ENERGICZNA GUWERNANTKA.pdf

ENERGICZNA GUWERNANTKA

Człowiek, który kocha sztukę dla sztuki — zauważył

Sherlock Holmes, odkładając na bok stroną z ogłoszeniami w

„Daily Telegraph” — przeważnie najwięcej radości czerpie z

najmniej znaczących i najskromniejszych jej przejawów. Z

przyjemnością obserwuję, Watsonie, że i ty uznałeś to za

słuszne i w krótkich opisach naszych przygód, które byłeś

łaskaw odtworzyć i — czuję się w obowiązku dodać — nieco

upiększyć, uwydatniłeś nie te liczne causes celebres ani

sensacyjne procesy sądowe, w jakich występowałem, lecz

raczej przypadki nie posiadające same w sobie wielkiego

znaczenia, ale dające pole do wykazania umiejętności

dedukcji i logicznej syntezy, którą to dziedzinę uczyniłem:

swoją specjalnością.

— A mimo to — odrzekłem uśmiechając się — nie uważam,

aby moje zapiski były wolne od ładunku sensacji, która

przeważyła wbrew mej woli.

— Być może, popełniłeś błąd — zauważył, chwytając

szczypcami płonący żużel i odpalając od niego długą fajkę z

wiśniowego drzewa, która zazwyczaj zastępowała mu

glinianą, gdy bywał bardziej skłonny do dysputy niż do

medytacji. — Być może, popełniałeś błąd, usiłując każdemu

swemu sprawozdaniu dodać barw i życia, zamiast poprzestać

na zaprotokołowaniu ścisłego dedukowania ze skutków o

przyczynach, które jest doprawdy jedynym godnym uwagi

momentem w tej sprawie.

— Wydaje mi się, że pod tym względem oddałem ci

całkowicie sprawiedliwość — zauważyłem dość chłodno,

gdyż mierził mnie ten egzotyzm, będący, jak niejednokrotnie

zaobserwowałem, poważnym czynnikiem w osobliwym

charakterze mego przyjaciela,

— Nie, to nie jest samolubstwo ani zarozumiałość — rzekł

Holmes, odpowiadając swoim zwyczajem raczej na moje

myśli niż na słowa. — Jeżeli żądam, aby całkowicie

doceniano moją sztukę, to dlatego, że jest ona rzeczą

bezosobową, czymś, co działa poza mną. Zbrodnia jest

pospolita. Logika jest rzadka. Dlatego też powinieneś kłaść

nacisk raczej na przejawy logiki niż na samą zbrodnię. A ty

zdegradowałeś temat, z którego mógł powstać cykl wykładów,

do serii opowiastek.

Był chłodny poranek wczesnej wiosny, więc po śniadaniu

usiedliśmy z obu stron wesołego ognia w naszym starym

pokoju przy Baker Street. Gęsta mgła kłębiła się nisko

pomiędzy rzędami ciemnobrunatnych domów, a znajdujące się

naprzeciwko okna wyglądały z daleka jak ciemne,

bezkształtne plamy wynurzające się z ciężkich, żółtych

zawojów. Zapalona lampa gazowa jaśniała nad białym

obrusem, a jej migotliwe światło odbijało się w porcelanie i

metalu sztućca, albowiem nakrycia nie były jeszcze

sprzątnięte. Sherlock Holmes był przez całe rano milczący,

pochłonięty kolumnami ogłoszeń różnych dzienników, aż w

końcu zrezygnował z poszukiwań i ulegając niezbyt miłemu

nastrojowi, zaczął mi robić wykład na temat moich literackich

niepowodzeń.

— Poza tym — zauważył po małej przerwie, podczas której

siedział pykając ze swojej długiej fajki i patrząc w ogień —

nie wydaje mi się, aby cię można było oskarżać o sensację,

ponieważ z tych przypadków którymi byłeś łaskaw się

zainteresować, znaczna część nie traktowała o przestępstwie w

znaczeniu prawnym. Owa błaha sprawa, w której starałem się

pomóc królowi Bohemii, niezwykła przygoda panny Mary

Sutherland, problem związany z człowiekiem o wykrzywionej

wardze, przeżycie szlachetnie urodzonego oblubieńca, to

wszystko były sprawy nie podlegające sądownictwu.

Obawiam się jednak, że gdybyś się zupełnie wyzbył sensacji,

znalazłbyś się na pograniczu trywialności.

— I tak by się w końcu stało — odpowiedziałem. — Ale

metody, które opisuję, są nowe, nie znane i interesujące.

— Phi, mój drogi, co mogą obchodzić szerokie masy mało

spostrzegawczej publiczności, która nie potrafi rozpoznać

tkacza po zębie, a kompozytora po jego lewym kciuku,

subtelne odcienie analizy i dedukcji? Ale istotnie, o ile nawet

stałeś się trywialny, nie mogę mieć do ciebie o to pretensji,

gdyż dnie wielkich wydarzeń przeminęły. Człowiek, a

przynajmniej przestępca, stracił wszelką przedsiębiorczość i

oryginalność. Jeśli zaś chodzi o moją własną niewielką

praktykę, wydaje mi się, iż uległa zwyrodnieniu, stając się

agencją do odnajdywania zgubionych ołówków

automatycznych i udzielania porad pensjonarkom. Myślę że

doszedłem już do kresu mej kariery. Kartka, którą otrzymałem

dziś rano, świadczy najlepiej o moim poniżeniu. Przeczytaj ją!

— Rzucił mi zmięty list.

Był nadany z placu Montague ubiegłego wieczoru i zawierał

co następuje:

Szanowny panie!

Mam zamiar zwrócić się do pana po poradę, czy powinnam

przyjąć zaoferowaną mi posadę guwernantki, czy też nie. O ile

nie sprawi to panu kłopotu, pozwolę sobie wpaść jutro o

godzinie 10. 30.

Z poważaniem — Violetta Hunter

— Znasz tę młodą damę?— spytałem.

— Ja? Nie.

— W tej chwili jest akurat 10.30.

— Tak. I niewątpliwie to ona dzwoni.

— Może się zdarzyć, że sprawa ta okaże się ciekawsza, niż

przypuszczasz: Pamiętasz historię błękitnego diamentu, która

z początku wyglądała na rzecz błahą, a jednak później

wywiązało się z tego poważne dochodzenie. W tym wypadku

może być podobnie.

— Cóż, miejmy nadzieję. Wątpliwości nasze niebawem się

rozproszą, bowiem, o ile się nie mylę, oto jest osoba, o którą

chodzi.

Zaledwie wymówił te słowa, drzwi się otworzyły i do

pokoju weszła młoda dama. Była skromnie, lecz schludnie

ubrana, o żywej, ruchliwej twarzyczce, piegowatej jak indycze

jajo, i energicznym sposobie bycia kobiety, która sama musi

sobie torować drogę w życiu.

— Proszę mi wybaczyć kłopot, jaki sprawiam —

powiedziała, gdy mój towarzysz powstał, aby ją powitać —

ale spotkało mnie bardzo dziwne wydarzenie, a ponieważ nie

mam rodziny ani żadnych krewnych, których mogłabym

prosić o radę, pomyślałam sobie, że może pan będzie

uprzejmy poradzić mi, co mam robić.

— Proszę zająć miejsce, panno Hunter. Będę szczęśliwy,

jeżeli okażę się pani w czymkolwiek pomocny.

Widziałem, że nowa klientka swoim zachowaniem i

słowami wywarła dodatnie wrażenie na Holmesie. Przyjrzał

się jej całej uważnie, na swój sposób, po czym spokojnie, z

opuszczonymi powiekami i złączonymi czubkami palców

przygotował się do wysłuchania jej opowieści.

— Byłam przez 5 lat guwernantką — rozpoczęła panna

Hunter — w rodzinie pułkownika Spence Munro, Przed

dwoma miesiącami pułkownik otrzymał nominację na

stanowisko w Halifax, w Nowej Szkocji i zabrał swoje dzieci

ze sobą do Ameryki, w związku z czym zostałam bez posady.

Dawałam anonsy do gazet i sama odpowiadałam na

ogłoszenia, ale bez powodzenia. W końcu zaoszczędzona

przeze mnie suma pieniędzy zaczęła maleć i nie wiedziałam,

co począć. W Westend znajduje się znane biuro pośrednictwa

pracy dla guwernantek pod nazwą Westaway, tam tedy

zgłaszałam się raz w tygodniu, żeby sprawdzić, czy się nie

znajdzie coś odpowiedniego dla mnie. Westaway to nazwisko

założyciela instytucji, ale w rzeczywistości kierowniczką jest

panna Stoper. Kierowniczka urzęduje w osobnym, małym

gabinecie, a panie szukające pracy siedzą w poczekalni, po

czym wchodzą kolejno, a panna Stoper przegląda swój rejestr

i wyszukuje dla nich odpowiednie zajęcie.

Otóż gdy się tam zgłosiłam w ubiegłym tygodniu,

wprowadzono mnie jak zwykle do tego gabinetu, ale okazało

się, że panna Stoper nie jest sama. Nadzwyczaj tęgi

mężczyzna o uśmiechniętej szeroko twarzy i wielkim, ciężkim

podbródku, który kilkoma fałdami opadał mu aż na szyję,

siedział obok niej w okularach na nosie, przyglądając siej z

powagą wchodzącym paniom. Kiedy się ukazałam, aż

podskoczył na krześle i zwrócił się z pośpiechem do panny

Stoper.

— Ta pani mi odpowiada — powiedział. — Nie mógłbym

mieć większych wymagań. Kapitalne! Kapitalne!

Wydawał się pełen entuzjazmu i zacierał ręce z

największym ukontentowaniem. Wyglądał przy tym tak

poczciwie, że patrzałam na niego z prawdziwą przyjemnością.

— Pani szuka posady? — zapytał.

— Tak, proszę pana.

— Guwernantki?

— Tak, proszę pana.

— A jakiego wynagrodzenia żąda pani?

— Na ostatniej posadzie u pułkownika Spence Munro

otrzymywałam 4 funty miesięcznie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: