Życiorys Mao Tse Tung.pdf

Mao Zedong (ur. 26 grudnia 1893, zm. 9 września 1976) – chiński przywódca komunistyczny;

od 1943 r. szef biura politycznego Komunistycznej Partii Chin oraz Przewodniczący Komitetu

Politycznego Komunistycznej Partii Chin aż do śmierci.

1 października 1949 na placu Tiananmen Mao ogłosił powstanie Chińskiej Republiki

Ludowej. Od lat pięćdziesiątych za jego sprawą przeprowadzono szereg kampanii

politycznych i gospodarczych takich jak: Kampania przeciw prawicowcom, Kampania

wielkiego skoku naprzód, rewolucja kulturalna, których efektem była śmierć dziesiątków

milionów ludzi.

Razem z Zhu De był założycielem Armii Ludowo-Wyzwoleńczej (1 sierpnia 1927 r.) po tym

jak Czang Kaj-szek rozpoczął serię czystek przeciwko komunistom. Po zdobyciu władzy Mao

zapoczątkował przebudowę systemu gospodarczego i społecznego Chin poprzez proces

kolektywizacji. Przyczynił się także do rozłamu w bloku państw komunistycznych i zaognienia

stosunków z ZSRR. U schyłku życia doprowadził do ocieplenia stosunków z USA.

Mao był najstarszym z czworga dzieci średniozamożnego rolnika, trudniącego się także

działalnością kredytową. Urodził się w wiosce Shaoshan w okręgu Xiangtan (???), (prowincja

Hunan). Jego przodkowie przybyli na te tereny z prowincji Jiangxi w czasie panowania

dynastii Ming. Od pokoleń zajmowali się uprawą roli.

W czasie rewolucji 1911 r

. służył w lokalnej milicji. Później Mao wrócił do szkoły w Changsha i stał się aktywnym

propagatorem rozwoju sprawności fizycznej młodzieży oraz animatorem wielu akcji

społecznych.

Po ukończeniu szkoły w Hunan w 1918 r. udał się do Pekinu ze swoim przyszłym teściem

prof. Yang Changji. W tym czasie doszło do zamieszek wywołanych przez tzw. Ruch 4 Maja.

Yang był wtedy nauczycielem akademickim w stolicy. Dzięki poparciu Yanga Mao otrzymał

posadę pomocnika bibliotecznego. Jednocześnie zapisał się na zajęcia w stołecznym

uniwersytecie jako student zaoczny. Uczestniczył tam w wykładach prowadzonych przez

takie osoby jak: Chen Duxiu, Hu Shih i Qian Xuantong. Zaczął także dużo czytać, literatura

poznana w tym okresie miała później duży wpływ na jego dalsze poglądy. W Pekinie poślubił

swą pierwszą żonę Yang Kaihui (również studentkę i córkę Yang Changji). Wprawdzie gdy

Mao miał 14 lat jego ojciec zaaranżował małżeństwo z dziewczyną z jego rodzinnej wioski

ale Mao nigdy nie zaakceptował tego wyboru.

Zamiast udać się za granicę, tak jak uczyniło to wielu jego rówieśników, Mao postanowił

pozostać w ojczyźnie. I na początku lat 20. podróżował po kraju. Na koniec wrócił do

Hunanu, gdzie włączył się do ruchu walczącego o prawa pracownicze.

W wieku 27 lat Mao wziął udział w pierwszym kongresie Partii Komunistycznej w Szanghaju

(23 lipca 1921). Dwa lata później na trzecim kongresie partii został wybrany do Komitetu

Centralnego. Przez chwilę pracował w Szanghaju, gdzie komuniści mieli siedzibę. Po tym jak

partia poniosła wiele niepowodzeń w organizacji ruchu robotniczego i pojawiły się problemy

przy współpracy z Kuomintangiem Mao poczuł się rozczarowany ruchem rewolucyjnym i

wrócił do swej rodzinnej wioski w Shaoshan, gdzie odpoczywał od polityki. W tym czasie

rozwinęły się u niego zaburzenia psychiczne w postaci depresji, które trapiły go już do końca

życia. Z powrotem zainteresował się działalnością polityczną po tym jak wybuchły gwałtowne

zamieszki w Szanghaju i Guangzhou, które dały początek ruchowi o nazwie "Zmazanie

hańby". Dlatego też postanowił przenieść się do Kantonu (Guangzhou), gdzie komuniści mieli

najsilniejszą bazę.

W czasie pierwszej chińskiej wojny domowej Mao pełnił funkcję kierownika Instytutu do

Spraw Wyszkolenia Chłopstwa, który był przybudówką Kuomintangu (komuniści zawarli

wówczas sojusz z nacjonalistami). Na początku 1927 r. został wysłany do prowincji Hunan

aby zdać sprawozdanie z tamtejszych powstań chłopskich. Raport, który powstał z tej

podróży jest uważany za pierwszy ważny element teorii maoistowskiej

W początkach kariery politycznej Mao rozwinął swoje poglądy polityczne. Jego myśli miały

ogromny wpływ na obecny kształt Chin, chociaż ich przejawów można się doszukiwać

obecnie na całym świecie (np. Wietnam czy Korea Północna).

Mao twierdził że należy odrzucić tradycyjny marksizm i wykształcić nową ideologię która

sprawdzi się w rolniczym kraju takim jak Chiny. Karol Marks, którego dzieła Zedong wręcz

pochłaniał skupił się głównie na analizie kapitalizmu opierając się na obserwacji

uprzemysłowionych krajów Europy zachodniej a w szczególności życia proletariatu

robotniczego. W Chinach teorie Marksa nie mogły mieć wielkiego znaczenia bo robotnicy

przemysłowi stanowili niewielki odsetek społeczeństwa a ogromna większość ludności

mieszkała na wsi. Z tego też względu Mao zmodyfikował nieco tradycyjny komunizm

skupiając się na agitacji na prowincji.

Mao wierzył, że jego myśl zbudowana na poglądach Hegla i Marksa doprowadzi do

powstania nowej ideologii nazywanej przez niego dialektycznym materializmem. W tym

czasie wypracował on także takie koncepcje jak: dyktatura ludowa czy trójstopniowa strategia

walki partyzanckiej.

Na wiosnę 1927 r. doszło do rozpętania przez Kuomintang tzw. "białego terroru" (jego celem

było zniszczenie komunistów), Mao musiał wtedy pozostawać w ukryciu, za jego sprawą

doszło do wybuchu tzw. "powstania jesiennych żniw" w Changsha (Hunan). Zedong był wtedy

o krok od śmierci – zbiegł gdy był prowadzony na egzekucję. Później dołączył do grupy

wiernych zwolenników, którzy prowadzili walkę partyzancką w górach Jinggang w

południowo-wschodniej części kraju. Tam właśnie w latach 1931-1934 za jego sprawą doszło

do powstania Chińskiej Republiki Sowieckiej, gdzie on sam był przewodniczącym. Również

wtedy poślubił swą drugą żonę He Zizhen po tym jak jego pierwsza małżonka została

zamordowana przez wojska Kuomintangu.

Mao z pomocą Zhu De doprowadził do stworzenia niewielkiej, ale skutecznej armii. Na

terenach gdzie udało mu się obronić przed nacjonalistami próbował przeprowadzić reformy

rolne, udzielał także schronienia uciekinierom, którzy próbowali uratować się przed czystkami

antykomunistycznymi przeprowadzanymi w miastach. Jego metody walki w tym okresie były

zwykłą partyzantką, jednak on sam rozróżniał wojną podjazdową (youji zhan) od tej, którą on

prowadził, określając ją jako wojnę ruchomą (yundong zhan).

Czang Kaj-szek, który wcześniej przypuszczał że odzyska kontrolę nad Chinami w wyniku

tzw. "Ekspedycji północnej" był zdeterminowany do osiągnięcia celu jakim było: oczyszczenie

Chin z "czerwonych". W październiku 1934 r. jego oddziały osaczyły komunistów i zmusiły

ich do podjęcia tzw. Długiego marszu (odwrotu z Jiangxi na południowy wschód do Shaanxi

w północno-zachodnich Chinach). To właśnie w czasie tej 9,600 km "wędrówki" Mao wyrósł

na głównego wodza komunistów, dzięki pomocy towarzyszy partyjnych udało mu się nakłonić

do przejścia na swoją stronę Zhou Enlaia oraz wejść do Komitetu Politycznego partii.

Z bazy w Yan'an dowodził komunistycznym oporem w czasie drugiej wojny chińsko-

japońskiej (1937-1945). Później Mao doprowadził do skupienia całej władzy w partii w swoich

rękach przeprowadzając tzw. kampanię oczyszczenia w 1942 r., kiedy to pozbył się takich

rywali jak: Wang Ming, Wang Shiwei i Ding Ling. W tym czasie zawiera też trzecie

małżeństwo i po rozwodzie z He Zizhen poślubia aktorkę Lan Ping, która staje się później

znana jako Jiang Qing.

W czasie wojny z Japończykami strategia walki Zedonga spotykała się zarówno ze

sprzeciwem Czang Kaj-szeka jak i Amerykanów. USA uważało, że nacjonaliści są bardzo

ważnym sojusznikiem, który jest zdolny do związania sił japońskich okupantów w Chinach.

Nacjonaliści mieli jednak inne plany, mianowicie formalnie "walczyli" z Japończykami a w

rzeczywistości szykowali się do ostatecznej rozprawy ze swoim śmiertelnym wrogiem, jakim

byli komuniści. Roosevelt jednak w ogóle nie rozumiał wewnętrznych rozgrywek o władzę

pomiędzy głównymi siłami politycznymi Chin. Dzięki temu do nacjonalistów płynęły cenne

dostawy broni w ramach ustawy Lend-Lease, które miały się przydać w przyszłym konflikcie.

W reakcji na to Mao próbował odzyskać kontrolę nad pewnymi regionami kraju i wyprzeć

stamtąd Kuomintang. Zarówno komuniści jak i nacjonaliści byli krytykowani przez aliantów za

walkę pomiędzy sobą zamiast angażowania się w opór przeciwko armii cesarskiej.

Po zakończeniu wojny USA kontynuowały wspieranie Czang Kaj-szeka i otwarcie bez

żadnego skrępowania opowiedziały się przeciwko Ludowej Armii Wyzwoleńczej, która

walczyła z Kuomintangiem o kontrolę nad krajem. To wsparcie było częścią szerszej strategii

Stanów Zjednoczonych, która polegała na powstrzymywaniu postępów komunizmu. Z drugiej

strony KPCh otrzymywała zaopatrzenie w postaci uzbrojenia ze strony ZSRR, który starał się

jednak ukryć swoją pomoc, aby uniknąć otwartego konfliktu z USA, dlatego też pomoc

radziecka nie mogła w wystarczającym stopniu zaspokoić potrzeb komunistów.

21 stycznia 1949 Kuomintang odniósł duże straty w walce z czerwonoarmistami. Rankiem 10

grudnia 1949 r. Armia Czerwona rozpoczęła oblężenie Chengdu – ostatniego miasta

będącego w posiadaniu nacjonalistów na stałym kontynencie. Czang Kaj-szek został

zmuszony do ucieczki na Tajwan. Główną przyczyną klęski Kuomintangu było nieliczenie się

z ludnością (komuniści dużą wagę przykładali do agitacji i propagandy) i bezwzględne

wymuszanie od niej posłuszeństwa oraz korupcja we własnych oddziałach.

Chińska Republika Ludowa (ChRL) została założona 1 października 1949 r. Wówczas kraj

był jeszcze pogrążony w walce, która trwała już praktycznie drugą dekadę (wcześniej

walczono z Japończykami a teraz z jeszcze większą siłą wybuchła wojna domowa). Od 1954

do 1959 r. Mao był Przewodniczącym Centralnego Rządu Ludowego Chińskiej Republiki

Ludowej, oraz aż do śmierci Przewodniczącym Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii

Chin (stąd wziął się jego późniejszy przydomek "Przewodniczący" Mao (???), pod którym

zapamiętano go już do końca życia, chociaż nazywano go też "Wielkim Wodzem"

(???????)). Partia komunistyczna bardzo ważną rolę przywiązywała do mediów, których

jedynym celem było propagowanie wizerunku Mao i jego idei. Rozpętano też ogromną

kampanię oczerniania nacjonalistów z Tajwanu oraz Japonii i USA. Ludność była ciągle

indoktrynowana i zmuszana do manifestacji "swych gorących uczuć" wobec partii oraz do

wzmacniania i odbudowy kraju. Prawie każdy Chińczyk musiał mieć w swym domu "biblię

chińskiego komunizmu" pod tytułem "Cytaty przewodniczącego Mao Zedonga" («?????»),

która była uważana za źródło nieomylnych prawd czy temat dyskusji w miejscu pracy. Sam

Mao zdystansował się od wcześniej prowadzonego skromnego życia, mianowicie wprowadził

się do rezydencji w Zhongnanhai, która mieściła się obok Zakazanego Miasta w Pekinie.

Ponadto nakazał wybudowanie tam basenu i wielu innych budynków. Według twierdzeń jego

osobistego lekarza – dr. Li Zhisui (swoje wspomnienia opublikował on w książce "Prywatne

życie przewodniczącego Mao", która jest krytykowana przez zagorzałych zwolenników Mao

jako kontrowersyjna) Mao pracował najczęściej przebywając w łóżku lub obok basenu.

Preferował nieformalny styl ubierania się z wyjątkami jedynie na oficjalne wizyty państwowe.

Po skupieniu praktycznie całej dostępnej władzy w swoich rękach Mao uruchomił gwałtowną

kolektywizację rolnictwa, która trwała do 1958 r. Wprowadzono urzędową kontrolę cen,

uproszczono pismo chińskie, co miało przyczynić się do zmniejszenia analfabetyzmu.

Odebrano ziemię wielkim posiadaczom ziemskim oraz bogatszym chłopom i rozdano ją

biedniejszym. Wielkie plany przemysłowe miały na celu jak najszybsze zindustrializowanie

kraju (przy czym budowano głównie obiekty przemysłu ciężkiego, a zaniedbywano gałęzie

produkujące artykuły pierwszej potrzeby).

W tym okresie przeprowadzono m.in. Kampanię Stu Kwiatów, gdzie Mao "objawił" swą wolę

dotyczącą sposobu rządzenia krajem oraz zgodził się na rozpatrzenie różnych pomysłów

dotyczących formy rządów. Intelektualiści i inteligencja, którzy do tej pory korzystali ze

względnej swobody słowa (do której zachęciła ich Kampania Stu Kwiatów) zaczęli tworzyć

opozycję przeciwko rządom komunistów i kwestionować legalność ich władzy. Początkowo

nie spotkało się to z przeciwdziałaniem KPCh. Ale po kilku miesiącach cierpliwość

przewodniczącego Mao wyczerpała się i polecił on przeprowadzenie wielkich represji

przeciwko grupie około 500 tys. najlepiej wykształconych obywateli, wśród których znalazł się

każdy co do którego istniało jakiekolwiek podejrzenie "nieprawomyślności". Ludzie ci zostali

pozbawieni jakichkolwiek wpływów (wielu zostało po prostu zlikwidowanych lub

przeniesionych na wieś) w życiu politycznym poprzez tzw. "Kampanię przeciwko

prawicowcom". Na celowniku władz znalazł się m.in. Jung Chang, który twierdził że

Kampania Stu Kwiatów była jedynie podstępem mającym na celu wykorzenienie

"niebezpiecznego myślenia" (wykrycie wszelkich nielojalnych członków KPCh). Inni działacze

tacy jak dr Li Zhisui sugerowali, że Mao rozumiał politykę jako narzędzie osłabiania tych w

partii, którzy ośmielili się wypowiedzieć jakiekolwiek krytyczne słowa, jednak nawet sam

Przewodniczący został zaskoczony przez rozmiary sprzeciwu skierowanego przeciwko

niemu.

W styczniu 1958 Mao rozpoczął realizację drugiego planu 5-letniego znanego jako Wielki

skok naprzód. Dzięki niemu zamierzano udowodnić że istnieje odmienny model na wzrost

gospodarczy od tego, który lansował ZSRR. Skupiono się w nim całkowicie na przemyśle

ciężkim. Ponadto zdecydowano że względnie małe spółdzielnie rolnicze (kolektywy), które

tworzono z tak wielkim wysiłkiem miały być od zaraz przekształcone w wielkie komuny

ludowe. Powstał także pomysł, aby sami chłopi w swoich gospodarstwach zajmowali się na

małą skalę wytopem żelaza i stali. Zakazano w ogóle posiadania prywatnej żywności,

zwierzęta hodowlane i płody rolne były odtąd własnością kolektywną i wspólną.

W czasie "wielkiego skoku" Mao i inni partyjni działacze zalecili wdrożenie wielu nowych

metod uprawy roli, które nie zostały przez naukę jeszcze dokładnie sprawdzone ale miały się

stać podstawą nowo tworzonych komun. Połączenie "domowej produkcji przemysłowej" z

kolektywnym systemem uprawy roli, który eliminował osobistą aktywność i pomysłowość

rolnika okazał się katastrofalny dla chińskiego rolnictwa, w 1959 r. doszło do około 15%

spadku zbiorów zbóż, po którym nastąpiło 10% obniżenie w 1960 r., a w 1961 r. nie doszło

do żadnej poprawy. Partyjni aktywiści dążący do uniknięcia za wszelką cenę czystek, represji

i zdegradowania w hierarchii partyjnej wyolbrzymiali liczbę zboża zbieranego z pól. Na

podstawie tych fałszywych danych i sfabrykowanego rzekomego sukcesu, kadry partyjne

rozkazały zarekwirowanie ogromnej części żywności dla państwa, która została skierowana

do miast ale także i na eksport (m.in. w celu dozbrajania armii). Dodatkowo w niektórych

rejonach wystąpiły susze i powodzie. To wszystko przyczyniło się do wywołania jednej z

największych katastrof humanitarnych w dziejach ludzkości (obok wielkiego głodu na

Ukrainie w latach 30., podczas kolektywizacji stalinowskiej), w czasie której miliony ludzi

pozostawionych przez "państwo ludowe" samym sobie zmarło z głodu. Głód był bezpośrednią

przyczyną śmierci dziesiątków milionów chińskich chłopów w latach 1959-1962. Później wiele

wychudzonych i źle odżywionych dzieci, które walczyły o przetrwanie zmarło wkrótce po

zakończeniu kampanii wielkiego skoku (koniec 1962 r.).

Wiedza Mao o tych wydarzeniach jest kwestią dyskusyjną. Według niektórych (głównie dr Li

Zhisui), Zedong wiedział jedynie o niewielkich brakach ludności w zaopatrzeniu (mógł być po

prostu dezinformowany przez współpracowników) według innych był w pełni świadomy

rezultatów swojego "programu ekonomicznego". Wielki skok był tragedią dla Chin. Mimo że

oficjalnie osiągnięto wcześniej założone cele odnośnie produkcji stali to w rzeczywistości

metal wytworzony w domowych warunkach był bezużytecznym złomem i nie spełniał

żadnych norm jakościowych (ponieważ był produkowany z niskiej jakości surowców w

prowizorycznych piecach bez węgla, ludność zmuszano nawet aby do opału używała takich

rzeczy jak: meble czy ceramika).

Jak by tego było mało większość wybudowanych tam, kanałów i innych projektów z zakresu

infrastruktury, które zostały z wielkim wysiłkiem stworzone przez zmuszanych do tego

chłopów i więźniów (wielu z nich zmarło przy pracy, w której wyznaczono "mordercze" normy

niemożliwe do wypełnienia) okazało się bezużytecznych bo nie zostały one zaprojektowane

przez dysponujących odpowiednią wiedzą inżynierów, których Mao odrzucił ze względu na

podłoże ideologiczne.

Na kongresie KPCh w Lushan na przełomie lipca i sierpnia 1959 r. kilku działaczy wyraziło

opinię że "Wielki skok" nie okazał się takim sukcesem jak wcześniej planowano. Wyróżnił się

tu głównie minister obrony Peng Dehuai. Mao zaaranżował akcję oskarżycielską przeciwko

Pengowi i jego zwolennikom, co spowodowało że znikły wszelkie głosy krytyczne wobec

polityki "Wielkiego skoku".

Odnośnie rzeczywistej liczby osób, które zmarły w czasie "wielkiego skoku" istnieją duże

kontrowersje. Aż do połowy lat 80. gdy opublikowano pierwsze badania spisu ludności

niewiele wiadomo było na temat katastrofy, która dotknęła chińską wieś. Garstka zachodnich

obserwatorów, którym pozwolono na wjazd do kraju miała jedynie dostęp do modelowych

wsi, gdzie zwodzono ich opiniami o wielkim sukcesie polityki gospodarczej w końcu lat 60.

Ponadto raporty o głodzie docierały na zachód głównie poprzez Hongkong i Tajwan, które

były znaczącymi importerami chińskiej żywności co zamazuje rzeczywisty obraz klęski, którą

Chiny starały się ukryć poprzez ogłaszanie rekordowych zbiorów (w oficjalnych rozliczeniach

handlowych Chiny były eksporterem netto płodów rolnych). Spisy ludności przeprowadzano w

latach 1953, 1964 i 1982. Pierwsze badania dotyczące ustalenia rzeczywistej liczby zmarłych

z głodu podjęła amerykańska demograf dr Judith Banister, zostały one opublikowane w 1984

r. Trudności stwarzały tu między innymi długie okresy pomiędzy poszczególnymi spisami

powszechnymi i wątpliwości co do wiarygodności danych rządu ChRL. Niemniej jednak

Banister stwierdziła że z oficjalnych danych wynika, że w latach 1958-1961 zmarło około 30

milionów ludzi. Inne szacunki oceniają te wartości na 20 do 43 milionów [3]

W zakresie stosunków zagranicznych okres ten został zdominowany przez dalszą izolację

Chin na arenie międzynarodowej. Było to spowodowane konfliktem z ZSRR w wyniku którego

Nikita Chruszczow nakazał wycofanie wszystkich ekspertów sowieckich z tego kraju oraz

wstrzymanie wszelkiej pomocy. Ochłodzenie stosunków wywołane zostało poprzez spory

graniczne (kwestionowana była linia graniczna na rzece Amur) oraz rozbieżne wizje rozwoju

komunizmu na świecie i kontrolę nad nim a także angażowania się Chin w krajach z nimi

sąsiadujących. Większość tych problemów była spowodowana śmiercią Stalina i

zastąpieniem go przez Chruszczowa. Stalin uznawał siebie za kontynuatora "prawidłowej"

myśli marksistowskiej na długo przed tym jak Mao zdobył kontrolę nad KPCh i dlatego

Zedong dopóki Stalin jeszcze żył starał się przynajmniej dochowywać wierności wielkiemu

sąsiadowi. Po śmierci Stalina Mao uważał, że z racji "starszeństwa" przywództwo w

międzynarodowym ruchu komunistycznym powinno należeć do niego. To wywoływało

napięcia na linii Pekin-Moskwa, a Mao (który uważał siebie za największego znawcę ideologii

marksistowskiej) obwiniał za taką sytuację Chruszczowa. Chiny, które wcześniej były satelitą

Moskwy zerwały wcześniejszą zależność.

Chiny osaczone przez USA (z bazami w Korei Południowej, Japonii i Tajwanie) stanęły teraz

przed nowym zagrożeniem z północy i z zachodu, co nie wróżyło dobrze na przyszłość.

Ostatecznie polityka "Wielkiego skoku" została porzucona po spotkaniu politbiura w styczniu

1961 r. Wówczas Mao usunął się nieco w cień a efektywnie rządy zaczęli sprawować: Liu

Shaoqi, który został prezydentem ChRL w 1959 r. a polityką gospodarczą zajął się Deng

Xiaoping, który uratował kraj od zapaści przez zniesienie komun ludowych i wprowadzenie

pewnych elementów prywatnej własności (chłopi mogli prowadzić małe gospodarstwa na

własną rękę), ponadto zaczęto importować zboże z Australii i Kanady aby załagodzić głód.

Po tych wydarzeniach inni członkowie partii łącznie z Liu Shaoqi i Deng Xiaopingiem podjęli

decyzję, że Mao powinien zostać odsunięty od władzy i należy pozostawić mu jedynie

funkcje symboliczne i reprezentacyjne. Podjęto próbę zmarginalizowania Zedonga, który

jednak w dalszym ciągu zachowywał funkcję Przewodniczącego. Liu Shaoqi i inni zaczęli

oceniać sytuację bardziej realistycznie i zamierzali zrezygnować z niektórych idealistycznych

założeń, które były życzeniami Mao.

Stając w obliczu utraty miejsca na politycznej scenie Zedong postanowił odpowiedzieć

Shaoqi i Xiaopingowi organizując tzw. rewolucję kulturalną w 1966 r. To dało mu możliwość

oszukania hierarchów partyjnych i przeniesienia ośrodków władzy bezpośrednio w ręce tzw.

"Czerwonej Gwardii", którą tworzyły grupy młodych ludzi (często nastolatków), za jej sprawą

ustanowiono własne sądy, które zajęły się kolejną kampanią zwalczania przeciwników

"Wielkiego Wodza". Rewolucja doprowadziła do zniszczenia większości bogatego

dziedzictwa kulturalnego Chin i do uwięzienia ogromnej liczby intelektualistów. W kraju

natomiast zapanował chaos gospodarczy i społeczny. Miliony ludzkich żyć zostało

zrujnowanych tylko dlatego aby Mao mógł pozostać przy władzy (czasy te opisuje m.in. film:

"Żegnaj, moja konkubino" (Ba wang bie ji)).

W tym czasie Mao wskazał również następcę, którym został Lin Biao. Później nastąpiła seria

niejasnych zdarzeń, nie wiadomo do końca czy Lin planował dokonanie przewrotu czy

zabójstwo Przewodniczącego ale zginął podczas próby ucieczki z kraju (w podejrzanej

katastrofie lotniczej), prawdopodobnie przewidywał że zostanie aresztowany. Został później

pośmiertnie wyrzucony za to z partii. Mao stracił wtedy zaufanie do większości głównych

aktywistów KPCh.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: