Wiera Iwanowna Krzyżanowska v4 Gniew Boży t2.pdf

Wiera Iwanowna

Krzy˝anowska

Pi´cioksiàg ezotoryczny

dziewi´ciotomowy

G N I E W B O ˚ Y

Tom II

wydane przez

Powrót do Natury

Katolickie publikacje

80-345 Gdaƒsk-Oliwa ul. Pomorska 86/d

tel/fax. (058) 556-33-32

Spis Rozdzia∏ów

Rozdzia∏ I

str - 2

Rozdzia∏ II

str - 11

Rozdzia∏ III

str - 18

Rozdzia∏ VI

str - 25

Rozdzia∏ V

str - 34

Rozdzia∏ VI

str - 42

Rozdzia∏ VII

str - 50

Rozdzia∏ VIII

str - 57

Rozdzia∏ IX

str - 64

G N I E W B O ˚ Y

Tom II

R O Z D Z I A ¸ I

Po up∏ywie kilku dni od wyjazdu magów z Carogrodu, Narajana odwiedzi∏ Olg´ i wr´czy∏ jej obieca-

ne przedmioty dla Ebramara.

Dziewczyna by∏a smutna i widocznie upad∏a na duchu, a kiedy si´ dowiedzia∏a o odjeêdzie Supra-

matiego, z trudem tylko wstrzyma∏a wybuch p∏aczu. Narajana pociesza∏ jà i zapewnia∏, ˝e jego kuzyn to

wprawdzie uczony dziwak, majàcy zwyczaj ukrywaç si´ w ten sposób, lecz ˝e tym razem by∏y istotnie

wa˝ne przyczyny i sprawy wymagajàce jego wyjazdu. Podniós∏szy troch´ Olg´ na duchu i udzieliwszy

jej okolicznoÊciowych wskazówek, Narajana po˝egna∏ si´ z nià, jak ze swoim nowym przyjacielem.

Na drugi dzieƒ Olga zakomunikowa∏a ciotce, ˝e na kilka tygodni wyje˝d˝a do jednego ze swoich

majàtków i ze wzgl´du na pe∏nà swobod´ z jakiej korzysta∏y cz∏onkinie bractwa amazonek, nie napotka-

∏a ˝adnych przeszkód.

Przybywszy do majàtku, o którym mówi∏a Narajanie, Olga niezw∏ocznie rozpocz´∏a przygotowania

do wywo∏ania Ebramara.

Nikt jej tu nie przeszkadza∏. Stary rzàdca i jego ˝ona, strzegàcy folwarku, byli to proÊci dobrzy lu-

dzie, którzy chocia˝ ze zdziwieniem patrzyli jak ich m∏oda i pi´kna pani zamyka si´ w samotnoÊci, to

jednak nie oÊmielali si´ stawiaç pytaƒ z tego powodu.

˚yjàc w ciszy i w milczeniu Olga podda∏a si´ surowemu postowi i bez przerwy modli∏a si´. Obraz

Supramatiego przeÊladowa∏ jà we dnie i w nocy; by∏a zupe∏nie oddana swojej nami´tnoÊci i nic nie wy-

dawa∏o jej si´ zbyt ci´˝kie, byle tylko wreszcie podbiç serce ubóstwianego cz∏owieka.

Ta uparta, nami´tna myÊl dotar∏a i do Supramatniego, przypominajàc mu m∏odà dziewczyn´, wywo-

∏ujàc w pami´ci jej obraz i budzàc w nim najró˝norodniejsze uczucia.

Czasem gniewa∏ si´ i t´skni∏, a czasem znów by∏ weso∏y, lecz zdarzy∏o si´, ˝e w g∏´bi czystej duszy

maga poruszy∏a si´ resztka Êmiertelnego cz∏owieka i ta bezgraniczna, wyczuwana przez niego mi∏oÊç -

wzrusza∏a go i wzbudza∏a dobre, przyjacielskie uczucie dla naiwnej dziewczyny.

Wreszcie up∏yn´∏y trzy przygotowawcze tygodnie i Olga zacz´∏a si´ sposobiç do wywo∏ania.

W czasie postu i duchowej kontemplacji Olga bardzo si´ zmieni∏a, sta∏a si´ jeszcze kszta∏tniejszà

i smuklejszà, a miniaturowa, przejrzysta twarzyczka otrzyma∏a wyraz powa˝ny i melancholijny.

Z nadejÊciem nocy wzi´∏a kàpiel, wlawszy uprzednio do wanny zawartoÊç flakonu otrzymanego od

Narajany. Poczu∏a uk∏ucia w ca∏ym ciele, lecz nie zwraca∏a na to uwagi. Nast´pnie w∏o˝y∏a d∏ugà, szero-

kà tunik´ z jedwabistej, fosforyzujàcej tkaniny ÊciÊle przylegajàcej do cia∏a i rozpuÊci∏a swoje cudne, z∏o-

ciste w∏osy. G∏ow´ przybra∏a girlandà nigdy dotychczas niewidzianych przez nià kwiatów, - ni to lilii, ni to

narcyzów, z szerokimi p∏atkami srebrzystobia∏ego koloru, z fosforycznie Êwiecàcymi si´ kielichami

iwnich maleƒkimi b∏´kitnawozielonymi listkami, które by∏y pokryte kryszta∏owym, migocàcym jak dia-

menty, py∏em.

Kiedy skoƒczy∏a te przygotowania, wysz∏a na du˝y taras w ogrodzie, na którym uprzednio ustawi∏a

przywiezionà jej przez Narajan´ skrzyni´ z cedrowego drzewa. W skrzyni tej znajdowa∏o si´ du˝e meta-

lowe ko∏o, pokryte grawerowanymi, czerwonymi, kabalistycznymi znakami, trzy niewielkie trójnogi i dwa

masywne, srebrne lichtarze ze Êwiecami, które wyglàda∏y jakby by∏y odlane ze srebra.

RozmieÊciwszy wszystko stosownie do wskazówek zapali∏a Êwiece, a na trójnogach aromatyczne

zio∏a i rozpyli∏a wokó∏ mocno pachnàcà esencj´. Nast´pnie wesz∏a w utworzone ko∏o, ukl´k∏a i zacz´∏a

wymawiaç niezrozumia∏e dla niej formu∏y, których wyuczy∏a si´ na pami´ç.

Zapad∏a pi´kna po∏udniowa noc, ciep∏a i wonna, lecz ciemna. W przyrodzie panowa∏a g∏´boka, ta-

jemnicza i delikatna cisza, màcona tylko g∏osem Olgi, który tylko czasami dr˝a∏ ze wzruszenia, lecz

dêwi´cza∏ stanowczo.

Wtem na ciemnym niebie zapali∏a si´ spadajàca gwiazda, która z nieprawdopodobnà szybkoÊcià

p´dzi∏a w kierunku tarasu. Nast´pnie gwiazda ta owin´∏a si´ jakby mg∏à i upad∏a w odleg∏oÊci kilku kro-

ków od Olgi, która ni to ˝ywa, ni martwa, w zdumieniu patrzy∏a na mglisty, jak gdyby nagle z ziemi wyro-

s∏y s∏up z ognistymi zygzakami. W okamgnieniu mglisty ten ob∏ok rozwia∏ si´ i oczom Olgi ukaza∏a si´

wysoka, kszta∏tna figura cz∏owieka w bia∏ej odzie˝y.

Na g∏owie mia∏ bia∏y he∏m, iskrzàcy si´ jak Ênieg w s∏oƒcu; twarz bràzowej barwy by∏a czarujàco

pi´kna i Oldze zdawa∏o si´, ˝e du˝e czarne oczy przeszywajà jà jak w∏ócznià.

- Szalona!... Na co ty si´ odwa˝y∏aÊ?... Nie rozumiejàc si∏, które wprawi∏aÊ w ruch, ryzykowa∏aÊ spa-

lenie si´ ˝ywcem, lub Êmierç wskutek elektrycznych impulsów, - rozleg∏ si´ dêwi´czny g∏os.

Dwie mocne r´ce pochwyci∏y jà i wynios∏y z metalowego ko∏a. Olga zdr´twia∏a ze zdumienia ze stra-

chem patrzy∏a na swego dziwnego goÊcia.

Dopiero w tej chwili zjawi∏a si´ ÊwiadomoÊç, ˝e nieostro˝nie dotkn´∏a niewiadomych i strasznych ta-

jemnic.

Dr˝àc ca∏a, opuÊci∏a si´ na kolana i b∏agalnie wyciàgn´∏a do nieznajomego r´ce.

- Wybacz mi boski magu, mojà Êmia∏oÊç... OÊmieli∏am si´ przyzywaç ciebie, jak - nieczysta i nik-

czemna, - nie dope∏ni∏am sama ca∏ej zuchwa∏oÊci mojego post´pku. Nauczy∏ mnie i namówi∏ do tego

Narajana...

A teraz, zobaczywszy ciebie, pot´˝nego i tajemniczego, wstydz´ si´ przyznaç, co podsun´∏o mi ta-

kie pragnienie.

Wybuch∏a konwulsyjnym ∏kaniem i zakry∏a twarz r´kami; ca∏e jej cia∏o dr˝a∏o jak w febrze i pi´kna

g∏ówka pochyla∏a si´ coraz ni˝ej. ¸kajàc dziewczyna nie widzia∏a uÊmiechu jaki rozjaÊni∏ surowo pi´kne

oblicze Ebramara i odbijajàcej si´ na nim bezgranicznej dobroci. Po chwili po∏o˝y∏ r´k´ na jej g∏owie

i podniós∏ jà.

- Wstaƒ moja córko i uspokój si´.

Nie ma cz∏owieka, który by∏by a˝ tak niski, ˝eby nie móg∏ si´ oÊmieliç przywo∏aç mnie, je˝eli tylko

wo∏anie jego jest na tyle szczere i silne, ˝e dosi´gnie mojego serca.

Stopieƒ oczyszczenia i wiedzy jakie posiadam, nak∏ada na mnie obowiàzek s∏u˝enia ka˝demu po-

trzebujàcemu pomocy i majàcemu mo˝liwoÊç zetkni´cia ze mnà. A ty - m∏oda, czysta duszà i cia∏em,

dlaczegó˝by wi´c, twoje przywo∏anie mia∏o mnie krzywdziç?

Zgani´ Narajan´, który nierozwa˝nie namówi∏ ci´ do tak niebezpiecznego, magicznego doÊwiad-

czenia, zapomniawszy o prawach mogàcych ci´ zgubiç.

Mówiàc to, podprowadzi∏ dziewczyn´ do marmurowej ∏awy przy koƒcu tarasu, usiad∏ sam i wskaza∏

jej miejsce obok siebie.

- Usiàdê moje dziecko, pogaw´dzimy.

Olga schwyci∏a delikatnà r´k´ maga i przycisn´∏a jà do swoich ust. G´sty rumieniec pokrywa∏ jej

twarz, grube ∏zy zawis∏y Êwiecàc si´ na d∏ugich puszystych rz´sach, a na dumnej twarzyczce jasno od-

bija∏a si´ walka Êwiadomego wstydu i palàcego pragnienia jego pomocy.

Ebramar znów si´ uÊmiechnà∏.

- Znam twoje myÊli i zamiary, moja droga, inaczej nie by∏bym magiem! Ty kochasz Supramatiego,

mojego ucznia i przyjaciela i pragniesz wzajemnoÊci.

Olga przycisn´∏a obie r´ce do swojej piersi.

- Tak, nauczycielu, ja kocham go bardziej ni˝ swoje ˝ycie. Od chwili, kiedy zobaczy∏am Supramatie-

go, obraz jego przyku∏ mnie i ujarzmi∏ mojà dusz´; nie znam innego pragnienia, jak tylko to jedno, aby

byç przy nim, s∏yszeç jego g∏os i czuç jego wzrok na sobie. Z niego sp∏ywa dziwna emanacja, ciep∏o,

coÊ dla mnie niewyjaÊnionego, lecz co stanowczo przyciàga mnie do niego.

- Wierz´ ci, a to, co pociàga ci´ do tak czystej i wywy˝szonej istoty jak on, dowodzi tylko, ˝e dà˝ysz

do Êwiat∏a i odwracasz si´ od mroku. Je˝eli mia∏aÊ doÊç wytrwa∏oÊci i si∏, aby sp´dziç trzy tygodnie

w milczeniu, samotnoÊci, poÊcie i modlitwie, wstrzymujàc si´ od wszelkich rozrywek, to Êwiadczy, ˝e

zdolna jesteÊ poÊwi´ciç siebie dla idei i ˝e uczucie twoje jest g∏´bokie i prawdziwe. Jest przeto rzeczà

zrozumia∏à, ˝e szukasz w∏aÊnie z∏àczenia z Supramatim.

- O, tak, pragn´ tego, lecz on jest zupe∏nie oboj´tny i zdaje si´, gardzi mojà mi∏oÊcià. Odjecha∏, nie

rzuciwszy mi nawet s∏owa na po˝egnanie. Kto wie, czy powróci kiedykolwiek tutaj?...

Wreszcie, mi∏oÊç zaÊlepi∏a mnie i w obecnej chwili ze smutkiem stwierdzam jak dalece by∏a darem-

na, dà˝àc do niego jak do zwyk∏ego cz∏owieka. Jakie˝ zainteresowanie mo˝e wzbudziç nieokrzesana

dziewczyna w magu, takim jak on?…

¸zy nie da∏y jej dokoƒczyç.

Ebramar d∏ugo i uwa˝nie patrzy∏ na nià.

- G∏´bokie i czyste przywiàzanie, to - dar drogocenny tak dla maga, jak i dla zwyk∏ego cz∏owieka;

dlaczegó˝by wi´c Supramati mia∏ pogardzaç nim?

Byç mo˝e, ˝e inne uczucie nim kieruje; on wie to, o czym ty nie wiesz; wszak zwiàzek maga ze zwy-

k∏à Êmiertelnà kobietà koƒczy si´ jej Êmiercià. P∏omieƒ wy˝szej mi∏oÊci spala delikatny kwiatek ludzki.

Jasny rumieniec obla∏ czarujàcà twarzyczk´ Olgi, a oczy zab∏ys∏y nami´tnym porywem triumfujàce-

go zachwytu.

- O, gdyby˝ tylko tyle, nauczycielu! Zap∏aciç tylko Êmiercià za nale˝enie do niego, wszak to by∏oby

szczytem szcz´Êcia. Czegó˝ wi´cej mog∏abym pragnàç, jak tylko umrzeç m∏odà, pi´knà i kochanà

przedtem, zanim mnie lata zmienià, dlatego, ˝e ja jestem Êmiertelna, a on nieÊmiertelny!

Jakà˝ m´k´ cierpia∏abym ja, - stara, niedo∏´˝na, obok niego, który pozostanie zawsze m∏ody, pi´k-

ny i nietykalny dla wszechburzàcego czasu. Jak˝e wielkà ∏askà niebieskà by∏oby uniknàç m´ki i znaleêç

Êmierç przy jego boku, upoiwszy si´ przed tym nies∏ychanym szcz´Êciem. Lecz czy ty nie ˝artujesz,

czcigodny nauczycielu? Czy˝ takie szcz´Êcie zdobywa si´ zaledwie tylko cenà Êmierci?

O! Jestem gotowa nawet dziesi´ç razy umrzeç, byleby prze˝yç chocia˝ jeden rok w raju...

Ebramar pokiwa∏ g∏owà.

- Czy nie unosisz si´, porywcza g∏ówko i czy nie po˝a∏ujesz potem, schodzàc do grobu, kiedy przyj-

dzie ci po˝egnaç si´ z ˝yciem pe∏nym czaru i porzuciç kochanego cz∏owieka, a byç mo˝e i dziecko?...

O˝ywiona twarzyczka Olgi, na mgnienie oka, powlok∏a si´ jakby ob∏okiem smutku. Poblad∏a i drgn´-

∏a, lecz wnet energicznie otrzàsn´∏a mimowolnà s∏aboÊç i triumfujàca, lecz pe∏na pokory wiara zap∏on´-

∏a w jej pi´knych, jaÊniejàcych oczach.

- Przy boku Supramatiego znajd´ spokój i Êwiat∏o, a si∏a sp∏ywajàca z niego uciszy wszelkà burz´

mej duszy.

Mówi∏eÊ nauczycielu o prawie, wed∏ug którego oczyszczony ogieƒ sp∏ywajàcy z maga, spala ni˝szà

materi´!

Czy˝ mog´ si´ oÊmieliç szemraç przeciwko niewzruszonemu prawu?

– Nie. Gdyby mog∏o mnie spotkaç to niezas∏u˝one szcz´Êcie, aby byç kochanà przez Supramatie-

go, - przyj´∏abym Êmierç, nie uroniwszy ani s∏owa skargi, wszak ona równie˝ by∏aby darem od niego po-

chodzàcym.

G∏´bokie spojrzenie Ebramara zajaÊnia∏o przyjaênie.

Po∏o˝y∏ r´k´ na g∏owie Olgi, a nast´pnie powsta∏.

- Widz´, ˝e jesteÊ zdolna nieugi´cie przejÊç przez prób´, oczyÊciç si´ w aurze maga i pokornie

przyjàç Êmierç. Dodam, ˝e cielesna Êmierç zdejmie z twej istoty cienie cia∏a i wzniesie ci´ w wy˝sze sfe-

ry. Nie mam w∏adzy nad sercem Supramatiego i niczego ci nie obiecuj´, lecz pomówi´ z nim o tym i je-

˝eli b´d´ w stanie dopomóc w osiàgni´ciu twego szcz´Êcia, to niezawodnie to uczyni´.

Olga chwyci∏a jego r´k´ i przycisn´∏a do swoich goràcych ust.

Po chwili srebrzysta para pokry∏a wysokà figur´ maga, a nast´pnie mglisty s∏up wichrem wzniós∏ si´

w przestrzeƒ i zniknà∏ w mroku.

Olga wsta∏a i chwiejàc si´, zebra∏a przedmioty s∏u˝àce do wywo∏ywania, a znalaz∏szy si´ w swoim

pokoju, upad∏a na pos∏anie nieprzytomna.

Tej samej nocy Narajana z przyjació∏mi powrócili do Szkocji.

Nast´pny dzieƒ przeszed∏ na rozmowach i projektach, dotyczàcych zamierzonej wycieczki do lucy-

feraƒskiej stolicy. Szczególnie Narajana by∏ niewyczerpany w wynajdywaniu ró˝nych pomys∏ów dla wy-

rzàdzenia szkód satanistom, w których widzia∏ swoich osobistych wrogów.

Zdecydowano zaprosiç wieczorem Ebramara, spo˝yç z nim kolacj´ i dowiedzieç si´, czy pochwala

ich zamiary. Zaproszenia dokonaç mia∏ Supramati.

Przeszed∏szy na wie˝´ urzàdzonà specjalnie dla magicznych operacji Supramati usiad∏ przed du-

˝ym aparatem wyobra˝ajàcym ram´ podtrzymywanà przez metalowe cylindry i laseczki. Wn´trze ramy

przedstawia∏a z lekka galaretowata wibrujàca powierzchnia, ciemna, jak niebo podczas burzy, po której

przelatywa∏y b∏´kitnawe chmurki.

Ca∏a ta równina falowa∏a, dr˝a∏a i zmienia∏a wyglàd, zupe∏nie jakby pod naporem silnych porywów

wiatru.

Supramati mia∏ ju˝ wyg∏osiç potrzebnà formu∏´, gdy wtem zauwa˝y∏, ˝e gdzieÊ w g∏´bi ob∏oczyste-

go, chmurnego mroku zap∏on´∏a b∏yszczàca gwiazdka, która powi´kszajàc si´, szybko zbli˝a∏a si´ i za-

mieni∏a wreszcie w jasno Êwiecàcy ob∏ok, wyst´pujàcy z ramy.

Na Supramatiego powia∏ poryw ciep∏ego i aromatycznego wiatru, a po kilku sekundach jasny ob∏ok

rozwia∏ si´ i stan´∏a przed nim wysoka figura Ebramara, który z uÊmiechem wyciàgnà∏ do niego r´k´.

- Nauczycielu, us∏ysza∏eÊ nasze wewn´trzne wezwanie i przyby∏eÊ wczeÊniej zanim wymówi∏em for-

mu∏´! - zawo∏a∏ uradowany Supramati, obejmujàc maga.

- Tak, drogi mój przyjacielu, przyszed∏em na wasze zaproszenie powieczerzaç z wami, lecz oprócz

tego, musz´ powa˝nie pomówiç z tobà i rad jestem, ˝e zasta∏em ci´ samego.

- Czy zawini∏em w czymkolwiek?

Mo˝e, naruszy∏em któryÊ z twoich nakazów? - rzek∏ zatrwo˝ony Supramati.

Ebramar si´ rozeÊmia∏.

- O, nie, ch´tnie wydam ci Êwiadectwo, ˝e ˝aden z moich uczniów nie sprawi∏ mi tyle radoÊci i tak

ma∏o wyrzàdzi∏ przykroÊci jak ty. Nie mam za co czyniç ci wymówek, lecz po prostu chc´ ci daç kilka

rad, a tobie wolno je przyjàç lub nie.

- Co ty mówisz, nauczycielu! Ka˝da twoja rada, jest dla mnie nakazem, - odpowiedzia∏ Supramati,

zarumieniwszy si´ po pochwa∏ach maga.

- Chc´ pomówiç z tobà o ˝yciu w Êwiecie, które obowiàzany jesteÊ teraz wieÊç, - rzek∏ Ebramar, sia-

dajàc na podanym mu krzeÊle.

- O, wielce niemi∏e to ˝ycie i wzbudza we mnie silne pragnienie powrotu do Êwiata nauki i spokoju.

Nie mog´ wypowiedzieç ci, nauczycielu, jak chcia∏bym czasami uciekaç z tego ordynarnego, nierozum-

nego spo∏eczeƒstwa, od tych t´pych i wyst´pnych ludzi, od ca∏ego tego bez∏adnego chaosu p∏askich in-

teresów, brudnych intryg i zwierz´cych instynktów, - z odrazà mówi∏ Supramati.

Ebramar pokiwa∏ g∏owà.

- Idziesz fa∏szywà drogà, Supramati poddajàc si´ uczuciom wstr´tu do ludzi, z którymi musisz prze-

˝yç okreÊlony czas. Wierz mi, ˝e g∏´boka, przenikliwa i roztropna màdroÊç wy˝szych natur nie darmo

wymaga, ˝ebyÊmy si´ ∏àczyli ze Êmiertelnymi ludêmi, abyÊmy ˝yli ich ˝yciem i interesowali si´ tym, co

wzrusza ich dusze. Chocia˝ do pewnej okreÊlonej granicy jesteÊmy nieÊmiertelni, mimo wszystko pozo-

stajemy ludêmi i dlatego nie mo˝emy zrywaç stosunków z ludzkoÊcià, a zawsze obowiàzani jesteÊmy

pami´taç, ˝e ka˝dy z nas, - jest cz∏owiekiem i nic ludzkiego nie mo˝e i nie powinno byç dla niego obce.

Nie zapominaj o tym, ˝e ostateczny cel naszej d∏ugiej ˝yciowej w´drówki to - Nowy Âwiat, gdzie stanie-

my si´ znów Êmiertelnymi, a do którego dà˝ymy, ˝eby tam zastosowaç ca∏à naszà wiedz´ i posiaç na-

uk´, którà posiada∏a i rozporzàdza∏a zmar∏a planeta.

Jako przyszli królowie m∏odzieƒczych narodów, za∏o˝yciele religii, prawodawcy i nauczyciele tej

m∏odej ziemi, kipiàcej ˝yciem i bogactwem, nie mo˝emy i nie wolno nam zapomnieç o niczym, co wzru-

sza i pociàga ludzkie serce.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: