Ćw 1 Badanie przekładników prądowych.pdf
(
207 KB
)
Pobierz
<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
Ę
WICZENIE NR 1
BADANIE PRZEKŁADNIKÓW PR
ġ
DOWYCH
Instrukcja skrócona
1
1. Podstawy teoretyczne
Przekładnik pr
Ģ
dowy jest to urz
Ģ
dzenie elektryczne transformuj
Ģ
ce sinusoidalny pr
Ģ
d
pierwotny na pr
Ģ
d wtórny o warto
Ļ
ci dogodnej do zasilania obwodów pr
Ģ
dowych przyrz
Ģ
dów
pomiarowych lub urz
Ģ
dze
ı
zabezpieczaj
Ģ
cych.
Zastosowanie przekładników daje nast
ħ
puj
Ģ
ce korzy
Ļ
ci:
a)
oddziela przyrz
Ģ
dy pomiarowe oraz przeka
Ņ
niki zabezpieczaj
Ģ
ce od przewodów
znajduj
Ģ
cych si
ħ
pod wysokim napi
ħ
ciem,
b)
przetwarza pr
Ģ
dy pierwotne na warto
Ļ
ci najbardziej odpowiednie do celów
pomiarowych, co stwarza mo
Ň
liwo
Ļę
ograniczenia liczby znormalizowanych pr
Ģ
dów
po stronie wtórnej.
Schemat ideowy przekładnika pr
Ģ
dowego jest podany na rys. 1. Zaciski pierwotne
przekładnika oznacza si
ħ
du
Ň
ymi literami
K
i
L
, zaciski wtórne – małymi literami
k
i
l
(nowe
oznaczenia
P1
i
P2
oraz
S1
i
S2
)
Rys. 1 Schemat ideowy przekładnika pr
Ģ
dowego
Przekładnik pr
Ģ
dowy pracuje przy stałej impedancji obci
ĢŇ
enia, a jego pr
Ģ
d wtórny I
(2)
jest
proporcjonalny
do
pr
Ģ
du
pierwotnego
I
(1)
. Proporcjonalno
Ļę
t
ħ
okre
Ļ
la
przekładnia
rzeczywista n
i
.
I
(
1
(
J
i
=
I
(
2
)
Podczas analizy zjawisk zachodz
Ģ
cych w przekładniku pr
Ģ
dowym w ró
Ň
nych warunkach
pracy, wygodnie jest posługiwa
ę
si
ħ
schematem zast
ħ
pczym sprowadzonym do obwodu
1
Opracował dr in
Ň
. W. Dzier
Ň
anowski na podstawie skryptu pt. „Automatyka elektroenergetyczna –
ę
wiczenia
laboratoryjne”, cz.I, praca zbiorowa pod red. B. Synala, Wyd. Politechniki Wrocławskiej 1991
1
wtórnego, pokazanym na rys. 2. Na schemacie tym wielko
Ļ
ci wyst
ħ
puj
Ģ
ce w obwodzie
pierwotnym zostały sprowadzone do obwodu wtórnego zgodnie z zale
Ň
no
Ļ
ciami:
W
'
I
=
I
1
(
2
(
(
W
2
W
'
I
µ
=
I
1
(
(
)
(
µ
)
W
2
w których: W1 i W2 – liczby zwojów uzwojenia pierwotnego i wtórnego.
R
X
I
'
I
2
)
(
2
)
S1
P1
(
2
)
(
'
I
(
µ
)
X
E
Z
µ
µ
obc
S2
P2
Rys. 2. Uproszczony schemat zast
ħ
pczy przekładnika pr
Ģ
dowego
Podstawowe dane techniczne przekładników podawane na tabliczce znamionowej s
Ģ
nast
ħ
puj
Ģ
ce:
- znamionowy pr
Ģ
d pierwotny w A,
- znamionowy pr
Ģ
d wtórny w A,
- znamionowa moc obci
ĢŇ
enia w VA,
- klasa dokładno
Ļ
ci w %,
- znamionowy współczynnik graniczny dokładno
Ļ
ci,
- znamionowe napi
ħ
cie izolacji w kV.
Pr
Ģ
dy znamionowe pierwotne i wtórne
przekładników s
Ģ
znormalizowane. Sieciowe
przekładniki pr
Ģ
dowe s
Ģ
budowane na pr
Ģ
d wtórny 5 A, 1 A lub 2 A.
Znamionowa moc obci
ĢŇ
enia
przekładnika jest to moc pozorna S
n
oddawana przez obwód
wtórny przekładnika przy pr
Ģ
dzie znamionowym i cos j
obc
=0.8 ind., przy której nie nast
ħ
puje
utrata klasy dokładno
Ļ
ci przekładnika.
2
2
S
=
I
Z
(
4
)
n
(
2
)
n
obcn
Klasa dokładno
Ļ
ci
przekładnika pr
Ģ
dowego do zabezpiecze
ı
okre
Ļ
lona jest warto
Ļ
ciami
bł
ħ
dów: pr
Ģ
dowego, k
Ģ
towego i całkowitego. Oznacza si
ħ
j
Ģ
liczb
Ģ
poprzedzaj
Ģ
c
Ģ
znak P,
która okre
Ļ
la warto
Ļę
procentowego bł
ħ
du całkowitego, przy znamionowym pr
Ģ
dzie
pierwotnym granicznym, np. 5P, 10P.
Bł
Ģ
d pr
Ģ
dowy DI
to bł
Ģ
d, który wprowadza przekładnik do pomiaru pr
Ģ
du z tego powodu,
Ň
e rzeczywista przekładnia n
i
nie jest równa przekładni znamionowej J
in
. Bł
Ģ
d ten, wyra
Ň
ony
w procentach, okre
Ļ
lony jest zale
Ň
no
Ļ
ci
Ģ
:
J
I
−
I
i
(
2
)
(
D
I
=
×
100
(
I
(
gdzie:
I
(
n
J
=
,
in
I
(
2
)
n
I
(1)n
, I
(2)n
– znamionowy pr
Ģ
d pierwotny i wtórny.
Bł
Ģ
d k
Ģ
towy
to k
Ģ
t mi
ħ
dzy wektorami pr
Ģ
du pierwotnego i wtórnego. Dodatni znak tego
bł
ħ
du oznacza,
Ň
e wektor pr
Ģ
du wtórnego wyprzedza wektor pr
Ģ
du pierwotnego. Bł
Ģ
d ten
zwykle jest wyra
Ň
any w minutach lub centyradianach.
Bł
Ģ
d całkowity
okre
Ļ
la warto
Ļę
skuteczn
Ģ
pr
Ģ
du w stanie ustalonym, b
ħ
d
Ģ
c
Ģ
ró
Ň
nic
Ģ
mi
ħ
dzy chwilowymi warto
Ļ
ciami rzeczywistego pr
Ģ
du wtórnego pomno
Ň
onego przez
znamionow
Ģ
przekładni
ħ
przekładnika i pr
Ģ
du pierwotnego, wyra
Ň
on
Ģ
w procentach warto
Ļ
ci
skutecznej pr
Ģ
du pierwotnego I
(1)
zgodnie ze wzorem:
T
100
1
Ð
2
D
I
=
(
J
i
−
i
)
dt
(
6
)
w
in
(
2
)
(
I
T
(
0
w którym:
i
(1)
, i
(2)
– warto
Ļ
ci chwilowe pr
Ģ
du pierwotnego i wtórnego,
T – czas trwania jednego okresu,
J
in
– przekładnia znamionowa przekładnika.
Je
Ň
eli przyjmie si
ħ
sinusoidalne przebiegi pr
Ģ
dów, to zale
Ň
no
Ļę
(6) mo
Ň
na zapisa
ę
w
postaci wzoru:
J
I
−
I
(
2
)
(
in
D
I
=
×
100
[%]
(
7
)
w
I
(
J
- bezwzgl
ħ
dna warto
Ļę
ró
Ň
nicy geometrycznej wektora pr
Ģ
du
wtórnego pomno
Ň
onego przez przekładni
ħ
znamionow
Ģ
i wektora pr
Ģ
du pierwotnego.
I
−
I
w którym
(
2
)
(
in
3
Bł
ħ
dy przekładnika zale
ŇĢ
od warto
Ļ
ci pr
Ģ
du magnesuj
Ģ
cego I
(µ)
, poniewa
Ň
impedancja
Z
(µ)
ma charakter nieliniowy. Z chwil
Ģ
przekroczenia przez pr
Ģ
d I
(µ)
okre
Ļ
lonej warto
Ļ
ci
nast
ħ
puje nasycenie rdzenia przekładnika, czego nast
ħ
pstwem jest zmniejszanie si
ħ
warto
Ļ
ci
impedancji Z
(µ)
, a tym samym wzrost bł
ħ
dów przekładnika.
Przy małych warto
Ļ
ciach pr
Ģ
du I
(1)
, a tym samym małych warto
Ļ
ciach pr
Ģ
du
magnesuj
Ģ
cego, równie
Ň
wzrastaj
Ģ
bł
ħ
dy przekładnika, poniewa
Ň
wyst
ħ
puje zmniejszenie
przenikalno
Ļ
ci magnetycznej rdzenia, a wi
ħ
c zmniejszenie impedancji Z
(µ)
. Warto
Ļ
ci bł
ħ
dów
zale
ŇĢ
tak
Ň
e od impedancji obci
ĢŇ
enia Z
obc
, przył
Ģ
czonej do zacisków wtórnych przekładnika
pr
Ģ
dowego. Ze wzrostem tej impedancji bł
ħ
dy wzrastaj
Ģ
pocz
Ģ
tkowo liniowo, a nast
ħ
pnie
znacznie szybciej, gdy
Ň
rdze
ı
przekładnika nasyca si
ħ
. Na rys. 3 pokazano przebieg
zale
Ň
no
Ļ
ci pr
Ģ
du wtórnego przekładnika pr
Ģ
dowego od pr
Ģ
du pierwotnego. Na przebieg tej
zale
Ň
no
Ļ
ci pewien wpływ ma tak
Ň
e współczynnik mocy obwodu wtórnego, co zilustrowano
na rys. 3b).
b)
a)
Rys. 3. Zale
Ň
no
Ļę
pr
Ģ
du wtórnego przekładnika od pr
Ģ
du pierwotnego: a) – przy stałej
impedancji obci
ĢŇ
enia przekładnika, b) dla ró
Ň
nych impedancji obci
ĢŇ
enia
Dla przekładników pr
Ģ
dowych do zabezpiecze
ı
bł
Ģ
d całkowity okre
Ļ
la si
ħ
przy
znamionowym pr
Ģ
dzie granicznym I
(1)ng
, a jego warto
Ļę
oblicza si
ħ
na podstawie wyra
Ň
enia:
I
=
n
I
(
(
ng
wn
(
n
w którym: n
wn
– znamionowy współczynnik granicznej dokładno
Ļ
ci (dawniej – liczba
przet
ħŇ
eniowa).
Znamionowy współczynnik granicznej dokładno
Ļ
ci n
wn
jest to stosunek znamionowego
pr
Ģ
du pierwotnego granicznego I
(1)ng
do znamionowego pr
Ģ
du pierwotnego I
(1)n
w warunkach,
gdy do uzwojenia wtórnego przył
Ģ
czone jest obci
ĢŇ
enie znamionowe
Zn obc
o współczynniku
mocy mieszcz
Ģ
cym si
ħ
w przedziale warto
Ļ
ci 0.8 ind. i 1. Znamionowymi współczynnikami
granicznej dokładno
Ļ
ci s
Ģ
: 5, 10, 15, 20, 25 i 30.
Z przebiegu charakterystyk magnesowania rdzeni przekładników pr
Ģ
dowych wynika,
Ň
e
istnieje silna zale
Ň
no
Ļę
współczynnika granicznej dokładno
Ļ
ci od impedancji obci
ĢŇ
enia
strony wtórnej. Je
Ň
eli znany jest znamionowy współczynnik granicznej dokładno
Ļ
ci n
wn
, to
4
dla danej warto
Ļ
ci impedancji obci
ĢŇ
enia Z
obc
odpowiadaj
Ģ
cy jej współczynnik n
w
mo
Ň
na
obliczy
ę
na podstawie zale
Ň
no
Ļ
ci:
Z
+
Z
(
2
)
n
obc
n
@
n
(
)
w
wn
Z
+
Z
(
2
)
obc
gdzie: Z
(2)
– impedancja strony wtórnej przekładnika.
n
w
n
wn
Z
Z
obc n
Rys. 4. Zale
Ň
no
Ļę
współczynnika granicznej dokładno
Ļ
ci od impedancji obci
ĢŇ
enia strony
wtórnej przekładnika pr
Ģ
dowego.
Zale
Ň
no
Ļę
n
w
(Z
obc
) ma przebieg w przybli
Ň
eniu hiperboliczny (rys. 4).
Metody wyznaczania współczynnika granicznej dokładno
Ļ
ci
Zgodnie z normami, pomiar bł
ħ
du całkowitego lub współczynnika granicznej dokładno
Ļ
ci
nale
Ň
y wykonywa
ę
metod
Ģ
bezpo
Ļ
redni
Ģ
. Dla niektórych typów przekładników pr
Ģ
dowych,
np. o jednolitych rdzeniach toroidalnych, dopuszcza si
ħ
metody po
Ļ
rednie. Metoda
bezpo
Ļ
rednia jest najdokładniejsza, gdy
Ň
odtwarza si
ħ
warunki rzeczywiste, jednak jej
stosowanie wymaga
Ņ
ródła o du
Ň
ej mocy. Istnieje ponadto niebezpiecze
ı
stwo nadmiernego
nagrzania
uzwoje
ı
przekładnika
podczas
wykonywania
pomiarów.
W
laboratoriach
dydaktycznych na ogół stosuje si
ħ
wi
ħ
c metody po
Ļ
rednie.
Spo
Ļ
ród znanych metod po
Ļ
rednich ni
Ň
ej zostanie omówiona tylko metoda wykorzystuj
Ģ
ca
charakterystyk
ħ
Maj
Ģ
c wykre
Ļ
lon
Ģ
charakterystyk
ħ
magnesowania przekładnika E
(µ)
=f(I
(µ)
) (rys. 5)
znajdujemy na niej taki punkt x, dla którego:
'
I
x
=
0
I
(
10
)
µ
Przy upraszczaj
Ģ
cym zało
Ň
eniu,
Ň
e pr
Ģ
dy pierwotny i wtórny s
Ģ
ze sob
Ģ
w fazie,
otrzymamy:
(
)
(
'
'
I
=
I
−
I
=
0
I
(
11
)
(
2
)
x
(
(
µ
)
x
(
5
Plik z chomika:
Kony777
Inne pliki z tego folderu:
Badanie przekaźników różnicowych.doc
(1794 KB)
Badanie przekaźników różnicowych.docx
(294 KB)
Badanie zabezpieczeń kierunkowych.pdf
(143 KB)
Ćw 1 Badanie przekładników prądowych.pdf
(207 KB)
Ćw 4 Badanie przekaźników kierunkowych.pdf
(230 KB)
Inne foldery tego chomika:
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin