Harbison Elizabeth - Amerykański Kopciuszek.pdf - Książki - Lugoasia

ELIZABETH HARBISON

Amerykański kopciuszek

PROLOG

Dwadzieścia pięć lat wcześniej

– Ostrożnie. A teraz powoli schodź na dół. – Siostra Gladys ze struchlałym

sercem próbowała nakłonić małą blondyneczkę do zejścia z wysokiej drabinki.

Lily zawsze musiała coś zmajstrować. Od chwili, kiedy ją i jej siostrzyczki

znaleziono podrzucone w kościele sąsiadującym z sierocińcem Barrie, dla

wszystkich było jasne, że ten dzieciak jest nieustraszony.

Siostra Gladys pamiętała o tym, wyprowadzając Lily, jej siostry i kilkoro

pozostałych dzieci na plac zabaw. Jednakże... dzień był taki piękny, a dzieci już

tyle czasu tkwiły w domu z powodu padającego nieustannie od kilku tygodni

deszczu.

Teraz żałowała pochopnej decyzji. Virginia Porter, dyrektorka sierocińca,

zawsze przestrzegała zasady, żeby podczas zabaw na powietrzu na pięcioro

wychowanków przypadała jedna dorosła osoba.

Ale dzieci tak bardzo chciały wyjść na dwór! Siostra Gladys uznała, że nic

się nie stanie, jeżeli zabierze je na kilka minut... Była o tym absolutnie

przeświadczona, dopóki mały Dudley nie upadł i nie zranił się w kostkę. Wtedy

odwróciła się od dziewczynek zaledwie na jedną minutkę, a w tym czasie psotna

Lily zdążyła się wspiąć na sam szczyt metalowej konstrukcji. Pod drabinkami

stały jej siostry.

– Powoli, krok po kroku – upominała siostra Gladys, wchodząc na

pierwszy szczebel. Sama miała lęk wysokości, więc chyba trudno byłoby znaleźć

kogoś, kto mniej od niej nadawałby się do tego zadania. Niestety, w tej chwili

była jedyną dorosłą osobą na placyku. Nie mogła odejść nawet po to, żeby

zawołać kogoś do pomocy. Była zdana wyłącznie na siebie.

Lily chichotała, w ogóle nie okazując niepokoju. Złociste włoski otaczały

jej główkę jak aureola, chociaż dziewczynka nie zawsze zachowywała się jak

aniołek – No chodź, kochanie. – Gladys wyciągnęła do niej drżącą rękę. Na

szczęście mała zaczęła posłusznie schodzić. – Grzeczna dziewczynka. Bardzo

grzeczna.

– Lil! – rozległ się cienki głosik należący do Rose, znacznie ostrożniejszej,

miedzianowłosej siostrzyczki Lily. – Chodź na dół, Lil.

– Psecies idę. – Lily śmiało stawiała stopy na metalowych szczebelkach.

– Uważaj – poradziła Laurel, druga siostra Lily, ale zaraz jej uwagę

przyciągnął przelatujący motyl. – Mytolek!

Dzięki Bogu! – myślała siostra Gladys, kiedy Lily znalazła się w końcu

bezpieczna na ziemi. Im mniej świadków, tym lepiej. Gdyby Virginia się

dowiedziała, byłaby...

– Mam nadzieję, że to będzie dla ciebie nauczką – usłyszała surowy głos.

Kiedy się odwróciła, zobaczyła gniewną twarz Virginii. – Właśnie dlatego dzieci

muszą wychodzić na dwór pod odpowiednim nadzorem.

– Wiem. Ale dzień jest taki piękny.

– Za to mógł się okropnie skończyć. – Virginia podniosła jasnowłosą

dziewczynkę i czule ją uścisnęła. – Wiesz przecież, że ta mała zawsze musi coś

zbroić – ciągnęła, uśmiechając się do małej. – Rozpiera cię energia, dziecino. I z

pewnością jesteś aż nadto niezależna – dodała z westchnieniem.

Lily odbiegła, gdy tylko znalazła się na ziemi.

– To dobre dziecko – zaprotestowała siostra Gladys. – Jest takim słodkim

maleństwem.

Virginia uniosła brwi.

– To prawda, ale jest również bardzo uparta. Kiedy coś chce osiągnąć, nie

powstrzymają jej żadne zapory. – Kręcąc głową, patrzyła na dziewczynkę. –

Niesamowite, zawsze potrafi postawić na swoim. Muszę przyznać, że właściwie

podziwiam ją za to. Oby tylko któregoś dnia nie wpadła przez to w tarapaty.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Apartament Belvedere damy Conradowi, księciu Belorii. Jego macochę,

księżnę Drucillę, i przyrodnią siostrę, lady Ann, umieścimy w apartamencie

Wyndham. – Gerard von Mises jechał palcem wzdłuż listy, wymieniając gości,

którymi miała zająć się Lily Tilden, pracownica do specjalnych poruczeń.

Poplamiona atramentem księga gości hotelu „Montclair” była zabytkiem z

minionej epoki, jednak Gerard, właściciel hotelu, wolał ją od komputera, który

jego zdaniem był zbyt bezosobowy.

Lily nawet mu nie mówiła, że w biurze ma ten rejestr w swoim laptopie, na

wypadek jakichś rozbieżności, których nie zauważyliby na papierze. Tradycja

tradycją, ale trzeba też być przewidującym.

– Książę i jego świta przyjeżdżają jutro – mówił Gerard. – Postanowiłem,

że powita ich cały personel. Macocha księcia jest w tych sprawach dość...

wymagająca.

Lily kiwnęła głową. Już kilka razy dzwoniono do niej, żeby przekazać

życzenia księżnej Drucilli. Proszono o różowe ręczniki, mydło o zapachu

werbeny i szczególny rodzaj francuskiej wody mineralnej, za sprowadzenie której

musiała zapłacić niesamowicie wysokie cło.

– Pani Hillcrest jutro opuści apartament Astor – kontynuował Gerard,

zaglądając do rejestru. – A zatem w części reprezentacyjnej będziesz miała

księcia Conrada, księżnę Drucillę, lady Ann, Samuela Edena i oczywiście panią

Dorbrook. Resztę członków orszaku umieścimy na niższych piętrach. – Z

westchnieniem odwrócił się do Lily. – To znakomici goście, ale interesy mogłyby

iść lepiej.

– Wszyscy w branży turystycznej mają teraz kłopoty – pospieszyła z

zapewnieniem, choć wiedziała, że sytuacja jest naprawdę poważna. – Na pewno

wkrótce się polepszy. Szczególnie po pobycie księcia Conrada. W kromce

towarzyskiej w „Post” piszą właściwie tylko o nim.

Gerard uśmiechnął się.

– Ma ogromne powodzenie u kobiet, to prawda.

– Cóż, to znany playboy. W każdym razie sam widzisz, że ta wizyta okaże

się zbawienna dla naszych interesów – mówiła Lily, choć wcale nie była tego taka

pewna. Już wcześniej zatrzymywali się u nich sławni ludzie, ale zwykle

przyciągali jedynie tłumy kolekcjonerów autografów i wszędobylskich,

nachalnych paparazzich. Innych gości od tego nie przybywało. Jednak cokolwiek

by powiedzieć, wizyta księcia Conrada bez wątpienia zwróci uwagę na hotel, a w

tym momencie „Montclair” bardzo tego potrzebował.

– Prawie mnie przekonałaś. – Gerard zamknął księgę gości. – Miałaś dziś

ciężki dzień. Idź już do domu.

– Nie będę oponować. – Lily była na nogach prawie od dziesięciu godzin,

co w tym tygodniu zdarzyło się już kilka razy. Od czasu, kiedy Gerard

zredukował liczbę personelu, sypiała w hotelu częściej niż jakikolwiek gość.

Oczywiście poza Bernice Dorbrook, która zamieszkała u nich na stałe w 1983

roku, po śmierci męża, bogatego właściciela pól naftowych.

Lily szła do biura po swoje rzeczy. Postanowiła, że dzisiaj wróci do domu

taksówką. Nie miała siły czekać na autobus, tym bardziej że trzeba było się

jeszcze przesiadać. W tej chwili marzyła jedynie o powrocie do domu i gorącej

kąpieli z dodatkiem ożywczych soli. Na szczęście Samuel Eden dał jej sowity

napiwek za załatwienie biletów na przedstawienie na Broadwayu, które chciała

obejrzeć jego żona.

– Dobranoc, Karen. Cześć, Barbaro – zawołała do koleżanek pracujących

w recepcji. – Do zobaczenia jutro!

– Już prawie jest jutro – roześmiała się Karen.

– Nie przypominaj mi o tym. – Lily ruszyła w stronę wyjścia po pięknym,

orientalnym dywanie, który Gerard dumnie umieścił na marmurowej posadzce

holu. Dywan był świadectwem jedynego ustępstwa na rzecz dwudziestego

pierwszego wieku – został kupiony na aukcji internetowej. Lily go wyszukała, po

czym nakłoniła Gerarda do licytacji. Nawet on nie mógł się oprzeć takiej okazji.

Od złoconych obrotowych drzwi dzieliły ją mniej więcej dwa metry, gdy

nagle mechanizm zaskrzypiał i do holu weszło dwóch mężczyzn w czarnych

garniturach. Mieli posępne miny i wyglądali jak gangsterzy ze starych filmów.

– Członkowie rodziny królewskiej będą tu za pięć minut – oznajmił jeden z

nich.

– Dzisiaj? – spytała Lily, patrząc niepewnie na Gerarda i Karen.

Twarz Gerarda zastygła w wyrazie przerażenia.

– Ale... przecież... powiedziano mi, że książę Conrad wraz z rodziną

przybędzie do nas jutro.

– Nastąpiła zmiana planów. – Drugi z mężczyzn mówił z silnym

niemieckim akcentem. – Czyżbyście nie mogli ich przyjąć? – spytał, marszcząc

czoło.

– Skądże znowu! – zawołał Gerard. – Chodzi tylko o to, że... że chcieliśmy

ich odpowiednio powitać, a o tej porze nie ma wielu pracowników.

Mężczyźni spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Lily natychmiast

zorientowała się, że domyślają się, jak na to zareaguje księżna Drucilla.

– Mam tu kilka życzeń Jej Wysokości. – Mężczyzna wyciągnął z kieszeni

kartkę papieru. – Kolacja z „Le Capitan”, kilka butelek szampana i jakieś kwiaty.

– Rzucił okiem na swoją kartkę i zmarszczył brwi. – Nazywają się rajskie ptaki.

Już chyba nic gorszego nie mogło się wydarzyć. Wszyscy wiedzieli, że „Le

Capitan” to nowy, niezwykle atrakcyjny lokal na Manhattanie. Cieszył się taką

popularnością, że nawet najbardziej znane osobistości odsyłano z kwitkiem.

Harbison Elizabeth - Amerykański Kopciuszek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: