Zemsta Wieczności.pdf

ZEMSTA

WIECZNOŚCI

Autorka: Sakura2 http://chomikuj.pl/Sakura2

Beta: Katarine http://chomikuj.pl/Katarine

PROLOG

I znów przyszło mi się żegnać z miejscem, które kocham oraz ludźmi, których

kochałam. Mam na imię Isabella Marii Swan. Mam 17 lat i w ciągu 2 lat straciłam brata i

rodziców.

Najpierw odszedł od nas James. Z tego, co pamiętam, James zawsze mnie bronił i

właśnie tamtego dnia też … Wtedy to pobił się z mojego powodu, z mężczyzną, który

zaczepił mnie na ulicy. Miał na imię Laurent. James i ja szliśmy wtedy do domu. Nagle zza

rogu wyszedł wysoki mężczyzna, o długich czarnych włosach. Podszedł do nas i rozpoczął

swój monolog:

- Hej maleńka, nie miałabyś ochotę na mały wyskok za róg?

Nie zwracając na niego uwagi, obeszłam go i wtedy złapał mnie za rękę. Poczułam

złość, strach i niepewność. Właśnie wtedy James złapał chłopaka i odciągnął go ode mnie.

Nie zauważył jedynie tego, że ten mężczyzna trzyma w ręku scyzoryk. Potem wszystko działo

się tak szybko... Chłopak odepchnął od siebie mojego brata i pchnął go na ścianę. Patrzyłam

na to wszystko z przerażeniem. I właśnie w tamtym momencie otworzył scyzoryk i dźgnął

nim Jamesa w brzuch. Widziałam tylko krew i słyszałam krzyk. Nie byłam pewna, czy to się

dzieje naprawdę, czy krzyczę ja, czy tylko moja wyobraźnia. Moje nogi stały się nagle

miękkie, jak z waty. Słyszałam wtedy tylko krzyki, ale nie tylko swoje:

- Laurent, zwiewaj! Policja! – i właśnie ten kobiecy głos miał rację. Po chwili przy mnie

znalazła się policjantka. Zabrano mnie do szpitala z Jamesem … Powiadomiono także

ZEMSTA

rodziców, którzy w szpitalu znaleźli się w ekspresowym tempie. Po kilku godzinach lekarz,

który operował Jamesa przyszedł do nas. Pełna nadziei spytałam:

- No i co z nim?

- Niestety, przykro mi. Pański syn zmarł na skutek wykrwawienia.

Nie wierzyłam w to, co słyszę. Mój cały świat się wtedy całkowicie zawalił. Nie

wiedziałam, co robić. Nie mogłam płakać ani się śmiać, to wszystko było dla mnie czymś

nowym…

No, aż w końcu wszystko powtórzyło się, ale już nie z Jamesem, tylko Renee i

Charliem, moimi rodzicami. Ten sam ból, tylko podwójnie gorszy, ponieważ tym razem

straciłam 2 osoby, nie jedną. A na dodatek zostałam już zupełnie sama, bez nikogo mi

bliskiego.

Moi rodzice umarli niecały rok temu, ale w dalszym ciągu to pamiętam. Zresztą trudno

tego nie zapamiętać. To było okropne! Opowiem, więc wszystko od początku:

„16 maja 2008 siedziałam z rodzicami w domu, gdyż była to niedziela, czyli dzień,

który zawsze spędzaliśmy razem. Stało się to dla nas niemalże tradycją, ponieważ po śmierci

Jamesa rodzice nie mogli wybaczyć sobie tego, że woleli zajmować się pracą i własnymi

sprawami, niż spędzać czas z rodziną. Obwiniali się, że nie dawali mojemu bratu uczucia,

którego tak potrzebował, jako nastolatek. Niestety zrozumieli to zbyt późno. Zresztą ludzie

zazwyczaj dostrzegają wady w swoim postępowaniu wobec innej osoby, dopiero wtedy, kiedy

ta osoba umrze, nieważne nawet w jakim wieku i w jaki sposób. Zawsze wtedy obwiniamy

się, że to nasza wina, że jesteśmy w jakiś sposób odpowiedzialni za to, co się stało. Tylko, co

rodzice mogli zrobić, kiedy zaatakował go ten facet?! Nic, za to ja mogłam. Mogłam, ale

niestety nic nie zrobiłam. Byłam prawdopodobnie w zbyt wielkim szoku, żeby zorientować

się, co się działo na moich oczach. Tylko, dlaczego w porę się nie otrząsnęłam?! Dlaczego nie

wyrwałam Laurentowi scyzoryka z ręki?! DLACZEGO?! Gdybym to zrobiła mój brat by żył.

Być może wtedy ja bym zginęła, ale nie on! Jego śmierć to w całej okazałości tylko i

wyłącznie moja wina! To ja przy tym byłam, to ja to widziałam! Dlaczego nie

zareagowałam?! Mam nadzieję, że policja złapała ich oboje! Oboje, bo wiem, że była z nim

jakaś kobieta. Słyszałam jej głos, ale nie widziałam jej. A szkoda, bo z chęcią urwałabym jej i

Laurentowi łby!

Było ok. 17, kiedy nagle tata usłyszał jakiś szmer i tupot na dachu. Z początku

myśleliśmy, że to jakieś ptaki, albo koty, ale zwierzęta przecież nie są aż tak ciężkie! Chociaż

w sumie mogły to być ptaki, które dziobały w dach. Tata chciał, więc je przegonić.

Strych w naszym domu, był to taki, jakby schowek, do którego wchodziło się przez

właz w suficie. Za każdym razem trzeba było wyciągać drabinę, żeby się tam dostać.

Poszłam, więc z tatą, żeby mu pomóc. W pewnym momencie tupot ustał. Woleliśmy się

jednak upewnić, co go wywołało. Zdjęłam, więc drabinę, a tata wszedł na górę. Późniejsze

wydarzenia wryły mi się niestety w pamięć po wszystkie czasy.

Na początku usłyszałam przerażony krzyk taty, który w pewnym momencie groźnie

ustał, a po nim nastąpiło wrogie warczenie. Przeraziłam się, choć nie miałam zielonego

pojęcia, co myśleć.

- Tato? Czy wszystko w porządku?- Spytałam drżącym głosem.

W odpowiedzi otrzymałam tylko ciało taty, które zostało zrzucone przez wejście na

strych. Przestraszyłam się, ale podeszłam do niego, jak najprędzej. Nie chciałam, żeby stało

się z nim to samo, co z Jamesem, żeby umarł z wykrwawienia. Kiedy obróciłam głowę taty, o

mało nie zwymiotowałam. Najpierw zszokowana spojrzałam na swoje ręce. Były całe

zakrwawione. Spojrzałam na prawą stronę twarzy ojca. Ona również była całe w krwi. Cała

się trzęsłam. A kiedy zobaczyłam, że mój tata ma ogromną ranę na szyi, dostałam silnych

drgawek. Zaczęłam się trząść. Nie mogłam się nawet rozpłakać. Kiedy odsunęłam się od

ciała, zwymiotowałam. Nie mogłam się opanować. Z oczu popłynęły mi łzy, ale nie mogłam

z siebie wydusić żadnego dźwięku. O niczym wtedy nie myślałam. Nawet o tym, że coś, co

zabiło ojca w dalszym ciągu było na naszym strychu. Nie mogłam się ruszyć. Piekło mnie

gardło i oczy. Byłam mokra od potu. Zaczęłam coraz szybciej oddychać, serce o mało, co nie

wybiło mi żeber. Byłam w tym momencie, jak sparaliżowana. Nic, kompletnie nic do mnie

nie dochodziło.

Doszłam do siebie jednak, kiedy ktoś zeskoczył ze strychu. Zrobił on okropny hałas.

W bardzo szybkim tempie znalazł się przy mnie i chwycił mnie za szyję. Następnie przywalił

mną o ścianę. Miał tak silny uścisk, że prawie mnie udusił. Zaczęłam się miotać, ale jego

dłonie były jak z kamienia. W dodatku był przeraźliwie zimny i blady. Wyglądał jak trup,

przynajmniej jego ręce, bo to na nie najbardziej zwróciłam uwagę. Poczułam lekki podmuch

wiatru, co było dość dziwne, bo wszystkie okna były zamknięte.

- Edward, puść ją!- Powiedziała jakaś dziewczyna rozkazującym tonem.

Chłopak, który mnie trzymał warknął cicho, ale puścił mnie. Zaczęłam się krztusić,

jak oszalała. Łapczywie łapałam powietrze. Kiedy wreszcie doszłam do siebie spojrzałam w

górę na osoby, które przede mną stały. Wszystkie wyglądały przerażająco, nawet pomimo ich

urody. Wszyscy byli nienaturalnie bladzi, a ich oczy były ciemno czerwone. Aż mną

wstrząsnęło, kiedy tylko w nie spojrzałam. Niektórzy byli wyjątkowo spokojni, natomiast 2

chłopaków wyglądało, jakby mieli ochotę rzucić się na mnie i mnie rozszarpać. Jednym z

nich był ten cały Edward.

- Edward, Jasper uspokójcie się.- Powiedziała dziewczyna.- Nie przyszliśmy jej zabijać.

Podeszła do ciała taty i prychnęła pogardliwie. Czy to naprawdę było aż tak

zabawne?! Może dla niej, ale na pewno nie dla mnie! Trąciła go butem, no i wtedy coś we

mnie jakby pękło. Rzuciłam się na nią, jak wariatka, ale ona była znacznie szybsza.

Przygwoździła mnie do ściany, tak mocno, że o mało nie złamała mi kręgosłupa. Nie dusiła

mnie długo, jak Edward. Puściła mnie od razu po uderzeniu. Z trudem mogłam złapać

oddech. Zaczęłam się krztusić, a dziewczyna odsunęła się ode mnie i zaczęła się ze mnie

śmiać. Czy to wszystko naprawdę jest tak zabawne?! I co tak właściwie chodzi z tymi ich

oczami?! Jakieś kolorowe szkła kontaktowe?!

Nie mam pojęcia, co robili. Wiem tylko, że przykucnęli przy ciele ojca, ale zasłonili

go całkowicie, więc nic nie widziałam, a w dodatku kręciło mi się w głowie. Spróbowałam,

więc wstać. Chwiałam się na wszystkie strony, raz o mało co znowu się nie przewróciłam.

Nie chciałam nawet patrzeć na to, co oni robili, a na pewno nie było to nic przyjemnego,

sądząc po tym całym warczeniu, które stamtąd dochodziło w tym momencie. Ci ludzie są

jacyś dziwni, przeraźliwie dziwni…

Kiedy wstałam, w dalszym ciągu chybotały mi się nogi. Udało mi się jednak ustać w

jednej pozycji. Niepotrzebnie jednak spojrzałam nad głowami nieznajomych. To, co robili

mogło nadać się, jako scena do najobrzydliwszego horroru, jaki tylko mógł się pojawić.

Mianowicie rozszarpywali oni ciało taty, pastwili się nad nim, jakby to była jakaś zabawka.

Nie wiem, co jeszcze z nim robili, bo kiedy ledwo co zorientowałam się, że „bawią się”

trupem taty, zaczęłam wydzierać się. Krzyczałam po co to robią i co to w ogóle ma być.

Krzyczałam, żeby zostawili tatę w świętym spokoju. Kiedy wreszcie Edward na mnie,

zauważyłam, że jego oczy były krwisto-czerwone. Wzdrygnęłam się na ten widok, ale kiedy

później spojrzałam na jego usta, które były równie czerwone, jak oczy, a wyszczerzone zęby

śnieżno białe i nienaturalnie zaostrzone, jak na człowieka, zorientowałam się, co się stało. To

nie byli wcale ludzie, tylko wampiry! To one jednak istniały, ale wyglądały zbyt

przekonująco ludzko, żeby to zauważyć. W dodatku pewnie świetnie się ukrywały ze swoją

tożsamością.

To był dla mnie szok, ale wiedziałam, że musze uciec. Zastanawiało mnie tylko,

dlaczego mnie od razu nie zabili, dlaczego ta blondyna powiedziała, że nie przyszli mnie

zabijać. W takim razie po co przyszli?! Nie mogłam jednak się nad tym dłużej zastanawiać, bo

musiałam zwiać i to jak najszybciej. Ale dopiero teraz przypomniało mi się, że w domu jest

jeszcze mama! Ją też muszę od nich zabrać, bo zrobią z nią to, co z tatą.

Tak, więc udałam, że przeraziło mnie wrogie spojrzenie chłopaka i przykucnęłam.

Wtedy to on odwrócił się, a ja w przypływie adrenaliny wstałam i pobiegłam, jak najszybciej

umiałam do mamy. O mało co nie spadłam przy tej prędkości ze schodów, ale jakimś cudem

w porę udało mi się złapać.

- MAMO!- Krzyknęłam tak głośno, że prawie zachrypłam.

- Tak?- Spytała przestraszona moim krzykiem mama.

- Wyjdź z kuchni! TERAZ!

Mama powoli posłusznie wyszła z kuchni. Chyba ton mojego głosu ją zaniepokoił.

Zbiegłam ze schodów i złapałam ją za rękę. Chciała spytać, o co chodzi, ale ścisnęłam ją

mocniej niż poprzednio, żeby dać jej do zrozumienia, że później jej powiem. Kiedy chciałam

wybiec z domu przed nami, w salonie zawalił się sufit. Nie wiem, co to spowodowało, bo

zawiało mi oczy pyłem. Poczułam jednak podmuch powietrza i silne pociągnięcie za rękę,

którą trzymałam się z mamą, a ręka mamy szybko wyśliznęła mi się z dłoni.

- Mamo?...- Spytałam nie wiedząc, co mam o tym myśleć.

- Źle zrobiłaś…- Szepnął mi ktoś od tyłu do ucha, jakby chciał mnie nastraszyć. Byłam

pewna, że to któryś z nich. Jednak zdążyli, tylko gdzie mama?!

Nagle usłyszałam dźwięk łamanych kości i krzyk…mamy!

- MAMO!!!!!!!!!- Krzyknęłam i ruszyłam w stronę, skąd wydawało mi się, że dochodzi

krzyk. Kiedy po raz drugi usłyszałam krzyk mamy, który tym razem urwał się po kilku

sekundach po raz drugi zawołałam mamę, ale zrobiło się tylko głucho. Żadnego dźwięku.

Cisza, którą w pewnym momencie przerwało moje donośne szlochanie. Wiedziałam już, ze

zabili mamę. Zabito mi wszystkich, których kochałam. I to w dodatku w tak okrutny sposób!

Płakałam głośno, a łzy lały mi się po twarzy strumieniami. Nigdy im tego nie zapomnę!

Nagle jednak poczułam, że się duszę. Leżałam na podłodze płacząc i nie poczułam

dymu. Coś się musiało palić! I to chyba niedaleko mnie, bo oprócz gęstszego dymu zrobiło

się gorąco! W szkole uczyli nas, że przy podłodze jest więcej tlenu, niż wyżej, więc

przeszłam na czworakach do miejsca, gdzie zapamiętałam, że był telefon. Na wszelki

wypadek był on na swoim miejscu nienaruszony. Starałam się zachować spokój, ale przez

dziurę w suficie, nawet pomimo dymu widać było, że się pali. Chyba zaczęło się palić na

strychu i za chwilę dojdzie na dół! Nagle coś na górze wybuchło i nie dość, że narobiło

mnóstwo huku, to jeszcze ogień zaczynał przedostawać się dalej. Zapaliły się już drewniane

schody, a jak dojdzie do kuchni, to będzie po mnie. Z drżącymi rękami wykręciłam numer

straży pożarnej i powiedziałam im o pożarze. Obiecali, że ktoś za chwilę będzie. Mam

nadzieję, że w ciągu tej chwili ogień mnie nie spali.

Ukryłam się w najbezpieczniejszym wg. mnie miejscu i czekałam, aż przyjedzie

pomoc. Strażacy przyjechali, jak dla mnie po jakichś stu latach! Pewnie raptem minęło parę

naście minut, ale dla mnie to i tak było zbyt długo.

Na początku próbowali wejść drzwiami, ale były przysypane gruzem z sufitu. Później

jeden z nich rozbił okno i przez nie wszedł. Podbiegł do mnie i pomógł mi przez nie wyjść.

- Czy jest tu ktoś jeszcze?!- Spytał strażak, starając się przekrzyczeć syrenę.

Rozpłakałam się i kiwnęłam twierdząco głową. Strażak odwrócił się i wbiegł w głąb

domu. Po chwili upadłam na kolana. Jakieś 5 sekund później znaleźli się przy mnie

ratownicy. Jeden z nich wziął mnie na ręce i zaniósł do karetki, w której bandażowali mi te

bardziej poważne obrażenia. Miałam z niej widok na dom, więc zauważyłam, jak strażak,

który mnie uratował wyszedł, niosąc na rękach mamę, wybiegłam z ambulansu i pobiegłam

do niego kulejąc. Położył mamę na ziemi i wrócił do domu.

Chciałam zobaczyć, czy nic jej nie jest, ale zanim do niej dobiegłam zostałam złapana

przez jednego z ratowników, a drugi podbiegł do mamy. Ten, który mnie złapał, pomimo

moich protestów znowu zaprowadził mnie do karetki i zabronił z niej wychodzić.

Później widziałam tylko, jak strażak wybiegł z domu i pokiwał przecząco głową do

sanitariusza, który zajął się mamą. Później nastąpił kolejny wybuch, po stronie kuchni. Kiedy

zobaczyłam, że 2 kolejnych sanitariuszy „pakuje” ciało mamy do worka, który przypominał

worek na śmieci, tylko trochę większy doszła do mnie świadomość, że mama nie żyje.

Zaczęłam histeryzować. Szlochałam, jak opętana. Początkowo, w domu miałam nadzieję, że

może jeszcze mama żyje, ale teraz już byłam pewna- nie mam już na tym świecie nikogo. Po

raz kolejny chciałam wybiec z karetki, ale wtedy znowu złapał mnie, ale zaczęłam się

wyrywać. Nawet walnęłam ratownika w twarz. Wtedy właśnie przybiegł do mnie inny,

zawołany przez tego, co mnie przytrzymywał ratownik, który zrobił mi zastrzyk

uspokajający. Dosłownie, jakbym była niezrównoważona psychicznie! Niestety po tym

zastrzyku zemdlałam.

Obudziłam się w szpitalu. Miałam złamaną rękę, skręconą kostkę, szyję w

usztywniaczu, zabandażowaną głowę, a ponadto mnóstwo ran i jeszcze więcej siniaków.

Byłam okropnie zmęczona i miałam pustynię w ustach. Nie mogłam się nawet ruszyć.

Zauważyłam, że jestem podłączona do kroplówki, a po paru minutach po tym, jak się

obudziłam do mojego pokoju weszła pielęgniarka. Na mój widok uradowała się. Dziwna

kobieta...

- Jak się czujesz kochanie?- Spytała słodkim głosem.

- Brdh…- Starałam się coś powiedzieć, ale zachrypłam.

- O, przepraszam!

Pielęgniarka wyszła z pokoju, a po chwili wróciła ze szklanką wody. Podała mi ją, a ja

wręcz wchłonęłam wodę, jak gąbka.

- Teraz lepiej?- Spytała.

W odpowiedzi chciałam kiwnąć głową, ale kołnierz mi przeszkadzał, więc

powiedziałam, chrypiąc:

- Thak.

- To świetnie, chcesz coś jeszcze do picia?

- Yhm.

Wzięła szklankę i po chwili znowu wróciła z wodą. Tym razem z butelką i szklanką.

Wypiłam chyba z pół butelki. Okazało się, że spałam przez jakieś 2-3 dni. Cały czas byłam

pod wpływem morfiny i dlatego nie czułam tych złamań. Lekarz powiedział mi, że są dość

poważne i będę musiała zostać w szpitalu trochę dłużej. W sumie i tak nie miałam do czego i

kogo wracać. Nie zostało mi nic.

Pod koniec mojej kuracji przyszli do mnie jacyś urzędnicy i rozmawiali ze mną o

rodzinie zastępczej, która by się mną zajęła, dopóki nie skończę przynajmniej 18 lat. Okazało

się, że znaleźli daleką rodzinę mojej mamy, która zgodziła się mnie zaadoptować. Podobno

nie mieli nigdy dzieci. Zgodziłam się od razu, bo nie chciałam trafić do domu dziecka, czy

czegoś w tym rodzaju.”

I tak oto trafiłam tu, do Forks. Mieszkam z ciocią i wujkiem, bo tak nazywam teraz

swoich „nowych” rodziców. Od niemalże roku chodzę tu do szkoły, ale nie jestem zbyt

towarzyska. Mam kilku znajomych, ale to nic wielkiego. W dalszym ciągu rozpamiętuję

śmierć moich bliskich. A najbardziej dręczy mnie myśl, że zrobiły to wampiry, które przecież

z pozoru nie istnieją! Od śmierci rodziców zaczęłam ubierać się na czarno, na znak żałoby.

Jednak nie przefarbowałam włosów na czarno. Czarne włosy zbyt przypominały mi

Charliego. Natomiast blond Jamesa i Renee. Wolałam, więc zostać przy moim własnym,

brązowym odcieniu. Odkąd wyjechałam z Phoenix nigdy się nie opalałam. Wyglądałam teraz

prawie, jak… jak potwory, które zabiły moich rodziców. Tylko, dlaczego nie zabiły też

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: