Rozdział 4(1).pdf

Rozdział 4

„Beauty from pain”

Staliśmy tak chwilę. Edward obejmował mnie w chłodnym, lecz bardzo miłym i przyjacielskim

uścisku, tak samo jak pozostali.

Kurcze… następny dowód na to, że są wampirami: chłód skóry.

Chciałam, żeby ta chwila trwała wiecznie. Taki gest wiele dla mnie znaczy… tyle lat go nie

doświadczyłam. Nagle w Sali rozległ się głos dyrektora, przerywając tę wspaniałą chwilę:

- Swan, Cullen co wy tu … - zachichotaliśmy wszyscy – Już mi na salę. – Emmett puścił nas z

niedźwiedziego uścisku. Po chwili staliśmy w szeregu przed dyrektorem.

- Przepraszamy – powiedzieliśmy chórem. Obróciliśmy się i weszliśmy na salę. Usłyszałam jeszcze

słowa dyrektora:

- Ugh! Ta dzisiejsza młodzież … -mruknął pod nosem i poszedł za nami, a my widząc jego minę

zachichotaliśmy ponownie.

Rozejrzałam się po Sali. Na środku stały dwie gitary basowe, jedna akustyczna, perkusja, fortepian,

skrzypce oraz trzy mikrofony na statywie. Wszystko to nie było w dość dobrym stanie, lecz nadawało

się jeszcze do grania. Po prawej od mikrofonów był Mike i jego świta. Zesztywniałam. Edward

najwyraźniej to zauważył. Przybliżył się do mnie i powiedział na ucho ledwie

słyszalnie:

- Będziemy z Tobą

- Jak choćby powie jedno złe słowo to nie wiem czy nie zabawi u naszego taty na intensywnej terapii

– dodał Em chichocząc, na co Jazz mu zawtórował.

Następny dowód na to, że zadaje się z wampirami: Wyczulony słuch.

Z rozmyślań wyrwał mnie głos Jazz’a:

- A my z Edwardem chętnie pomożemy. Nie Ed?

- Pewnie – odparł uradowany Edward. Podeszliśmy bliżej dyrektora, który stał na środku sali. Po

prawej jego stronie przy biurku siedziała pani Cope – miła staruszka w fioletowym podkoszulku.

Dyrektor zaczął apel.

- Drodzy uczniowie! Proszę abyście podeszli do pani Cope – tu wskazał na staruszkę – i się

zdeklarowali co do profilu klasy. A ja tymczasem proszę naszego nowego nauczyciela i zarazem

wychowawcę klasy o profilu muzycznym pana Springa.

- Idziemy? – spytałam po cichu Rose, a ta przytaknęła ruchem głowy. Razem z Cullen’ami podeszliśmy

do pani Cope. Staruszka popatrzyła na nas i uśmiechnęła się.

- Witaj Bello! Jak się miewasz?

- Dziękuję. Jakoś powoli się turla… - wysiliłam się na słaby uśmiech.

- Widzę, że oprowadzasz nowych…

- A dokładnie jej sąsiadów – wtrącił Jazz z wielkim uśmiechem.

- Aaaa… miło się rozmawia, ale praca wzywa – powiedziała spokojnie pani Cope. – A więc z jakiej

jesteście klasy ??

- 2b – odpowiedziała Alice.

- Nazwiska?

- Isabella Swan, Alice, Edward, Emmett Cullen… -wyliczała Alice.

- Emmett przez dwa „m” i dwa „t” – wtrącił Em.

- … Rosalie i Jasper Hale – kontynuowała Alice, jakby nigdy nic.

- Profil klasy? – dopytywała się dalej pani Cope

- Muzyczny

Po wpisaniu naszych nazwisk do formularzy odezwała się staruszka, podając nam je.

- Podejdźcie proszędo pana Spring’a na małe przesłuchanie

- Co?! – pisnęłam – Ale tak przy wszystkich?! – sekretarka tylko przytaknęła ruchem głowy.

Przełknęłam głośno ślinę.

- Dobrze, już idziemy – uśmiechnęła się Rose. Widząc że chcę coś powiedzieć dodała – Wszyscy.

Skierowaliśmy się w stronę nowego nauczyciela muzyki. Niestety koło niego stał Newton i świta.

Chciałam ich ominąć gdy usłyszałam.

- Ooo... sierota idzie na przesłuchanie – odezwał się Mike – na czym grasz? Na harmonijce? –

zrobiłam jeden krok w przeciwną stronę, gdy zobaczyłam satysfakcje w jego oczach i ten głupi, chytry

uśmiech, który prześladował mnie przez tyle lat. Cofnęłam się tak, aby stać z nim twarzą w twarz. Na

ułamek sekundy na jego twarzy pojawiło się niedowierzanie, a potem znów ten znienawidzony przeze

mnie uśmiech. Zaś ja miałam zaciętą minę.

- Wiesz co Mike? – zaczęłam – Powiem Ci coś. – tu się zatrzymałam - Jesteś obleśny, opryskliwy i

żałosny. A co do muzyki to gram na fortepianie, gitarze basowej i akustycznej. A ty na czym? Na lutni?

–zaśmiałam się.

Na jego twarzy było widać wiele emocji. Złość. Gniew. I niedowierzanie. Nagle się odezwał:

- Ty mała, głupia, sieroto! – wykrzyknął mi w twarz. Zabolało. Strasznie zabolało, ale również zbierał

się we mnie gniew.

Zaraz wybuchnę. Zaraz wybuchnę… za późno .

- Jeszcze jedno słowo, a nie ręczę za siebie. Za długo to znosiłam…

- A co mi zrobisz co? – zadrwił – mała sierotka, nikomu nie potrzebna na tym świecie dziewczynka…

Cholernie zabolało, lecz już nie płakałam. Po prostu nie miałam już siły.

- Oj dużo… więcej niż ci się wydaje – wsparła mnie Rose.

Zupełnie zapomniałam o ich obecności. Chłopcy zgrani, równocześnie stanęli po moich bokach, z

założonymi na piersiach rękami. Po mojej prawej stał Emmett i Jasper, a po lewej Edward.

Dziewczyny stały z tyłu, za mną. Widząc nas, a głównie rozwścieczonych chłopaków, patrzących na

niego wilkiem Mike dał za wygraną. Lecz jeszcze wysyczał mi na odchodne w twarz:

- Jeszcze się z Tobą policzę Swan – i odszedł ze swoją świtą do pani Cope. Odetchnęłam z ulgą.

- Nawet nie wiesz jak jestem z Ciebie dumny, Bello –szepnął mi we włosy Edward, obejmując

przyjacielsko.

- Bells nie wiedziałem, że masz taki cięty język – powiedział rozbawiony Em.

- Ja też nie wiedziałam – wytknęłam na niego język

- Gdzie z tym do mnie co ? – spytał oburzony misiek. Wszyscy, oprócz Em’a, wybuchneliśmy

śmiechem.

- No już się nie złość no… - powiedziałam rozbawiona do Emmetta i dałam mu sójkę w bok. Teraz

śmialiśmy się wszyscy. Odłożyłam jeszcze torbę pod ścianą tak jak dziewczyny, chichocząc. Naszą

jakże śmieszną dyskusję przerwał pan Spring.

- A więc … - tu popatrzył na jakąś kartkę – widzę, że tylko Cullen’owie i Hale’owie mieli muzykę. I do

tego 6 na koniec roku. Zaprezentujecie się?

- Jasne – odpowiedział Jazz – Ed co powiesz na „S.O.S”?

- Spoko – odpowiedział obojętnie miedzianowłosy.

- A więc proszę do mikrofonów - wtrącił pan Spirng.

Edward, Emmett i Jasper posłusznie podeszli do mikrofonów. Edward i Jazz chwycili gitary basowe, a

Em zasiadł za perkusją. Ed poprawił jeszcze mikrofon i przeczesał włosy dłonią. Zanim zaczęli odezwał

się Edward:

- To dla naszych trzech dziewczyn. Belli …

- Rose … - kontynuował Emmett.

- I Alice – dokończył wyliczankę Jazz.

Music 1

Jonas Brothers – S.O.S.

Szczęka mi opadła. Oni byli poprostu… boscy. Nie … w tej kwestii to duże niedopowiedzenie.

Patrzyłam na nich jak zahipnotyzowana. Nagle Alice zaszczebiotała:

- O…

-…mój…- kontynuowała Rose, a ja zakończyłam.

-… Boże.

- Brak mi… słów - wyjąkała Rose.

- Oni po prostu byli… - uradowana Alice mówiła oczarowana.

- … extra-zajebiście-boscy – dokończyłam za nią. Ktoś, a raczej „Ktosie” się za nami zaśmiali.

Obróciłam się i zobaczyłam braci Cullen’ów. Nawet nie zauważyłam jak podeszli.

- Miło to słyszeć – zaśmiał się Edward.

- No co? – broniła mnie Alice – Przecież Bella powiedziała prawdę. Jako jedyna umiała ułożyć zdanie…

to nas wyręczyła – na końcu wytknęła do niego język jak pięciolatka.

- A czy ja coś mówię? – spytał sarkastycznie miedzianowłosy. Alice i Rose podeszły do swoich

chłopaków i dały im po całusie w usta. Uśmiech sam wstąpił mi na usta. Zauważyłam kątem oka , że

Edward spogląda. Podszedł do mnie od tyłu i szepnął na ucho.

- A może ja też dostanę nagrodę?

- W postaci …? – uśmiechnęłam się nie znacznie.

- Całusa… - szepnął ledwo słyszalnie. Nigdy nie czułam się tak swobodnie przy innych. Zwłaszcza przy

chłopakach.

„Bądź pewna siebie” usłyszałam głos mamy

Obróciłam się i spojrzałam spod rzęs.

Podobno to na chłopaków działa. Aha i zadziałało…

Edward uśmiechnął się do mnie łobuzersko. On przybliżył się to i ja się do niego przybliżyłam.

Czułam już jego chłodny oddech. Za nami rozległo się głośnie „Gorzko! Gorzko!”

To na pewno Emmett i Jazz.

Już dzieliły nas tylko milimetry, gdy zmieniłam kierunek i cmoknęłam go w policzek. Zaraz za nami

rozległo się głośne „Łeee…” w wyrazie niezadowolenia. Odsunęłam się od Edwarda, by zobaczyć jego

wyraz twarzy.

Szok. Radość. Euforia. To wyrażał jego wyraz twarzy. Reszta podeszła do nas. Alice szturchnęła mnie

w łokieć, jednocześnie wymieniając z Rose znaczące spojrzenia. Po chwili spojrzała się na mnie, a ja

tylko wywróciłam oczami. Naszą niemą dyskusje przerwał pan Spring.

- A teraz proszę… - tu spojrzał na listę – Mike Newton.

- Uhu… zatknąć uszy – zaśmiała się Alice, na co wszyscy do niej dołączyliśmy. Mike i jego świta

popatrzyli się na nas krzywo.

- Proszę Pana – zaczął Mike – a mogę zagrać z moim przyjaciółmi? Oni też idą na ten profil, więc

mniej czasu zajęłoby przesłuchanie.

- Dobrze – zgodził się muzyk – tylko proszę o podanie nazwisk.

Newton podał wszystkie nazwiska i podszedł do mikrofonu. Jessica wzięła skrzypce, Lauren gitarę

akustyczną, Eric basową, a Taylor zasiadł za perkusją. I się zaczęło…

Music 2

Brazen?

- Auu... – jęknęłam na początku refrenu z czego Cullen’owie i ja wybuchneliśmy śmiechem. Po chwili

skończył.

- Na szczęście … - powiedziałam szczęśliwa. Wszyscy znowu zachichotali.

Do Newton’a podszedł pan Spring i powiedział:

- To było … - tu wystąpił grymas niezadowolenia. Chciał już coś powiedzieć, leczprzerwał mu Em.

- … do dupy!

Mike zrobił się purpurowy na twarzy i wyszedł z Sali. Chłopacy zaczęli się śmiać, a Jazz jeszcze tylko

dodał na cały głos:

- Grunt to szczerość nie… - na co już cała sala się śmiała, włącznie ze świtą Mike’a i gronem

pedagogicznym. Po paru minutach, ja już niemal płakałam ze śmiechu.

- Dobra dosyć tego dobrego… - przerwał pan Spring – Teraz proszę pannę Swan o zaprezentowanie

się.

W tej samej chwili wszedł do Sali Mike Newton.

- Ale muszę? – pisnęłam. Mike obrócił się w moją stronę i uśmiechnął złowieszczo.

- Co Swan? Wymiękasz? – zakpił ze mnie.

- Weź przestań. – prychnęłam. – Potrzebuje tylko dwóch gitarzystów, perkusistę i dwie dziewczyny do

chóru … ale mam już na oku takich. Idziecie? – ostatnie słowa skierowałam do Cullen’ów.

Uśmiechnęli się do mnie wszyscy szeroko i poszli w stronę prowizorycznej sceny.

- Zaraz wracam tylko polecę po nuty.

Podeszłam do mojej torby leżącej pod ścianą i wyciągnęłam mój ukochany notatnik, którego zawsze

nosze ze sobą. Podbiegłam do Cullen’ów.

- Chłopacy chodźcie tu – poprosiłam. Edward i Jazz mieli już przygotowane gitary, więc podeszli z nimi

do mnie. Emmett również do mnie podszedł. Pokazałam im nuty. Wytłumaczyłam co i jak bym

chciała, a oni bez problemu to załapali. Następnie podeszłam do dziewczyn, które już czekały gotowe

przy mikrofonach. Pokazałam im tekst piosenki.

-A więc… co sądzicie?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: