Russe Savannah - The Darwing Chronicles 01 - Beyond the pale(1).pdf - Romanse paranormalne - ann-diam

T ł umaczenie Amitiel12

BetaTasia2902

- 1 -

Rozdzia£ 1

Wujek Sam chce mnie?

Byłam w związkach, 180 – kilku letnich związkach, ściśle mówiąc.

Żadnych długich, słodkich pocałunków, żadnego kocham cię, żadnych jęków

ekstazy czy wywołujących dreszcze oświadczeń do czasu Greckiego buntu

przeciw Osmańskim Turkom. To był nieco bardziej suchy okres. Nazwałam go

Saharą gdy dostałam się do niego z moimi przyjaciółkami. Pomyślałbyś, że

byłabym przyzwyczajona do samotnej egzystencji teraz. Przecież bycie

wampirzycą przejawiająca tendencje do zniechęcenia długoterminowymi

związkami, skoro nawet przypadkowe szaleństwo może mieć poważne

konsekwencje. Naprawdę mój ostatni romans mnie zabiła, dosłownie.

To co mnie zniechęciło w całym męsko – damskim zaangażowaniu,

zdarzyło się w 1824 roku gdy byłam ciemnowłosą pięknością w Missolonghi.

Romans miał być potencjalnie

wielką miłością, jedną z książkowych opowieści. Potem, praktycznie z dnia na

dzień, skończyła się źle. Nie, to nie dopowiedzenie. By powiedzieć prawdę

skończyła się tragicznie. Pomówmy o prawdzie, pozwól, że powiem ci, nie

wierz nawet przez chwilę w te opowieści, że wielki poeta i rewolucjonista

George Gordon, Lord Byron zmarł na gorączkę. Nie mogę uwierzyć, że

społeczeństwo kupiło to, ale przecież ludzie wierzyli Nixonowi gdy mówił: „Nie

jestem oszustem.” Prawdziwym powodem śmierci Byrona był malinka zepsucia

– został zakażony, jeśli chodzi o medyczną ścisłość. Pamiętam ten incydent

jakby to było wczoraj.

Byliśmy na spacerze niedaleko gospody, w której wynajmował swoje

tymczasowe mieszkanie. Weszliśmy do różanego ogrodu mozolnie stworzonego

przez właściciela gospody

z tego bagiennego otoczenia gorącego miasta. To nie był pierwszy raz gdy

tamtędy spacerowaliśmy, ale ostatni. Kwietniowy dzień zanikał w purpurowej

mgle na granicy zmiany w czarną aksamitną noc. Niewielki wietrzyk poruszał

liśćmi, powietrze było ciężkie od zapachu kwiatów.

„Opowiedz mi więcej o Londynie, George.” Powiedziałam, wachlując się

gorączkowo, i nie tylko dlatego, że było gorąco. „Tęsknisz za nim? Trudno być

tak daleko od towarzystwa?” upewniłam się, że idę blisko, oddech jak płatek

kwiatu pieścił jego kark.

„Towarzystwo dostarcza przyjemnej rozrywki dla nieco zatrważającej

samotności poety.” Powiedział niewyraźnie. Potem spojrzał na Zatokę Patras,

biegnącą nudnie i nadal na zachód. Statek zakotwiczył niedaleko brzegu.

Mogłam łatwo zauważyć go wśród rozproszonych srebrzystych fal, które

podskakiwały i łapały ostatnie światło. Nie wiedziałam czy Byron widział

statek, ale myślałam, że tak. Przypłynęła tam do punktu wyjścia z dalekiej

podłuży, cienie jej masztów rozciągały się na wschód w zachodzącym słońcu.

- 2 -

„Więc dlaczego wyjechałeś?” zapytałam. Jego twarz nadal była zwrócona

w kierunku zatoki gdy odpowiedział. „Stałem się zmęczony słuchaniem

wynajętych muzyków za rzędem sztucznych palm zamiast pojedynczych,

czystych – instrumentów mojego serca. Wiedziałem, że nadszedł czas by

odejść.”

Widząc go z profilu, jego twarz niewymownie smutną, nie mogłam

oderwać swoich oczu od niego. Byron miał szerokie czoło, zmysłowe usta i

długie czarne rzęsy nad uwodzicielskimi oczami. Był tak pięknie opisywany jak

Grecki bóg, na pewno wyglądał lepiej niż jego portret, który uważam sprawił, że

wygadał gejowsko. W rzeczywistości był niewątpliwie męskim, bardzo

atrakcyjnym typem, wypełniony energią, nakręcony przez podejmowanie

ryzyka.

Przyznam, że gdybym popatrzyła bliżej, kurz zabrudził jego uranie i brud

poczernił wnętrze kołnierza. Głębokie linie rozciągały się od jego oczu, jego

skóra była ziemista i sucha. A gdy się zmęczył jego skręcona stopa bolała go, a

jego utykanie wzrastało. Ostatnio George wyglądał na Szczególnie

wyczerpanego, rozwiązły od zbyt wielkiej ilości haszyszu i zbyt wielu kobiet.

Dziś wieczór Byron był niewiarygodnie przystojny. Byłam oczarowana.

Zupełnie trzęsłam się będąc blisko niego. Mógł mieć wiele kobiet – miała tak

wiele kobiet – ale w ciągu ostatnich kilku tygodni chciał mnie, tylko mnie.

Jednak bywały godziny gdy wydawał się być bardzo daleko w swoich

myślach, przekraczając jakąś wewnętrzną geografie jego umysłu. „Nie

rozmawiajmy o Anglii. Rozmowa mnie nudzi.” Powiedział. „Jest o wiele więcej

interesujących rzeczy.” Przysunął moją twarz do swojej, pocałował mnie mocno

i długo, jego usta smakowały winem. Gdy przestał, popatrzył głęboko w moje

oczy. „Gdy stąpa, piękna, jakże przypomina,” Wyrecytował. „Gwiaździste niebo

bez śladu obłoku.” Prawie zemdlałam.

Ten mężczyzna, twardy i spragniony przybył by walczyć o Grecką

niepodległość. On był bohaterem. Ja byłam oczarowana sławą. On był

stwardniały. Ja byłam kokietką. On był 36 latkiem. Ja miałam trochę pod 274.

„Daphy,” powiedział. „dalej, słodka istoto, daj mi odrobinę. Wiem, że

chcesz.” Och, tak chciałam. Zaśmiałam się i pozwoliłam mu przysunąć odrobinę

jego ciało do mojego. Wiedziałam o jego reputacji, i wiedziałam co będzie

potem, ale nie obchodziło mnie to. Jęczał

i szeptał niskim ochrypłym głosem. „Dziewczyno wpędzisz mnie do grobu.

Minęło bardzo dużo czasu od kiedy pragnąłem tak mocno kobiety. Jest coś w

tobie. Coś … coś szalonego, złego i niebezpiecznego do zrozumienia.”

Złapał moją rękę. Gdy splótł nasze palce jego pierścień wgryzał się w

moje ciało. To uczucie przyprawiło mnie o dreszcze. Zaprowadził mnie do

ławki, kładąc jedną rękę wokół mojej talii. Wciąż jeszcze pamiętam, uczucie

jego twardych mięśni przedramion przez cienką jedwabną halkę. Pociągnął mnie

w dół na swoich kolanach, jego ręce wślizgały się pod mojej spódniczkę. Nie

zatrzymałam go. Jego usta były jak jedwab gdy zniżył wargi do mojej falującej

- 3 -

piersi. Moja krew przyśpieszyła, moja głowa obróciła się i wtedy wschodzący

księżyc oświetlił jasną skórę na jego karku. Nie mogłam się oprzeć. Starałam

się, ale pochłonęła mnie rozkosz … i ugryzłam go. Tracąc kontrolę, wypiłam

zbyt dużo, zbyt szybko. Spojrzał na mnie zdziwionymi oczami nagle

rozumiejąc, a potem osunął się nieprzytomny. Biedny George. I taka jest prawda

o jego śmierci, ale nie spodziewajcie się usłyszeć o tym w

Lit 101. Boli mnie mówiąc o tym.

Po ucieczce z Missolonghi zanim towarzysze Byrona przebili kołkiem

moje serce, zdecydowałam, że celibat jest najlepszym rozwiązaniem. Ale nawet

ja, zdecydowanie ja mam

swój limity. Wspinałam się na ściany. Dziewczyna ma swoje potrzeby, i ja

oczywiście mam swoje. A jedną z potrzeb było zdobywanie nowego dowodu

osobistego co 20 lat lub coś koło tego. Wampiry się nie starzeją. Jedna z zalet,

nigdy nie będę potrzebowała botoxu. W kolumnie ujemnej, muszę ciągle

zmieniać daty moich urodzin.

Ziemia obraca się na ciemną stronę.

Możesz dostać po prostu wszystko w Nowym Yorku.

Nawet wampir może dostać dowód osobisty, i gdy przyjdzie na to czas,

wszyscy szli do Sid’a. Pracował w nędznym bloku bez windy na Dziewiątej

Ulicy między Avenue B i C. dzielnica przyprawiała mnie o gęsią skórkę. I

oczywiście musiałam iść tam po zmierzchu. Wszyscy narzekaliśmy, ale Sid

odpowiadał jedynie: „A czego chcesz? Parku Avenue ?” Wiedziałam, że mogę

zostać napadnięta. Po prostu nigdy nie spodziewałam się tego co się stanie…

Dzień był wietrzny, deszcz i śnieg próbowały zasypać ulicę, a dziś

wieczorem temperatura gwałtownie spadła. Gdy wywlokłam się po schodach

metra na ulicę Marks Place zastanowiłam się czy wiosna jeszcze kiedykolwiek

wróci. Wepchałam moje ręce głęboko w kieszenie. Mam rzadką krew. Szybko

się wyziębiam. A dziś wieczór miałam przeczucie – bardzo złe przeczucie, które

wiło się jak robak w moich wnętrznościach. Coś było nie tak. Coś

niebezpiecznego zdarzy się dziś wieczorem.

Nauczyłam się słuchać mojego instynktu więc zachowałam świadomość

ludzi wokół mnie gdy kierowałam się na wschód Dziewiąta Ulicą. Nie było

późno, jedynie koło siódmej, mimo tego budynki już okupowała mroczna

ciemność. Chodnik błyszczał w ulicznych światłach z powodu wcześniejszego

deszczu. „Cholera.” powiedziałam głośno. „Do cholery z tym wszystkim, jest

pieprzenie zimno.” Trzęsłam się. Chłodna wilgoć przecisnęła się przez cienkie

podeszwy mich jesienno – zimowych butów.

Minęłam szybę witrażową cyganki. Cyganka oparta o framugę paliła

papierosa, w otwartych drzwiach. „Strzyga!” krzyknęła na mnie i skuliła się do

tyłu, trzymając się kurczowo krzyża na swojej szyi.

- 4 -

„Dziwka!” zasyczałam z powrotem, pokazując moje zęby. Napędziłam jej

niezłego stracha, nie lubię Cyganów. Wszyscy są złodziejami.

Minęłam dwie przecznice gdy usłyszałam kroki za sobą. Jacyś

czarnoskórzy nastolatkowie przeszli szybko i minęli mnie, przepychając się

łokciami nawzajem i wirując, śmiejąc się i przekrzykując, prawie zbiegli w dół

przecznicy. Ale to nie był to co słyszałam. Mój słuch był niezwykle czuły. Inny

rodzaj kroków za mną utrzymywał miarowe, stałe bicie. Strach spadł na mnie

jak czarna opuszczana kurtyna.

Nie zwolniłam mojego kroku. Chciałam dojść do Sid’a tak szybko jak to

możliwe, przekroczyłam Avenue A. Musiałam zachować zimną krew by

powstrzymać się od biegu. Zarobiłam to na Avenue B. Jeszcze pół przecznicy i

dotrę do schodów wejściowych budynku

Sid’a. Wzięłam dwa schodki na raz, zatrzymując się na górze, i spojrzałam na

drugą stronę dzielnicy.

Młody mężczyzna stał po drugiej stronie ogrodzenia boiska do

koszykówki, patrząc na mnie. Wiedziałam bez wątpienia, że to były jego kroki

za mną. Odwrócił się szybko. Nie wiedziałam jego twarzy, ale kucyk blond

włosów wystawał z pod czarnej strażackiej czapki. Nie wahałam się ani chwili

dłużej. Zniknęłam we wnętrzu przedsionka Sid’a i nacisnęłam dzwonek do jego

mieszkania. Nikt nie otwierał. Strach przygniatał mnie. Kontynuowałam

przyciskanie guzika. Psiakrew, Sid gdzie cholera jesteś?

W końcu drzwi brzdęknęły i z trzaskiem się otworzyły. Wprost przez nie

przeleciałam.

Zatrzasnęłam je i zablokowałam za sobą. Wzięłam kilka głębokich świerzych

oddechów. Kazałam sobie się uspokoić, to było nie istotne. Mężczyzna był

nikim. Nie ma nic wspólnego

ze mną. Zawsze staję się nerwowa gdy muszę odwiedzić Sid’a. Potrzeba

zdobycia aktualnej metryki urodzenia przywołuje wiele moich problemów. To

znaczy, że mięło kolejne 20 lat, a ja nadal jestem taka sama. Kiedyś obchodziło

mnie to, że ludzie odchodzą. Nadal tu jestem. Zionąca otchłań samotności

otworzyła się we mnie. Jestem zawsze obcą osobą. Nienormalna. Dziwoląg.

Potwór. Niezdolna mieć etapów, które zaznaczają życie innych kobiet, rzucam

współczującą stronę za siebie. Chociaż, będąc szczerym, nie jestem sama. Jest

wielu z nas, którzy odwiedzają Sid’a. Dużo więcej niż możesz sobie wyobrazić.

Czułam ulgę będąc w środku. Ruszyłam w górę schodami, rozpinając mój

płaszcz gdy się wspinam. Korytarz pachniał kapustą i moczem. Nigdy nie

oddycham głęboko idąc w górę tymi schodami. Cholerny Sid, pracuje na takim

wysypisku. Oświetlenie było przytłumione. Lepie z drugiej strony. „Biuro”

Sid’a zajmowało mieszkanie w kamicy na czwartym piętrze taki w sposób, że

wanna była w kuchni przykryta deską robiąc za stół. Nie mieszkał tutaj. Nie

wiem gdzie mieszkał – w schronisku lub Scarsdale3, nigdy nie wiedziałam,

nigdy nie mówił. Gdy dotarłam na szczytu schodów widziałam, że zostawił

drzwi swojego mieszkania otwarte. Popchałam je i weszłam.

- 5 -

Russe Savannah - The Darwing Chronicles 01 - Beyond the pale(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: