Rozdział 13.pdf

Rozdział 13

Bycie przykutą nago do ołtarza było tak straszne, jak pamiętałam. Jedyne co różniło

teraźniejszość od przeszłości było to, że nie było pełni księżyca, a liny zostały zastąpione

kajdankami z prawdziwego srebra, które paliły i podrażniały moje nadgarstki. Widocznie Frank i

pozostałe alfy chcieli mieć pewność, że tym razem nie ucieknę. Nie zadali sobie trudu by

skrępować srebrem moje nogi, nie widzieli takiej potrzeby. Kostki miałam przywiązane grubymi

linami do brzegów ołtarza i nie ważne jak bardzo się starałam, nie mogłam ich złączyć.

Ołtarz znajdował się na środku niewielkiej polany, ze wszystkich stron otoczonej drzewami,

na środku terenów łowieckich watahy. Surowe i zimne kamienie pod plecami powodowały, że moje

nagie ciało przeszywały dreszcze. Czułam się okropnie naga i wystawiona na spojrzenia

otaczających mnie przywódców z Arm Gard z bladym księżycem zawieszonym na niebie. Wszyscy

zachowywali ciszę a ich nagie torsy lśniły w srebrnym świetle. Ale czułam na sobie ich spojrzenia,

złote, wilcze oczy tak zimne, jak powierzchnia księżyca, który bez emocji czekał na rozpoczęcie

ceremonii.

Zamknęłam oczy i zaczęłam modlić się, by to wszystko skończyło się jak najszybciej. Ale

Engle czekał na mnie czternaście lat i nie wyglądał jakby miał to skończyć raz, dwa, dziekujemy

pani i już. Spokojnie. Uspokój się. Dasz radę przez to przejść. Wszystko będzie dobrze. Nie wiem

dlaczego starałam się uspokoić. Może atak paniki powstrzymałby Engle'a od pieprzenia mnie. Ale z

drugiej strony to mogłoby mu się spodobać, a ja nie zamierzałam dawać mu tej satysfakcji.

Proszę, proszę, marnotrawca powrócił. Podskoczyłam na dźwięk głosu Engle'a w uchu ale liny i

kajdanki utrzymały mnie na miejscu.

Zostaw mnie w spokoju – powiedziałam, ale bez przekonania. Nie było możliwości by zrobił to,

co chciałam. Chciał mnie, miał do mnie prawo, które zamierzał w pełni wykorzystać.

Engle wstał i uniósł ręce nad głowę. Zawsze chciał dodawać sytuacji dramatyzmu.

Bracia z watahy Arm Gard, dzisiaj nastąpi koniec pewnej epoki. Dzisiaj ustąpię ze stanowiska

przywódcy stada i mianuję kogoś na swoje miejsce, ale najpierw zakończę pewne sprawy z

przeszłości. Głęboki, obleśny śmiech towarzyszył jego słowom. Engle uśmiechnął się z własnego

dowcipu i kontynuował. Czternaście lat temu, kiedy obejmowałem przywództwo stada, z tej

okazji obiecano mi dziewictwo tej dziewczyny. Cóż, większość z was wie, że do niczego nie

doszło. Luz Velez ciągnął. Jesteś oskarżona o celowe unikanie przemiany, aby nie oddać swemu

przywódcy tego, co mu się należało zgodnie z prawem.

Nic ci nie jestem winna powiedziałam gniewnie, szarpiąc się w przytrzymujących mnie

łańcuchach. Miałam trzynaście lat, gdy rodzice oddali mnie w twoje ręce. Byłam zbyt młoda by

wyrazić zgodę na seks, a szczególnie ze starszym o dwadzieścia lat mężczyzną. Jesteś popieprzony.

Wśród alf rozbrzmiały gniewne pomruki a Engle pochylił się i uderzył mnie w twarz. Dla

obserwatorów musiało to wyglądać na przypadkowy cios ale jego siła odrzuciła mi głowę na bok i

przecięła wargę. Poczułam miedziany smak własnej krwi i dzwonienie w uszach.

To było wyraźne ostrzeżenie, ale miałam to gdzieś. Splunęłam krwią w stronę Engle'a i z

wyraźną satysfakcją patrzyłam na ślady na jego twarzy. Otarł policzek jednym, szybkim ruchem.

Zapłacisz za to.

Byłam pewna, że spełni swą groźbę, ale miałam dość bycia ofiarą, dość ukrywania się w

cieniu i wolałam nie myśleć, co ze mną zrobi.

Pieprz się powiedziałam, na co rozległ się kolejny pomruk ze strony stada. Niektórzy nawet

podeszli bliżej, ale Engle podniósł dłoń.

Jak powiedziałem, Luz Velez po tych wszystkich latach wreszcie stanęła przed sądem. Jednakże

żałuję, że jej dziewictwo, które należało się mnie, oddała komuś innemu.

Powinna zostać ukarana! krzyknął głęboki, męski głos w którym rozpoznałam Franka.

Engle skinął głową.

I tak się stanie. Będę miał tę dziewczynę i chociaż nie jako pierwszy, ale na pewno nie jako

ostatni. Popatrzył na mnie i okrutny uśmiech wpełzł mu na usta. Luz Velez, moim wyrokiem

orzekam, że dzisiejszej nocy każdy alfa z Arm Gard skorzysta z twoich wdzięków. Na czele ze

mną.

Co? Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Ty... nie możesz tego zrobić powiedziałam

szybko. Nie ma prawa, które pozwoliłoby...

Jako przywódca ja stanowię prawo. Engle posłał mi paskudny uśmiech. Przygotuj się na ostrą

jazdę, suko.

Zamknęłam oczy, próbując przypomnieć sobie smak dulce de leche, jaki miała krew Jude'a,

starając się nie poddać ogarniającej mnie panice. Ale nie mogłam oddychać a serce waliło mi tak

mocno, jakby chciało przebić się ogromnym młotem przez ciało. O Boże, nie mogę... nie mogę...

Dość. Rozległ się głos w chwili, gdy Engle miał się wspiąć na ołtarz.

Otworzyłam oczy i zobaczyłam Diega, którego nagi tors lśnił w świetle księżyca. Engle

warknął i w następnej chwili w jego dłoni pojawił się pistolet, który wycelował w stronę mojego

brata.

Czego chcesz, młody? Jesteśmy w trakcie ceremonii a ty wkroczyłeś na nasz teren.

Chcę moją siostrę, całą i nietkniętą. Engle, ty pierdolony pendejo, pozwól jej odejść, albo

przysięgam na Boga, że pożałujesz. Oczy Diega świeciły na złoto w świetle księżyca, ale tym

razem był sam i Engle o tym wiedział.

Wynoś się. Machnął bronią w znaczący sposób. Czy może wolisz być postrzelony? Ta broń

naładowana jest srebrnymi kulami. Nie przeżyjesz tego.

Jeśli się odważysz, moje stado będzie szukało zemsty ostrzegł Diego.

Engle roześmiał się.

Nie, nie będzie. Przywódca twojego stada jest w tej chwili z ciebie bardzo niezadowolony. Wie po

co tu przyszedłeś.

Chciałam błagać Diega, by odszedł i uciekał najszyciej jak tylko może. Jeśli Engle zagroził,

że strzeli, nie miałam wątpliwości, że to zrobi. Nie było sposobu, by Diego mógł mnie uratować i

nie było sensu, by został zastrzelony w próbie ocalenia mnie przed losem, na który zostałam

skazana.

Ale zanim zdążyłam coś powiedzieć, Diego wziął głęboki oddech.

Przywódco watachy – powiedział oficjalnym tonem, jakiego nigdy wcześniej u niego nie

słyszałam. Rzucam ci oficjalne wyzwanie za twoje prawa do mojej siostry, Luz Velez.

Diego, nie! wykrztusiłam z siebie, gdy w końcu odzyskałam głos. Ale żaden mężczyzna nie

zwrócił na mnie uwagi.

Oficjalne wyzwanie, hmm? Engle zmarszczył brwi. Naprawdę chcesz być ukarany, mały?

Jeśli nie jesteś zbyt tchórzliwy, by je przyjąć. Diego wyszczerzył zęby z cichym warkotem.

Engle wzruszył ramionami.

Oficjalne wyzwanie. Kiwnął głową na alfę stojącego najbliżej niego. Darius, zabierz go na

zewnątrz.

Ledwie mogłam unieść się na tyle, by zobaczyć co się stało. Darius, który był zbudowany

jak Mack Truck ociężale ruszył w stronę mojego brata. Bałam się, że zmiecie Diega z powierzchni

ziemi ale tak się nie stało. W ostatniej chwili Diego usunął się na bok i podłożył mu nogę. Alfa

przewrócił się i w tym samym momencie Diego wskoczył mu na plecy. Chwycił głowę mężczyny

w dłonie i skręcił, aż po lesie rozniósł się dźwięk chrupnięcia.

W chwili gdy Diego wstał i ponownie odwrócił twarz w stronę Engle'a i pozostałych alf,

zrozumiałam. To była walka na śmierć i życie. Jeśli Diego chciał mnie uwolnić, będzie musiał

stawić czoło każdemu z piętnastu mężczyzn, a na końcu Engle'owi i zabić ich wszystkich. Nie

ważne jak był szybki i silny, nie było możliwości, by tego dokonał. Gdyby tylko został ranny lub

okazał zmęczenie, zabiliby go od razu.

Proszę szepnęłam do Engle'a, zniżając swój głos tak, by tylko on mógł usłyszeć. Proszę,

pozwól mu odejść. Ja... dam ci co zechcesz. Nie będę nawet się bronić, przysięgam.

Engle odpowiedział ostrym, przypominającym szczeknięcie śmiechem.

Mała głupia dziwko, nie wiesz że ta twoja obrona to tylko część zabawy? Poza tym myślę, że

pieprzenie cię po obejrzeniu śmierci twojego brata, chcącego cię ratować, będzie znacznie

zabawniejsze. Ten mały dramat rodzinny naprawdę zaostrza mój apetyt.

Jesteś zimnym draniem warknęłam, ale on jedynie zaśmiał się w odpowiedzi.

Trzeba było mi się oddać gdy po raz pierwszy objąłem przywództwo, Luz. Pomyśl ile bólu i

cierpienia oszczędziłabyś sobie, gdybyś zmieniła się tak jak tego oczekiwałem i później pozwoliła

mi wziąć co moje. A teraz zamknij się i pozwól mi obejrzeć walkę.

Chciałam powiedzieć coś jeszcze, zwyzywać go i przekląć, ale w tej chwili wywołał

kolejnego alfę do walki i z sercem w gardle patrzyłam co się stanie.

Tym razem Diego nie był wystarczająco szybki, by uniknąć wszystkich ciosów. Jeden trafił

go prosto w twarz i z przerażeniem zobaczyłam, jak lewe oko znika pod opuchlizną. Ostatecznie

udało mu się złapać mężczyznę za gardło i po długim czasie odrzucił jeszcze drgające ciało w

trawę, obok poprzedniego przeciwnika.

Następny popatrzył na Engle'a zdrowym okiem. No dalej, hijo de puta, dlaczego ty nie staniesz

naprzeciw mnie? Może jesteś tak przerażony, że musisz chować się za swoimi wilkami?

Jeśli spodziewał się, że zawstydzi Engle'a i zmusi w ten sposób do walki zanim ostatni alfa z

watahy Arm Gard padnie, pomylił się. Engle tylko roześmiał się i wysłał kolejnego przeciwnika. A

potem jeszcze jednego i następnego.

Ostatecznie pięciu mężczyzn leżało na trawie u stóp Diega, pięć alf zginęło tylko dlatego, że

Engle był zdeterminowany dostać to, czego chciał, czyli mnie.

Diego był zakrwawiony, posiniaczony i ledwie trzymał się na nogach ale jego zacięta twarz

wyrażała jedynie upór. Chciałam błagać go, by odszedł, ale to wszystko zaszło zbyt daleko. Gdyby

teraz odszedł, pozostałe alfy ścigałby by go i dopadły, rozrywając na kawałki.

Mój brat miał umrzeć i to przeze mnie.

Engle zdawał się dostrzegać stan Diega bo zwrócił się do mojego szwagra.

Frank, wykończ go.

Frank uśmiechnął się i wyszedł na zakrwawioną trawę.

Chodź, gówniarzu. I tak cię nigdy nie lubiłem.

Z wzajemnością, popaprańcu. Diego splunął krwią i ostrożnie zaczął okrążać przeciwnika. Ty i

Essie pasujecie do siebie. Oboje jesteście kretynami.

Frank krzyknął i runął do przodu, dokładnie tak, jak pierwszy alfa. Diego zszedł mu z drogi

ale Frank w ostatniej chwili zmienił kierunek. Zrozumiałam, że każdy z nich czekał na ruch

przeciwnika i Diego o sekundę za późno zdał sobie sprawę z tego, co się stało. Starał się zejść z

drogi Frankowi, ale zrobił to zbyt późno i w tej samej chwili Frank powalił go na ziemię z zębami

tuż przy gardle.

Nie! wrzasnęłam i ku memu zdziwieniu inny, głębszy głos zawtórował.

Nie. Puść ją. Pozwól odejść obojgu.

Spojrzałam za siebie i w świetle księżyca zobaczyłam Jude'a wychodzącego z cienia. Był

bez koszulki a jego naga klatka lśniła niczym prawdziwe srebro. Jego czerwone oczy były pełne

takiej wściekłości, że zmroziła mi krew. Jego wygląd oprócz mnie wystraszył widocznie i resztę alf,

bo zza moich pleców usłyszałam dochodzące szepty.

Frank usiadł a na zębach i ustach miał krew Diega. Spojrzał niepewnie na Engle'a.

Przywódco?

Wiem, kim jesteś. Engle patrząc na Jude'a zrobił krok w przód. Jesteś tym sukinsynem, który

oskórował Jacka Evansa, przywódcę watahy Clear Water. Co tu robisz, do cholery?

Dziewczyna jest moja. I nikt więcej nie skrzywdzi jej brata. Ona go kocha. Jude podniósł głowę

a jego oczy świeciły tak mocno, że rzucały cienie na trawę. Dam ci tylko jedną szansę, by ocalić

skórę, Engle, chociaż zasługujesz na śmierć i to nie jednokrotnie. Pozwól odejść Luz i jej bratu, a

daruję ci życie.

Engle splunął w bok, nie spuszczając oczu z Jude'a.

Mamy przewagę liczebną i jesteśmy na swoim terytorium. Pieprz się.

Bardzo dobrze, jeśli taki jest twój wybór. Nagle Jude zamienił się w mgłę. Nie widziałam co

robi, ale widziałam efekty jego działań. Patrzyłam na rzeź, bo nic innego nie mogłam zrobić.

Frank był pierwszy. Jude odciągnął go od Diega i wyrwał mu gardło, ale zanim pulsująca

krew zaczęła wypływać z rany, kolejny alfa zginął. I następny, i jeszcze jeden. Wokół rozlegały się

przyduszone okrzyki przechodzące w krwawe bulgotanie. Ludzie za mną próbowali uciekać albo

walczyć, ale kątem oka widziałam, że padali jak muchy. A potem został już tylko Engle.

Nagle Jude znalazł się naprzeciwko niego. Usta, podbródek i pierś miał całe we krwi, ale

jego oczy były zimne.

Teraz – powiedział do Engle'a. Ty umrzesz.

Nie. To ty umrzesz, skurwysynu z kłami. Engle uniósł pistolet, który trzymał ukryty za udem i

wystrzelił w Jude'a.

Z przerażeniem patrzyłam w ziejącą, ogromną, krwawą ranę po lewej stronie klatki Jude'a,

w jego przygasające oczy, które z powrotem zmieniały się z czerwonych w zielone.

Luz... upadł na kolana i spojrzał na mie.

Jude! krzyczałam i walczyłam, by uwolnić się od łańcuchów, ale nie mogłam. Jude, nie!

Kochanie, wybacz mi. Osunął się na ziemię i umilkł.

Nie! Nie! krzyczałam. Ale to nic nie dało, żadne moje krzyki nie mogły przywrócić Jude'a.

Pomimo tego, jak był potężny to wiedziałam, że rana zadana srebrną kulą z tak bliskiej odległości

była śmiertelna dla każdego wampira i wilkołaka.

Engle trącił ciało Jude'a butem.

Sądzę, że to temu wampirowi oddałaś dziewictwo. Jaka szkoda, że za chwilę nie wróci do życia.

Ty skurwysynu! Nienawidzę cię! Splunęłam na niego ponownie, a on tylko się zaśmiał.

Musimy posprzątać ten cholerny bałagan. Powiedział z niesmakiem. Pokonanie was okazało się

trudniejsze, niż myślałem. Ale w końcu zwyciężyłem, nie? Uśmiechnął się i pochylił nade mną.

Mój umysł był jak wir. Jude zginął, Diego prawdopodobie też. Wszystkie alfy z Arm Gard

leżały umarłe lub umierające a Engle, popieprzony skurwysyn, ciągle chciał seksu ze mną.

Zostaw mnie! Krzyczałam i nagle stało się coś dziwnego. Twarz Engela zmieniła wyraz z

zadowolonej na zaskoczoną a jego oczy z mojej piersi skierowały się na jego własną. Podążając za

jego spojrzeniem, zobaczyłam coś, czego nigdy wcześniej w życiu nie widziałam.

Z środka klatki piersiowej Engle'a wystawała zakrwawiona ręka, trzymająca wciąż bijące

serce. Kiedy patrzyłam, palce zacisnęły się, zmieniając krwawy mięsień w kapiącą miazgę.

Następnie oczy Engle'a zaszły mgłą i osunął się na ziemię.

Nigdy wcześniej nie widziałam stojącego za nim wampira. Miał jasną skórę, jasnobrązowe

włosy i oczywiście jedną rękę aż do ramienia umazaną we krwi.

Kim jesteś? Wydyszałam kiedy przeszukiwał kieszenie Engle'a żeby znaleźć klucz do kajdan.

Gavin odpowiedział krótko, uwalniając mnie z łańcuchów i zabierając się do lin wiążących mi

stopy. Widocznie węzły trochę go zdenerwowały bo pochylił się nieco i użył kłów jako nożyczek.

Gavin? Spojrzałam na niego ze zdziwnieniem. Wampir Diega?

Uśmiechnął się, ukazując kły.

Jak sądzę, można go również nazwać moim wilkołakiem. Chcesz go uratować?

Nie byłam pewna co mówi, dopóki nie zobaczyłam, że patrzy na ciało Jude'a.

Mogę? Jude leżał twarzą do ziemi, więc oparłam się o jego ramię i sapałam, próbując przewrócić

go na wznak, by móc się do niego dostać.

Jeszcze tli się w nim życie, czuję to. Ale umiera szybko. Gavin, który już pochylał się nad

Diegiem, spojrzał na mnie i zmarszczył brwi. Zapytam jeszcze raz, czy chcesz go ocalić? Pytam

tylko dlatego, że dziś w nocy kiedy cię szukał, mógł mnie zabić ale tego nie zrobił.

Tak powiedziałam, wiedząc, że to prawda. Tak, chcę go ocalić.

Bez względu na cenę? On jest bardzo potężnym inkubem i więź pomiędzy wami jest już

uformowana w ponad połowie. Możesz uwolnić się od niego i jego wpływów na wieki, jeśli

zechcesz.

Nie chcę się od niego uwalniać zaczęłam płakać. Proszę... powiedz mi, jak mu pomóc.

Daj mu swoją krew. Gavin ugryzł własny nadgarstek i przysunął do ust Diega. Mój brat najpierw

się zakrztusił ale potem zaczął połykać. Nie zakończysz połączenia w ten sposób, ale będzie już

bardzo blisko... ostatecznego kroku. Jeśli jednak choć kropla jego krwi spłynie do twoich ust,

połączysz się z nim na wieczność.

Nie obchodzi mnie to. Nie teraz. Unosząc tak jak Gavin nadgarstek do ust, wbiłam zęby w

cienką siatkę żył widocznych pod skórą. Bolało straszliwie, zapewne przez to, że srebro nadpaliło

moją skórę, ale nie dbałam o to. Przycisnęłam zranioną rękę do ust Jude'a i modliłam się.

W pierwszej chwili krew zaczęła spływać z kącików jego ust a ja zaklęłam z wściekłości.

Jude szepnęłam. Jude błagam... pij, błagam. Proszę.

Potem, tak delikatnie, że obawiałam się, że to tylko moje wyobrażenie, poczułam na swojej

skórze ruch jego ust. Potem ponowny i poczułam delikatne ssanie w miejscu, gdzie przegryzłam

sobie skórę. Niemal płakałam ze szczęścia gdy czułam jak wciąga moją krew w usta. Powoli, ale

zdecydowanie dziura w jego piersi zaczęła się zamykać.

Nie wiem jak długo go karmiłam i ile to trwało, ale musiał wziąć dużo, bo zobaczyłam

czarne plamy tańczące mi przed oczami. Nagle Gavin pojawił się obok mnie.

Odsuń się. Jesteś za mała by uzdrowić go całkowicie. On cię zabija.

Próbowałam, ale albo byłam zbyt słaba albo Jude zbyt silny. Gavin zdawał się dostrzegać

problem.

Inkubie. Uderzył Jude'a w policzek tak, że powieki podskoczyły odsłaniając oczy, które miały

normalną, zieloną barwę. Zabijasz ją powiedział Gavin, wpatrując się w drugiego wampira.

Pozwól jej odejść, albo patrz, jak umiera.

Luz? Jude przestał ssać i spojrzał na mnie. Wszystko w porządku?

Myślę, że z obojgiem. W połowie się śmiałam, a w połowie płakałam. Spojrzałam na Gavina. Z

Diegiem w porządku?

Będzie dobrze. Wezmę go do domu i zajmę się nim. Odwrócił się i spojrzał w miejsce, gdzie

siedział mój brat i pocierał głowę, jakby go bolała. Czy wszystko w porządku, skarbie?

Tak, tak. Diego stanął na szeroko rozstawionych nogach i przyczłapał do nas. Mira, Gavin nie

nazywaj mnie tak przed moją siostrą. Wyglądał na zakłopotanego.

Wybacz mi, kochanie. Gavin uśmiechnął się do niego i choć Diego wyglądał na nachmurzonego,

byłam pewna, że nie jest naprawdę zły.

Luz? zapytał. Dobrze się czujesz? Przyglądał mi się szukając jakichś zranień, ale uciekał

wzrokiem i zdałam sobie sprawę, że ciągle jestem naga.

Spojrzałam na Gavina.

Uh, wiem, że nie znamy się za dobrze ale czy mógłbyś pożyczyć mi koszulkę? Jako jedyny ją

masz.

Nigdy nikt nie powie, że odmówiłem zdjęcia ostatniej koszuli dla damy w potrzebie. Zdjął ją i

wręczył mnie. Jego poetyzm był mocno przesadzony, bo z rękawów i kołnierzyka spływała krew.

Jej krople spryskały także cały przód, ale włożyłam ją z wdzięcznością.

Dzięki. Jesteś dużo lepszy niż mój ostatni szwagier.

Który to był? Zapytał Jude, patrząc na mnie.

Frank, pierwszy, którego zabiłeś. Zamrugałam, ukrywając łzy. Frank był dupkiem a Essie suką,

ale ich dzieci zostały sierotami. Co za straszna noc i to wszystko przeze mnie.

Nie chciałam o tym myśleć.

Chodź. Zabiorę cię do domu powiedziałam do Jude'a. Starałam się pomóc mu usiąść, ale oboje

byliśmy w kiepskim stanie. W końcu Gavin przejął większą część ciężaru i cała czwórka, Gavin,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: