Rutledge Cynthia - Syn miliardera.pdf - Rutledge Cynthia - glinka7-1987

Cynthia Rutledge

Syn miliardera

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kaitlyn Killeen delikatnie rozpinała koszulę mężczyzny. Nawet nie

spytała go o imię, nie widziała takiej potrzeby. Wyglądała na zupełnie

spokojną, chociaż dłonie drżały jej nieco, gdy zsuwała koszulę z jego

szerokich ramion.

Nawet nie drgnął. Przysięgłaby jednak, że w jego orzechowych oczach

zatliło się pożądanie. Jej serce zaczęło szybciej bić.

Wcześniej nie miała czasu, by przyjrzeć się nieznajomemu, ale teraz

otaksowała go uważnym spojrzeniem - smukłe, muskularne ciało bez

grama tłuszczu, złociste włosy na szerokim torsie. Przedtem wydawało

jej się, że miał około trzydziestki, ale teraz doszła do wniosku, że był

mniej więcej w jej wieku. Nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia pięć

lat. I był niesamowicie przystojny. Siedział przed nią rozluźniony i

pewny siebie, czego Kaitlyn szczerze mu zazdrościła.

- Nie wyglądasz na osobę, która prowadzi siedzący tryb życia -

zauważyła, zawierając w tym na pozór obojętnym stwierdzeniu podziw

dla jego wspaniałego ciała.

- Dużo... - Zawahał się na moment. - Ostatnio dużo pracowałem na

świeżym powietrzu.

Zerknęła na niego z ciekawością. Dałaby sobie głowę uciąć, że

zamierzał powiedzieć zupełnie co innego. Na przykład coś o

uprawianiu sportu. To jednak zabrzmiałoby trochę bez sensu.

Bezrobotni raczej niczego nie trenują, a kilka chwil wcześniej, gdy szli

na górę, zdradził jej, że nie ma pracy i jest kompletnie spłukany.

Podobno zostało mu zaledwie dwadzieścia dolców.

Wyciągnęła koszulę ze spodni mężczyzny i rzuciła ją na krzesło. Lekko

przesunęła dłońmi po jego brzuchu, czując teraz wyraźniej zapach

wody kolońskiej. Jej serce znowu zaczęło zachowywać się dziwnie,

chociaż Kaitlyn nie zamierzała dopuścić do siebie żadnych emocji.

Zrobi to, co musi, ale na tym jej rola się zakończy.

Jej palce dotknęły płaskiego i opalonego brzucha tuż nad klamrą od

paska. Mężczyzna wciągnął powietrze z głośnym syknięciem.

- Przepraszam - powiedziała, podnosząc na niego wzrok. Ich

spojrzenia spotkały się.

- Nie ma za co. Po prostu to miejsce jest trochę bardziej wrażliwe.

Zawahała się. Nie była pewna, czy on nadal chce, by się nim

zajmowała. Jednak nieznajomy inaczej zrozumiał jej wahanie.

- Nie musisz tego robić, jeśli nie masz ochoty - zaproponował. -

Przecież nawet mnie nie znasz.

- Ty też mnie nie znasz - odparła, siląc się na lekki ton. - Skąd wiesz,

czy potem nie będziesz żałować?

- Mam nadzieję, że nie. - Uśmiechnął się po raz pierwszy. - Poza tym

trochę cię znam, to znaczy przynajmniej wiem, jak masz na imię.

Kąty, prawda?

- Kaitlyn - poprawiła odruchowo. Wprawdzie ojciec i bracia zawsze

nazywali ją „Kąty", ale to zdrobnienie było dobre dla dziecka, którym

nie była ani teraz, ani nigdy. Los nie dał jej takiej szansy.

- Jestem Clay Reynolds - powiedział nieznajomy, chociaż o nic go nie

pytała.

Nie rozumiała, czemu się jej przedstawiał. Przecież za kwadrans stąd

wyjdzie i więcej się nie zobaczą, po co więc zawracać sobie głowę?

- Dobra, bierzmy się do roboty - rzuciła ostrzejszym tonem, niż

zamierzała. - Nie mogę spędzić tu z tobą całej nocy.

Uśmiech znikł z jego twarzy. Gwałtownie odsunął jej ręce i wstał,

sięgając po koszulę.

- Nie powinienem tu przychodzić. To był zły pomysł. Zawstydziła się

swojej szorstkości.

- Nie odchodź - niemal krzyknęła, chwytając go za ramię. - Zostań,

proszę.

Zajrzał jej głęboko w oczy.

- Naprawdę jesteś pewna, że chcesz to robić? Kaitlyn zdobyła się na

wymuszony uśmiech.

- Tak, jestem pewna.

Kwadrans później Clay McCashlin zszedł na parter, nie spuszczając

wzroku z idącej przed nim dziewczyny, która właśnie przed chwilą

opatrzyła go jak najlepsza pielęgniarka. Nieznajoma intrygowała go.

Starannie oczyściła poranioną skórę, usunęła piasek i żwir, które

wbiły się w ciało, nałożyła bandaże, a wszystko to z niezachwianym

spokojem. Żadnych zalotnych spojrzeń, wieloznacznych uśmiechów,

żadnych kobiecych sztuczek. W swoim życiu rzadko spotykał

nieprzystępne kobiety, bardzo rzadko.

A może po prostu przestał już wywierać wrażenie na płci pięknej?

Nonsens. Nie powinien oceniać wszystkiego przez pryzmat zerwanego

narzeczeństwa. Wprawdzie Lynda pragnęła wyłącznie jego pieniędzy, a

nie jego samego, ale to nie oznaczało jeszcze, że każdy związek musiał

się równie źle skończyć. Niemniej jednak przez ostatnie pół roku Clay

nawet przez moment nie myślał poważniej o jakiejś kobiecie.

Przeniósł spojrzenie na dopasowane spodnie Kaitlyn. Ależ ona

zgrabna... Pamiętał też doskonale, jak materiał bluzki pięknie opinał

się na jej piersiach, gdy pochylała się nad nim.

Była ubrana na zielono, co podkreślało odcień jej oczu ' i

harmonizowało z rudymi włosami. Clay niezbyt lubił ten kolor, ale

tym razem uważał, że płomienna fryzura dodaje dziewczynie uroku.

Kaitlyn miała bardzo jasną cerę i regularne, klasyczne rysy. Dla wielu

mężczyzn nie stanowiłaby ideału urody, a przecież emanował z niej

jakiś nieuchwytny czar. I był taki moment, gdy Clay, pomimo

naprawdę dokuczliwego bólu, miał ochotę ją pocałować.

Założę się, że strzeliłaby mnie na odlew. Dziewczyna z ikrą. To mi się

podoba.

- I co? Poskładała cię jakoś do kupy? - Ojciec Kaitlyn stał u podnóża

schodów, uśmiechając się niepewnie.

Clay widział, że Frank Killeen wciąż czuje się winny. Próbował mu

tłumaczyć, że przecież nic wielkiego się nie stało, ale bez rezultatu.

- Jestem jak nowo narodzony - zapewnił.

- Moim zdaniem ma pęknięte żebra. - Kaitlyn posłała ojcu wymowne

spojrzenie. - Uważam, że powinien obejrzeć go lekarz.

- O, nie! - zaprotestował szybko Clay. Nie miał przy sobie pieniędzy na

prywatne leczenie, a w książeczce ubezpieczeniowej widniało jego

prawdziwe nazwisko. Tylko dowód miał fałszywy. Gdyby wydało się,

kim jest, musiałby zwijać się stąd natychmiast. - Nie ufam lekarzom -

dodał wyjaśniająco.

- Doskonale rozumiem - przytaknął Frank, poważniejąc nagle.

Również Kaitlyn dziwnie posmutniała, a ojciec niezgrabnie poklepał ją

po ramieniu. - Ale jeśli sądzisz, że trzeba go zabrać do...

- Nic mi nie jest - uciął zdecydowanie Clay.

- No, nie wiem, nie wiem... Naprawdę nieźle cię poturbowałem.

Powinienem był przynajmniej zwolnić. W końcu znak „stop" stoi tam

nie bez powodu.

- Nie ma o czym gadać, każdemu mogło się zdarzyć. Naprawdę, to nic

poważnego, trochę mnie pobolewa, ale przejdzie za parę dni. - Clay

sięgnął zdecydowanie po torbę i chciał ją przerzucić przez ramię, ale

ruch wywołał taki ból w boku, że skrzywił się mimo woli. Szybko

przełożył torbę do drugiej ręki. - Dzięki za pomoc. Powiedzcie mi tylko,

gdzie jest najbliższy motel.

Frank przyglądał mu się w zamyśleniu.

- Najbliższy? W całej okolicy jest tylko jeden, w dodatku w remoncie.

Tego Clay nie przewidział.

- Są jeszcze motele w Vickersville - wtrąciła Kaitlyn. - To niedaleko,

dwadzieścia parę kilometrów. Frank spojrzał na córkę z dezaprobatą.

- Przecież tyle to on nie przejedzie - wytknął jej. - Poza tym jego motor

najpierw trzeba dać do warsztatu, żeby się upewnić, czy wszystko w

porządku. Zresztą i tak nie mógłby prowadzić. Skąd wiemy, że nie

doznał wstrząśnienia mózgu?

- To co proponujesz? - spytała chłodno.

- Nie proponuje, tylko już zdecydowałem - odparł z naciskiem Frank. -

Zostaje u nas. Potrąciłem go i teraz jestem za niego odpowiedzialny.

- Ja to widzę trochę inaczej... - zaczął Clay, ale Frank po prostu wyjął

mu torbę z ręki.

- Zostajesz u nas i koniec. Żadnych dyskusji. Kaitlyn zmarszczyła

brwi.

- Gdzie zamierzasz go położyć? Tylko pokój Bena jest wolny, ale nie

możesz...

- Czy ja mówiłem coś o pokoju Bena? - przerwał jej ojciec.

- Nie chciałbym robić kłopotu... - wtrącił z kolei Clay, ale Frank

przerwał mu również:

- Żaden kłopot. Mamy tu takie dodatkowe pomieszczenie nad

garażem, spodoba ci się. Oczywiście, żadnych luksusów tam nie

znajdziesz. Jak będziesz chciał się wykąpać, musisz skorzystać z

naszej łazienki.

Clay nie dał po sobie nic poznać, chociaż był mocno zaskoczony tym,

co usłyszał. Do tej pory tylko jeden raz w życiu korzystał ze wspólnej

łazienki, gdy jako dzieciak pojechał na obóz. Niesamowite. W świecie,

w którym się obracał, coś takiego byłoby nie do pomyślenia. Umiał

jednak docenić wspaniałomyślność Franka.

- Dzięki.

- Ale to klitka! - zaprotestowała Kaitlyn. - W dodatku czuć tam

benzyną i smarem!

Clay bardzo nie lubił pchać się gdzieś, gdzie nie był mile widziany,

jednak tym razem nie miał żadnego wyboru.

- Mnie to nie przeszkadza. Przecież chodzi zaledwie o kilka dni. Jak

tylko dostanę pracę, znajdę sobie jakieś lokum.

- Nie ma pośpiechu - powiedział uspokajająco Frank.

- Najpierw musisz się z tego wylizać, a potem pomyślimy o pracy.

- Nie wiem, czy znajdziesz pracę w Shelby. - W głosie Kaitlyn słychać

było powątpiewanie. — A co właściwie chciałbyś robić?

- Obiło mi się o uszy, że zakłady elektroniczne szukają pracowników -

odparł, starając się nie zdradzić, jak wielką wagę do tego przywiązuje.

Musiał dostać tę pracę, po prostu musiał! Inaczej całe śledztwo na

nic. - Twój ojciec już mi obiecał, że szepnie za mną słówko.

- Chcesz pracować dla McCashlina? - spytała Kaitlyn, akcentując

ostatnie słowo. - Dlaczego?

Frank zdenerwował się i zacisnął zęby, aż zadrgał mu mięsień na

policzku.

- Dość, Kąty!

- W porządku. Przepraszam, pójdę zrobić kolację. - Odwróciła się na

pięcie i ruszyła do kuchni.

- I postaw dodatkowe nakrycie - krzyknął za nią ojciec.

Rutledge Cynthia - Syn miliardera.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: