Mali Tyrani.pdf

Cena 4,50 zł

VAT 0% nakład 6 tys. egz.

ISSN 1734-5464

NR 2 (20)

luty

2009

miesięcznik dla rodziców

Jak uczyć dzieci

miłości

bliźniego?

Kto w tym

domu

rządzi?

Mieć jedno

czy więcej

dzieci?

i aniołki

Terroryści

Spis treści

Siostrzyczka

KrystynaSztramska

str. 2

Mały książę czy wielki dyktator?

ks. Marek Dziewiecki

str. 4

Kto w tym domu rządzi?

JacekPulikowski

str. 6

O samotnym macierzyństwie i ojcostwie

s. M. Urszula Kłusek SAC

str. 8

Terroryści i aniołki

JoannaKorzeniewska

str. 10

Partner czy proteza?

EwaPolak-Pałkiewicz

str. 12

Mieć jedno czy więcej dzieci?

JoannaPuzyna-Krupska

str. 14

Jak Kuba ojcu, tak Bóg Kubie?

ks. Janusz Stańczuk

str. 16

Jak uczyć dzieci miłości bliźniego?

MałgorzataNawrocka

str. 18

Pajdokracja. Komu to szkodzi?

JadwigaLepieszo

tr. 20

Ponowne narodziny, czyli o…

IzabelaBarton-Smoczyńska

str. 22

Dlaczego, kiedy i jak…

s. M. Urszula Kłusek SAC

tr. 24

Król Maciuś, Mały Książę i Piotruś Pan

br. Tadeusz Ruciński

str. 26

Michał, Mikołaj, Matylda

BeataRybak

str. 28

Między dziecięctwem a zdziecinnieniem

ks. Janusz Stańczuk

str. 30

Prześladowani

Wywiad z Moniką Kacprzak

str. 33

Wydawnictwo Sióstr Loretanek

Dyrektor Wydawnictwa – s. Andrzeja Biała. Redaktor naczelny – s. Jolanta Chodorska

Opracowanie graﬁ czne – Agnieszka Karolak

Adres Wydawnictwa i Redakcji: ul. Żeligowskiego 16/20, 04-476 Warszawa

e-mail: sygnaly@loretanki.pl

Redakcja: tel./fax: 22 673 50 96

Prenumerata: tel.: 22 427 34 27; 22 673 58 39; fax: 22 612 93 62

Konto: PKO BP IV/O W-wa nr 74 1020 1042 0000 8102 0009 6396

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych. Zastrzegamy sobie prawo do skracania artykułów oraz zmiany tytułów nadesłanych tekstów.

www.loretanki.pl

KRÓLEWIĘTA

CZY MALI TYRANI?

„Wystarczy ustąpić dziecku raz, aby już musieć ustępować mu stale” – mawiają

jedni rodzice. „Dziecko jest pełnym człowiekiem, więc trzeba go słuchać jak do-

rosłego, a może jeszcze bardziej” – mówią drudzy. Kto ma rację? Byłby spór, ale

dość duża ostatnio popularność dwóch książek o małych tyranach mówi nam,

że przyznawanie dzieciom (zwłaszcza jedynakom) zbyt wielu praw wcale tym

dzieciom nie służy. Ich rodzicom także nie. Jak więc rozumieć ewangeliczne

dziecięctwo, a jak swoisty dzieciocentryzm czy pajdokrację? Jak spojrzeć na

blaski i cienie bycia jedynakiem? Jak wychowywać dziecko, by miało poczucie

własnej wartości, ale i radość służenia innym? Jak rozwiązywać problem

osamotnienia i samolubstwa dzieci? To parę istotnych pytań postawionych

w tym numerze autorom artykułów, opowiadań i wypowiedzi. Trzeba tu

także powiedzieć sobie, że postacie Małego Księcia, Piotrusia Pana czy Króla

Maciusia Pierwszego powinny pozostać w literaturze, bo w życiu nie ma

szkoły królewiąt, a tyrani raczej się nimi nie rodzą, lecz stają się nimi, i to

nie zawsze z winy rodziców. Zapraszamy do przeczytania i posłuchania oraz

podzielenia się z nami Waszymi opiniami.

Redakcja

Krystyna Sztramska

Siostrzyczka

Barbara cieszyła się z wiosennego

słońca i coraz cieplejszych dni. Będzie

można częściej wychodzić z domu. Bez

zbytniego ubierania się w płaszcze, czapki,

rękawice. Karolcia zawsze przy tym maru-

dziła. Rozrzucała swoje rzeczy po całym

mieszkaniu. Ostatnio grymasiła bez prze-

rwy. Złościła się, tupała nogami, czasem

nawet rzucała się histerycznie na podłogę.

Zaczęła sikać w majtki i żądać wieczorem

mleka w butelce. We wszystkim naślado-

wała Asię. Basia rozumiała, że zachowa-

nie córki miało związek z przyjściem na

świat drugiego dziecka. Próbowała temu

jakoś zaradzić, poświęcać Karolci wię-

cej czasu. Trudno było jednak zajmować

się jednocześnie obiema córkami. Ale

dziś z ubieraniem nie było kłopotu. Szły

więc teraz razem pogodne i zadowolone.

Barbara uśmiechnęła się radośnie. Może

jej córka w końcu wyrośnie z dziecięcej

zazdrości?

Ach, ta mama! Idzie sobie spokojnie

i uśmiecha się do gaworzącej w wózku Asi.

Znów patrzy na nią. To bardzo boli, gdy mama

zajmuje się tylko młodszą siostrzyczką. Że jej,

Karolci, w ogóle nie dostrzega. Może mama

nie potraﬁ kochać dwóch dziewczynek naraz?

Może jej serce jest po prostu za małe? Lepiej

by było, żeby się Asia w ogóle nie urodziła.

Ale skoro już jest, to przecież nie można jej

wyrzucić. Tak naprawdę to Karolcia ją nawet

lubi. Potrząsa jej grzechotką nad łóżeczkiem,

śpiewa piosenki i robi śmieszne miny. Więc

niech Asia już zostanie. Lepiej, żeby Karolcia

poszukała sobie nowej mamy. Takiej, która

będzie ją kochać przez całe życie. Karolcia już

zna nawet taką jedną panią. Pewnie ona czeka

na nią na ławce przy płocie. Mama nachyliła

się znów nad Asią, poprawiła jej kocyk, pogłas-

kała ją po główce. To dobry moment, żeby się

odwrócić i zniknąć za krzakami. Pobiec ścieżką

przy płocie do tamtej pani, która kilka dni

temu tak miło do niej mówiła i poczęstowała

ją cukierkami. Obiecała, że kupi jej domek dla

Barbie i konika na biegunach. Więc trzeba się

pośpieszyć, żeby jej ta pani nie uciekła.

i tuli. Zaraz przyjedzie samochód i wtedy obie

pojadą do pięknego dużego domu pełnego za-

bawek i słodyczy.

Ale co to za wrzawa za ich plecami? Jacyś

panowie w mundurach biegają po parku jak

małe dzieci.

– Karolcia! – to mama biegnie w jej kie-

runku. Rozpięty płaszcz plącze się jej mię-

dzy nogami. Zmierzwione włosy fruwają na

wietrze. Obca pani ciaśniej obejmuje ciało

Karolci. Okrywa ją swoim szalem. Szepce jej

coś do ucha. Ale Karolcia nie słucha. Wyrywa

się z jej ramion. Upada na śliskiej ścieżce.

Patrzy w stronę mamy. Jej ręce są już blisko,

bliziutko.

– Kochanie moje – Barbara podnosi

dziecko. Oplata je drżącymi dłońmi. Czuje

pod palcami niespokojny trzepot małego

serduszka. – Dobrze już – szepce, wycierając

zapłakane oczy.

Jej uścisk jest silny. Karolcia nie ma już wąt-

pliwością, że mama ją kocha. Dobrze, że zdą-

żyła się o tym przekonać. Za chwilę mogłoby

być na taką pewność po prostu za późno…

Barbara wyprostowała plecy. Odetchnęła

głęboko czystym powietrzem. Rozejrzała się

wokoło. Gdzie jest Karolcia? Podskakiwała

przed chwilką obok wózka. Może pobiegła

gdzieś za pomykającą wiewiórką? Albo zbiera

zeszłoroczne szyszki? Nigdzie jednak nie wi-

dać czerwonego płaszczyka córki. Ani przy

fontannie, ani między drzewami, ani na huś-

tawkach wśród innych dzieci. Basia zaniepoko-

iła się. Trzęsącymi rękoma wyciągnęła telefon.

Wcisnęła numer męża.

– Paweł! – krzyknęła, nie panując na gło-

sem. – Karolcia zniknęła!

Ach, ta mama. Pewnie nawet nie zauwa-

żyła, że Karolcia odeszła. Co ją obchodzi

córeczka, która siedzi teraz na kolanach u tej

dobrej pani i je czekoladki, a kobieta głaszcze ją

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: