rozdział 8.pdf

Rodział 8

Desari patrzyła na twarz Juliana. Wyglądała jak wykuta ze skały nieubłagana maska,

nieczytelna i kamienna. Westchnęła cicho. Wciągnięcie Juliana do jej rodziny nie będzie łatwe. Nie

był kimś kto podporządkuje się przywództwu innego mężczyzny. Podążał własną drogą. Będą

ścierali się z Dariusem na każdym kroku. Pozostali będą traktować go nieufnie, a to będzie niczym

zapalenie zapałki w pobliżu próchna. Julian był arogancki i miał dziwne poczucie humoru, często

graniczące z pogardą. Jego ręka przesunęła się zaborczo po jej ramieniu zatrzymując się przez

chwilę na miękkiej skórze, zanim ujął w palce miękki, kręcony kosmyk jej włosów. Pochylił się

tak, że jego usta znajdowały się tuż przy jej uchu, drażniąc ciepłym oddechem.

Potrafię czytać w twoich myślach, cara mia. Powinnaś mieć więcej wiary w swojego

partnera. Nie mogę zrobić nic poza sprawieniem, żebyś była szczęśliwa. Jeśli sobie zażyczysz

będziemy przez jakiś czas żyli w pokoju, wśród rodziny pełnej terytorialnych mężczyzn. Mogę

zaoferować im swoją przyjaźń.

Desari wybuchnęła śmiechem. Miało to zabrzmieć szczerze, ale na końcu było jedynie

wyrazem bólu. Mogła czytać w jego myślach równie łatwo, jak on w jej.

Terytorialni mężczyźni? Co to oznacza? Nie mamy własnego terytorium jeśli nie liczyć

wybrzeża Afryki, gdzie mieszkaliśmy przez dłuższy czas.

Spędziłem jakiś czas w Afryce pomiędzy lampartami – powiedział, żeby zejść z trudnego

dla jej rodziny tematu.

Oczy dziewczyny, tak piękne i ogromne, błysnęły ku niemu.

Naprawdę? Niesamowite. Żyliśmy tam ponad dwieście lat i czasem powracamy na jakiś

czas. To byłoby zabawne gdybyśmy w tym samym czasie znajdowali się na tym samym

kontynencie i nigdy się nie spotkali. Zwłaszcza, jeśli przebywałeś wśród naszych kotów.

Potrząsnął głową.

Przypuszczam, jak to się stało. Wyczuwałem potęgę twojego brata, a on moją, jeśli

byliśmy gdzieś blisko siebie. Gdybyśmy zbliżyli się do siebie w Afryce, mogłoby się to źle

skończyć. Co ważniejsze, ty i ja, prawdziwi partnerzy życiowi w pewien sposób wyczuwaliśmy się

wzajemnie. Zastanowiło go dlaczego podczas poszukiwań innych Karpatian w niewytłumaczalny

sposób zwrócił uwagę właśnie na Afrykę i lamparty. Być może już wtedy wzywał go ślad Desari.

Powiedz mi coś więcej o twoich ludziach – zażądała.

To są także twoi ludzie. Twoi krewni, Desari, nadal żyją. Twój starszy brat jest wśród nas

wielkim człowiekiem, bardzo szanowanym a jednocześnie przerażającym. Nazywa się Gregori i

Darius jest do niego bardzo podobny. Uśmiechnął się nagle a jego ostre, męskie rysy zmieniły się

w figlarną twarz chłopca. Są bardzo podobni. Gregorim, Mrocznym, często straszą dzieci żeby

były posłuszne. Jedynym nieśmiertelnym tak wielkim, jak twój brat, jest Michaił. To uznany Książę

Karpatian. Właśnie on utrzymywał naszą rasę przy życiu i nadziei przez wiele wieków. Są jak

bracia, na swój dziwny sposób. Tak potężni, że nikt nie ośmielił się rzucić któremuś wyzwania w

obawie przed zemstą drugiego.

Desari skinęła głową.

Jak nasza rodzina.

Julian zamyślił się przez chwilę.

W pewnym sensie kilku Karpatian żyje w odosobnieniu mając swoje rodziny.

A co z twoją? zapytała niewinnie.

Widziała jak się skrzywił i odwrócił od niej złote spojrzenie.

Mówiłem ci, mam bliźniaka. Nazywa się Aidan. Mieszka w San Francisco. Nie

rozmawiałem z nim od wielu lat, odkąd spotkał swoją partnerkę.

Uniosła brwi. Ponownie coś mrocznego wirowało tuż pod powierzchnią. Wyczuła w

Julianie ogromny ból i nie chciała zagłębiać się w jego myśli w tym wrażliwym rejonie. Uważnie

dobierała słowa.

Jakie ostre słowa was poróżniły?

Łączy nas krew, Desari. Tak jak twój brat może śledzić ciebie, tak i my wzajemnie też

potrafimy. Julian westchnął i przesunął dłonią po włosach. Większość mężczyzn odmawia

dzielenia się krwią z innymi z prostej przyczyny. Każdy z nas wie, że bez partnerki, będzie musiał

wybierać pomiędzy śmiercią a utratą duszy i przemianą w wampira. O wiele łatwiej jest śledzić

kogoś, z kim dzieliło się krwią, szczególnie dla myśliwego.

Desari wzięła głęboki wdech. Julian miał jakiś straszny sekret, którego nie chciał jej

wyjawić.

Czy dzieliłeś się z kimś krwią? zapytała

Julian uśmiechnął się do niej, błyskając białymi zębami.

Odpowiedzi musisz poszukać w moich myślach, cara mia.

Kusił ją, uwodził by wejrzała w jego umysł i poznała go w najintymniejszy sposób. Za

każdym razem więź była coraz silniejsza. Czuła to, jego umysł za każdym razem był jej coraz

bardziej znany. Jej umysł pragnął dotknąć jego, to rosło w niej tak samo jak chęć dzielenia ciała.

Niczym tlący się niedopałek z którego zaczynał rozprzestrzeniać się żar, ciemne ciepło, któremu

wiedziała, że nie będzie się w stanie oprzeć. Ale gdzieś w jego umyśle schowany głęboko był cień,

zbyt bolesny, by się nim dzielić.

Desari spojrzała za niego na ciemny las. Wolność była tak blisko. Julian stał obok nie

dotykając jej nawet w myślach. Wysoki. Muskularny. Grzesznie piękny. Z bólem schowanym

gdzieś na dnie mógł się jedynie zastanawiać, czy ona kiedyś go znajdzie i będzie w stanie usunąć.

Spojrzał na nią złotymi oczami pełnymi głodu i pragnienia, przyciągał ją. Jej serce podskoczyło i

wiedziała, że jest zgubiona.

Dzieliłem krew nie więcej niż jeden raz, maleńka, głównie dlatego, że jestem znanym

łowcą, więc moja pomoc zwykle była odrzucana. Gdyby ktoś taki się przemienił z łatwością bym

go wytropił i zniszczył. Kiedy wypowiedział głośno te słowa przypomniał sobie, dlaczego tylko

kilku mężczyzn mający partnerki polowało na nieumarłych. Chroniąc je mogli wahać się czy

włączyć się w zaciekłą bitwę, która mogła ich zniszczyć a partnerce sprawić niesamowity ból i w

końcu śmierć.

Idealny łowca był długowieczny, bezwzględny, silny, posiadał wiedzę i umiejętności. Tacy

mieli niewielkie szanse na znalezienie partnerek, więc nie obawiali się utraty życia. Jeśli łowca

posiadający partnerkę zostałby zabity, ona najprawdopodobniej wyszłaby na powitanie świtu. Ich

rasa mogłaby nie przetrwać z powodu utraty kobiet. Julian słyszał tylko o jednym przypadku, kiedy

partner przeżył po utracie drugiej połowy. Kobieta zmarła a mężczyzna stał się wampirem siejącym

spustoszenie w Karpatach, uderzającym w każdego, kogo podejrzewał, że jest odpowiedzialny za

jej śmierć. Posunął się tak daleko, że zabił własnego syna i planował zamordować córkę swojej

partnerki.

Desari delikatnie położyła rękę na jego ramieniu, sięgając w głąb jego umysłu, by odnaleźć

powód, który kazał mu dorastać w samotności. Widziała w jego pamięci powoli zbliżającego się

przystojnego mężczyznę. Miał nawiedzone, czarne oczy, które widziały zbyt wiele. Należały do

człowieka, który był torturowany poza granice wytrzymałości. Brutalnie poraniony, ociekający

drogocenną krwią uważnie przyglądał się niebezpiecznym wzrokiem zbliżającemu się Julianowi.

Patrzyła jak Julian mówił cicho, przysuwając rękę do mężczyzny, by ten mógł pić starożytną krew

płynącą w jego żyłach. Jacques. Brat Michaiła. Partner kobiety, której ojciec zamordował jej

brata, zdradził swoich ludzi, torturował jej męża a ją samą próbował zabić. Wyłapała to zanim

Julian wyrzucił wspomnienia ze swego umysłu i chwycił ją palcami pod brodę.

Jej ciemne oczy natychmiast zostały złowione przez złote spojrzenie.

Będziemy nad tym pracować, Desari. Obiecał cicho. Chodź ze mną. Musisz się pożywić

zanim wyruszymy tej nocy z innymi. A ja pragnę twojego ciała, jego dotyku, chcę poczuć, że jesteś

naprawdę moja i nie wyśniłem cię w desperacji.

Natężenie jego pragnień było tak ogromne, że w jej umyśle nie było już miejsca na nic

innego. Ciepło tańczyło i wirowało na jej skórze a między nimi przeskakiwały białe błyskawice.

Julian gładził ją dłonią po karku, przyciągając i tuląc do siebie gdy schodzili z kempingu w stronę

lasu. Z każdym krokiem zbliżali się do siebie i ocierali coraz mocniej.

Desari również czuła tę palącą potrzebę, ale również wewnątrzny spokój i poczucie

kompletności. Kochała sposób w jaki się poruszał, z gracją drapieżnego kota. Uczucie jego dotyku,

taki silne i pewne, dzięki czemu czuła się delikatna i kobieca chociaż była równie potężna jak on.

Ciągle muskał palcami jej kark w miarę jak oddalali się od pozostałych. Czuła jak pociera pasma jej

włosów między palcami jakby nie mógł nacieszyć się ich dotykiem. Niby przypadkiem jego dłoń

przesunęła się na jej szyję i obojczyk. Gładził skórę delikatnie, jakby w roztargnieniu, ale każda

pieszczota wysyłała płynny ogień pulsujący w jej ciele.

Jak kiedyś mogła być bez niego szczęśliwa? Wcześniej jej ciało nigdy nie odczuwało

takiego głodu i pożądania jak teraz. Kochała swoje życie, śpiew, a teraz ciągle myślała tylko o nim,

o jego dziwnym, samotnym życiu, bólu i straszliwej pustce, którą tylko ona mogła wypełnić. I on

zdawał się wypełniać jej życie jak nikt inny. Została zmieniona na zawsze, tak jak się obawiała, ale

teraz, kiedy szedł tak cicho obok niej, nie odczuwała strachu.

Nawet jak szli razem w idealnej harmonii, wdychając świeże, górskie powietrze, słuchając

odgłosów lasu, skrzypienia kołysanych gałęzi i szemrającego nieopodal strumienia, Julian mógł

myśleć tylko o jednym. Zanim zamknął umysł pochylił się i odnalazł ustami wargi Desari. Chciał

już zawsze czuć jej smak. Chciał być z nią delikatnie, pieszczota, nic więcej, ale gdy poczuł

miękkość jej idealnych ust zalała go paląca lawa, gorąca i płynna. Mięśnie skręciły mu się z bólu.

Ramiona wysunęły się by zamknąć ją w uścisku. Przyciągnął jej miękkie ciało do swojego

pozwalając poczuć rozsadzającą go potrzebę. Jego ciało było twarde i domagało się uwolnienia

kiedy miażdżył jej usta pocałunkiem tak, jakby była jego powietrzem.

Jesteś moim powietrzem – wyszeptał prosto w jej miękkie usta. Jesteś jedynym

powodem, dla którego wciąż żyję, Desari. Chciałem przywitać świt po tym, jak wypełnię ostatnie

zadanie, czyli ostrzegę was przed niebezpieczeństwem. Jego język badał aksamitne i gorące

wnętrze jej ust a następnie delikatną skórę szyi. Podsycając ogień płonący między nimi przeniósł

ich w głąb ciemnego lasu. Wsunął dłonie pod jej bluzkę by oprzeć je na wąskiej klatce piersiowej,

obejmując tak dużo miękkiej skóry, jak tylko się dało. Przymknął oczy delektując się tym

uczuciem, jedwabistą gładkością pod palcami.

Desari otoczyła jego kark jedną ręką odgarniając złote kosmyki włosów opadające mu na

twarz zanim zaczęła powoli rozpinać perłowe guziki bluzki. Kiedy skończyła i materiał rozsunął się

na dwie strony przyciągnęła jego głowę do nagiej skóry. Tylko cienka warstwa koronki okrywała

jej pełne, nabrzmiałe piersi. Sutki były twarde i wypychały materiał a jej pożądanie było tak

ogromne, jak jego.

Szeptał po włosku coś miękko erotycznego, ale głos tłumiły pocałunki, które składał od szyi

aż po rowek między piersiami. Usłyszała własne westchnienie gdy wygięła się w łuk na spotkanie

jego ust. Przez koronkę odnalazł językiem sutki, gorącą i wilgotną pieszczotą, na którą jej ciało

odpowiadało żarem pomiędzy nogami.

Potrzebuję cię, Desari. Bez ciebie jestem pusty. Ten rodzaj pustki pożera cię, pochłania,

dopóki twoja dusza nie stanie się mroczna i zła, a jedyne co się liczy to głód. I nic jej nie wypełni.

Nic. Znosisz ją rok po roku aż w końcu życie staje się przekleństwem nie do zniesienia. A to

wszystko w mroku, bestia w tobie podstępnie szepcze obietnice potężnej siły jeśli zabijesz, jeśli

porzucisz wiarę w Boga i wszystko co słuszne, dobre i prawdziwe. Rośnie w tobie potwór, tak

mroczny i głodny życia, że strawi wszystko czym kiedyś byłeś. To jest przekleństwo karpatiańskich

mężczyzn, Desari.

Ramiona Juliana otaczały ją tak ściśle, że groziło jej połamanie kości, ale Desari tylko

przyciągnęła go mocniej do siebie słuchając niepokoju w jego głosie. Przytuliła jego głowę do

swojej, opiekuńczo, kobieco, była jego ostoją i ratunkiem.

Straciliśmy tak wiele. Poluję na przyjaciół z dzieciństwa, bojąc się zbliżyć do kogoś, by

nie zostać potem wezwany do zakończenia jego życia. Jego dłonie błądziły po jej skórze na

żebrach. Były gorące kiedy szukał talii. Julian uniosł głowę, by powoli i pożądliwie przesuwać

oczami po jej ciele. Złote spojrzenie rozpaliło w Desari ogień. Uwielbiała czuć na sobie ciężar jego

wzroku, głód palił wtedy tak intensywnie.

Patrzyła jak powoli podniósł rękę i gapiła się na idelane paznokcie z których jeden na chwilę

zmienił się w długi ostry, pazur. Bardzo powoli włożył go pomiędzy jej piersi ledwie dotykając

koronki otaczającej jej ciało. Jedno pociągnięcie w dół i materiał opadł uwalniając pełne półkule.

Desari wstrzymała oddech bojąc się poruszyć czy wymówić jakieś słowo mogące popsuć tę

chwilę. Nie chciała by pożądanie kiedykolwiek opuściło jego twarz. Przesuwał dłonie w górę po

skórze, by po chwili ująć ciężar jej piersi. Gorącym wzrokiem przyglądał się jej twarzy studiując

każdy szczegół i uczucie w ciemnych oczach.

Nigdy nie zasłużę na ciebie, Desari, nie ważne jak długo żyjemy ani jak bardzo będę się

starał. Nie zasługuję na kobietę taką, jak ty – wyszeptał te słowa wyraźnie zaznaczając każde z

nich.

Uśmiechnęła się przechylając głowę na bok.

Być może nie, Julianie – zgodziła się. Ale ja też nie jestem takim aniołem za jakiego

mnie uważasz. Zapytaj mojego brata w jakie klopoty się pakujesz. Obiecuję, że ci pokażę.

Jej głos, miękki i szczery jak błyskawica prosto z nieba prześlizgnął się po jego ciele niczym

muśnięcie palców, drażniące, obiecujące niesamowite fantazje, do których były zdolne. Chciała

zakończyć jego cierpienie, odsunąć wieki pustki bez nadziei, straszliwy ciężar śmierci, które

sprowadzał na przyjaciół, zmuszany do polowania na nich i odbierania im życia, by chronić ludzi i

nieśmiertelnych. Chciała się bawić i drażnić, być tak złośliwa jak to tylko się dało, by nauczyć go

jej rozumienia słowa „kłopoty”.

Dobiegły ich głosy. Pozostali byli wciąż zbyt blisko nich. Kemping był wprawdzie daleko,

ale Karpatianie mieli wyjątkowo dory słuch. Julian słyszał jak zwijają obóz i uruchamiają pojazd.

Wziął głęboki oddech i zmusił się do uspokojenia burzy szalejącej wewnątrz niego. Nie chciał

narażać innych mężczyzn, będących tak blisko przemiany, na słuchanie odgłosów ich kochania się.

Czule ujął w dłonie kremowe piersi Desari. Kciukami pieścił sutki aż stały się twarde.

Jesteś taka piękna, Desari, twoja skóra jest miękka i ciepła. Pochylił głowę śledząc

językiem rowek pomiędzy piersiami, słuchając równego bicia jej serca. Pragnę cię tak bardzo, że

jeśli nie wezmę cię tu i teraz to oszaleję.

Oparła swoją głowę o jego, pocierajac brodą gęste, złote włosy.

Ale?

Julian westchnął.

Ale będe musiał zadowolić się patrzeniem na ciebie. Uwolnił ją niechętnie i odsunął się.

Myślę, że jeszcze trochę mogę poczekać. Jego złote oczy błyszczały niebezpiecznie. Jeśli zrobisz

coś, by odwrócić moją uwagę.

Desari pochyliła głowę i przerzuciła włosy przez ramię, częściowo urywając nagą skórę

przed jego wzrokiem. Delikatny, kobiecy uśmiech wykrzywił jej miękkie usta. Ten widok wyrwał

warkot z jego piersi.

Rozpraszam cię? Jej głos był pełen obietnicy. Myślę o wielu ciekawych rzeczach, które

moglibyśmy robić, by odwrócić twoją uwagę od mojej rodziny. Jej uśmiech był erotyczny,

kuszący, obiecujący.

Nie pomagasz mi. Skarcił ją a jego ciało ogarnął przenikliwy ból.

Desari powoli połączyła swój umysł z jego. Zobaczyła jak bardzo jej pragnie, obrazy ich

ciał połączonych ze sobą. Czuła pożar w jego żyłach i ciężar pomiędzy nogami. Potwór domagał się

uwolnienia, nakłaniał do wzięcia swojej partnerki z pożądaniem i pasją i zaprzestania zwracania

uwagi na obcych.

To była granica jej własnego pożądania, nie brała już pod uwagę innych, tego, co mogą

usłyszeć lub czuć. Wiatr z łatwością mógł doprowadzić ich tutaj.

Zasługujesz na mnie o wiele bardziej, niż przypuszczasz – wyszeptała cicho dumna z jego

postawy i gotowa w każdej chwili rzucić się w jego ramiona.

Spalał ją pożar pożądania i głodu. Chciała jego ciała napierającego na jej, wypełniającego

ją, pożądała krwi płynącej w jej żyłach. Potrzebowała bliskości, która oddaliłaby strach przed

rozdzieleniem.

Julian potrząsnął głową otaczając jej kark ramieniem.

Nie patrz na mnie w ten sposób, piccola, bo stanę w płomieniach.

Desari wplotła palce w jego złote włosy.

Dziękuję, że pamiętałeś o mojej rodzinie, kiedy ja nie mogłam. Jej głos był uwodzącym

szeptem ślizgającym się po jego skórze. Sam dźwięk sprawiał, że zaciskał się każdy mięsień w jego

ciele.

Julian zrobił jeszcze jeden wysiłek by odetchnąć. Powietrze. Było dookoła niego a on nie

mógł wciągnąć go w płuca. Ujął jej dłoń i podniósł do ciepłych ust.

Musimy znaleźć bezpieczny temat, cara mia, inaczej w ciąglu kilku najbiższych minut

przestanę nad sobą panować.

Miękki śmiech Desari był jak muzyka na wietrze. Usiadła na zwalonym pniu drzewa

leżącego na zielonym poszyciu. Wiatr szarpał jej długie włosy, które układały się wokół niej jak

welon, na moment odkrywając nagą skórę by po chwili znów ją ukryć.

Bezpieczny temat. Zadumała się głośno. Co by to mogło być?

Na jej widok powietrze uciekło mu z płuc. Pasowała do otoczenia. Dzika. Seksowna.

Prowokująca.

Mogłabyś spróbować zapiąć bluzkę. Sam słyszał w swoim zachrypniętym głosie

desperację.

Nawet nie zamierzała próbować więc jej piersi sterczały ku niemu stwarzając pokusę, której

wiedział, że nie będzie w stanie długo się opierać. Zaczęła odpinać guziki spodni odsłaniając wąską

talię i biodra. Uśmiechała się do niego manipulując palcami przy ostatnim z zapięć.

Przesunął po niej rozpalonym wzrokiem i uciekł szybko.

Nie pomagasz mi, Desari. Jego głos był ochrypły z pożądania. Jeszcze trochę i naprawdę

pochłoną go płomienie.

Koniuszkiem języka zwilżyła pełne wargi.

Coś, co będzie trzymało nasze myśli z dala od pozostałych. Delikatnie dotknęła jego

piersi zaledwie troszkę mocniej niż muśnięcie pędzla, ale poczuła, jak drgnął. Tak myślę, Julianie

– powiedziała cicho i niewinnie patrząc na niego ogromnymi ciemnym oczami. Wsunęła dłonie

pomiędzy guzikami jego koszuli dotykając twardych mięśni.

Julian zacisnął zęby.

Zabijasz mnie, Desari. To więcej niż moje serce może znieść.

Tylko cię dotykam – podkreśliła skromnie. Jej paznokcie przesuwały się po jego klatce

piersiowej, czule śledząc silnie zarysowane mięśnie. Podoba mi się jak to odczuwasz. Przysunęła

się jeszcze bliżej tak, że włosami dotykała jego wrażliwej skóry na co dziwny dźwięk opuścił jego

gardło. Podoba mi się też jak pachniesz. To źle?

Złapał jej dłonie i przycisnął mocno do ciała.

Pakujesz się w kłopoty.

Wydaje mi się, że będzie ci o wiele wygodniej jeśli rozepnę ci spodnie. Wyglądają na

całkiem ciasne. Desari wysunęła dłonie spod jego rąk grzesznie śledząc ścieżkę ze złotych włosów

na płaskim brzuchu. Zanim zdążył ją powstrzymać udało jej się rozpiąć mu spodnie.

Droczysz się ze mną, Desari – powiedział oskarżająco i jęknął gdy jego ciało uwolniło się

spod opiętego materiału.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: