naszej rzeczywistości polski indywidualizm nic sobie z tego nie robi, zakorzenił się mocno w świadomości ogółu. Czy to będzie szewc, czy profesor uniwersytecki, w dyskusji z nim o sprawach i rzeczach polskich niechybnie wyskoczy polski indywidualizm jako argument za czy przeciw. Zachodzi tu raczej śmieszne pomieszanie pojęć. Indywidualizm jest charakterystycznym przymiotem jednostki czynnej, która swą energię życiową kieruje twórczo na zewnątrz i wyróżnia się w swoim środowisku własnym, oryginalnym sposobem bycia. Indywidualista to biały kruk w narodzie, który jest pawiem i papugą, w którym naśladownictwo cudzoziemszczyzny jest powszechne, a rodzima, oryginalna twórczość znikoma. Przecież nasz romantyzm, pozytywizm, socjalizm czy nacjonalizm i co tam jeszcze - to naśladownictwa, skatoliczone do wymiarów rodzimego zaścianka. Roman Dmowski, gdy przyniósł do Kraju nacjonalizm w postaci takiej, w jakiej go poznał na Zachodzie, zwrócił przeciwko sobie zwarte szeregi Ciemnogrodu; stał się cacy w oczach kołtuństwa endeckiego dopiero wówczas, gdy swój nacjonalizm ochrzcił. Indywidualista rozumie, że istnieje taka wartość nadrzędna jak dobro ogółu; w ramach dobra ogółu i we współdziałaniu z innymi indywidualistami realizuje pełnię swej osobowości twórczej. Przeciwieństwem indywidualisty jest powszechny w Polsce personalista. Ten zamyka się w indywidualnej otoce swoich osobniczych interesów, a wychyla się z niej raczej po to, by z zewnątrz wyciągnąć dla siebie i swej rodziny jak najwięcej korzyści. Osobnicza otoka polakatolika zakotwiczona jest w doktrynalnym personalizmie katolicyzmu: katolicyzm dostarcza jej religijnej racjonalizacji dla wegetatywnych, czysto biologicznych elementów i ich duchowej emanacji w psychice ludzkiej. Kwiat indywidualizmu rośnie bujnie nad Tamizą, Sekwaną czy Renem; nad Wisłą, nad Odrą pojawia się rzadko. "Indywidualizm bowiem narodów zachodnich tak się różni od indywidualizmu polskiego, jak różni się wolność twórczej, wytężonej pracy od wolności nieróbstwa, jak zgiełk fabryk, kopalń, hut - od szmeru sennej wsi polskiej, od wieków nieodmiennej, jak wreszcie potężne środki niszczące współczesnej wojny od kawaleryjskiej lancy. Jest zatem u nas indywidualizm wegetacyjny, pozbawiony twórczej zdobywczości, wyzwalający siły obronne odporu tylko wtedy, gdy ktoś z zewnątrz czy od wewnątrz usiłuje zakłócić bezwład i spokój przeżuwającej cudzą twórczość jednostki. Oto właśnie ta obrona, ten odpór rysują się nam w dziejach jako żywioły warcholstwa i anarchii, w których utonęły wszystkie pozytywne dla zbiorowości wysiłki grup czy wielkich jednostek na całej przestrzeni dziejów."1) Rozważania o polskim indywidualizmie z natury rzeczy skupiać się muszą na naszej inteligencji. Nie ma ona dobrej opinii, tak za granicą, gdzie od dawna jest przedmiotem złośliwej wesołości, jak i u siebie w domu. "Europejskość polskiej inteligencji to hedonistyczna konsumpcja wartości kulturalnych Europy bez aktywnego udziału w dziele tworzenia Europy i bez poczucia europejskiej współodpowiedzialności."2) Polakatolik to megaloman, on kocha, gdy go się wzbija w dumę. Społeczność ludzi trzeźwych z miejsca pogrążyłaby Mickiewicza za jego niepoczytalne Księgi pielgrzymstwa. U nas można przeczytać, że Komisja Edukacji Narodowej z 1773 roku to polskie, pierwsze w Europie Ministerstwo Oświaty. Pewien ginekolog wydał luksusowo broszurę o pierwszym w Europie Ministerstwie Zdrowia. Głosów krytyki tej megalomanii się nie słucha, a różne przykłady "pierwszeństwa" w zacofaniu i ciemnocie pomija się milczeniem. "Ta tzw. inteligencja wykazuje przeważnie znikomy stopień inteligencji, ale opierając się na prawach zdobytych na zasadzie dyplomu, uważa się za uprawnioną do zabierania głosu w różnych sprawach. Stanowi ona warstwę pod względem umysłowym dosyć jałową i mało płodną."3) W II Rzeczypospolitej sprawa ta, coraz bardziej oczywista, znalazła wyraz w publikacjach książkowych i prasie. W prorządowym Pionie stwierdzał pisarz: "W czasach kiedy nie było jeszcze słychu-dychu o totalizmie, już się powiadało, że Polacy Ánie nadają się7 do tego i owego. Indywidualnej i delikatnej ich duszy nie odpowiadała przecież ani pruska dyscyplina, ani rosyjski duch przemocy, ani austriacka perfidia, ni - dalej już sięgając - angielska praktyczność, francuska dokładność, amerykańska zachłanność."4) Dokładność: tu pozwolę sobie na małą dygresję w czasy mej młodości. W roku 1920, gdy nasza granica z Rosją stanęła na Zbruczu, uszedłem z Kamieńca Podolskiego do Lwowa. Chłopiec czternastoletni, znalazłem się w gimnazjum. Tam, w Polsce wyidealizowanej, w szkole polskiej, mój kresowy patriotyzm doznał pewnego dnia wstrząsu. Uderzyło mię, gdy jeden z kolegów zawołał do drugiego, nie pomnę już z jakiej okazji: "Ty! nie bądź durny! Rób tak, żeby Polska nie zginęła!" Sprawdzianem charakterów jest wojna. Są świadectwa wspaniałych postaw i czynów bohaterskich wielu, wielu naszych ludzi, mężczyzn i kobiet. Ale są też i inne świadectwa. Cytuję jedno z nich: "Wszystkie wady polskiego inteligenta, którym był z reguły podchorąży, leżą bowiem w brakach charakteru. Nasz inteligent posiada tylko w małym stopniu wrodzone właściwości dowódcze. Nie lubi rozkazywać, tym mniej wymagać, a już najmniej dopilnować wykonania swoich rozkazów i wymagań. Sam prędko rozkleja się."5) Temat jest daleki od wyczerpania. By zbytnio nie nużyć Czytelnika, postaram się liczbę stojących do dyspozycji cytatów ograniczyć. Ten oto będzie krótki: "Przeciętny inteligent polski, z takim czy innym dyplomem, to pożałowania godna istota, która do swej bezdziejowej psychiki dołącza pojęciowy dorobek nauki europejskiej. Bezdziejowość polska wyłącza poczucie powinności wobec dzieła kultury, i dzięki temu umysł, przyswajając sobie świat pojęciowy narzędzi techniki, humanistyki, nie chwyta istoty rzeczy, lecz tylko puste łupiny."6) W końcu uważam za wskazane umieścić niżej dłuższy wyciąg z jednej z pozostających dotąd w maszynopisie prac Jana Stachniuka: "3. Charakter narodowy jako ŹródŁo upadku. Niż cywilizacyjny wraz z jego konsekwencjami historycznymi nie jest więc dla nas czymś zewnętrznym lub przypadkowym, lecz czymś, co organicznie wyrasta z rdzenia Ápolskości7. W tym, co jest najbardziej swojskie, co jest systemem wartości tradycyjnych, hodowanych przez naród, upatrujemy źródło naszego upadku. Tak - uwiąd emocjonalny stanowi podstawową właściwość oddziaływania naszych treści tradycyjnych. Z surowego materiału biologicznego, jakim jest każdy osobnik rodzący się i dojrzewający w środowisku polskim, system treści tradycyjnych kształtuje typ Polaka o znacznie osłabionej dynamice dążeń życiowych. Jakiż to jest typ psychiczny? Użyłem dlań gdzie indziej nazwy Áindywidualizm wegetacyjny7. Środowisko polskie w niezmiernie prawidłowy sposób hoduje psychikę człowieka, dla którego określenie Áindywidualizm wegetacyjny7 najbardziej jest odpowiednie. (...) Indywidualizm wegetacyjny jako cecha polskiego charakteru narodowego jest przejawem najgłębszego schorzenia gatunku ludzkiego. To nie są wcale jakieś Áwady7, lecz konsekwentnie rozwinięty i uformowany stosunek do bytu człowieka, który uległ wspakulturowemu wykolejeniu. (...) ...pierwszą zasadą polskiego indywidualizmu wegetacyjnego jest poczucie, że głównym nurtem życia ludzkiego jest sycenie się szczęściem czystego trwania fizjologicznego. Stąd wynika odruch obronny wobec naporu obiektywnych zadań, które nam narzuca rytm społeczno-historyczny. Nazwałem to gdzie indziej wzgardą dzieła. Niezależność od czegoś, wolność od wszystkiego, oto opiewany ideał życia. Na tym tylko tle może zakwitnąć druga właściwość: kult odosobnionej, wolnej od wszelkich obowiązków i zadań, nagiej egzystencji. Stąd znów wynika bezodpowiedzialny utylitaryzm, konsumpcyjny stosunek do życia. W środowisku, składającym się z takich jednostek, normą naczelną, pozwalającą na współżycie, jest tylko bierna dobroć nagich egzystencji, do niczego nie dążących poza lubym spokojem. Godziwym, porządnym człowiekiem jest więc ten, który nic nie robi, ma mało pragnień, do niczego nie dąży; musi on odpowiednio organizować swoją psychikę, by zawczasu zdusić w sobie wszelkie zdrożności; stąd wypływa jałowy moralizm. Indywidualizm wegetacyjny jest więc zestalonym wyrazem wspakultury w polskiej umysłowości. Zasady jego są następujące: a) wzgarda dzieła b) kult nagiej egzystencji c) bierna dobroć nagich egzystencji d) jałowy moralizm. Zasady powyższe stanowią kręgosłup polskiego charakteru narodowego."7) Tę wspakulturę w polskiej mentalności, szczegółowo zanalizowaną przez twórcę Zadrugi, trzeba w tym miejscu nazwać po imieniu: jest to katolictwo. 1) Wyjątek z artykułu Jana Stachniuka Nurty społeczno-polityczne w Kraju. Artykuł ukazał się w prasie Polski Podziemnej w dwutygodniku Kadra nr 27/268 we wrześniu 1943 roku, oczywiście - anonimowo. 2) Józef ChaŁasiński Społeczna genealogia inteligencji polskiej, Warszawa 1946, s. 74. 3) Zygmunt Łempicki Oblicze duchowe wieku dziewiętnastego, Warszawa 1933, s. 23. 4) Ferdynand Goetel Do czego nadają się Polacy (w:) Pion z 15.05.1938. 5) Jerzy Kirchmayer Kampania wrześniowa, Czytelnik, 1946, s. 26. 6) Jan Stachniuk Droga rewolucji kulturowej w Polsce, Bydgoszcz 1948, maszynopis, s. 101. 7) Tamże, ss. 48-50. 3. Charakter narodowy - jak powstaje Charakter narodowy można określić tak: jest to panujący w danym narodzie, widoczny w postawach życiowych jego członków system treści duchowych. Jest to więc pojęcie dotyczące psychiki, charakterystycznej dla poszczególnych jednostek ludzkich na dany naród się składających. Zdawałoby się, że sprawa jest jasna. Mamy jednakże w żywej pamięci czasy, gdy w tej części Europy, w której leży Polska, panował marksizm. Obowiązywał dialektyczny materializm. Na treści duchowe nie było w nim miejsca, obowiązywał dogmat, że byt materialny określa świadomość jednostki. Mieliśmy więc uczonych, którzy słusznie i prawidłowo i po linii wątpili w istnienie czegoś takiego jak charakter narodowy. Akurat przydało się powiedzenie dziewiętnastowiecznego prawnika, Niemca Iheringa, odnoszące się zresztą do mgławicowo pojmowanej "duszy narodu", że jest to "Faulkissen der Wissenschaft" - poduszka lenistwa nauki.1) Przeminęły z wiatrem romantyczne, pozytywistyczne i marksistowskie pojmowania rzeczy. Charakter narodowy się ostał. Nie jest on darem niebios ani plagą stamtąd. Jest rezultatem historycznego rozwoju życia ludzi w gromadzie. Człowiek, nośnik i piastun wszechobecnej w przyrodzie woli tworzycielskiej, jest istotą dwoistą. Rdzeniem jego człowieczeństwa jest wrodzony mu element woli tworzycielskiej, który sprawia, że człowiek wciąż zmierza do stawania się większym niż jest. Ale z tą wolą tworzycielską walczy o lepsze również człowiecza, z ludzkiej biologii się odzywająca wola wegetacji, wola niezmąconego trwania dla trwania. Julian Ursyn Niemcewicz zauważył mimochodem, że "...jest u nas jakaś niepojęta do pracy odraza" - i podobnie jak wszyscy inni nasi charakterolodzy i socjologowie, ominął z daleka źródło tej odrazy. Zapewne nie był nawet jego świadom. Ta z owych dwóch tendencji, która weźmie górę, owłada całą psychiką jednostki i znajduje swój wyraz w jej postawie życiowej. Na tak uformowaną naszą postawę życiową składają się nasz rozum, nasze uczucie i nasza wola. Ta postawa, upowszechniona w danej wspólnocie: plemieniu, szczepie, narodzie, wytwarza racjonalizujące ją pojęcia. Powstaje system wartości duchowych. Jest to ideologia grupy albo inaczej - system kultury narodowej. To samo też oznaczają używane potocznie określenia: świadomość narodowa lub tożsamość narodowa. Ideologia grupy raz zaszczepiona psychice mas ma żywot bardzo trwały. Przechodzi automatycznie z pokolenia na pokolenie jako tradycja narodowa. Wpajana drogą wychowania każdej pojedynczej psychice milionowej masy danej wspólnoty stanowi to, co nazywamy charakterem narodowym. Czy w tym procesie jesteśmy skazani na jakiś fatalizm? Na szczęście nie. W procesie kształtowania się psychiki społecznej czynne są dwa podstawowe czynniki: natura i kultura. Natura to ta para przeciwstawnych sobie, wrodzonych człowiekowi tendencji, o których mowa wyżej. Kultura - to świadoma uprawa przez wychowawcę, tj. przez panującą ideologię grupy odpowiadającej jej tendencji w każdej jednostkowej psychice. Panujący w narodzie system wychowawczy, najogólniej i najszerzej pojęty, jedne z wrodzonych nam skłonności hoduje, rozwija i umacnia, drugie, przeciwnie - hamuje, gasi i tłumi. Jak ta sprawa wygląda w charakterze narodowym polskim? Istotę jego mamy już ukazaną w cytowanych wyżej stwierdzeniach Jana Stachniuka. Nawiązujemy do nich w naszych dalszych rozważaniach. Polska natura jest słowiańska. Słowianina cechuje skłonność do anarchii. Ta anarchia zawiera w sobie duży ładunek aktywności, niestety nie twórczej, lecz głównie skierowanej przeciwko wszystkiemu, co godzi w wolność otoki indywidualizmu wegetacyjnego, czyli personalizmu Słowianina. Jest on anarchistą w swoim własnym środowisku, natomiast nie widzi ujmy w poddaniu się obcym. Wiemy od Nestora, jak to Słowianie wschodni, nie mogąc się pogodzić między sobą, posłali w roku 862 za morze do Waregów: "ziemia nasza wielka i bogata, ale nie ma u nas porządku. Przybywajcie kniażyć nam i rządzić nami." I tak w historii Rusi Kijowskiej widzimy Ruryków, Olegów, Olgi, Igorów, Dirów, Askoldów itd. Z drugiego krańca etnosu słowiańskiego mamy świadectwo z VI wieku historyka bizantyjskiego, raczej dodatnie: "Te plemiona, Słowianie i Antowie, nie są rządzeni przez jednego człowieka, lecz od wieków żyją w ustroju władzy ludowej (demokracji) i dlatego szczęście lub nieszczęście w życiu uważają za rzecz wspólną dla wszystkich."2) Ten autor wielekroć wymienia Słowian, ale nie znajdujemy w jego dziele nic o ich anarchii. W nauce jednak ustaliła się opinia, której wyraz dał niepodważalny autorytet, Aleksander Brckner, stwierdzeniem: "Słowianin to urodzony anarchista." Czy taka też jest prawda o nas, Polakach? Jest, ale nie całkiem. Trzeba wziąć zasadniczą poprawkę na spadły na nas katolicyzm. Wpierw nim wskutek anarchii upadła, I Rzeczpospolita została skatoliczona. Z tych samych powodów nie ostała się II Rzeczpospolita. Skatoliczona jak poprzednie, obecna III Rzeczpospolita na naszych oczach wije się w konwulsjach anarchii i prywaty. To nie tylko i nie głównie słowiańskość nasza. To przede wszystkim i głównie katolicyzm, katolicki personalizm, ten miazmat, wszczepiony psychice narodu i powodujący jej skażenie. Zdrowy, humanistyczny system wychowawczy byłby otamował to wszystko, co w naszej słowiańskości było dla życia zbiorowego złe. Katolicki system wychowawczy odwrotnie - to wszystko złe pielęgnował. Kultywował cechy dla życia narodu rozkładowe. Cytowałem już gdzie indziej i przypomnę na tym miejscu, jak szkoła jezuicka uczyła młodzież, że podatkom proponowanym w sejmach należy się sprzeciwiać.3) Na skutki takiego kształcenia przyszłych posłów do sejmu nie trzeba było długo czekać. Rosja, licząc, że okrojoną po pierwszym rozbiorze Polską nie będzie już musiała dzielić się z sąsiadami, podjęła starania jakiegoś uporządkowania kraju całkowicie od siebie zależnego. W roku 1775 zwołany został sejm: "Przyszły na stół ważne sprawy skarbowe a szlachta w delegacji dowiedziała się z przerażeniem, że mocarstwa zgodziły się, aby Rzeczypospolita miała 36.000.000 rocznego dochodu i utrzymywała 30.000 wojska. Z przerażeniem mówię, bo mówcy opozycyi wystąpili silnie przeciwko podatkom i oświadczyli wielokrotnie, że ich kraj (tj. szlachta) nie zniesie."4) Tak się ujawnił charakter narodu polakatolików, dla których istnienie własnego państwa, właśnie ograbionego przed trzema laty, nie było najważniejsze. Dobitnie wyraził to wyzuty niebawem z resztek tego państwa, uwielbiany wieszcz tego narodu jezumaryjków: "Nie chcemy Polski - powiedział kiedyś Mickiewicz (oczywiście, będąc już pod wpływem Towiańskiego) - jeżeli nie ma być Polską na drodze woli Bożej."5) Jeden z bezsilnych świadków, a potem opisywaczy klęski wrześniowej 1939 roku wyraźnie dostrzega jakąś chorobę, która trawi charakter narodowy polski, nie zdobywa się jednak na docieczenie jej źródła i nazwanie go po imieniu. Pisze: "...jeżeli uświadomić sobie nazbyt już długotrwały proces staczania się Polski w dół, kurczenie się jej stanu posiadania, zatratę bogactw materialnych, zanikanie wpływów politycznych i kulturalnych, to musi się dojść do wniosku, że była jakaś głębsza przyczyna, jakaś wielka choroba, która toczyła od dawna polski organizm, wykrzywiała jego światopogląd, czyniła go niezdolnym do spojrzenia w oczy rzeczywistości, rodziła słabe charaktery, pozbawiała Polaków równowagi ducha i wniwecz obracała ich często ofiarne wysiłki. (...) Naród, który nie uświadomił sobie swego dziejowego zadania, jest jak okręt płynący bez steru i we mgle poprzez wielkie morze. Przyznajmy, że w ciągu dziejów nie mogliśmy odnaleźć naszego dziejowego zadania. (...) Zadanie jest ponad ministrami i partiami, trwa nie widząc pokoleń, które giną i które się rodzą. Jest wyprute z wszelkiego uczucia i kieruje się wyłącznie interesem państwowym. ÁWczorajszy wróg może być jutrzejszym sojusznikiem, a wczorajszy sojusznik - jutrzejszym wrogiem7 - jakże to brzmi obco pod polskim niebem, gdzie codziennym doradcą bywa właśnie uczucie. Nie można udowodnić, ażeby kiedykolwiek zrozumiano w naszym kraju potrzebę określenia sobie podobnego zadania. Mówiło się za to i mówi się jeszcze dużo o historycznej misji, o dziejowym posłannictwie, nawet o idei Polski. Jest to żelazny rekwizyt, który wyciągamy z namaszczeniem, ilekroć brakuje nam rzeczowych argumentów. Wówczas w oparach, bijących ze słabych głów, rosną majaki, których ojcem jest polityczny romantyzm, matką - polityczne bankructwo. Wówczas słyszymy, że celem Polski jest być krzewicielką i stróżem zachodniej kultury we wschodniej Europie, przedmurzem katolicyzmu, zaporą przeciwko burzy od Azji, wiecznym bojownikiem o świętą wolność ludów. (...) Te dawno przebrzmiałe echa byłyby nieszkodliwym wspomnieniem, gdybyśmy w XX wieku nie próbowali na tak wątłej podmurówce klecić wytycznej naszej polityki. W rzeczywistości wznosiliśmy tylko fantastyczne zamki na lodzie... (...). Jakież jest dziejowe zadanie Polski? Byłoby błędem poszukiwać go w znacznej odległości od naszego kraju. Na to Polska jest zbyt słaba. Ma za krótkie ręce. To, co jest od nas odległe, może nawet bardzo nas interesować i może ze swej strony interesować się nami. Będzie to jednak zawsze tylko chwilowa koniunktura i przejściowa gra polityczna, natomiast nasza stała dziejowa rzeczywistość - to my i nasi sąsiedzi. Tylko w tym zespole zawiera się rozwiązanie naszego Ábyć albo nie być7 - naszej siły lub słabości, rozkwitu lub upadku."6) 1) StanisŁaw Estreicher Początki prawa umownego, Kraków 1901, s. 6. 2) Prokop z Cezarei Wojna z Gotami, ks. III, rozdz. 14. 3) Ignacy Chrzanowski Optymizm i pesymizm polski, PIW, 1971, s. 71. 4) Józef Szujski Dzieje Polski, Lwów, 1862-1866, tom I-IV, s. 521. 5) Ignacy Chrzanowski, op. cit., s. 318. 6) Jerzy Kirchmayer, op. cit., s. 259 i nn. 4. Polakatolik - słowo w Polsce niewymowne Wyjąwszy jakieś nadzwyczajne przypadki, każdy z nas jest kowalem własnego losu. Tak samo nie da się zaprzeczyć, że losy narodu zależą od charakteru jego członków. To jest logiczne. Ale ta sama zwykła logika nie ma prawa zagrzać miejsca ani w naszej historiografii, ani w naszej historiozofii, o czym będziemy się mogli przekonać wielokrotnie w toku naszych rozważań. Nie piszę pracy naukowej, jestem jedynie publicystą Zadrugi i mam, sądzę, prawo do publicystycznych uproszczeń. Myślę, że bez obawy popełnienia grubszego błędu można stosować zamiennie takie pojęcia, jak charakter narodowy, stereotyp psychiczny, postawa wobec życia, mentalność zbiorowa. U nas dzieje się tak, że sprawy ważkie pozostają niezauważalne. Od czasu rokoszu Zebrzydowskiego przywykliśmy do tego, że szlachta pomstuje na jezuitów, żadnej szkody nie czyniąc ani im, ani temu, co reprezentują. W roku 1841 Seweryn Goszczyński, zanim trzasła go łaska uświęcająca i się pokajał, wystąpił ostro przeciwko Kościołowi katolickiemu z oskarżeniem, że znieprawił charakter Polaków, przez co przywiódł I Rzeczpospolitą do zguby. No i co? No i nic. Spłynęło jak woda po kaczce. Dla krakowskiej szkoły historycznej (ks. Walerian Kalinka, Józef Szujski, Michał Bobrzyński) było pewnikiem, że zgubił Polskę zły jej ustrój. A skąd się wziął taki zły, czemu nie wziął się dobry - w to się nie zagłębiano i przypisano samemu narodowi winę za własny upadek. Niby racja, na pierwszy rzut oka nie do odparcia. To dopiero wywołało powszechne oburzenie, czemu dał wyraz Adam Asnyk w znanym, napastliwym wierszu pod adresem Bobrzyńskiego. Na front przeciwko krakowskim "pesymistom" przybyły dalsze posiłki. Prof. Balzer, ten sam Oswald Balzer, który w roku 1891 napisał: "Źle było w Rzeczypospolitej i nie mogło być gorzej" - niepotrzebnie się skompromitował publikując w roku 1915 rozprawę pt. Z zagadnień ustrojowych Polski. O ustroju I Rzeczypospolitej możemy tam przeczytać, że "Był zatem współcześnie - wartością na ogół dodatnią; (...) pogląd, jakoby w niedostatkach naszego ustroju tkwiła istotna przyczyna upadku Polski, okazał się błędem" (str. 113). Poważany w świecie naukowym profesor znalazł inną przyczynę: "...właściwą, rozstrzygającą przyczyną upadku naszej państwowości, istotną Ácausa efficiens7 tego zdarzenia jest: pożądliwość złączonych, więc przemożnych, na zgubę Polski sprzysiężonych sąsiadów" (str. 116). Polakatolikowi serce rośnie, gdy czyta takie rozgrzeszenie. Gdybyż tylko to. Na wzbierającej fali bezmyślnego optymizmu ukazuje się w Krakowie w roku 1917 traktat historiozoficzny pt. Duch dziejów Polski pióra księdza Chołoniewskiego. Jest to katolickie, skarykaturowane echo niemieckiego Volksgeista. Rozbudzony przez wojny napoleońskie nacjonalizm niemiecki potrzebował swego wyrazu. Dostarczył go Savigny lansując pojęcie "Volksgeist", wyśmiane, jak o tym wyżej była mowa, przez Iheringa. Księżowskie dzieło z miejsca zdobyło wielką popularność i miało pięć wydań, z tego ostatnie w roku 1946 w Rzymie.1) Chołoniewski lał miód obficie: "W rozwoju swym wyprzedziła Polska pod bardzo wielu względami o wiele lat, nieraz o całe stulecia, współczesną sobie Europę. Polska upadła dlatego, że nie upodobniła się do sąsiednich despotyj, że była krajem wolności, że praw swych obywateli nie tłumiła, lecz rozdawała je szczodrą dłonią i rozszerzała. (...) Zginęła, gdyż była tworem politycznym doskonalszym i wyżej rozwiniętym od swego środowiska."2) Poczytności tej książki nie zaszkodziła opinia historyka Stanisława Zakrzewskiego: "Śmiertelna, przerażająca pustka myśli wieje z tych kart, po których jeden lśniący komunał goni za drugim, a którego treścią nie duma i nie cześć wobec przeszłości, lecz bezgraniczne bałwochwalstwo i pochlebstwo wobec ustroju."3) W opinii publicznej odżył stary spór między "optymistami" a "pesymistami". Zabrali głos uczeni krakowscy. Dziewięciu profesorów: Fryderyk Pape, Eugeniusz Romer, Oskar Halecki, Franciszek Bujak, Stanisław Kutrzeba, Józef Kallenbach, Władysław Konopczyński, Wacław Tokarz i Ignacy Chrzanowski - każdy z nich wygłosił na Uniwersytecie Jagiellońskim odczyt o przyczynach upadku I Rzeczypospolitej. Całość pod redakcją Fryderyka Pape została w roku 1918 ogłoszona drukiem jako niewielka książeczka pt. Przyczyny upadku Polski. Zdawałoby się, że rozporządzając półtorawiekową prawie perspektywą czasu historiografia polska, która dotąd nie zdobyła się nawet na monografię pierwszego rozbioru Polski, tym razem da społeczeństwu rzetelną analizę i syntezę naszej katastrofy w XVIII wieku. Niestety. Zebrany w książeczce efekt przemyśleń fachowców okazał się bardzo mizerny. Nie posunięto się poza znane, sfery materialnej głównie dotyczące ustalenia szkoły krakowskiej. Jeden Franciszek Bujak zbliżył się do istoty zagadnienia, gdy o polakatolikach XVIII wieku powiedział: "tym ludziom własne państwo było obojętne, a więc niepotrzebne." Wymieniony zbiorek nie ma żadnej wartości poznawczej, jeśli chodzi o założony w tytule cel. Zasługuje jednak na uwagę jako dokument mentalności dziewięciu profesorów, bądź co bądź elity narodu prezentującej jego charakter. Przecież żadnemu z nich nie było tajne, że monopol wychowania w I Rzplitej dzierżył wszechwładny katolicyzm. Ale to słowo nie padło w żadnym z dziewięciu odczytów, jeśli dobrze pamiętam. A skoro tak, to można było bezkarnie przebierać w całej gamie wydumanych przyczyn upadku Polski. Więc Władysław Konopczyński znalazł, że zgubiła nas anarchia - ale nie tyle własna, która, jego zdaniem, już zanikała, co europejska. Wacław Tokarz upatrzył jako przyczynę brak światłych ludzi. Nie rodzili się, i już. Cóż na to poradzić? Ignacy Chrzanowski owszem, dostrzegł winowajcę w charakterze narodu i wyliczył jego wady jako powszechnie znane "wady narodowe". Chrzanowski nie zastanowił się nad tym, że "wada" z istoty swej jest wyjątkiem. Jeśli natomiast występuje nagminnie i powszechnie, wówczas przestaje być wadą, a staje się normą, częścią immanentną całości, jej prawidłowością. Również Chrzanowski omija z daleka problem - skąd się ten charakter narodowy z jego "wadami" bierze. W sumie, powtarzam, wartość poznawcza książeczki Przyczyny upadku Polski jest znikoma dla celu postawionego w tytule; jest duża - dla pokazania, jak się odsłania charakter narodowy autorów, gdy wypowiada się śmietanka narodu w sprawach dlań ważkich. Te sprawy ważkie zbliżały się znowu. Przypomnijmy sobie - był rok 1918. To tylko dla ludzi z ulicy "ni z tego, ni z owego była Polska na pierwszego." W Warszawie Józef Piłsudski ogłosił niepodległość Polski i trawił noce i dnie na żmudnym organizowaniu polakatolików w państwo. Nie znany szerszemu ogółowi autor zwrócił się do społeczeństwa z ostrzeżeniem: "Po- mimo najlepszych chęci Związkowców (Ententy) dla nowego zjednoczonego Państwa Polskiego, ostatnie egzystować i utrzymać się przy niepodległości nie będzie w stanie, jeśli zaprowadzony ład i porządek nie da możliwości jednostce wytwarzać więcej produktów, niż to było przed wojną. (...) Tylko organizując gospodarstwo narodowe ku powiększeniu się wytwórczości, ku prawdziwemu postępowi, możemy kiedyś dorównać Anglii, Ameryce i Francji i przyjąć równy im udział w Związku Narodów, w przeciwnym razie wytwórczość nasza będzie się zmniejszać i nie tylko nie zachowamy swej niezależności państwowej, ale zupełnie znikniemy z widowni rozwoju ludzkiego, jak zginęło tyle innych, nie dających się ucywilizować narodów..."4) Tytuł tej broszurki jest raczej zaskakujący: Potęga Polski w 1930 roku. Podyktowały go autorowi te same chyba iluzje, które piszącemu w Krakowie Wilhelmowi Feldmanowi kazały być ślepym na nędzę galicyjską, której nikt nie przeszkadzał, by się bogaciła i w dobrobyt przechodziła. Obaj ulegli nagminnemu wśród naszych inteligentów złudzeniu, że wystarczy dać narodowi wolność, a zacznie się rozwijać jak inne narody Europy, to znaczy normalnie. Na czym polegał błąd? Na niedostrzeganiu polakatolika. Polakatolik, choć wszechobecny w naszym kraju, nie figuruje jako decydujący podmiot polityczny i gospodarczy w świadomości tych, co rządzą narodem. Nie wolno na polakatolika wskazywać, nie wolno nazywać go po imieniu. Dawniej wszystko, co katolicyzm w charakterze narodowym skaził, upychano w jedno stojące do dyspozycji pojęcie Polaka. Nie cieszyło się ono uznaniem za granicą. Ba! Znane są wypadki, gdy Polak, zaciągając się do służby na Zachodzie, podawał się za Węgra czy kogo innego, by uniknąć szykan i pośmiewiska, gdyby się przyznał do polskości. Nie bez powodu Jan Kazimierz mówił, że woli psa widzieć niż Polaka. W końcu miał Polaków dość, złożył koronę i wyjechał do Francji. Dla Ludwika Kubali, który pisze o tej królewskiej awersji, polakatolik też nie istniał, tak jak nie istnieje dla późniejszych i dzisiejszych historyków czy socjologów naszych. A przecież to nie krasnoludki robią u nas "polskie piekło". W roku 1918 równocześnie z Polską odrodziła się państwowo Czechosłowacja. Ta chłopska Czechosłowacja zasłużyła sobie w oczach Zachodu na opinię najlepiej rządzonej demokracji w Europie Środkowo-Wschodniej. Natomiast w inteligenckiej Polsce zaroiło się w ministerstwach od wyszkolonych w Wiedniu i we Lwowie administratorów, polityków i parlamentarzystów. W ciągu zaledwie siedmiu lat do zamachu stanu Józefa Piłsudskiego polakatolik potrafił popełnić jedno morderstwo prezydenta, jeden niedoszły zamach stanu i urządzić 13 przesileń rządowych. Przed majem 1926 roku polski minister spraw zagranicznych zmieniał się formalnie 20 razy! O charakterze narodowym polakatolika powie chyba wszystko taki, raczej niezbyt przejaskrawiony obrazek z końcowych dni II Rzeczypospolitej: "Dotkliwym brakiem, powszechnym w urzędach polskich, a w szczególności w urzędach centralnych - była nieznajomość zasad organizacji pracy i nieumiejętność rozłożenia czasu. Chaos panował w wielu urzędach. Chaos wytwarzały w społeczeństwie dookoła siebie. Mimo słusznego w zasadzie pilnowania przez premiera godzin urzędowania - jako podstawy porządku - nikt nigdy nie był do uchwycenia w biurze gdzie pracował. Nikt nigdy nic w ustalonym czasie nie wykonał."5) A przecież administrację Polski Odrodzonej organizowali od podstaw fachowi urzędnicy polscy, którzy w Wiedniu przeszli dobrą szkołę rządzenia. Liczba Polaków...
marssen