South Cobb Sheri - Wszystko przez miłość.pdf - Wszystko przez miłość (+mBook) - Darky28

SOUTH COBB SHERI

WSZYSTKO PRZEZ MIŁOŚĆ

ROZDZIAŁ 1

Caitlin, spójrz tylko na to! - zawołała Lauren, wskazując na wielką tablicę ogłoszeń,

która zajmowała większą część ściany głównego korytarza liceum w Granville. Lekcje już się

skończyły i właśnie wychodziłyśmy z budynku.

Zaskoczona nagłym okrzykiem koleżanki, stanęłam jak wryta i natychmiast wpadł na

mnie Kyle Garrison.

- Hej, uważaj, Cait! - odezwał się, odzyskując równowagę. - Nie wiesz, że to

niebezpieczne tak nagle się zatrzymywać w środku zatłoczonego korytarza?

- A ty nie wiesz, że to niebezpieczne deptać komuś po piętach? - odpaliłam, patrząc na

niego groźnie. Oczywiście, tak naprawdę wcale nie byliśmy na siebie wściekli, tylko

przekomarzaliśmy się jak zwykle. Kyle mieszkał naprzeciw mojego domu od czasu, kiedy

oboje siusialiśmy w pieluszki, byliśmy więc dla siebie jak brat i siostra. Był starszy ode mnie

o rok i stale trzymaliśmy się razem. Zwłaszcza teraz, kiedy Lauren zaczęła pracować po

lekcjach w sklepie Food Mart, cieszyłam się, że mogę zawsze liczyć na jego towarzystwo.

- Lauren - zwróciłam się do przyjaciółki. - Czy możesz nam powiedzieć, co takiego

tam zobaczyłaś, że wywołałaś to zamieszanie?

Razem z Kyle'em podążyliśmy za nią do tablicy. Pośród zwykłych zawiadomień o

działalności klubów i usługach korepetytorów wisiało kilka nowych ogłoszeń, a między nimi

wielki, posypany brokatem plakat zapowiadający szkolny bal, który miał się odbyć w

przyszłym miesiącu. Jednak Lauren minęła go i stanęła przed ulotką, wydrukowaną na jaskra-

woróżowym papierze.

- Posłuchajcie tylko! „Zapraszamy wszystkie dziewczęta ze szkoły do wzięcia udziału

w konkursie na Miss liceum w Granville - przeczytała głośno. - Spotkanie organizacyjne

odbędzie się w piątek po lekcjach, w sali gimnastycznej". To znaczy teraz!

- Chcesz się zgłosić? - zapytałam zdziwiona. Lauren potrząsnęła głową.

- Nie ma mowy. Ale pomyślałam sobie, że ty powinnaś to zrobić.

- Ja? - zawołałam z niedowierzaniem. - Chyba żartujesz! Dlaczego ja?

- Ponieważ dowiedziałam się, że pewna osoba jest w tym roku mistrzem ceremonii tej

imprezy - wyjaśniła, puszczając do mnie oczko. - A mistrz ceremonii ma pocałować

zwyciężczynię.

- Och, Lauren! - jęknęłam. - Nie chcesz chyba powiedzieć, że...

- A właśnie, że tak! Kyle westchnął z rezygnacją.

- Może zaczniecie mówić po ludzku?

- Przepraszam - powiedziałam. Byłam tak przejęta nowiną, że całkiem o nim

zapomniałam. - Rozmawiamy o wyborach Miss.

- Tyle sam zrozumiałem - odparł kwaśno. - Ale reszta to dla mnie chińszczyzna.

- Powiedziałam Caitlin, że Brad Lewis będzie w tym roku mistrzem ceremonii

podczas konkursu piękności - przetłumaczyła Lauren.

- No i co? Co w nim takiego wspaniałego? Patrzyłyśmy na niego z otwartymi ustami.

Co jest wspaniałego w Bradzie Lewisie? Wszystko! To najpopularniejszy chłopak w szkole, a

poza tym gwiazda drużyny baseballowej. Wyglądem przypomina pirata, ma ciemne oczy,

smagłą cerę, czarne kręcone włosy i na jego widok przebiegają mnie ciarki od stóp do głów.

Znam wielu przystojnych chłopaków. Kyle, wysoki, szczupły, niebieskooki i jasnowłosy, też

do nich należy. Ale Brad usuwa wszystkich w cień.

Kiedy Lauren otrząsnęła się ze zdumienia, wyjaśniła:

- Ach, nie ma o czym mówić. Brad to tylko najprzystojniejszy chłopak w naszej

szkole. Rzecz jasna, nie bierzemy pod uwagę tu obecnych - dodała pośpiesznie, na

pocieszenie poklepując Kyle'a po ramieniu.

- Oczywiście. Wszyscy przyjaciele nazywają mnie Przystojniak, prawda Cait? -

zażartował. - Nie zamieniłabyś mnie chyba na Brada Lewisa, co?

- Zrobiłabym to bez chwili namysłu! - oznajmiłam z szerokim uśmiechem.

- Caitlin podkochuje się w nim od pierwszej klasy - wtrąciła Lauren. - Tylko dlatego

zapisała się w tym semestrze do chóru, że okna sali prób wychodzą na boisko, gdzie trenuje

drużyna baseballowa.

Kyle popatrzył na mnie zaskoczony.

- Myślałem, że wstąpiłaś do chóru, bo zgodnie z programem musiałaś wybrać jakieś

zajęcia dodatkowe. Tak mi mówiłaś, kiedy mnie namawiałaś, żebym też się zapisał.

- To była prawda. Naprawdę musiałam zapisać się na jakieś dodatkowe zajęcia -

broniłam się.

- Ale miałaś też ukryty motyw, tak? - dociekał Kyle. - A więc podkochujesz się w

Lewisie. Dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałaś?

Wzruszyłam ramionami.

- Sama nie wiem. Nie powiedziałam, i tyle.

- To takie babskie sekrety - odezwała się Lauren.

- Nie zrozumiałbyś.

- Czyżby? W każdym razie, jednego jestem pewien. Nie uda ci się namówić Cait na

ten konkurs. Ona woli siedzieć z nosem w książce niż popisywać się na scenie. Prawda, Cait?

Słyszałam jego głos, ale pytanie do mnie nie dotarło. W myślach byłam milion

kilometrów stamtąd. Miałam na sobie piękną suknię i z uwielbieniem patrzyłam na Brada

Lewisa, który wkładał mi na głowę skrzącą się koronę, a potem nachylił się, żeby mnie

pocałować...

- Cait? - powtórzył Kyle, tym razem głośniej.

- Nie czekajcie na mnie - powiedziałam. Odwróciłam się i pobiegłam korytarzem.

- Caitlin, dokąd tak pędzisz? - zawołała za mną Lauren.

- Do sali gimnastycznej! Zgłoszę się do konkursu na Miss naszej szkoły!

Po chwili byłam już w sali gimnastycznej i dołączyłam do kilkudziesięciu

podekscytowanych dziewczyn, czekających na rozpoczęcie spotkania. Przyjrzałam się

konkurentkom i spostrzegłam piękną blondynkę, Sashę Phillips. Siedziała na ławce w

otoczeniu przyjaciółek. Ogarnęło mnie zwątpienie. Powinnam się domyślić, że Sasha

przystąpi do konkursu! Przy niej nie miałam cienia szansy na zwycięstwo.

Zaczęło mnie dręczyć przeczucie, że popełniam błąd, i już miałam wyjść, kiedy drzwi

się otworzyły i weszła pani Foster, która zajmowała się organizacją konkursu. Towarzyszył

jej Brad Lewis. W wypłowiałych dżinsach i śnieżnobiałej, podkreślającej opaleniznę koszuli,

wyglądał absolutnie wspaniale. Na jego widok opadłam na najbliższą ławkę, bo drżenie w

kolanach nie pozwalało mi stać.

Pani Foster przywołała nas do porządku i kiedy ucichły rozmowy, powiedziała;

- Przede wszystkim chciałabym powitać kandydatki na Miss liceum w Granville i

życzyć im powodzenia. Przedstawiam wam tegorocznego mistrza ceremonii, Brada Lewisa.

Jakby Brada trzeba było przedstawiać! Wszystkie dziewczyny zaczęły z zapałem bić

brawo i wiwatować. Rozległo się nawet kilka pełnych zachwytu gwizdów.

- Rozumiem, że ta reakcja oznacza aprobatę. - Pani Foster uśmiechnęła się lekko. -

Niech każda z was weźmie formularz zgłoszenia do konkursu. Wypełnijcie go w domu i

przynieście do mojego biura. Macie czas do piątku. Pamiętajcie, że jedno z rodziców musi się

podpisać na formularzu. Bez ich zgody żadna z dziewcząt nie zostanie dopuszczona do

konkursu.

Pani Foster udzieliła nam jeszcze kilku wyjaśnień i zakończyła spotkanie,

przypominając, że próby zaczynają się w przyszłym tygodniu. Zebrałam książki, wzięłam

formularz i przepchnęłam się przez tłum do automatu telefonicznego w korytarzu. Zwykle od-

woził mnie do domu Kyle, ale dzisiaj zebranie zatrzymało mnie dłużej w szkole, nie

pozostało mi więc nic innego, jak poprosić mamę, żeby po mnie przyjechała. Położyłam

książki na podłodze, wyjęłam z portmonetki monetę, wrzuciłam do automatu, wystukałam

numer i czekałam, aż ktoś podniesie słuchawkę. Telefon dzwonił... i dzwonił... i dzwonił...

Po siódmym sygnale dotarło do mnie, że nikogo nie ma w domu. Zerknęłam na

zegarek i uświadomiłam sobie, że mama pewnie już pojechała odebrać ze szkoły mojego

młodszego brata, Jonathana.

- Cholera! - wymamrotałam pod nosem, odwiesiłam słuchawkę i zabrałam monetę. -

Co teraz robić?

- Coś się stało? - usłyszałam niski głos tuż za mną. Odwróciłam się i zaskoczona

nabrałam głęboko powietrza, bo patrzyłam prosto w ciemne oczy Brada.

- Nie, w zasadzie nie... Chciałam, żeby ktoś po mnie przyjechał, ale w domu nikogo

nie ma, więc chyba będę musiała wrócić autobusem - wyjąkałam z wysiłkiem. Po raz

pierwszy miałam okazję powiedzieć do Brada coś więcej niż „cześć" i dziwiłam się, że w

ogóle byłam w stanie wydobyć z siebie głos.

- Nie ma mowy o autobusie, Caitlin - odparł z uśmiechem. - Ja mogę cię podwieźć.

Wiedział, jak mi na imię! Byłam z tego powodu tak uszczęśliwiona, że omal nie

zemdlałam. Jednak nie chcąc, by myślał, że chcę go naciągnąć na podwiezienie do domu,

powiedziałam:

- Dzięki, ale to żaden problem. To znaczy, nie chcę ci sprawiać kłopotu.

- Nie sprawiasz. Zaparkowałem samochód tuż przy szkole. Daj, pomogę ci z tym.

Schylił się i podniósł z podłogi moje książki, a ja zauważyłam za jego plecami

zawieszony na ścianie plakat zapowiadający szkolny bal. Na plakacie chłopak i dziewczyna,

w wieczorowych strojach, tańczyli na błyszczących obłokach. Przez ułamek sekundy

wyobrażałam sobie, że ta dziewczyna to ja, a chłopak to Brad. Potem Brad się wyprostował i

iluzja prysła.

- „Jane Eyre", co? - powiedział, spoglądając na jedną z moich książek. - Z kim masz

angielski?

- Z panem Sullivanem.

- Myślałem, że grupa Sullivana przerabia teraz Faulknera.

- Bo tak jest - wyjaśniłam. - Ale w zeszłym roku, w drugiej klasie, musiałam wybrać

trzy klasyczne powieści z listy lektur pana Howarda. Jedną z nich była „Jane Eyre". Czytam

ją teraz drugi raz. To wspaniała książka.

Brad spojrzał na mnie zdziwiony.

- Chcesz powiedzieć, że czytasz takie rzeczy dla przyjemności?

Przeraziłam się. A co będzie, jeśli weźmie mnie za jakąś dziwaczkę? Może nie znosi

miłośniczek dobrej literatury?

South Cobb Sheri - Wszystko przez miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: