Feather Jane - Kusicielka.pdf - Feather Jane - cymmes

Feather Jane

Kusicielka

Prolog

Styczeń 1805

Długie upiorne cienie pojedynkujących się mężczyzn tańczyły na

kamiennych ścianach w świetle grubych świec. Słychać było jedynie

miękkie uderzenia nieobutych stóp o granitową posadzkę, szczęk

stali i szybkie miarowe oddechy.

Śmiertelne zmagania obserwowało dziesięciu mężczyzn i jedna

kobieta. Stali bez ruchu pod ścianami i w napięciu wodzili wzro-

kiem za dwoma mężczyznami. Kobieta tak kurczowo zaciskała ręce

na spódnicy, że z dłoni odpłynęła cała krew. Jej woskowo blada twarz

przybrała zielonkawy odcień, a oczy, zwykle niebieskie jak pole cha-

brów, teraz wydawały się niemal przezroczyste - tak samo jak usta.

Obaj mężczyźni byli wysocy i dobrze zbudowani - godni siebie

rywale, nierówni jedynie wiekiem. Jeden z nich wydawał się

zaledwie młodzieńcem, drugi był już człowiekiem dojrzałym. Miał

siwe włosy, muskularne ciało i poruszał się z zaskakującą szybko-

ścią i lekkością, dorównując młodzieńczemu wigorowi przeciwnika.

W pewnej chwili poślizgnął się na krwi, która spłynęła na podłogę z

rany na ramieniu młodszego. Widzowie zamarli na chwilę, lecz

mężczyzna wyprostował się zwinnie i tylko on jeden wiedział, że

przeciwnik wstrzymał na sekundę atak, pozwalając mu odzyskać

równowagę.

Świadomość, że dano mu przewagę, nie ucieszyła Stephena

Greshama. Ani nie chciał, ani nie oczekiwał takich względów w

pojedynku, który mógł mieć tylko jedno zakończenie. Ponowił atak

z nową zaciekłością, przywołując na pomoc wiedzę i umiejętności,

które zdobywał przez trzydzieści lat. Chciał zmusić mniej

doświadczonego przeciwnika, by się odsłonił. Ale Hugo Latti-mer

ani na chwilę nie opuszczał szpady. Ucieszył się, że Stephen

przystąpił do ataku, i zgrabnie odpierał ciosy, nie dopuszczając do

pchnięcia.

Stephen zaczynał się męczyć i wiedział, że jeśli nie zwycięży

doświadczenie, to górę weźmie młodość. Hugo oddychał bez tru-

du, ale na jego czole perlił się pot, mimo wilgotnego chłodu

panującego w krypcie. Stephenowi waliło serce, a prawe ramię

rozdzierał dojmujący ból. Płatki latały mu przed oczami.

Zamrugał, by lepiej widzieć. Miał wrażenie, jakby Hugo tańczył i

wirował. Wydawało się teraz, że starszy mężczyzna stracił

przewagę, a kontrolę przejął młodszy. Hugo zaczynał przypierać

Stephena do muru. Być może to światło i zmęczenie oszukiwało

jego wzrok, ale był przekonany, że Hugo jest coraz bliżej. W

końcu bystre, zielone oczy młodego człowieka, w których

malowała się pogarda i zapowiedź śmierci, przeszyły ciało

Stephena, nim zrobiło to ostrze szpady.

I przyszedł koniec. Ostatnie pchnięcie. Stephen nie miał już

siły podnieść szpady, by odparować cios. Poczuł, jak gładka stal

zagłębia się w jego piersi.

Hugo Lattimer wyciągnął szpadę z ciała Stephena Greshama.

Krew trysnęła na podłogę. Obrzucił niewidzącym, oszołomionym

wzrokiem twarze wokół. Elizabeth zachwiała się na wpół

przytomna. Chciał do niej podbiec, by ją podtrzymać, ale nie miał

do tego prawa. Przed chwilą zabił jej męża. Patrzył bezradnie, jak

osuwa się prawie bez życia na podłogę. A mężczyźni, którzy

jeszcze pół godziny temu byli gotowi po pijanemu uczestniczyć w

jej hańbie, odwrócili trzeźwe nagle oczy od nieruchomej postaci.

Jasper Gresham zaklął siarczyście i ukląkł przy ciele ojca. Rozdarł

mu koszulę na piersi, skąd nieprzerwanie tryskała krew. Cios trafił

prosto w serce. Stephen zginął od razu. Syn obwiódł palcem dziwny

znak wytatuowany na piersi ojca tuż nad sercem - był to nieduży

zwinięty wąż. Jasper spojrzał Hugonowi prosto w oczy. Przekazał

wiadomość bez słów, lecz i tak była ona całkowicie zrozumiała.

Jasper Gresham pomści kiedyś śmierć ojca.

Nieważne, że do śmierci tej doszło w uczciwym pojedynku,

przeprowadzonym zgodnie ze wszystkimi zasadami. Nieważne, że

w ciągu pięćdziesięciu dwóch lat swego życia Stephen Gresham

brał udział w dziesięciu pojedynkach - wszyscy jego przeciwnicy

zginęli. Dla Jaspera Greshama ważne było tylko jedno: dwudzie-

stoletni Hugo Lattimer pokonał jego ojca, a takie upokorzenie musi

zostać pomszczone.

Hugo odwrócił się w stronę Elizabeth, która poruszyła się i

jęknęła. Nie był wstanie dłużej stać z boku, schylił się więc, by ją

podnieść, ale wzdrygnęła się i go odepchnęła. Na jej policzku

widniały sińce po uderzeniu męża. Oczy patrzyły bez wyrazu, a

Hugonowi wydawało się, że z kruchego ciała uciekło całe życie.

Zawsze była delikatna - eteryczna postać z wody i powietrza. Teraz,

w wieku dwudziestu dwóch lat, wydawała się zupełnie pozbawiona

cielesnego wymiaru. Jeśli miała kiedyś jakąkolwiek wolę walki z

przeciwnościami, których nie szczędził jej los, to nie została z niej

nawet odrobina. Gdy podniósł ją jednak wbrew jej sprzeciwowi,

wydawała się wiotka i bezcielesna, lekka jak piórko. Na pożegnanie

musnął delikatnie palcem jej powieki. Już nigdy jej nie zobaczy,

jeśli sama go nie wezwie.

Opuścił zatęchłą kryptę, zostawiając za sobą zepsucie, krew i

śmierć. Wyszedł na posępne wrzosowiska Lancashire, na mroźne

zimowe powietrze. Surowe ruiny opactwa Shipton odcinały się

ostro od styczniowego nieba. Powietrze kłuło w płuca, ale wdychał

je dużymi haustami. Przez dwa lata zabawiał się w ponurym i złym

świecie krypty. Nosił jego piętno - piętno Edenu - na piersi, a

przekleństwo w duszy.

Sierpień 1819

Był już późny ranek, gdy znużony koń poczuł wreszcie zapach

domu, skręcił pomiędzy rozpadające się kamienne słupy dawnej

bramy i ruszył dziurawą drogą, która wiodła do Denholm Manor.

Parsknął, podniósł zwieszony łeb i pokłusował raźno, gdy tylko

wyłonił się przed nim czarno-biały budynek. Gorące promienie

słońca obejmowały już weneckie okna i rozświetlały blaskiem

czerwone dachówki. Posiadłość sprawiała wrażenie zaniedbanej.

Droga dojazdowa poorana była błotnistymi koleinami i obrośnięta

zielskiem, a wzdłuż niej sterczała gęstwina splątanych krzewów

-pozostałość po niegdyś równo przyciętych żywopłotach.

Hugo Lattimer nie zwracał uwagi na te szczegóły. Czuł tylko

pulsowanie w głowie, nieznośną suchość w ustach i piekący ból

oczu. Nie pamiętał, co się z nim działo przez te wszystkie godziny,

które upłynęły od chwili, gdy wieczorem wyszedł z domu. Zapewne

spędził je przy barze w jednym z burdeli Manchesteru, pijąc

piekielnie mocną brandy i zabawiając się z dziwkami aż do upad-

łego. Zazwyczaj w taki właśnie sposób udawało mu się przetrwać

noc.

Koń bez ponaglania przekłusował przez sklepioną bramę z boku

domostwa i znalazł się na wybrukowanym dziedzińcu. Dopiero tutaj

Hugo zdał sobie sprawę, że pod jego nieobecność wydarzyło się coś,

co odbiegało od utartych zwyczajów. Zmrużył oczy i pokręcił

głową, wpatrując się z konsternacją w powóz pocztowy stojący na

wprost schodów, które prowadziły do domu. Goście... Nie miewał

gości. Boczne drzwi stały otworem, co również było nader

niezwykłe. Co, do diabła, ten Samuel sobie wyobraża?

Otworzył usta, żeby przywołać Samuela, gdy nagle ogromny,

brązowy łaciaty kundel wyskoczył na dwór, przeraźliwie szczeka-

jąc. Z wyszczerzonymi kłami i zjeżoną sierścią pędem zbiegł na

dół, a na dodatek, co wydawało się zupełnie niedorzeczne, radośnie

machał długim ogonem na powitanie.

Przestraszony koń zarżał i zaczął przebierać kopytami. Hugo zaklął

i ściągnął cugle. Nieznany pies skakał wokół konia i jeźdźca,

szczekając i machając ogonem, jak gdyby witał dawno niewidzia-

nych przyjaciół.

- Samuel! - wrzasnął Hugo. Zeskoczył z siodła i skrzywił się,

bo pod wpływem gwałtownego ruchu jego głowę przeszył

dojmujący ból. Pochylił się nad hałaśliwym psem: - Cicho! -

krzyknął tak ostro, że zwierzę odskoczyło. Machało teraz

niepewnie ogonem, a jego długi, wywieszony jęzor ociekał śliną.

Samuel nie pojawił się, więc Hugo, klnąc pod nosem,

zawiązał cugle i klepnięciem odesłał konia do stajni, po czym

wbiegł na górę, przeskakując po dwa stopnie. Towarzyszył mu

kundel, który przez moment był łaskaw nie szczekać. Gdy Hugo

znalazł się w wielkim holu, stanął jak wryty, przytłoczony

niesamowitym wrażeniem, że nie jest w swoim domu.

Pasmo słonecznego światła wpadało przez otwarte drzwi i

oświetlało zabłoconą kamienną posadzkę, pyłki kurzu tańczyły w

promieniach słońca, kurz pokrywał też grubą warstwą dębową

ławkę pod ścianą i masywny dębowy stół z epoki Tudorów.

Wszystko było jak zawsze. Jednak na samym środku piętrzyły się

kufry, pudła na kapelusze i pojedyncze przedmioty, których Hugo

w pierwszej chwili nie zdołał rozpoznać. Ku jego niedowierzaniu

stała tam też duża klatka z papugą. Bliższe oględziny pozwoliły

stwierdzić, że ptak ma tylko jedną nogę. Uniósł łepek i zaprezen-

tował jedno z bardziej wulgarnych przekleństw, jakie Hugo znał z

czasów dziesięcioletniej służby w Marynarce Jego Królewskiej

Mości.

Hugo, zdeprymowany, odwrócił się powoli. Pies zaskowyczał,

gdy niechcący nadepnął mu na ogon, rozłożony na kamiennej po-

sadzce jak wachlarz.

- Precz! - rozkazał Hugo bez wielkiej nadziei, że pies go po

słucha.

Pies wyszczerzył kły i nie ruszył się z miejsca.

Hugo ze zdumieniem patrzył na pudło na kapelusze, a raczej na

jego dolną część. Przykrycie leżało obok. W pudle nie było jednak

żadnych kapeluszy, lecz pręgowana kotka, której rozdęte boki uno-

siły się i opadały rytmicznie. Kotka rodziła - po chwili wyślizgnął

się z niej maleńki, lśniący kłębuszek, którym natychmiast zajęła się

z dużą wprawą. Kociątko, jeszcze ślepe, po omacku odszukało na-

brzmiały sutek matki, a kotka powróciła do przerwanej czynności.

- O, już pan jest. Jak to dobrze. Co to się nawyrabiało!

Przysadzisty siwy mężczyzna w skórzanych spodniach, wy-

sokich butach i kamizelce, z dwoma dużymi złotymi kolczykami w

uszach, przerwał mu fascynującą obserwację rodzącej kotki.

-Co się, u diabła, dzieje, Samuelu? - zapytał ostro. - Co to jest? -

Wskazał palcem pudło na kapelusze.

-Chyba się zaczęło - zauważył Samuel całkiem niepotrzebnie,

zerkając do środka. - Wybrała to pudło na kapelusze, a kiedy jej

czas się zbliżał, panienka powiedziała, żeby lepiej zostawić ją

samą.

-Zdaje się, że tracę rozum - stwierdził Hugo takim tonem, jakby

niewiele o to dbał. - Bo jeśli nie, to chyba nadal leżę pijany na

umór w jakimś burdelu, a to jakiś senny koszmar. O czym ty, do

diabła, mówisz, Samuelu? Jaka „panienka"?

-O, już pan wrócił, bardzo się cieszę. Panna Anstey może w

takim razie udać się w dalszą drogę.

Głos był bardzo niski i melodyjny, miał w sobie coś niebywale

pociągającego. Hugo powoli podniósł głowę i ponad stosem rzeczy

piętrzących się w holu spojrzał w stronę drzwi do jadalni. Właści-

cielka uwodzicielskiego głosu stała tam uśmiechnięta, a jej postawa

nie zdradzała ani odrobiny niepokoju.

Czas cofnął się o całe lata, a pokój zawirował. To była

Elizabeth, wyglądała jak przed szesnastu laty, wtedy, kiedy ujrzał

ją pierwszy raz. To była Elizabeth... a jednak nie ona. Zamknął

oczy, potarł skronie, a potem znów otworzył oczy. Zjawa nadal

stała w drzwiach, a ufny uśmiech nie znikał z jej twarzy.

- A kim pani jest? - zapytał stanowczo, szorstkim i

schrypnię

tym głosem.

Feather Jane - Kusicielka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: