May Karol - Tajemnice Klasztoru.pdf - May Karol - pustak777

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

KAROL MAY

TAJEMNICE KLASZTORU

MAŁOPOLSKA OFICYNA WYDAWNICZA KORONA

Tytuł oryginału: Das Waldröschen oder die Verfolgung rund um die Erde X

Tower Press 2000

KARA

Bawole Czoło i Piorunowy Grot po drodze pełnej przygód dotarli do góry i doszli aż nad

sam staw krokodyli. Dopiero tutaj pozsiadali z koni, zdejmując także Józefę.

Oczy kobiety były zapadłe, a na całej twarzy malowało się przerażenie. Owa pewność siebie,

z jaką odpowiadała Sternauowi znikła obecnie bez śladu. Drżała na całym ciele, ledwie trzy-

mała się na nogach. Bezsilnie zsunęła się na ziemię.

Wielki jak jezioro staw imponował nie tylko swoim ogromem, ale i spokojem.

Rosnące nad brzegiem nieliczne drzewa odbijały się w głębi, czyniąc dodatkowo jakieś nie-

samowite, ponure wrażenie.

– Po co mnie tu przyprowadziliście? – spytała z przerażeniem.

– Zaraz zobaczysz – odparł Helmer.

– Chcecie mnie zamordować?

– O nie, tylko osądzić.

Zbladła jak płótno, z trudem zaciskała wargi, by nie zdradzić swego strachu, jednak był tak

wielki, że aż zęby zaczęły jej dzwonić.

– Wy nie jesteście moimi sędziami.

– Nie, a kto inny, szanowna seniorito?

– Nie macie prawa mnie sądzić! Od tego, w tym kraju jest wyższa władza!

– A, może ty jesteś tą wyższą władzą?

– Ja? Dlaczego? Co to za pytanie?

– Bo sądziłaś seniora Arbelleza i wyrok swój kazałaś wykonać. My robimy to samo i tyle

władzy ile ty sobie przywłaszczyłaś pozwalamy teraz przyznać sobie.

– Tego nie zrobicie. Jesteście tylko myśliwymi, a ja córką przyszłego prezydenta.

– A od kiedy to wolno córkom prezydentów wydawać i wykonywać wyroki? Zresztą proszę

się nie ośmieszać. Twój ojciec to wyjątkowy łotr, mam nadzieję, że niedługo uda nam się i

tego zbrodniarza dostać w swoje ręce. A ty jesteś wyrzutkiem, uosobieniem wszelkiego zła,

zarówno cielesnego jak i duchowego. Te krokodyle, którym zamierzamy cię rzucić na pożar-

cie, są pomimo swej brzydoty stokroć przyjemniejsze niż ty.

Czegoś podobnego nie słyszała jeszcze nigdy, nikt nie odważył się rzucić w nią tyloma wy-

zwiskami, jednak nie oburzyła się na nie. Strach złamał jej dumę. Poczuła się tak nędzną, tak

bezsilną, iż złożywszy ręce poczęła błagać jak żebraczka:

– Miejcie litość! Arbellez przecież nie umarł.

– Okażemy ci taką samą litość, jak ty okazałaś naszemu przyjaciela – odpowiedział Bawole

Czoło. – Teraz uważaj!

Przyłożył rękę do ust i wydał z siebie płaczliwy ton. Natychmiast woda stawu zmąciła się.

Tu i ówdzie powyskakiwały na powierzchnię jakieś ciemne punkty podobne do zgniłego pnia

albo czarnego kamienia. Punkty te poczęły się poruszać. Dopiero teraz można było poznać

potworne łby krokodyli. Z wielką szybkością płynęły do brzegu bijąc swymi długimi ogona-

mi, tak iż całe masy rozpryskiwały się dokoła. Swe straszne paszcze rozdziawiały tak szero-

ko, że można było ujrzeć całe rzędy straszliwych zębów i zamykały je od czasu do czasu z

łoskotem. Był to rzeczywiście przerażający widok.

Krew zmroziła się w żyłach Józefy. Te paszcze pełne robactwa, pijawek i nieczystości miały

ją porwać i zmiażdżyć swymi ostrymi jak sztylety kłami. Sam fetor jaki te zwierzęta wyda-

wały z siebie był zdolny odebrać przytomność, cóż dopiero myśl, że ma być wydana na pa-

stwę tych obrzydliwych gadów.

– O Santa Madonna! – zawołała z jękiem – To okrutne żarty. Przecież to nie może być wa-

szym rzeczywistym zamiarem wrzucić mnie na łup tym bestiom?

– O nie, zaraz cię nie wrzucimy – odpowiedział Bawole Czoło. – To byłoby zbyt łagodne dla

ciebie. Nie zasłużyłaś na szybką i nagłą śmierć. Znasz przecież Alfonso, owego draba, co

twierdzi, że jest hrabią de Rodriganda.

– Znam – odparła.

– Wiesz, że był kiedyś w hacjendzie del Erina?

– Wiem.

– I słyszałaś zapewne o jego przygodach, jakie mu się tutaj przydarzyły?

– Opowiadał mi.

– Opowiadał ci także jak wisiał nad paszczami krokodyli? Na samo wspomnienie wstrząsnął

nią dreszcz.

– Tak – odrzekła słabo.

– Na drzewie?

– Tak.

– Niestety udało mu się wówczas uratować, ale obecnie jest to wykluczone. Otóż popatrz na

drzewo. To, to samo, na którym on wisiał.

Popatrzyła w górę. Rzeczywiście ujrzała pochyłe drzewo tuż nad brzegiem, którego jeden

konar zwisał nad wodą, jakby umyślnie tam umieszczony. Przymknęła oczy, miała uczucie,

że całe jej ciało rozpada się na tysiące kawałków.

– Na tym samym konarze zawiśniesz – dodał poważnie Misteka. – Krokodyle nie zmiażdżą

cię od razu, tylko kawałek po kawałku będę rozrywały twoje ciało.

– Łaski! – jęknęła nie otwierając oczu.

– Łaski? – zawołał śmiejąc się szyderczo – A ty w ogóle wiesz co to jest łaska?

– Ja postanowiłam się poprawić!

– Ty? Ty się nigdy nie poprawisz! Nawet gdybyśmy darowali ci życie, stałabyś się jeszcze

gorsza.

– Darujcie mi życie, a wyznam wszystko co wiem.

– Co?

– Wszystko co zrobiłam.

– Tego nie chcemy wiedzieć.

– Ani tego co zrobił mój ojciec i stryj?

– To wiemy.

– Opowiem wam wszystko o Henryku Landoli.

– Nie chcemy słyszeć o tym łotrze.

– Wszystkie tajemnice domu Rodriganda.

– To nas w ogóle nie obchodzi – odpowiedział z flegmą. – Niech mój brat zarzuci lasso.

Jeden z Misteków odpiął natychmiast swoje lasso i począł się wspinać na drzewo. Wdrapaw-

szy się na górę umocował środek rzemienia wokół dwóch konarów zwisających nad wodą,

końce lassa uchwycił w zęby i tak zsunął się na ziemię.

Bawole Czoło także odwiązał swoje lasso robiąc z niego pętlę.

– Tak, teraz możemy zaczynać – powiedział.

– Litości! – wrzeszczała Józefa podnosząc ręce w górę.

– Litość względem ciebie byłaby przestępstwem – odparł Misteka zwolna przywiązując ko-

niec lassa do zwisającego pnia.

– Wyznaję, że Alfonso nie jest synem hrabiego de Rodriganda, tylko mego stryja! – zawo-

łała podnosząc się na kolana i składając ręce jak do modlitwy.

– O tym wiem bez ciebie! Chodź tutaj!

May Karol - Tajemnice Klasztoru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: