Moore Christopher - Najglupszy Aniol.pdf - M - TAKAJAQ

HRISTOPHER M

OORE

AJGŁUPSZY ANIOŁ

ANIOŁ

M OORE

C C HRISTOPHER

N N AJGŁUPSZY

Tę książkę dedykuję Mike’owi Spradlinowi, który powiedział: „Wiesz, powinieneś

napisać książkę o Bożym Narodzeniu.”

Na co odparłem: „Jaką książkę o Bożym Narodzeniu?”.

Na co on odparł: „Nie wiem. Może Gwiazdka w Pine Cove albo coś.”.

Na co odparłem: „Się robi”.

Podziękowania

Autor pragnie podziękować osobom, które pomogły. Jak zwykle, Nicholasowi

Ellisonowi, mojemu nieustraszonemu agentowi; Jennifer Brehl, mojej genialnej redaktorce;

Lisie Gallagher i Michaelowi Morrisonowi - za nieustanną wiarę w moją umiejętność

opowiadania historii; Jackowi Womackowi i Leslie Cohen - za stawianie mnie przed

czytelnikami i prasą; Huffmanom - za przygotowanie lądowiska i ciepłe przyjęcie; Charliemu

Rodgersowi - za uważną lekturę, przemyślane uwagi i znoszenie tego wszystkiego; w końcu,

Taco Bobowi, któremu z radością (i za jego zgodą, co psuję niemal wszystko) zwędziłem

pomysł na rozdział 16.

Ostrzeżenie od Autora

Jeśli kupujesz tą książkę na prezent dla babci albo dziecka, musisz wiedzieć, że

zawiera ona brzydkie słowa, a także pozbawione smaku opisy kanibalizmu i aktów płciowych

osób po czterdziestce. Nie miejcie do mnie pretensji. Uprzedziłem.

Rozdział 1

WKRADA SIĘ BOŻE NARODZENIE

Boże Narodzenie wkradło się do Pine Cove jak to podstępne Boże Narodzenie:

ciągnąc girlandy, wstążki i dzwonki, rozlewając ajerkoniak, cuchnąc sosną i zapowiadając

świąteczną zagładę niczym odmrożenie pod jemiołą. Zbudowane w pseudotudorowskim stylu

Pine Cove, całe wystrojone w świąteczne gadżety - migające lampki na wszystkich drzewach

wzdłuż Cypress Street, sztuczny śnieg w rogach każdej wystawy sklepowej, miniaturowych

Mikołajów i olbrzymie świece na wszystkich latarniach - otworzyło podwoje na napływ

turystów z Los Angeles, San Francisco i Central Valley, szukających prawdziwej,

gwiazdkowej komercji. Pine Cove, senne nadmorskie miasteczko w Kalifornii - istne miasto-

zabawka, w którym więcej było galerii niż stacji benzynowych, więcej winiarni niż sklepów

żelaznych - czekało, równie kuszące jak pijana królowa balu maturalnego, a Boże Narodzenie

miało nadciągnąć już za pięć dni. Wraz z Bożym Narodzeniem zbliżało się Dziecię. Jedno i

drugie było wspaniałe, nieodparte i cudowne. Pine Cove czekało tylko na jedno z nich.

Co nie oznacza, że miejscowi nie odczuwali atmosfery świąt. Dwa tygodnie przed i po

świętach wiązały się z mile widzianą falą pieniędzy, płynącą do tutejszych kas,

wygłodniałych już od lata. Każda kelnerka odkurzała swoją mikołajkową czapkę, wkładała

rogi renifera i sprawdzała, czy ma w fartuszku parę działających długopisów. Recepcjoniści w

hotelach szykowali się na wściekłych uczestników wycieczek „last minute”, dla których

zabraknie miejsc, a dozorcy przerzucali się ze zwykłych odświeżaczy powietrza o zapachu

pudru dla niemowląt na bardziej świąteczny odór sosny i cynamonu. W butiku przyczepiono

tabliczkę z napisem „oferta świąteczna” do paskudnego swetra w renifery, dziesiąty rok z

rzędu podnosząc jego cenę. Łosie, masoni i weterani, będący w zasadzie jedną bandą

zapijaczonych staruchów, snuli gorączkowe plany na doroczną świąteczną paradę przez

Cypress Street. W tym roku jej tematem miał być patriotyzm (głównie dlatego, że taki był

temat parady czwartego lipca i wszyscy wciąż mieli dekoracje). Wielu mieszkańców zgłosiło

się nawet do obsługi skarbonek Armii Zbawienia, ustawionych przed pocztą i Tanim

Marketem. Zmieniali się co dwie godziny przez szesnaście godzin dziennie. Ubrani w

czerwone kostiumy i przystrojeni sztucznymi brodami, machali swoimi dzwonkami, jakby

chcieli zdobyć złoty medal w wywoływaniu ślinotoku u psa na Olimpiadzie Pawiowa.

- Dawaj forsę, skąpy sukinsynu - powiedziała Lena Marquez, stojąca przy skarbonce

w ten poniedziałek, pięć dni przed Bożym Narodzeniem.

Przemierzała parking za Dalem Pearsonem, podłym developerem z Pine Cove, który

szedł do swojego pickupa, i potrząsała dzwonkiem jak wściekła. Gdy wchodził do Taniego

Marketu, skinął jej głową i powiedział: „Dam pieniądze przy wyjściu”, ale gdy osiem minut

później wyłonił się ze sklepu, niosąc torbę zakupów i worek z lodem, minął jej skarbonkę tak,

jakby używała jej do zbierania łoju z tyłków inspektorów budowlanych i jakby musiał uciekać

przed smrodem.

- Możesz się szarpnąć na parę dolców dla tych, którzy mieli mniej szczęścia.

Zadzwoniła mu bardzo głośno tuż przy uchu, a on odwrócił się, wykonując workiem

lodu zamach mniej więcej na wysokości bioder. Lena odskoczyła. Była szczupłą

trzydziestoośmiolatką o ciemnej cerze, a także delikatnej szyi i idealnym obrysie szczęki

tancerki flamenco. Długie, ciemne włosy miała zwinięte po obu stronach swojej mikołajkowej

czapki w dwa precle w stylu księżniczki Lei.

- Nie możesz wiać przed Mikołajem! To zachowanie jest złe pod tak wieloma

względami, że nie mam czasu ich wymieniać.

- Chyba raczej wyliczać - odparł Dale.

Łagodne, zimowe słońce odbijało się od nowej emalii, którą niedawno pokrył sobie

zęby. Miał pięćdziesiąt dwa lata i był prawie zupełnie łysy. Jego silne ramiona stolarza wciąż

były szerokie i kanciaste, pomimo wiszącego poniżej piwnego brzuszka.

- Chciałam powiedzieć, że to złe... ty jesteś zły... i skąpy. - Z tymi słowami znowu

przysunęła mu dzwonek do ucha i zamachała niczym odziany w czerwień terier, mordujący

krzyczącego, mosiężnego szczura.

Dale skulił się na ten dźwięk i podstępnie zatoczył workiem lodu szeroki łuk, trafiając

Lenę w splot słoneczny. Pognała do tyłu przez parking, usiłując złapać oddech. Właśnie

wtedy panie z PAKERA wezwały gliny - no, jednego glinę.

PAKER był centrum fitness dla kobiet, mieszczącym się tuż nad parkingiem Taniego

Marketu. Ze ścieżek i maszyn imitujących chodzenie po schodach członkinie klubu mogły

obserwować wchodzących i wychodzących ze sklepu, nie czując się przy tym

podglądaczkami. To, co dla sześciu z nich zaczęło się jako chwila czystej radości i lekki skok

adrenaliny, gdy patrzyły, jak Lena goni Dale’a przez parking, szybko zmieniło się w szok,

gdy wredny developer walnął workiem lodu latynoską Mikołajkę w bebech. Pięć z nich po

prostu podetknęło się albo jęknęło, ale Georgia Bauman - która akurat ustawiła swoją ścieżkę

na dwanaście kilometrów na godzinę, bo chciała przed świętami zrzucić siedem kilo i

zmieścić się w suknię koktajlową z czerwonymi cekinami, którą mąż kupił jej w napadzie

seksualnego idealizmu - zleciała z urządzenia w tył i wpadła w barwną plątaninę uczestniczek

Moore Christopher - Najglupszy Aniol.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: