O jednej porze raz do roku, w zimowej nocy ciemnym mroku,
gdzieś, gdzie nie sięga ludzki wzrok, schodzi się z rokiem rok.
Jeden jest wielki z siwą brodą, drugi jest mały z buzią młodą,
czyli ,by rzec innymi słowy: jeden jest Stary, a drugi Nowy.
Gwiazdy jak owieczki lśnią na niebie, a oni stoją obok siebie.
Coś sobie mówią, patrząc w oczy, ale nikt nie wie o czym.
Potem w ciemności słychać kroki. To się rozchodzą oba roki.
W całkiem przeciwne idą strony: Stary znużony i zmęczony,
Nowy o jasnych, złotych lokach, wesoło sobie mknie w podskokach.
Po chwili cichnie odgłos kroków w zimowej nocy ciemnym mroku,
gwiazda za gwiazdą w górze gaśnie i robi się na świecie jaśniej,
i znika czarnej nocy cień, i wstaje nowy, jasny dzień,
i budzisz się, przecierasz wzrok i witasz – Nowy Rok.
ddoroch