King Stephen - Truskawkowa wiosna.pdf - Stephen King - marcin23.14

STEPHEN KING

TRUSKAWKOWA WIOSNA

Springheel Jack...

Te dwa słowa ujrzałem tego ranka w gazecie i, mój Boże, jakże one

cofnęły mnie w przeszłość. Wszystko działo się osiem lat temu; prawie

dokładnie, co do dnia. Wtedy właśnie ujrzałem siebie w ogólnokrajowej

sieci telewizyjnej w Raporcie Waltera Cronkite'a. Wprawdzie moja twarz

mignęła tam tylko przez chwilę w tle, za plecami reportera, ale wszyscy

znajomi natychmiast mnie zauważyli. Otrzymywałem telefony z innych

miast i z innych stanów. Mój tata domagał się ode mnie analizy i oceny

sytuacji, był bardzo rubaszny, serdeczny taki do rany przyłóż. Matka

chciała tylko, żebym wrócił do domu. Ale ja nie chciałem wracać do

domu. Byłem oczarowany.

Oczarowany tą mroczną, spowitą mgłą truskawkową wiosną i

wiszącym nad wszystkim cieniem gwałtownej śmierci, która jej

towarzyszyła w czasie tamtych nocy sprzed ośmiu lat. Cień Springheel

Jacka...

W Nowej Anglii nazywano to truskawkową wiosną. Nikt nie wie

dlaczego; ot, po prostu określenie używane przez starców. Twierdzą oni,

że coś takiego zdarza się co osiem lub co dziesięć lat. Wypadki, jakie

miały miejsce w New Sharon Teachers' College tamtej konkretnie

truskawkowej wiosny... też mogłyby tworzyć cykl, ale ponieważ nikt nie

przeprowadzał nad tym głębszych studiów, nigdy tego tak nie nazwali.

W New Sharon truskawkowa wiosna zaczęła się szesnastego marca

tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego ósmego roku. Tego właśnie dnia

nastąpił przełom w najostrzejszej od dwudziestu lat zimie. Padał deszcz,

a powietrze przesycał zapach odległego o trzydzieści kilometrów morza.

Śnieg, którego napadało na wysokość prawie dziewięćdziesięciu

centymetrów, zaczął gwałtownie topnieć i cały kampus tonął w grząskim

błocku. Rzeźby ze śniegu pozostałość zimowego karnawału które

przez dwa miesiące trwały nietknięte w minusowych temperaturach,

przekrzywiały się i przygarbiały. Ulepiona przed budynkiem bractwa Tep

karykatura Lyndona Johnsona płakała rzewnymi łzami odwilży. Gołąb

widniejący przed Prashner Hall stracił wszystkie pióra i miejscami widać

już było jego żałosny, wykonany ze sklejki szkielet.

W nocy nadeszła mgła i spowiła nieprzeniknioną białą opończą i ciszą

wąskie alejki college'u oraz wszystkie drogi dojazdowe. Okalające

promenadę sosny sterczały niczym wyciągnięte do liczenia palce, a

mleczny opar, jak dym z papierosów, snuł się leniwie pod niewielkim

mostkiem, otulając armaty pochodzące jeszcze z czasów wojny

domowej. Mgła odbierała pejzażowi spoistość, wszystko wydawało się

obce i magiczne. Ktoś, kto niebacznie opuścił dudniące muzyką z szafy

grającej, jaskrawo oświetlone, zgiełkliwe wnętrze klubu Grinder,

spodziewając się widoku wypełnionego gwiazdami zimowego nieba,

trafiał nagle w pogrążony w ogłuszającej ciszy świat dryfującej, białej

mgły; w ciszę, którą mącił jedynie dźwięk jego własnych kroków i plusk

wody kapiącej ze staroświeckich rynien. Człowiek niemal spodziewał się

napotkać idącego śpiesznie Golluma, Frodo, Sama albo odwróciwszy się

skonstatować, że Grinder zniknął, a jego miejsce zajęła mglista

panorama wrzosowisk, cisów, druidzkich kręgów lub pryskających

iskrami zaczarowanych pierścieni.

Tego roku szafa grająca odtwarzała Love is Blue. Bez przerwy

dochodziły tony Hey, Jude. Dźwięki Scarborough Fair.

Tamtego wieczoru, dziesięć po jedenastej, student pierwszego roku,

John Dancey, wracając do akademika, zaczął w tej mgle wrzeszczeć.

Cisnął na ziemię książki i darł się, wpatrzony w rozrzucone szeroko nogi

leżącej na śniegu w mrocznym narożniku na parkingu przylegającym do

Animal Sciences martwej dziewczyny, która miała gardło rozerżnięte od

ucha do ucha. Jej rozwarte oczy zdawały się ciskać skry radości, jakby

zrobiła najlepszy dowcip w życiu Dancey, student pedagogiki, lepszy w

nauce niż w gębie, wrzeszczał, wrzeszczał i wrzeszczał.

Ranek wstał posępny i pochmurny, a my szliśmy na sale wykładowe z

cisnącymi się na usta pytaniami: Kto? Dlaczego? Jak myślisz, czy go

złapią? I ostatnie, budzące największy dreszcz emocji: Znałeś ją? Znałaś

ją?

Tak, chodziłem z nią na plastykę.

Tak, w zeszłym semestrze mój kumpel umawiał się z nią na randki.

Tak, kiedyś w Grinder poprosiła mnie o ogień. Siedziała przy sąsiednim

stoliku.

Tak

Tak, ja...

Tak... tak... och, tak, ja...

Znaliśmy ją wszyscy. Nazywała się Gale Cerman (wymawiało się Kerr

man) i studiowała na wydziale plastycznym. Nosiła okrągłe, druciane

okulary i miała świetną figurę. Była powszechnie lubiana, ale koleżanki z

pokoju jej nie znosiły. Niewiele udzielała się towarzysko, chociaż

należała do najbardziej adorowanych dziewcząt w kampusie. Była

okropna, ale miła. Była niebywale żywa, ale rzadko zabierała głos i

prawie nigdy się nie uśmiechała. Była w ciąży i chorowała na białaczkę.

Była lesbijką, którą zamordował jej chłopak. Siedemnastego marca była

truskawkowa wiosna i wszyscy znaliśmy Gale Cerman.

W kampusie pojawiło się pół tuzina samochodów policji stanowej;

większość zaparkowała przed Judith Franklin Hall, gdzie mieszkała

Cerman. Kiedy o dziesiątej rano przechodziłem tamtędy w drodze na

zajęcia, kazano mi się wylegitymować. Głupi nie byłem. Pokazałem im

dokument i nie robiłem żadnych uwag.

Czy nosisz przy sobie nóż? zapytał chytrze policjant.

Czy chodzi o Gale Cerman? próbowałem się dowiedzieć, gdy już

oświadczyłem, że najniebezpieczniejszą rzeczą, jaką ze sobą noszę, są

klucze przypięte do zasuszonej króliczej łapki.

Dlaczego pytasz? nasrożył się.

Na zajęcia spóźniłem się pięć minut.

Panowała truskawkowa wiosna i tej nocy nikt już nie chodził samotnie

po terenie na poły akademickiego, na poły magicznego kampusu.

Ponownie pojawiła się mgła pachnąca morzem, cicha i otchłanna.

Mniej więcej o dziewiątej wieczorem wpadł do pokoju kolega, z którym

mieszkałem. Od siódmej wytężałem mózgownicę, mozoląc się nad

esejem o Miltonie.

Złapali go oświadczył. Słyszałem to w Grinder.

Od kogo?

Nie wiem. Od jakiegoś chłopaka. Zrobił to jej narzeczony. Nazywa się

Carl Amalara.

Rozparłem się na krześle. Poczułem ulgę, a jednocześnie byłem

trochę rozczarowany. Takie nazwisko nie budzi wątpliwości. Musiała to

być prawda. Najzwyklejsze, odrażające, nędzne morderstwo z

namiętności.

W porządku powiedziałem. I bardzo dobrze.

Wybiegł z pokoju, żeby dalej rozgłaszać wieść. Jeszcze raz

przeczytałem swój esej o Miltonie i nie mogąc dojść do tego, co chciałem

powiedzieć, podarłem go, po czym zacząłem pisać od początku.

O wszystkim doniosła poranna prasa. Zamieściła aż nieprzyzwoicie

wyraźne zdjęcie Amalary zapewne ze świadectwa ukończenia szkoły

średniej pokazujące raczej smętnie wyglądającego chłopaka o

oliwkowej cerze, ciemnych oczach i z dziobami na nosie. Amalara nie

przyznał się jeszcze do winy, ale wszystkie okoliczności wskazywały na

niego. On i Gale Cerman przez ostatni miesiąc bardzo się kłócili, a

tydzień przed morderstwem zerwali ze sobą. Jego kolega z pokoju

powiedział, że ostatnio Amalara był „przybity”. W kuferku pod jego

łóżkiem policja znalazła kupiony u L.L. Beansa nóż myśliwski o

osiemnastocentymetrowej klindze i ewidentnie pociętą nożyczkami

fotografię jego narzeczonej.

Obok zdjęcia Amalary widniała też podobizna Gale Cerman. Obok

blondynki o raczej mysim wyglądzie i w okularach dostrzec można było

trochę rozmazanego psa oraz flaminga z rozpostartymi skrzydłami. Na

twarzy Gale Cerman gościł pełen zakłopotania uśmiech. Mrużyła oczy i

rękę trzymała na łbie psa. A więc to prawda. To musiała być prawda.

Następnej nocy znów wystąpiła mgła, która słała się jak bluszcz,

spowijając świat w nieprzytomnej ciszy. Wyszedłem tego wieczoru na

spacer. Bolała mnie głowa i miałem ochotę zaczerpnąć nieco świeżego

powietrza. Pachniało wiosną; która z wolna usuwała ze swej drogi

niechętnie ustępujący śnieg, zostawiając za sobą pozbawione życia łaty

zeszłorocznej trawy, nagie i niczym nie zakryte jak głowa wiekowej babci.

Dla mnie był to jeden z najczarowniejszych wieczorów, jakie

pamiętam. Ludzie, których mijałem pod otoczonymi halo latarniami, byli

mruczącymi cieniami i sprawiali wrażenie spleconych ramionami,

patrzących sobie w oczy kochanków. Śnieg topił się i odpływał, topił się i

odpływał, każdy podmuch wiatru osuszał świat, a mroczne morze zimy

odpływało w niepamięć.

Spacerowałem prawie do północy, do chwili, kiedy byłem już

przemoczony do suchej nitki, a w alejkach zaroiło się od cieni, w krętych

przejściach usłyszałem wiele tłumionych mgłą kroków. Kto powie, że

jednym z tych cieni nie był człowiek, czy stwór, nazwany Springheel

Jack? Na pewno nie ja, ponieważ minąłem wiele cieni, ale we mgle nie

rozróżniałem twarzy.

Następnego dnia obudził mnie dochodzący z korytarza zgiełk.

Wylazłem zobaczyć, co się dzieje. Dłońmi doprowadziłem do jakiego

takiego stanu fryzurę i przeciągnąłem włochatą gąsienicą, w którą

podstępnie zamienił się mój język, po suchym jak pieprz podniebieniu.

Wykończył następną powiedział ktoś z pobladłą z wrażenia twarzą.

Muszą go wypuścić.

Kogo?

Amalarę! wykrzyknął inny rozradowany głos. Kiedy to się stało, on

siedział w więzieniu.

Stało się co? dopytywałem się cierpliwie.

Wiedziałem, że wcześniej czy później dowiem się wszystkiego. Tego

byłem pewien.

Dziś w nocy zabił następną. Teraz ciągle jej szukają.

Kogo szukają?

Przede mną znów zamajaczyła ta blada twarz.

Nie kogo. Czego. Jej głowy. Ktokolwiek zabił tę dziewczynę, zabrał ze

sobą jej głowę.

New Sharon nie jest dużą uczelnią, a w tamtych latach była jeszcze

mniejszą instytucja określana przez dziennikarzy mianem „uczelni

środowiskowej”. I rzeczywiście stanowiliśmy niewielką społeczność: w

każdym razie wtedy. Wszyscy się znali; gorzej lub lepiej, ale się znali.

Gale Cerman była dziewczyną, której każdy kiwał głową na powitanie,

myśląc sobie, że przecież gdzieś już ją wcześniej spotkał.

Ann Bray znali wszyscy. Rok wcześniej, w paradzie podczas konkursu

na Miss Nowej Anglii, szła zaraz za zdobywczynią tytułu i wymachiwała

laską w takt melodii Hey, Look Over Me. Rozum również posiadała nie od

parady; do chwili śmierci była redaktorem uczelnianej gazety

(tygodnika), należała do studenckiego koła dramatycznego i pełniła

funkcję przewodniczącej filii Narodowego Żeńskiego Koła Studenckiego

w New Sharon. Na fali entuzjazmu, jaki ogarnia każdego studenta

pierwszego roku, wymyśliłem nową kolumnę do prowadzonej przez nią

gazety i próbowałem się z Ann Bray umówić na randkę w obu

przypadkach poniosłem sromotną porażkę.

A teraz była martwa... gorzej niż martwa.

Na popołudniowe wykłady chadzałem jak każdy inny. Witając się

mówiłem „cześć” z nieco mniejszym zapałem niż zwykle; zupełnie

jakbym bał się przyglądać twarzom znajomych. Oni zresztą zachowywali

się podobnie w stosunku do mnie. Między nami trafiła się czarna owca,

czarna jak żwir alejek krzyżujących się z deptakiem, jak wyrwa między

stuletnimi dębami rosnącymi na tylnym dziedzińcu gimnazjum. Czarna

jak masywne cielska armat z czasów wojny domowej oglądane w

oparach półprzezroczystej mgły. Patrzyliśmy sobie w oczy, próbując

odnaleźć wzajemnie w nich tę ciemność.

Tym razem policja nikogo nie aresztowała. W mgliste noce

osiemnastego, dziewiętnastego i dwudziestego marca niebieskie

radiowozy nieustannie patrolowały teren kampusu. Ich czołowe

reflektory co chwila kłuły mroczne zakątki i zaułki. Administracja uczelni

wprowadziła od dwudziestej pierwszej godzinę policyjną. Parki

obłapiających się ryzykantów, których chwytano w krzakach na północ

od Tate Alumni Building, zabierano na posterunek policji w New Sharon i

bezlitośnie maglowano przez trzy godziny.

Dwudziestego miał miejsce histeryczny, fałszywy alarm, kiedy na

parkingu, w miejscu gdzie znaleziono zwłoki Gale Cerman, natknięto się

na nieprzytomnego chłopaka. Przygłupi gliniarz z kampusu, nie badając

nawet pulsu, załadował ciało na tylne siedzenie radiowozu, rozłożył sobie

przed nosem mapę i ruszył do najbliższego szpitala. Na terenie

opustoszałego terenu uniwersytetu syrena samochodu zawodziła jak

walne zgromadzenie banshee.

W połowie drogi zwłoki usiadły i spytały głucho: „Gdzie, do diabła,

jestem?” Gliniarz wrzasnął i zjechał z szosy. Zwłoki okazały się być

studentem, który nazywał się Donald Morris i przez ostatnie dwa dni

przechodził ciężką grypę... Czy panowała wtedy grypa azjatycka? Nie

pamiętam. Tak czy owak, zemdlał po drodze do Grinder, dokąd wybrał

się na zupę i tosty.

Dni ciągle były ciepłe, choć pochmurne. Ludzie gromadzili się w

niewielkich grupach, które przejawiały zdumiewającą tendencję do

błyskawicznego rozpadania się i formowania ponownie w innych już

konfiguracjach. Jeśli człowiek zbyt długo oglądał te same twarze,

przychodziły mu do głowy głupie myśli o ich właścicielach. A plotki po

kampusie rozchodzić się zaczęły wręcz z szybkością światła.

Powszechnie lubiany profesor historii widziany był na niewielkim

mostku, gdy śmiał się i płakał; Gale Cerman zostawiła tajemniczą,

składającą się z dwóch słów wiadomość wypisaną jej własną krwią na

asfalcie parkingu przy Animal Sciences; oba morderstwa tak naprawdę

miały podłoże polityczne i dokonało ich odgałęzienie SDS; żeby

zaprotestować przeciw wojnie. Wszystko to było bardzo zabawne. SDS w

New Sharon liczyło siedmiu członków; jedno większe odgałęzienie

mogłoby doprowadzić do bankructwa całą organizację. Ten fakt,

spowodował jeszcze bardziej złowieszczą teorię wysnuwaną przez

King Stephen - Truskawkowa wiosna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: