Polska za Władysława Łokietka w latach 1304-1333
Historia Polski (1320-1386) – 20 stycznia 1320 w Krakowie został koronowany Władysław Łokietek. Tę datę uznaje się za moment odtworzenia zjednoczonego Królestwa Polskiego[1], które w 1385 związało się unią personalną z Wielkim Księstwem Litewskim.
W tym okresie Polska prowadziła wpierw wojnę z zakonem krzyżackim, a następnie przede wszystkim dyplomatyczne spory z Krzyżakami i Luksemburgami. W efekcie działań króla Kazimierza Wielkiego i jego doradców w 1335 Luksemburgowie zrzekli się, w zamian za 20 000 kop groszy praskich, praw do tytułu króla Polski. Tym samym rządzący w Krakowie Piast został przez społeczność międzynarodową uznany za króla Polski. Działania prowadzone przez niego w kolejnych latach pozwoliły na zakończenie sporu z Krzyżakami (układ w Kaliszu z 1343), a następnie podjęcie ekspansji na Ruś Halicko-Włodzimierską.
Po śmierci Kazimierza Wielkiego w 1370 tron polski przejął Ludwik Węgierski z dynastii Andegawenów. Okres jego rządów to zarazem początek supremacji szlachty w życiu politycznym kraju, obdarzonej w 1374 w Koszycach pierwszym przywilejem generalnym.
Kiedy również Ludwik zmarł w 1382, w Polsce nastąpił okres najdłuższego w jej historii bezkrólewia. Ostatecznie królem Polski 16 października 1384 została córka Ludwika, Jadwiga Andegaweńska. W 1386 weszła ona w związek małżeński z księciem litewskim Jagiełłą, który 4 marca 1386 został koronowany na władcę Polski.
Jan Matejko, Władysław Łokietek
Od 1318 roku przedstawiciele Władysława Łokietka i polskiej administracji kościelnej podejmowali w Awinionie próby przekonania papieża do jego koronacji. Jan XXII ostatecznie wyraził zgodę, zarazem jednak odmówił Łokietkowi tytułu króla polskiego, respektując tym samym prawa Jana Luksemburskiego. W efekcie 20 stycznia 1320Władysław Łokietek został w Krakowie koronowany na króla Krakowa. Królem polskim określano go jedynie wewnątrz jego państwa, poza nim tytuł ten odnoszono do władcy Czech. Władztwo Łokietka ograniczone było do dwóch głównych dzielnic – Małopolski i Wielkopolski, podczas gdy reszta terytorium dawnego państwa polskiego składała się z mniej lub bardziej niezależnych księstw piastowskich.
Pozycji Łokietka zagrażali trzej silni i wrogo do niego nastawieni sąsiedzi – zakon krzyżacki, Brandenburgia i Czechy. Jego jedynym silnym sojusznikiem był od 1320 król węgierski Karol Robert. Przypieczętowany małżeństwem króla Węgier z córką Władysława Łokietka układ był podstawowym gwarantem istnienia państwa krakowskiego. Łokietek wspierał także przeciwny Wittelsbachom obóz papieża Jana XXII. Na początku lat dwudziestych (1323) osadził dodatkowo przy wsparciu i aprobacie węgierskiej na tronie księstwa halicko-wołyńskiego Bolesława Trojdenowicza (Jerzego II). Manewr ten zapewnił stabilną sytuację na granicy południowo-wschodniej, aż do roku 1340.
Władysław Łokietek i Florian Szary po bitwie pod Płowcami 1331
Priorytetem dla króla krakowskiego było odzyskanie Pomorza Gdańskiego. W 1319 strona polska złożyła w kurii oficjalną skargę na Krzyżaków. Papież uznał zasadność zarzutów i wyznaczył trzech sędziów mających przeprowadzić proces. Ten trwał od maja 1320 do lutego 1321 i zakończył się korzystnym dla Polski werdyktem. Zakon zobowiązano do zwrotu Pomorza Gdańskiego i wypłacenia 30 000 grzywien odszkodowania. Postanowienie to nie weszło jednak w życie, ponieważ Krzyżacy złożyli apelację. Papież nie zdecydował się na zajęcie jasnego stanowiska i tym samym sprawa uległa zawieszeniu. W sytuacji gdy zawiodły próby pokojowego rozwiązania konfliktu Łokietek przystąpił w 1325 do ryzykownego sojuszu z pogańską Litwą. Układ ze wschodnim sąsiadem umocniony został małżeństwem jego syna Kazimierza z córką księcia litewskiego Gedymina Aldoną Anną. Przy wsparciu Litwinów Łokietek najechał Mazowsze płockie, a następnie w 1326 zaatakował Brandenburgię, w której władzę właśnie przejęli bawarscy Wittelsbachowie. Najazd spotkał się z powszechną krytyką i został uznany za uderzenie pogan na ziemie chrześcijańskie, ale pozwolił on wymusić na Brandenburgii zawarty w 1329 układ sojuszniczy. Początkowe sukcesy były natomiast nikłe – Łokietek zyskał opinię sojusznika niewiernych, a dodatkowo musiał bronić się przed przygranicznymi uderzeniami Krzyżaków. Papież zachował neutralność wobec sporu – nie poparł, ale również nie potępił działań króla krakowskiego. Wcześniejszy atak na Mazowsze doprowadził natomiast do zawiązania układu sojuszniczego między księstwem płockim i zakonem krzyżackim. W odpowiedzi w 1327 Łokietek zaatakował Mazowsze, na co Krzyżacy zareagowali ofensywą na Kujawy. W konflikt dodatkowo wmieszał się roszczący sobie prawa do tytułu króla Polski Jan Luksemburski. W 1327 zaatakował Małopolskę, zatrzymując się dopiero u bram Krakowa. Zawieszenie broni zawarto w 1328 jedynie dzięki interwencji króla węgierskiego przeciwnego likwidacji państwa Łokietka. Prawdopodobnie wcześniej (1327) król krakowski zawarł wstępny układ z Karolem Robertem zakładający sukcesję andegaweńską w Polsce w razie wygaśnięcia dynastii Piastów[2]. Wojska czeskie ruszyły w stronę Prus, by wspomóc działania zakonu krzyżackiego przeciw Litwie. Władysław Łokietek związany układem sojuszniczym wsparł księcia litewskiego Giedymina i uderzył na należącą do Krzyżaków ziemię chełmińską. Interwencja ta wpędziła króla krakowskiego w izolację polityczną, ostatecznie bowiem zyskał opinię sojusznika pogan. Sytuację wykorzystał Jan Luksemburski, który zawarł sojusz z zakonem, jako król polski nadał Krzyżakom Pomorze Gdańskie, a następnie wspólnie z nimi uderzył na ziemię dobrzyńską. Krzyżacy zajęli ją, natomiast Czesi zmusili Wacława, księcia płockiego do hołdu lennego. Tym samym Mazowsze znalazło się pod zwierzchnictwem Luksemburgów. Wojna trwała dalej, przybierając coraz bardziej niekorzystny dla Łokietka obrót. W 1329 Krzyżacy zaatakowali Kujawy, prawdopodobnie przy współpracy z wojewodą poznańskim Wincentym z Szamotuł[3]. Odwetowa ofensywa króla Krakowa wspartego przez Węgrów, Litwinów i wojska ruskie na ziemię dobrzyńską w 1330 nie przyniosła rezultatu. Krzyżacy zorganizowali kolejną wyprawę w 1331, podczas której doszło do bitwy pod Płowcami, szeroko wykorzystanej przez propagandę obydwu stron. Prawdopodobnie starcie pozostało nierozstrzygnięte, ale duże straty po stronie krzyżackiej mogły opóźnić działania zakonu[4]. Krzyżacy utrzymali ziemię dobrzyńską, a w1332 zajęli także Kujawy. Dzięki pośrednictwu papieskiemu zawarto rozejm na jeden rok i zdecydowano o oddaniu sporu pod arbitraż królów węgierskiego i czeskiego. Korzystając z przerwy w walkach Łokietek zorganizował udaną wyprawę na władających południowo-zachodnią Wielkopolską Piastów głogowskich.
W 1333 w trakcie trwania zawieszenia broni Władysław Łokietek zmarł. Jego polityka doprowadziła do okrojenia terytorialnego państwa, ale zdołał on utrzymać koronę i dwie główne prowincje Polski. Odniósł natomiast porażki zarówno w walkach z zakonem krzyżackim, jak i działaniach mających doprowadzić do uzależnienia od siebie książąt śląskich i mazowieckich. Większość z nich uznała zwierzchnictwo czeskie, reszta natomiast utrzymała niezależność.
Mapa Polski za panowania Kazimierza III Wielkiego
Jan Matejko, Kazimierz III Wielki
Jedyny syn Łokietka, który przeżył ojca – Kazimierz – został koronowany w dwa miesiące po śmierci ojca w katedrze wawelskiej. Odziedziczył on państwo okrojone do dwóch głównych dzielnic i łączących je ziem sieradzkiej i łęczyckiej, gdzie Łokietek osadził Piastów kujawskich. Podstawowym celem początkowego okresu rządów nowego króla było wyprowadzenie państwa z izolacji politycznej, rozwiązanie sporu z Krzyżakami i zakończenie wciąż formalnie trwającej wojny z Czechami. Jego polityka prowadzona przy wsparciu małopolskich doradców (m.in. archidiakona krakowskiego Jarosława Bogorii, kasztelana krakowskiego Spicymira z Tarnowa i kanclerza Zbigniewa ze Szczyrzyca) cechowała się z jednej strony dużą ostrożnością, z drugiej zaś umiejętnością wykorzystania sprzyjającej koniunktury. Jeszcze przed koronacją udało się przedłużyć o rok rozejm z zakonem. Kiedy nowy termin mijał, prolongowano go do 1335. Krzyżacy wykazywali skłonności do ustępstw zgadzając się na oddanie sprawy pod arbitraż, a wstępnie nawet na wydanie Kujaw brzeskich w ręce ks...
Don_Tadeo