Pocałunek mistrala - Cykl Meredith Gentry 05 - Laurell Hamilton.pdf - Meredith Gentry - black.death1

LAURELL K. HAMILTON

POCAŁUNEK MISTRALA

Nadszedł czas dla Meredith Gentry, by odłożyła na bok swoją pracę detektywa i

zajęła się ostatecznie swoimi obowiązkami w świecie Faerie – gdzie jej wysiłki by zajść

w ciążę, żeby zostać następczynią tronu Unseelie, wpływają na odbudowanie magii,

samego życia i królestwa istot magicznych. Mimo, że jej poszukiwania są pełne

przyjemności, cienie intryg nadal wypełniają dwór królewski… a sabotaż może czaić się

wszędzie.

Kiedy w Kopcu Unseelie odrodziły się martwe ogrody, do głosu dochodzi potężna

magia. Wujek Merry, Król Światła i Iluzji, spiskuje, by obwinić jej nieśmiertelnych

strażników o zbrodnie. Magiczne siły, które opanowała Merry i którymi włada

samodzielnie, obracają się w coś gwałtownego i niebezpiecznie nieprzewidywalnego.

Wylęgają się spiski i kontrspiski. Obmyśla się strategie i podstępy. Przeznaczenie całego

świata łączy się z pomyślnością Merry Gentry: obiektu obsesji, celu zdrady, pionka

niepewnego losu.

Rozdział 1

Śniły mi się ciepłe ciała i ciasteczka. Rozumiem seks, ale ciasteczka… Dlaczego

ciasteczka? Dlaczego nie ciasto czy mięso? Ale właśnie to moja podświadomość

wybrała na sen.

Jedliśmy siedząc w małej kuchni, w moim mieszkaniu w Los Angeles – w

mieszkaniu w którym w rzeczywistości już nie mieszkaliśmy. Mówiąc my mam na

myśli siebie, Księżniczkę Meredith, jedyną księżniczkę faerie urodzoną

kiedykolwiek na amerykańskiej ziemi, oraz ponad tuzin moich królewskich

strażników.

Poruszali się dookoła mnie, ze skórą w kolorze najciemniejszej nocy,

najbielszego śniegu, jasnych, świeżo wyrosłych liści, brązowych liści, które

opadają uschłe na leśną ziemię, tęcza mężczyzn poruszających się nago dookoła

kuchni.

W rzeczywistości kuchnia w mieszkaniu była tak mała, że ledwie mieściło

się w niej troje z nas, ale we śnie każdy szedł przez tą wąską przestrzeń pomiędzy

zlewem, kuchenką i szafkami, jakby było tu dostępne całe miejsce na świecie.

Jedliśmy ciasteczka, ponieważ przed chwilą kochaliśmy się, a to

wyczerpujące zajęcie, czy coś w tym rodzaju. Mężczyźni przesuwali się dookoła

mnie z gracją, idealnie nadzy. Kilku z tych mężczyzn nigdy nie widziałam nago.

Przesuwali się ze skórą w kolorze letniego światła słonecznego, przeźroczystego

białego kryształu, w kolorach, dla których nie miałam nazwy, kolorach, jakich nie

ma poza faerie. To powinien być dobry sen, ale nie był. Wiedziałam, że coś było

źle, czułam to uczucie niepokoju, które doświadczasz w snach, kiedy wiesz, że

szczęśliwe znaki są tylko przebraniem, iluzją, która ma ukryć nadchodzącą

brzydotę.

Talerz ciasteczek był tak nieszkodliwy, tak pospolity, że aż mnie to martwiło.

Starałam się przyciągnąć do siebie uwagę mężczyzn, dotykając ich ciał,

przytrzymując je, ale każdy z nich po kolei brał ciasteczko i gryzł je, jakby mnie

tam nie było.

Galen, z jego bladą, bladozieloną skórą i zieleńszymi oczami, ugryzł

ciasteczko i coś trysnęło z jednej strony. Coś gęstego i ciemnego. Ciemny płyn

spływał kroplami po krańcu jego stworzonych do pocałunku ust, opadając na

biały blat szafek. Pojedyncza kropla rozprysła się i była czerwona, tak czerwona,

tak świeża. Ciasteczka krwawiły.

Wytrąciłam je z ręki Galena. Porwałam tacę starając się powstrzymać

mężczyzn od dalszego jedzenia. Taca była pełna krwi. Krew spłynęła przez kraj

tacy, plamiąc moje ręce. Rzuciłam tacę, która rozbiła się, mężczyźni pochylili się,

jakby chcieli jeść z podłogi i potłuczonego szkła. Odepchnęłam ich krzycząc: Nie!

Doyle spojrzał na mnie swoimi czarnymi oczami i powiedział: Ale to

wszystko co mieliśmy do jedzenia od tak dawna.

Sen zmienił się, tak jak robią to sny. Stałam na otwartym polu, które w dali

otaczały drzewa. Za drzewami widać było wzgórze, widoczne w bladości

oświetlonej księżycem zimowej nocy. Śnieg leżał na ziemi jak gładki koc. Stałam

po kostki w głębokim śniegu. Miałam na sobie luźną, szeroką togę, tak białą jak

śnieg. Miałam nagie ramiona w tę zimną noc. Powinnam zamarzać, ale tak nie

było. To był sen, tylko sen.

Wtem zdałam sobie sprawę, że jest coś pośrodku polanki. To było zwierzę,

małe, białe zwierzę i pomyślałam to dlatego go nie widziałam , był biały, bielszy niż

śnieg. Bielszy niż moja toga, bielszy niż moja skóra, tak biały, że wydawał się

lśnić.

Zwierzę podniosło głowę, wąchając powietrze. To była mała świnia, ale jej

pysk był dłuższy, a nogi wyższe, niż u jakiejkolwiek świni, jaką widziałam.

Chociaż stała pośrodku śnieżnego pola, nie było żadnych śladów na śniegu,

żadnego sposobu, żeby warchlaczek przeszedł przez środek polany. Jakby zwierzę

po prostu się pojawiło.

Spojrzałam na okrąg drzew, tylko przez moment, a kiedy znów zwróciłam

wzrok na warchlaka, był większy. Setki funtów cięższy i sięgał mi ponad kolana.

Nie odwracałam znów wzroku, ale świnia znów stała się większa. Ramiona miała

tak długie, jak mój obwód w pasie, długie, szerokie i puszyste. Nigdy wcześniej nie

widziałam takiej futrzastej świni, jakby miała na sobie gruby, zimowy płaszcz. To

futro wyglądało na całkowicie zwierzęce. Podniósł tą dziwnie długopyską twarz w

moją stronę, widziałam kły wyglądające z jego ust, małe, zakrzywione kły. W

chwili, kiedy je zobaczyłam, blask zwierzęcej kości na śnieżnym świetle, inny

szept trwogi przepłynął przeze mnie.

Powinnam opuścić to miejsce, pomyślałam. Odwróciłam się, żeby odejść

przez okrąg drzew. Krąg drzew wyglądał teraz na zbyt regularny, na za dobrze

zaplanowany, żeby być przypadkowym.

Za mną stała kobieta, tak blisko, że kiedy wiatr wiał przez martwe drzewa,

jej peleryna z kapturem ocierała się rąbkiem o moją togę. Ułożyłam wargi by

zapytać, Kto? Ale nie dokończyłam słowa. Wyciągnęła rękę, pomarszczoną i

zabarwioną przez wiek. Narosła we mnie mocna wiedza, mądrość rozważeń wielu

długich, zimowych nocy. Był tu ktoś, kto posiadał wiedzę całego życia, nie, kilku

żywotów.

Starowinka, wiedźma, była szkalowana jako brzydka i słaba. Ale nie

spodziewaliśmy się po Bogini, że będzie prawdziwą starowinką i to nie było to, co

widziałam. Uśmiechnęła się do mnie, a ten uśmiech niósł ciepło, którego zawsze

potrzebowaliśmy. To był uśmiech, który niósł w sobie tysiące pogawędek przy

ognisku, setki tuziny pytań zadanych i odpowiedzianych. Wiedzy zebranej i

zapamiętanej podczas niekończącego się życia. Nie było nic, czego by nie

wiedziała, gdybym tylko mogła wymyśleć pytanie, które mogłabym zadać.

Wzięłam jej rękę, na której skóra była tak delikatna, jak u dziecka. Była

pomarszczona, ale gładkość nie zawsze jest najlepsza, w wieku jest piękno,

którego młodzi nie znają.

Trzymałam rękę starowinki i poczułam bezpieczeństwo, całkowite i zupełne

bezpieczeństwo, jakby nic, nigdy nie mogło naruszyć tego poczucia cichego

spokoju. Uśmiechnęła się do mnie, reszta jej twarzy ginęła w cieniu jej kaptura.

Wyciągnęła swoją rękę z mojej, starałam się ją przytrzymać, ale potrząsnęła głową

i powiedziała, chociaż jej usta się nie poruszały: Masz pracę do wykonania.

- Nie rozumiem – powiedziałam, a mój oddech unosił się mgiełką w zimnej

nocy, chociaż jej tak nie robił.

- Daj im inne jedzenie do zjedzenia.

Zmarszczyłam brwi.

- Nie rozumiem.

- Odwróć się – powiedziała, a tym razem jej usta poruszyły się, ale nadal jej

oddech nie barwił nocy. Wydawało się, że mówiła, ale nie oddychała, lub jakby jej

oddech był tak zimny jak zimowa noc. Starałam się przypomnieć sobie, czy jej

ręka była ciepła, czy zimna, ale nie mogłam. Wszystko, co pamiętałam, to

poczucie spokoju i słuszności. – Odwróć się – powiedziała znów i tym razem

posłuchałam.

Biały byk stał na środku polany – przynajmniej na to wyglądał na pierwszy

rzut oka. Jego ramiona stały się tak wysokie, jak ja byłam wysoka. Musiał mieć

więcej niż dziewięć stóp 1 długości. Jego ramiona były ogromnie szerokie, pokryte

muskułami wyginającymi się za jego pochyloną głową. Podniósł ją, ujawniając

pysk wypełniony długimi, ostrymi kłami. To nie był byk, ale ogromny dzik, to, co

zaczęło się od małej świnki. Kły, jak ostrza z kości słoniowej, lśniły, jakby patrzyły

na mnie.

Spojrzałam do tyłu, ale wiedziałam, że starowinka odeszła. Byłam sama w

zimowej nocy. No dobrze, może nie tak sama, jak chciałam być. Spojrzałam do

tyłu i zorientowałam się, że olbrzymi dzik nadal tam stoi, nadal patrzy na mnie.

Teraz śnieg pod moimi nagimi nogami był zimny. Moje ramiona pokryła gęsia

skórka i nie byłam pewna, czy drżę z zimna, czy ze strachu.

Zauważyłam teraz na dziku białe, grube włosy. Nadal wyglądały tak miękko.

Ale jego ogon odstawał wyprostowany od ciała, a swój długi pysk wyciągnął ku

niebu. Kiedy oddychał, jego oddech zamieniał się w mgiełkę w powietrzu. To było

1 Ok. 2,74 m

Pocałunek mistrala - Cykl Meredith Gentry 05 - Laurell Hamilton.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: