299_Rozporz_dzenie Komisji WE nr 1998_2006 z dnia 15 grudnia 2006 r w sprawie.pdf

brzmienie pierwotne (od 2006-12-29)

obowiązuje do: 2013-12-31

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie

stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis

z dnia 2006-12-15 (Dz.Urz.UE.L 2006 Nr 379, str. 5)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 994/98 z dnia 7 maja 1998 r. dotyczące stosowania art. 92 i

93 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy

państwa 1 , w szczególności jego art. 2,

po opublikowaniu projektu niniejszego rozporządzenia 2 ,

po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Pomocy Państwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie (WE) nr 994/98 upoważnia Komisję do określenia w rozporządzeniu progu,

poniżej którego uznaje się, że środki pomocy nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art.

87 ust. 1 Traktatu, w związku z czym nie podlegają procedurze zgłoszenia przewidzianej w art. 88

ust. 3 Traktatu.

(2) Komisja stosowała art. 87 i 88 Traktatu, w szczególności wyjaśniając w wielu swoich decyzjach

pojęcie pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu. Komisja określiła również kierunki swoich

działań w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uznać, że art. 87 ust. 1 nie

ma zastosowania, najpierw w zawiadomieniu w sprawie stosowania zasady de minimis do

pomocy państwa 3 , a następnie w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia

2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy w ramach zasady

de minimis 4 . W świetle dotychczasowych doświadczeń zdobytych podczas stosowania wyżej

wymienionego rozporządzenia oraz w celu uwzględnienia zmian w zakresie inflacji i produktu

krajowego brutto we Wspólnocie do roku 2006 włącznie, a także prawdopodobnego rozwoju

wydarzeń w okresie obowiązywania niniejszego rozporządzenia, właściwe wydaje się dokonanie

przeglądu niektórych warunków ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 69/2001 oraz

zastąpienie tego rozporządzenia nowym.

(3) Ze względu na zasady, które stosuje się w sektorze podstawowej produkcji produktów rolnych,

produktów rybołówstwa i akwakultury, a także biorąc pod uwagę, że w sektorach tych kwoty

pomocy mniejsze od określonych w niniejszym rozporządzeniu mogłyby spełniać kryteria art. 87

ust. 1 Traktatu, niniejsze rozporządzenie nie powinno stosować się do tych sektorów. Biorąc pod

uwagę zmiany zachodzące w sektorze transportu, zwłaszcza zaś przekształcenia, jakim uległo

wiele rodzajów działalności transportowej w wyniku liberalizacji rynku, wyłączenie sektora

transportu spod zakresu stosowania rozporządzenia de minimis przestało być celowe. Zakres

tego rozporządzenia należy zatem rozszerzyć na cały sektor transportu. Ogólny pułap pomocy de

minimis należy jednak odpowiednio dostosować, biorąc pod uwagę niewielki rozmiar, jakim

przeciętnie charakteryzują się podmioty gospodarcze działające w sektorze drogowego transportu

towarowego i osobowego. Z tego samego powodu, a także w związku z nadwyżką mocy

przewozowych w sektorze i celami polityki transportowej w dziedzinie natężenia ruchu i transportu

towarowego, z zakresu rozporządzenia należy wykluczyć pomoc na nabywanie pojazdów

przeznaczonych do drogowego transportu towarowego przez podmioty gospodarcze wykonujące

działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Nie zmienia to

przychylnego podejścia Komisji do pomocy państwa na cele związane z czystszymi i bardziej

przyjaznymi środowisku pojazdami, które to podejście znalazło wyraz we wspólnotowych aktach

prawnych, innych niż niniejsze rozporządzenie. W kontekście rozporządzenia Rady (WE) nr

1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomocy państwa dla przemysłu węglowego 5

niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do sektora węglowego.

(4) Biorąc pod uwagę podobieństwa w przetwarzaniu i wprowadzaniem do obrotu produktów

rolnych oraz produktów innych niż rolne, niniejsze rozporządzenie powinno stosować się do

przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych, z zastrzeżeniem spełnienia

określonych warunków. Za przetwarzanie lub wprowadzanie do obrotu nie można w tym

względzie uznać czynności wykonywanych w gospodarstwach jako niezbędny element

przygotowania produktu do pierwszej sprzedaży, takich jak zbiór, koszenie czy młócka zbóż,

pakowanie jaj itp., ani też pierwszej sprzedaży na rzecz podmiotów zajmujących się odsprzedażą

lub przetwórstwem. Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia pomoc przyznawana

podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność w zakresie przetwarzania produktów rolnych

lub ich wprowadzania do obrotu nie powinna już podlegać rozporządzeniu Komisji (WE) nr

1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w

odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego i sektora rybołówstwa 6 .

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do rozporządzenia (WE) nr 1860/2004.

(5) Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich orzekł, że z chwilą przyjęcia przez Wspólnotę

aktów prawnych w celu ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnictwa,

państwa członkowskie mają obowiązek powstrzymania się od wszelkich działań mogących

zaszkodzić tej organizacji lub wprowadzających od niej odstępstwa. Z tego względu niniejsze

rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której wysokość ustalona jest na

podstawie ceny lub ilości produktów nabytych lub wprowadzonych na rynek. Nie powinno też

stosować się do wsparcia de minimis, które wiąże się z obowiązkiem dzielenia się środkami

pomocy z producentami surowców.

(6) Niniejsze rozporządzenie nie powinno stosować się do pomocy eksportowej de minimis ani

pomocy de minimis faworyzującej produkty krajowe względem produktów przywożonych. Nie

powinno mieć zwłaszcza zastosowania do pomocy finansującej tworzenie i funkcjonowanie sieci

dystrybucyjnej w innych państwach. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach

handlowych bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego

lub już istniejącego produktu na nowy rynek nie stanowi zwykle pomocy eksportowej.

(7) Niniejsze rozporządzenie nie powinno stosować się do podmiotów gospodarczych w trudnej

sytuacji w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu

ratowania i restrukturyzacji przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji 7 w związku z

trudnościami, jakie wiążą się z ustaleniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy udzielanej tego typu

podmiotom gospodarczym.

(8) W świetle doświadczeń Komisji można uznać, że pomoc nieprzekraczająca pułapu 200 000

EUR w okresie trzech kolejnych lat nie wpływa na handel między państwami członkowskimi i/lub

nie zakłóca bądź nie grozi zakłóceniem konkurencji, a zatem nie podlega przepisom art. 87 ust. 1

Traktatu. Dla podmiotów gospodarczych działających w sektorze transportu drogowego pułap

należy ustalić na poziomie 100 000 EUR.

(9) Lata, które w tym celu należy brać pod uwagę, to lata budżetowe stosowane przez podmiot

gospodarczy w danym państwie członkowskim do celów podatkowych. Stosowny okres trzech lat

należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy

ustalić łączną kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku budżetowego oraz

dwóch poprzedzających go lat budżetowych. W tym celu powinno się uwzględnić pomoc

przyznaną przez państwo członkowskie, nawet gdy jest ona finansowana w całości lub w części

ze środków Wspólnoty. Nie powinno być możliwe rozbijanie środków pomocy, których wartość

wykracza poza pułap de minimis, na kilka mniejszych części w celu sprowadzenia tych części do

poziomu mieszczącego się w zakresie niniejszego rozporządzenia.

(10) Zgodnie z zasadami regulującymi kwestie dotyczące pomocy objętej zakresem art. 87 ust. 1

Traktatu za datę przyznania pomocy de minimis należy uznać moment, w którym podmiot

gospodarczy uzyskuje prawo przyjęcia takiej pomocy zgodnie z obowiązującym, krajowym

systemem prawnym.

(11) Aby uniknąć przypadków obchodzenia maksymalnej intensywności pomocy określonej w

różnych instrumentach wspólnotowych, pomocy de minimis nie powinno łączyć się z pomocą

państwa w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowanych, w przypadku gdyby taka

kumulacja miała skutkować osiągnięciem wyższego poziomu intensywności pomocy niż ustalony

w zależności od specyficznych uwarunkowań każdego przypadku w rozporządzeniu o zwolnieniu

grupowym lub decyzji przyjętej przez Komisję.

(12) W trosce o przejrzystość, równe traktowanie oraz prawidłowe stosowanie pułapu de minimis

wszystkie państwa członkowskie powinny stosować tę samą metodę obliczeń. Aby ułatwić te

obliczenia oraz pozostać w zgodzie z obecną praktyką stosowania zasady de minimis, kwoty

przyznanej pomocy, które nie mają formy dotacji pieniężnych, powinny być przeliczane na

ekwiwalent dotacji brutto. Przy obliczaniu ekwiwalentu dotacji dla przejrzystych rodzajów pomocy,

innych niż dotacje lub pomocy wypłacanej w kilku ratach, należy stosować rynkowe stopy

procentowe obowiązujące w chwili przyznawania takiej pomocy. Mając na względzie jednolite,

przejrzyste i proste stosowanie zasad pomocy państwa, za rynkowe stopy procentowe stosowane

do celów niniejszego rozporządzenia należy uznać stopy referencyjne okresowo ustalane przez

Komisję na podstawie obiektywnych kryteriów oraz publikowane w Dzienniku Urzędowym

Wspólnot Europejskich i w Internecie. Może jednak zaistnieć konieczność dodania do stopy

wyjściowej nowych punktów bazowych w związku z ustanowionymi zabezpieczeniami lub

ryzykiem związanym z beneficjentem.

(13) W trosce o przejrzystość, równe traktowanie i możliwość skutecznego monitorowania

niniejsze rozporządzenie powinno stosować się jedynie do pomocy de minimis o przejrzystym

charakterze. Pomoc uznaje się za przejrzystą wówczas, gdy można na zasadzie ex ante

dokładnie obliczyć ekwiwalent dotacji brutto bez potrzeby dokonywania oceny ryzyka. Dokładne

obliczenie możliwe jest przykładowo w odniesieniu do dotacji, subwencji na spłatę odsetek i

ograniczonych zwolnień podatkowych. Pomocy polegającej na wniesieniu kapitału nie należy

uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że łączna kwota dokapitalizowania ze środków

publicznych nie przekracza pułapu de minimis. Pomocy polegającej na zastosowaniu kapitału

podwyższonego ryzyka, o której mowa w Wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy państwa

na wspieranie inwestycji kapitału podwyższonego ryzyka w małych i średnich przedsiębiorstwach 8

, nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że kapitał dostarczany każdemu z

docelowych podmiotów gospodarczych w ramach obowiązującego w danym przypadku programu

podwyższonego ryzyka nie przekracza pułapu pomocy de minimis. Pomoc polegającą na

udzielaniu pożyczek należy uznać za przejrzystą pomoc de minimis, gdy ekwiwalent dotacji brutto

został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania

pomocy.

(14) Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza sytuacji, w której środka przyjętego przez państwo

członkowskie nie można uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu na

podstawie innych przesłanek niż te określone w niniejszym rozporządzeniu, na przykład w

przypadku wniesienia dodatkowego kapitału, gdyż decyzję o zastosowaniu takiego środka podjęto

zgodnie z zasadą inwestora rynkowego.

(15) Uznaje się za niezbędne zapewnienie pewności prawnej co do programów gwarancyjnych,

które nie mogą wpływać na wymianę handlową i zakłócać konkurencji, a w odniesieniu do których

dostępne są dane pozwalające na wiarygodną ocenę wszelkich potencjalnych skutków. Niniejsze

rozporządzenie powinno zatem pozwolić na przeniesienie ogólnego pułapu de minimis w

wysokości 200 000 EUR na pułap gwarancyjny oparty na kwocie gwarantowanej indywidualnej

pożyczki, będącej podstawą takiej gwarancji. Właściwe jest ustalenie takiego specjalnego pułapu

przy użyciu metod oceny kwoty pomocy państwa zawartych w programach gwarancyjnych

obejmujących pożyczki na rzecz rentownych podmiotów gospodarczych. Metody i dane

stosowane do obliczania wartości pułapu właściwego dla gwarancji nie powinny dotyczyć

podmiotów gospodarczych znajdujących się w trudnej sytuacji, o których mowa w Wytycznych

wspólnotowych w sprawie pomocy państwa na ratowanie i restrukturyzację firm znajdujących się

w trudnej sytuacji. Specjalny pułap nie powinien zatem mieć zastosowania do pomocy

indywidualnej ad hoc przyznanej poza zakresem programu gwarancyjnego, do pomocy

przyznanej podmiotom gospodarczym znajdującym się w trudnej sytuacji ani do gwarancji na

transakcje bazowe niestanowiące pożyczki, takie jak gwarancje na transakcje kapitałowe. Przy

ustalaniu wysokości specjalnego pułapu należy opierać się na założeniu, że biorąc pod uwagę

górną stopę procentową (wskaźnik niedotrzymania zobowiązań netto) w wysokości 13% - co w

przypadku programów gwarancyjnych we Wspólnocie stanowi najgorszy scenariusz - gwarancję

wynoszącą 1 500 000 EUR można uznać za mającą ekwiwalent dotacji brutto równy ogólnemu

pułapowi pomocy de minimis. Kwotę tę należy obniżyć do 750 000 EUR w przypadku podmiotów

gospodarczych działających w sektorze transportu drogowego. Takie specjalne pułapy powinny

obejmować jedynie gwarancje pokrywające do 80% pożyczki bazowej. Do oceny ekwiwalentu

dotacji brutto zawartego w gwarancji państwa członkowskie mogą stosować metodologię

zaakceptowaną przez Komisję i zgłoszoną wcześniej na podstawie któregoś z rozporządzeń

Komisji dotyczących pomocy państwa, np. rozporządzenia Komisji (WE) nr 1628/2006 z dnia 24

października 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do regionalnej

pomocy inwestycyjnej 9 , o ile taka zatwierdzona metodologia wyraźnie odnosi się do tego rodzaju

gwarancji i tego rodzaju transakcji bazowych, jakie w danym przypadku wchodzą w grę w

kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia.

(16) Bezpośrednio po zgłoszeniu danego środka pomocy przez państwo członkowskie Komisja

może zbadać, czy środek ten - niebędący dotacją, pożyczką, gwarancją, wkładem kapitałowym

ani środkiem z zakresu kapitału wysokiego ryzyka - prowadzi do powstania ekwiwalentu dotacji

brutto o wartości mniejszej niż wysokość pułapu de minimis, przez co mógłby zostać objęty

przepisami niniejszego rozporządzenia.

(17) Komisja ma obowiązek czuwać nad przestrzeganiem zasad przyznawania pomocy państwa, a

w szczególności nad tym, ab zasady te były respektowane przy przyznawaniu pomocy de

minimis. Zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 10 Traktatu państwa członkowskie

powinny ułatwiać osiągnięcie tego celu poprzez ustanowienie niezbędnego mechanizmu

gwarantującego, że łączna kwota pomocy przyznawanej zgodnie z zasadą de minimis temu

samemu podmiotowi gospodarczemu przez trzy kolejne lata budżetowe nie przekroczy pułapu

200 000 EUR. W tym celu, przyznając pomoc de minimis, państwa członkowskie powinny

poinformować zainteresowany podmiot gospodarczy o kwocie pomocy oraz o tym, że ma ona

charakter de minimis, umieszczając odesłanie do niniejszego rozporządzenia. Ponadto przed

przyznaniem takiej pomocy zainteresowane państwo członkowskie powinno uzyskać od tego

podmiotu gospodarczego oświadczenie o wszelkiej innej pomocy de minimis otrzymanej w

bieżącym roku budżetowym oraz w ciągu dwóch poprzedzających go lat budżetowych, a także

starannie sprawdzić, czy przyznanie nowej pomocy de minimis nie spowoduje przekroczenia

pułapu de minimis. Innym narzędziem kontroli przestrzegania pułapu powinien być rejestr

centralny lub - w przypadku programów gwarancyjnych ustanowionych przez Europejski Fundusz

Inwestycyjny - prawo do sporządzenia przez Fundusz własnego wykazu beneficjentów i

nakładania na państwa członkowskie obowiązku przekazywania tym beneficjentom informacji na

temat otrzymywanej przez nich pomocy de minimis.

(18) Rozporządzenie (WE) nr 69/2001 przestaje obowiązywać z dniem 31 grudnia 2006 r.

Niniejsze rozporządzenie powinno być zatem stosowane od dnia 1 stycznia 2007 r. W związku z

tym, że rozporządzenie (WE) nr 69/2001 nie miało zastosowania do sektora transportu, który nie

podlegał do tej pory przepisom o pomocy de minimis, a także biorąc pod uwagę bardzo

ograniczone zastosowanie pomocy de minimis w sektorze przetwarzania i wprowadzania do

obrotu produktów rolnych oraz z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków, niniejsze

rozporządzenie powinno stosować się do pomocy przyznanej przed jego wejściem w życie

podmiotom gospodarczym działającym w sektorze transportu i w sektorze przetwarzania i

wprowadzania do obrotu produktów rolnych. Niniejsze rozporządzenie powinno także pozostać

bez wpływu na wszelką pomoc indywidualną przyznaną zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr

69/2001 i w czasie obowiązywania tego rozporządzenia.

(19) Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności częstotliwość, z jaką zasadniczo

należy dokonywać przeglądu polityki pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu

stosowania niniejszego rozporządzenia. Na wypadek, gdyby niniejsze rozporządzenie przestało

obowiązywać i nie zostało przedłużone, państwa członkowskie powinny dysponować

sześciomiesięcznym okresem dostosowawczym w odniesieniu do pomocy de minimis objętej

niniejszym rozporządzeniem,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Art. 1.

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym we

wszystkich sektorach, z wyjątkiem:

a) pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym działającym w sektorach rybołówstwa i

akwakultury, objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 104/2000 1 0 ;

b) pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym działającym w dziedzinie produkcji

podstawowej produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu;

c) pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym działającym w dziedzinie przetwarzania i

wprowadzania do obrotu produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu w

następujących przypadkach:

i) kiedy wysokość pomocy ustalana jest na podstawie ceny lub ilości takich produktów

zakupionych od producentów surowców lub wprowadzonych na rynek przez podmioty

gospodarcze objęte pomocą

ii) kiedy przyznanie pomocy zależy od faktu jej przekazania w części lub w całości

producentom surowców;

d) pomocy przyznawanej na działalność związaną z wywozem do państw trzecich lub państw

członkowskich, tzn. pomocy bezpośrednio związanej z ilością wywożonych produktów,

tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi z

prowadzeniem działalności eksportowej;

e) pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem korzystania z towarów krajowych w stosunku do

towarów sprowadzanych z zagranicy;

f) pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom działającym w sektorze węglowym zgodnie z definicją

zawartą w rozporządzeniu (WE) nr 1407/2002;

g) pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej

podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego

transportu towarowego;

h) pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym znajdującym się w trudnej sytuacji.

a) „produkty rolne” oznaczają produkty wymienione w załączniku I do Traktatu WE, z wyjątkiem

produktów rybołówstwa;

b) „przetwarzanie produktów rolnych” oznacza czynności wykonywane na produkcie rolnym, w

wyniku których powstaje produkt będący również produktem rolnym, z wyjątkiem wykonywanych

w gospodarstwach czynności niezbędnych do przygotowania produktów zwierzęcych lub

roślinnych do pierwszej sprzedaży;

c) „wprowadzanie do obrotu produktów rolnych” oznacza posiadanie lub wystawianie produktu w

celu sprzedaży, oferowanie go na sprzedaż, dostawę lub każdy inny sposób wprowadzania

produktu na rynek, z wyjątkiem jego pierwszej sprzedaży przez producenta surowców na rzecz

podmiotów zajmujących się odsprzedażą lub przetwórstwem i czynności przygotowujących

produkt do pierwszej sprzedaży; sprzedaż produktu przez producenta surowców konsumentowi

końcowemu uznaje się za wprowadzanie do obrotu produktów rolnych, jeśli następuje w

odpowiednio wydzielonym do tego celu miejscu.

Pomoc de minimis

2. W rozumieniu niniejszego rozporządzenia:

Art. 2.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: