MIĘDZYNARODOWY FUNDUSZ WALUTOWY – powstał w wyniku potrzeby ustanowienia powojennego ładu gospodarczego, uregulowania zasad funkcjonowania międzynarodowego rynku walutowego i stabilizacji kursów walut.
Cele:
ü Popieranie międzynarodowej współpracy walutowej przez instytucję wyposażoną w aparat do konsultacji i współdziałania w międzynarodowych sprawach walutowych,
ü Ułatwianie rozwoju i zrównoważonego wzrostu wymiany międzynarodowej, przyczynianie się przez to do popierania oraz utrzymywania wysokiego poziomu zatrudnienia i dochodu realnego,
ü Przyczynianie się do utrzymania stabilnych walut, utrzymywanie uporządkowanych stosunków walutowych między członkami i unikanie dewaluacji walut w celach konkurencyjnych,
ü Pomoc w tworzeniu wielostronnego systemu regulowania należności w zakresie bieżących transakcji między członkami i w usuwaniu ograniczeń dewizowych, które hamują wzrost handlu światowego,
ü Wzmocnienie zaufania do członków przez pozostawienie do ich dyspozycji środków funduszu, przy odpowiednim zabezpieczeniu i umożliwianiu im w ten sposób korygowania szkodliwych odchyleń ich bilansów płatniczych bez uciekania się do środków oddziałujących ujemnie na pomyślność gospodarki krajowej lub światowej,
ü Skracanie czasu trwania i obniżenie stopnia braku równowagi w bilansach płatniczych członków w obrotach światowych.
Funkcje:
o Regulacyjna – ustanowienie międzynarodowych norm i wzorców działania w sferze międzynarodowych stosunków finansowych,
o Kredytowa – dostarczanie krajom członkowskim dodatkowych środków finansowych,
o Konsultacyjna – stworzenie krajom członkowskim miejsca konsultacji, wymiany doświadczeń oraz doradztwa gospodarczego,
o Kontrolna – nadzorowanie uzgodnionych programów dostosowawczych i korzystania z kredytów zgodnie z ustalonymi wcześniej celami.
Członkowie pierwotni – państwa założycielskie, które uczestniczyły w konferencji z Bretton Woods. Członkiem może zostać każde państwo, które wyraża gotowość i chęć takiego uczestnictwa, ratyfikuje statut funduszu i przyjmie na siebie wynikające z niego zobowiązania, które w głównej mierze sprowadzają się do wpłaty ustalonej kwoty do kapitału zakładowego MFW.
Państwo członkowskie:
- prawo do zaciągnięcia kredytu o dogodniejszym oprocentowaniu niż w innych źródłach
- obowiązek przestrzegania zasad wynikających z uczestnictwa w MFW i przedstawiania na bieżąco informacji o swojej sytuacji gospodarczej
Główne instrumenty pomocy finansowej:
1) promesy kredytowe – kredyty o charakterze krótkoterminowym (12-18 miesięcy, z możliwością przedłużenia do 3 lat), udzielane ratami w celu uzdrowienia gospodarki lub stabilizacji bilansu płatniczego
2) fundusz przedłużony – kredyty przyznawane na okres 3 lat (z możliwością przedłużenia do 4 lat); warunek uzyskania: przedstawienie programu uzdrowienia gospodarki na cały okres kredytowania
3) kontyngentowe linie kredytowe – charakter prewencyjny; krótkoterminowe finansowanie przy nagłej utracie zaufania rynkowego w konsekwencji kryzysu zewnętrznego; przyznawany na 1,5 roku z możliwością przedłużenia o 1 rok
4) finansowanie wyrównawcze – kredyty przeznaczone na łagodzenie ujemnego wpływu na gospodarkę skutków spadku wpływów eksportowych państw.
5) Pomoc nadzwyczajna – pomoc w przypadku klęsk żywiołowych i konfliktów zbrojnych
6) Redukcja biedy i promowanie wzrostu gospodarczego – pomoc przeznaczona dla najbiedniejszych krajów członkowskich na rozwiązywanie problemów związanych z nierównowagą bilansu płatniczego
Źródła, z których MFW czerpie środki na swoją działalność kredytową:
- wpłaty do kapitału zakładowego
- zasoby pożyczone
- środki pochodzące ze sprzedaży złota i odsetek.
Krytyka działalności MFW - prezentacja
Lorrain